Tag: blossom books

Geplaatst op door — Geef een reactie

De Legacies – Jessica Goodman

Jessica Goodman neemt ons mee naar de schijnbaar glanzende wereld van de New Yorkse elite in haar boek De Legacies. Achter de façade van luxe en privilege schuilen echter duistere geheimen, waarvan de waarheid voortdurend verandert en waarvoor mensen bereid zijn over lijken te gaan.

Het verhaal begint met de toetreding van drie nieuwe leden tot de Legacy Club. Dit is een exclusieve high society-club waar macht en rijkdom hand in hand gaan met leugens, bedrog en verraad. Alleen de 36 beste eindexamenleerlingen van de meest prestigieuze scholen in New York mogen jaarlijks toetreden. Een lidmaatschap is voor het leven en staat garant voor rijkdom, connecties en zekerheid; want Legacies zorgen voor elkaar.

Op de avond van het prestigieuze Legacy-bal komt een van de nieuwe leden op mysterieuze wijze om het leven. Was het moord, zelfdoding of een stom ongeluk? Wat gaat er echt schuil achter de lachende gezichten en mooie praatjes van de Legacies?

Vlakke personages

Hoewel het verhaal intrigerend is, vond ik het wel een uitdaging om de personages uit elkaar te houden. Bernie, Isobel en Tori zijn drie nieuwe leden van de Legacy Club. Ze hebben elk een ander achtergrond verhaal. Zo komt Tori erachter dat haar vader in grote geldproblemen zit. Hierdoor zullen ze misschien de diner, die zo geliefd werd door Tori’s overleden moeder, kwijt gaan raken. En Bernie’s moeder is plotseling verdwenen. Haar vader doet alsof er niets aan de hand is – ze is immers wel eens vaker opeens vertrokken en kwam altijd terug. Bernie denkt hier anders over en met een tikkende klok probeert ze haar moeder op te sporen.

Behalve deze verschillende achtergrond verhalen, miste ik wel wat persoonlijkheid. De personages voelde voor mij niet als ‘echt’ aan en miste unieke trekjes die hen onderscheidt. Hierdoor vond ik het dus moeilijk om ze uit elkaar te halen. Met name Bernie en Isobel verwarde ik regelmatig met elkaar. Gelukkig doet het verder geen afbreuk aan het verhaal.

Heden en verleden

Een van de sterke punten van De Legacies is de manier waarop Jessica Goodman het verhaal vertelt. Dit doet ze door sprongen te maken tussen het heden en het verleden. Deze tempowisselingen voegen een extra laag van spanning toe aan het plot. Het creëert een mysterieuze sfeer en hield mij geboeid terwijl het verhaal zich ontvouwt.

In het heden lees je over Bernie, Isobel en Tori die zijn uitgenodigd om toe te treden aan De Legacies club. Zij maken zich klaar voor het hoogtepunt tijdens het Legacies-bal. Ze gaan jurken passen, bereiden presentaties voor, vragen zich af waar hun verdwenen moeder is gebleven, en bewaren alles vernietigende geheimen.

Het verleden speelt zich direct na het bal af. Een persoon is dood gevonden en de politie ondervraagt de personages over hun betrekking bij deze dood. Whodunnit? Ik wilde snel doorlezen om erachter te komen wat er nu is gebeurd dat tot de dood van een van de leden heeft geleid.

Conclusie

De Legacies is een intrigerend boek dat mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar wat er gebeurt binnen de muren van de Legacy Club. Daarnaast leest het verhaal vlot en gemakkelijk, waardoor het fijn is om te lezen. De schrijfstijl is meeslepend en weet de spanning van het verhaal goed over te brengen, zeker richting het einde van het verhaal. Ik vond het dan ook moeilijk om het boek weg te legen nadat ik eenmaal was begonnen met lezen. Tot slot zijn plotlijnen goed doordacht, komen de verhaallijnen van de personages op een natuurlijke manier mooi samen en heeft het boek een verrassend einde.

De Legacies is een aanrader voor lezers die houden van mysterie, spanning en intriges. Het verhaal is het beste te vergelijken als een combinatie van De academie van Astrid Boonstoppel met de murder mysteries van Karen M. McManus en een vleugje De Erfenis van Jennifer Lynn Barnes. Ik geef De Legacies 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Alizeh; De duistere profetie – Tahereh Mafi

Alizeh is niet zomaar een djinn. Ze is een djinn van koninklijk komaf. Echter is haar leven lang zo koningklijk niet meer. Na de aanslag op haar familie is Alizeh gevlucht voor de duivel Iblis. Daarom heeft ze het leven aangenomen van een snoda; een van de laagste mensen in de klasse die het werk van bedienden uitvoeren. Wanneer zij het leven van een jonge crimineel red, krijgt de kroonprins haar in het vizier. Hij maakt jacht op haar, maar komt er dan achter dat de vork toch anders in de steel zit.

Wourldbuilding

De wereld waar Alizeh in leeft is een perzisch rijk. Zoveel Young Adult boeken met perzische sferen zijn er helaas niet, dus dit was echt weer eens helemaal iets anders! Thareh Mafi heeft dan altijd wel in Amerika gewoont, maar is wel enigzins perzisch opgevoed door haar Iraanse ouders. Daarom kan zij de wereld van Alizeh zo realistisch maken.

 Echter miste ik wel wat qua wereld opbouw. Alizeh werkt als snoda in Villa Baz. Maar hoe die Villa er nou uitziet weet ik nog steeds niet. Hetzelfde geldt voor de stad waar zij woont. Er worden wel wat details prijs gegeven, maar dit had van mij echt wel meer mogen zijn. Hoe zien de gebouwen eruit? Hangt er een bepaalde geur? Ik wil mijn zintuigen graag prikkelen tijdens het lezen. Het paleis lijkt mij de perfecte plek om los te gaan qua sfeer en inrichting. Op het vertrek van de koning na komt dat nauwelijks aan bod. Anderzijds biedt dat ruimte om je fantasie de vrije loop te laten. Wat heel erg had kunnen helpen om de wereld beter te begrijpen is een landkaart zoals we die in meer fantasy boeken vinden.

In het begin had ik erg veel moeite om in het boek te komen, mede doordat het instappen in deze wereld erg moeilijk is. Al direct lezen we over Alizeh die ijs in haar bloed heeft. Niet veel later gaat het over klei en Djinn. Het verhaal over de geschiedenis van de volkeren heb ik zo’n drie keer gelezen voor ik er iets van begreep.

 De verschillen tussen Djinn en klei (Djinn zijn de mensen met bepaalde gaven, klei zijn de normale mensen) zijn wel erg leuk om te lezen. Djinn hebben veel meer krachten en kunnen daardoor meer bereiken. Toch is het klei dat aan de macht is en de Djinn die onderdrukt worden.

Personages

De hoofdpersoon is Alizeh. Maar naast Alizeh, volgen we ook nog Kamran. De hoofdstukken worden afwisselend vanuit beide personen geschreven. Hier ben ik af en toe wel voorstander van, omdat het enige spanning met zich mee kan brengen.

 Alizeh is een jonge meid die veel te verduren heeft gehad. Daardoor probeert ze zoveel mogelijk anoniem te leven. Haar acties sluiten aan op wie zij als persoon lijkt te zijn. Dat vind ik altijd erg belangrijk. Ze is stoer, maar laat ook zeker een stuk kwetsbaarheid zien in haar verlangens naar de prins.

Kamran is echt het tegengestelde van Alizeh. Hij is bot en zit vol woede. Als kind heeft hij zijn vader verloren waarna hij geprobeerd heeft zichzelf van het leven te beroven. Dit heeft zijn grootvader kunnen voorkomen. Zijn woedeuutbarstingen en starheid kunnen mogelijk daar mee te maken hebben.

De verhouding tussen Alizeh en Kamran is er een zoals Romeo en Julia. Volgens de voorspelling en cultuur verschillen is het volgens een ieder niet toegestaan om samen te zijn. Hoe dat verder verloopt zal ik nog niet verklappen.

Conclusie

Waar ik al vrij snel achter kwam, is dat dit boek mij gewoon echt niet wist te pakken. Het verhaal liep voor mijn gevoel nogal langzaam en had een wat snellere opbouw mogen  hebben. Wat het lezen soms ook moeilijk maakte waren de spelfouten of woorden die door de Nederlandse vertaling niet in het verhaal leken te passen. Zo noemt Alizeh een bepaald persoon heel vaak een ploert. Dit vind ik totaal niet bij haar manier van spreken passen en is een woord dat niet veel meer gebruikt wordt. Dit zorgde ervoor dat ik vaak uit het verhaal getrokken werd.

De laatste 80 bladzijden kwam er wat meer vaart in het verhaal. Daardoor kreeg ik er weer wat meer zin in en was ik erg benieuwd naar de afloop. Die afloop is heerlijk dramatisch en eindigt op spectaculaire wijze. Dat heeft zeker bijgedragen aan mijn eindoordeel. Ik geef het boek uiteindelijk drie sterren.

Tot slot moet ik echt even benoemen dat dit het meest floppy boek is dat ik ooit heb gelezen. Dat was echt heerlijk. Bedankt daarvoor Blossom Books!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wees Lucie – Astrid Boonstoppel

Ik associeer Blossom Books al sinds ik mijn eerste boek van hen las, en alle andere die daarop volgden, met kwaliteit. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ze hebben een zekere voeling om net die verhalen en auteurs bij hun uitgeverij te publiceren die voor mij gewoon af zijn. Zo kreeg ik de eer om een van hun Blossom Books Shorties te mogen ontvangen om te lezen en een recensie over te schrijven. Namelijk, Wees Lucie van Astrid Boonstoppel. Boonstoppel is een auteur waar ik al veel lauwerende dingen over heb gehoord, Wees Lucie is het eerste dat ik van haar lees. Laat me zeggen, ik ben immens onder de indruk. Maar dat verwacht ik dan ook niet anders van een boek van Blossom Books.

Deze recensie bevat spoilers voor Astrid Boonstoppels boek Wees Lucie.

Verhaal

Wees Lucie, volgt het verhaal van Lucie. Het boek is op zo’n manier geschreven dat het met beide de eerste en tweede persoon qua perspectief werkt. Hieruit wordt al snel duidelijk dat het boek een soort dagboek/verhaal/briefvertelling is van Lucie aan haar moeder. Lucie verhuist met haar moeder voor de zoveelste keer naar ergens nieuws, ditmaal naar een klein dorpje genaamd Cressville. Nu is het zo dat Cressville ook het laatste dorpje zal zijn waar Lucie en haar moeder naar zullen verhuizen.

Ervaring

Dit boek heeft mijn hart er letterlijk uitgerukt. Ik voelde tijdens het lezen al welke kant het plot uitging, en Boonstoppel slaagde erin om dit op een manier te doen dat je als lezer altijd net een klein stapje verder staat dan Lucie in het proces van ontdekken wat er gaande is met haar moeder en de reden waarom ze nu specifiek naar Cressville zijn verhuisd. Tegen het einde aan, wanneer het grote nieuws eindelijk geopenbaard werd, begon ik het moeilijk te krijgen. Dit boek is zeer kort in verhaal maar toch plaatst het een gewicht op je hart dat je tegen het einde niet veel anders kan dan je tranen de vrije loop laten. Ik ben echt versteld van hoe kort dit verhaal is en hoe volledig het voelt, het had niet korter noch langer moeten zijn. Perfect is een gewichtig woord om aan iets te geven, maar dit boek komt zo dicht in de buurt dat ik het erop durf te zetten. Dit boek is hét gewoon. Het is af, het heeft suspense, intrige, mysterie, warmte, verlies, humor en zoveel meer. Het blijkt voor mij een jaar te zijn van boeken die me aan het huilen maken, maar deze really takes the cake.

Van Nederlandstalige Bodem

Ik heb ooit in een review al eens vermeld dat ik niet direct een lezer van het Nederlandstalige ben (MA in Engelse letteren en linguistiek hiero), maar ik ben meer en meer mezelf open aan het stellen voor boeken in het Nederlands die ook origineel Nederlands zijn, en met boeken zoals dit is dit gewoon mega fijn. Ik las dit boek zo snel uit en wilde gewoon continu weten wat er ging komen. Boonstoppel schrijft heel erg aangenaam en kiest telkens de juiste woorden uit om iets te omschrijven. Ik geef toe: ik lees nu heel graag in het Nederlands, en boeken zoals dit die zo vlot geschreven zijn, zijn daar de reden toe.

Perfecte Herfst-Read

Als je op zoek bent naar een herfst-read die je hart eruit gaat rukken, zoek niet verder, dit is het boek waar je naar op zoek bent. Het heeft die associatieve warmte van de herfst, alsook het gevoel dat alles gradueel aan het sterven is, maar dat daarna er altijd wel iets nieuws komt en als dat niet zo is, dat dat ook meer dan oké is. Dit boek gaat vooral over verlies , en ik denk dat dat synoniem staat met wat de herfst als seizoen belichaamt. Prachtig gewoon.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Alma – Sander Meij

Toen ik hoorde dat Blossom Books dit boek ging uitbrengen was ik meteen aangetrokken tot het boek. Ik lees wel graag boeken die het verhaal van vluchtelingen in kaart brengen, want deze boeken zijn belangrijke boeken. Alma van Sander Meij is het eerste boek van deze schrijver en kwam in juni uit bij Blossom Books.

Het verhaal

Alma vertelt het verhaal van het bijna zestienjarige meisje, Alma. Ze woont samen met haar vader en jongere broer in het zuiden van San Pedro Sula. In deze stad maken gewelddadige drugsbendes steeds meer deel uit van het dagelijkse leven. Tot in de diepste vezels van de samenleving is hun terreur voelbaar.

Alma’s moeder is niet meteen zichtbaar in de familie, omdat ze al in de Verenigde Staten is. Daar werkt ze aan een universiteit. Daardoor besluit Alma ook uiteindelijk om naar haar moeder in de VS te vluchten. Deze reis blijkt op het eerste gezicht makkelijk, maar is toch veel moeilijker…

Thema’s

Het is een verhaal over de vluchtelingencrisis die zich afspeelde in de Verenigde Staten. Om een of andere reden heb ik daar veel minder van meegekregen dan van de crisis die zich in Europa afspeelde… Toch is dit ook een heel belangrijk boek dat aantoont dat er ook andere crisissen zijn.

De thema’s van het boek zijn dan ook familie, vriendschap, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Alma is een zeer sterk meisje dat niet opgeeft. Ze weet wat ze wil en gaat er dan ook helemaal voor. Ze laat zich niet gemakkelijk uit het lood slaan en dat zorgt ervoor dat je als lezer echt meeleeft met haar.

Mening

Alma is een boek dat zeer snel leest door de vlotte schrijfstijl van Sander Meij. De hoofdstukken wisselen af tussen het moment dat ze aankomt in Amerika en het moment dat ze vlucht. Zo krijgen we een mooie kijk op de vluchtroute en wat Alma daar allemaal meegemaakt heeft en tegelijkertijd zien we ook al wat ze allemaal meemaakt in Amerika. Op deze manier komen we meteen te weten hoe naïef Alma soms denkt over wat er zal gebeuren eens ze aankomt in Amerika. Het personage maakt wel een evolutie door, maar blijft altijd haar sterke zelve.

Conclusie

Alma is een sterk boek dat vlot leest en een belangrijk thema aansnijdt: de vluchtroute van Honduras naar de Verenigde Staten. Ik geef het boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Thuis draag ik bij me – Cecile Korevaar

Recensie: Thuis draag ik bij me – Cecile Korevaar

In maart kwam het tweede boek van Cecile Korevaar uit bij Blossom Books. Thuis draag ik bij me vertelt het verhaal van Wassim, Laila en Romeo, alle drie Syriërs. De drie tieners vluchten vanuit Syrië rond 2016. Ze komen elkaar tegen in Turkije, waar ze op het punt staan in een rubberboot te stappen die hen naar Griekenland zal brengen. Dit is het begin van een hele reis, met veel moeilijkheden. Het is ook een begin van een bijzondere vriendschap tussen de drie. Welk lot staat hen te wachten? Vinden ze dat waar ze op hopen? Zijn ze veerkrachtig genoeg om het verleden onder ogen te zien en opnieuw te geloven in de toekomst?

Geloofwaardigheid

Toen de schrijfster in 2015 de televisiebeelden van de stromen vluchtelingen zag, wist ze meteen dat ze hierover een boek wilde schrijven. Ze was toen nog bezig met haar debuut Wat jij niet weet. In 2018 leerde ze drie jongeren kennen die gevlucht waren uit Syrië. Cecile Korevaar heeft zeer veel research gedaan voor ze dit boek schreef. Ze reisde zelf naar Syrië, Libanon, Turkije, Griekenland en legde zelf de vluchtelingsroute af.

Wisselende perspectieven

Door middel van wisselende vertelperspectieven krijgen we het hele verhaal te lezen. Dan een keer vanuit Wassims perspectief, dan weer vanuit Laila en dan vanuit Romeo. Het verhaal gaat gewoon verder, maar je leest vanuit een ander personage.

De hoofdstukken zijn niet te lang en de schrijfstijl is zeer vlot waardoor je doorheen het boek vliegt. Korevaar maakt het verhaal ook niet mooier. De reis die Wassim, Romeo en Laila afleggen is vreselijk. De schrijfster vertelt dit verhaal recht voor de raap. Het boek leest ook vlot omdat je wilt weten hoe het afloopt met de personages. Dit verhaal laat zien hoe gruwelijk het leven van een vluchteling is.

Eén jaar later

Wat ik enorm sterk aan het boek vind, is dat het niet stopt wanneer ze in Nederland aankomen. Je leest de hele weg die ze afleggen en dan laat Korevaar zien hoe het met de personages gesteld is één jaar nadat ze de vluchtroute aflegden. Ze hebben het niet allemaal even gemakkelijk om zich te integreren in Nederland. Hun verleden blijft hun achtervolgen, ieder op zijn eigen manier. Het is mooi om te zien hoe ze dan toch steun aan elkaar hebben en ieder hun best doet. 

Actueel

Het boek komt zeker binnen bij de lezer. Hopelijk kunnen we door over deze onderwerpen meer te lezen, alles een klein beetje beter begrijpen. Het is een zeer heftig, hartverscheurend verhaal. En met de oorlog die momenteel in Oekraïne heerst, is dit boek weer énorm actueel.

Conclusie

Een enorm vlot lezend boek dat nu weer heel actueel is. Het geeft een rauwe, realistische kijk op het leven van een vluchteling. Voor lezers die van Vluchteling van Alan Gratz hebben genoten, want bij momenten deed het boek me hier heel hard aan denken. Per verkocht exemplaar doneert Blossom Books 1 euro aan Stichting Vluchteling.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het is hier helemaal (niet) perfect – Carlie van Tongeren

Het is hier helemaal (niet) perfect is het vierde boek van schrijfster Carlie van Tongeren. Ik las eerder haar shortnovel Het zusje van, dat ik echt heel erg goed vond.

Het verhaal

Het is hier helemaal (niet) perfect gaat over Yara die net met glans geslaagd is van het gymnasium. In plaats van meteen verder te studeren, neemt ze een sabbatjaar en gaat vier maanden naar Indonesië. Daar gaat ze een vrijwilligersproject doen. Yara heeft een populair en snelgroeiend Instagramaccount waar ze iedere dag een foto op post en waar ze ook haar vrijwilligerswerk wil laten zien.

Wanneer het vrijwilligersproject in Indonesië niet kan doorgaan, valt haar hele reis in het water. Ze weet niet meer wat ze moet doen en probeert op haar Instagramaccount andere perfecte foto’s te tonen.

Tijdens een project leert ze Ro kennen: een jongen uit Italië die ook enkele maanden vrijwilligerswerk doet in Indonesië. Ro blijkt meteen anders dan Yara, want hij heeft absoluut geen enkel reisdoel en laat alles maar op zich afkomen. Toch houden ze contact en Yara merkt dat ze hem mist als ze naar een nieuw land of nieuwe stad gaat. Ze spreken af en toe af en leren veel dingen van elkaar.

Yara heeft het ook heel moeilijk met haar huidaandoening: Vitiligo. Ze doet er alles aan om de perfecte foto’s te nemen. Ze draagt énorm veel make-up om te verbergen hoe ze er echt uitziet. Als ze dan ook nog last krijgt van paniekaanvallen, blijkt Ro misschien precies wie ze nodig heeft op deze mislukte droomreis. Kan Yara dit allemaal loslaten en zijn wie ze wil zijn?

De cover

Eerst en vooral wil ik zeker iets kwijt over de cover. Deze is enorm prachtig met de felle kleuren die goed bij het boek passen. De illustratie past zeker ook goed bij het boek. Verder staan er ook enkele hashtags op het boek: #droomdienooituitkomt #ikwilnaarhuis #ikmoetposten. Deze hashtags maken mij éxtra nieuwsgierig naar het hele verhaal.

Een échte YA coming-of-age

Het is hier helemaal (niet) perfect nam me mee op reis naar Azië. Doordat alle plaatsen zo goed beschreven waren, kon ik me de hele reis perfect voorstellen. Je ziet heel duidelijk dat de schrijfster haar eigen reiservaringen gebruikt heeft.

Met dit boek heeft Van Tongeren een prachtige coming-of-age neergezet. In het begin van het boek is Yara niet zichzelf en schaamt ze zich enorm voor haar Vitiligo. Ze is een typisch jong meisje dat onzeker is, net als alle andere achttienjarigen. Toch is ze ook moedig en een doorzetter. Ze is continu bezig met hoe haar foto’s op Instagram eruitzien zodat haar volgers ze wel leuk zouden vinden. Door haar paniekaanvallen moet ze dat leren loslaten.

Stap voor stap zien we Yara evolueren naar een jongvolwassen vrouw. Het wordt enorm duidelijk dat de persoon achter haar perfecte Instagram helemaal niet zo perfect is, maar wel enorm krachtig is.

We worden dicht bij Yara in de buurt gebracht doordat het verhaal vanuit de ik-vorm is geschreven. Zo krijgen we veel mee over de binnenwereld van Yara. Dat krijgen we dan ook nog eens te zien in de gesprekken die het hoofdpersonage met haar tante voert. Het is mooi om te lezen hoe iets wat normaal als kwetsbaar gezien wordt (paniek) voor Yara iets is wat haar uiteindelijk ook sterker maakt.

Conclusie

Het is hier helemaal (niet) perfect is een sterk coming-of-age verhaal dat alles bevat wat een goede YA moet bevatten: vlotte schrijfstijl, een herkenbare verhaallijn, avontuur en liefde. Zeker een aanrader voor iedereen!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De verloren erfgenaam – Jennifer Lynn Barnes

De verloren erfgenaam van Jennifer Lynn Barnes

Toen ik afgelopen juli De erfenis las en achter werd gelaten met die mega cliffhanger, wist ik dat ik het vervolg ook meteen wilde lezen! Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten op De verloren erfgenaam en kon ik al vrij snel terug naar Hawthorne House. Voordat je verder gaat met lezen wil ik je wel waarschuwen dat deze recensie eventuele spoilers (met betrekking tot De erfenis) kan bevatten.

Cover

De hardcover van De verloren erfgenaam is prachtig vormgegeven. De illustratie op de cover bevat een aantal details. Deze details lijken in eerste instantie niet zoveel te zeggen, maar na het lezen van dit verhaal, krijgen deze details een betekenis. Staan ze ergens voor. Ik houd ervan dat dit verweven is in de cover. Vervolgens sla je het boek open en worden er op de schutbladen ansichtkaarten weergegeven. Net zoals bij zijn voorganger hebben deze illustraties iets te maken met het verhaal. De vormgeving is al een mysterie op zich.

Verhaal

De verloren erfgenaam gaat verder waar de schrijfster ons in deel één achterliet met een enorme cliffhanger. Ondertussen weet je dat Avery een jaar lang in Hawthorne House moet verblijven om recht te hebben op deze erfenis. In De erfenis werd er een belangrijke aanwijzing achtergelaten over één van de Hawthornes. Eentje die Avery in het bijzonder goed leek te kennen. Deze aanwijzing achtervolgend leidt tot een reeks andere raadsels en ontdekkingen, waarover ik niet teveel kan vertellen i.v.m. spoilergevaar.

Schrijfstijl

De verloren erfgenaam begint voornamelijk met een samenvatting van wat er is gebeurd in De erfenis. Een fijne toevoeging mocht er toch wat tijd verstreken zijn tussen het lezen van deze twee boeken. Het is ook op een hele fijne manier weggezet waardoor het niet ineens een enorme lading informatie is. Als lezer ben je meteen weer op de hoogte van de personages en gebeurtenissen.

De schrijfstijl is ontzettend vlot, heel fijn en beeldend. Alsof je als een onzichtbaar poppetje aan de zijlijn staat en alles volgt wat er gebeurt in- en rondom  Hawthorne House en zijn bewoners. Aan het schrijfstijl-rijtje kan ook spanning en humor toegevoegd worden. Humor komt met regelmaat terug in het boek met name door onze Max met haar modderfaxing uitspraken. I love it! Want wat betreft personages… In De verloren erfgenaam leer je deze pas echt kennen. Je leert meer over de karakters, beweegredenen en achtergronden waardoor het verhaal meer diepgang krijgt.

De schrijfster is een ster om de lezer bijna te laten hunkeren naar meer. De hoofdstukken zijn vrij kort waardoor je er altijd nog wel eentje kan lezen (en eindigt met 10 meer). Elk hoofdstuk met net een stukje informatie waardoor een volgend raadsel of aanwijzing voor de deur staat en je echt nog verder moet met lezen. Want: antwoorden.

Ervaring

Wat een heerlijk boek is De verloren erfgenaam! In bovenstaande alinea’s valt onder andere te lezen waarom ik dat heb ervaren. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met spanning, raadsels en humor lijkt een gouden combinatie. Wel heb ik nog twee kleine kritiekpuntjes: voor mijn gevoel waren er soms iets teveel raadsels/aanwijzingen. Sommige ontdekkingen leken dan ook ineens uit het ‘niets’ te komen. Een ander puntje is de romantische kant van het verhaal. Dan doel ik voornamelijk op de driehoeksverhouding die ontstaan is tussen Avery en twee van de Hawthorne broers. Alhoewel ik wel een zwak heb ontwikkeld voor één van hen, voegt het romantische -voor mij- niet meteen iets extra’s toe aan het verhaal. Het zijn geen kritiekpuntjes die effect hadden op mijn leesplezier.

De verloren erfgenaam lijkt afgerond te zijn, maar liet mij wel achter met een ‘What’s next?’-gevoel. Gelukkig hoef ik nog geen afscheid te nemen. Want in het boek werd aangekondigd dat er nog een derde deel zal verschijnen. Daar heb ik ontzettend veel zin in en ik ben benieuwd wat de schrijfster ons dan voor gaat schotelen. Het boek krijgt van mij 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Geheimen van het tuinhuis – Rihana Jamaludin

Geheimen van het tuinhuis van Rihana Jamaludin

Toen ik de eerste foto’s bij andere bookstagrammers online zag komen en Geheimen van het tuinhuis opzocht om te kijken waar het over ging, wist ik het. Dit boek wilde ik heel graag lezen want het intrigeerde mij echt meteen.

Cover

Wauw… wat een plaatje om naar te kijken! Geheimen van het tuinhuis is erg mooi vormgegeven. De cover is prachtig, in voornamelijk roze-tinten. Er valt echter steeds meer op te zien. De illustraties van de bloemen/planten worden doorgetrokken tot aan de flappen van de binnenzijde. Op de voorgrond staat een meisje in een donkerblauwe- en groenachtige tint. Het oogt redelijk rustig, maar maakt ontzettend nieuwsgierig naar de inhoud van het verhaal.

Verhaal

Geheimen van het tuinhuis speelt zich af enkele jaren na de afschaffing van de slavernij. Helaas is de ongelijkheid nog steeds aanwezig. Alex(andra) Belgrave is een meisje dat opgroeit in Suriname en heeft de luxe dat zij naar school mag, doordat haar voorouders van witte afkomst waren. Ze is intelligent en ambitieus waardoor zij graag verder wil studeren. Helaas wordt van haar verwacht dat ze in de toekomst een huishouden draaiende kan houden. In de zomer vertrekt ze met haar beste vriendin Jo naar Het Schoone Land, de plantage van Jo’s ouders. Ze gaan er graag op uit en ontdekken dan een verlaten tuinhuisje. Althans dat denken de meisjes. Ze ontmoeten daar een jongen, Ernst, welke bezig is met een bijzondere uitvinding. Door deze ontmoeting en uitvinding zal Alex’ leven veranderen.

Schrijfstijl

Geheimen van het tuinhuis begint met een vrij spannende proloog! Vervolgens ga je daarna een paar maanden terug in de tijd waardoor je eigenlijk al meteen het hele boek wil lezen, om te achterhalen wat zich nu precies bij de proloog heeft afgespeeld.

De schrijfstijl is beeldend, gedetailleerd en fijn waardoor het vlot wegleest ondanks dat het verhaal rustig voort kabbelt. Geheimen van het tuinhuis komt namelijk langzaam op gang en heeft niet veel actie. De schrijfster neemt rustig de tijd om alles goed neer te zetten: de omgeving en personages. Dit maakte wel dat ik mezelf echt in Suriname kon wanen. Hetzelfde met de personages welke goed neergezet werden. Ieder met een eigen karakter, eigenschappen en een mening. Toch allemaal anders en ergens hetzelfde. Bijna onmogelijk om ze niet in je hart te sluiten. Het boek werd echt tot leven gewekt, op een betoverende manier.

Een ander aspect waardoor het echt tot leven kwam waren de verschillende woorden/benamingen in het Sranan Tongo, Engels, Sarnami Hindoestani en uit Indiase talen. Gelukkig zit er achter in een woordenlijst waardoor ik dit kon opzoeken. Een kleine kanttekening hierbij is wel dat ik daardoor soms uit het verhaal werd getrokken. Dan zat ik er helemaal in en moest ik weer naar achteren bladeren om wat op te zoeken. Ik wilde namelijk wel echt weten wat ik las. Aan de andere kant maakte dit het verhaal, in mijn ogen, wel echter en nam ik het zeker voor lief.

De hoofstukken van Geheimen van het tuinhuis waren fijn qua lengte. Niet te lang en niet te kort. Omdat het tempo vrij laag ligt, vind ik de balans daarin erg fijn. Elke keer kreeg je een stukje informatie zonder dat het echt langdradig werd.

Ervaring

Wat een bijzonder boek is Geheimen van het tuinhuis! Naast dat het een mooi en fijn verhaal is om te lezen, is het ontzettend leerzaam. De schrijfster weet goed neer te zetten hoe het er in die tijd aan toe ging in Suriname. Iets wat ik mezelf niet zou kunnen voorstellen. Want ondanks de afschaffing van de slavernij, bleef er ongelijkheid. De vrouw had nog steeds de belangrijkste rol in het huishouden, met kleurlingen werd nog steeds anders omgegaan en er waren zeker spanningen met Holland. Een stukje geschiedenis in een mooi YA-jasje. Een boek waarvan ik vind dat scholen dit zeker zouden moeten aanbieden aan hun leerlingen.

Het is een rustig verhaal waarbij enorm veel aandacht besteed is aan de personages en omgeving. Dat de schrijfster veel kennis heeft dat springt wel van de bladzijden af. Ik heb het al fijn ervaren om op dit tempo meegenomen te worden door het verhaal. De tijd om iedereen te leren kennen, de omgeving voor mij te zien en samen met Alex, Jo en Ernst stapje voor stapje dichterbij een toekomst te komen, die zij allemaal voor zich zien. Een toekomst vol met hoop. 

Geheimen van het tuinhuis is een bijzondere historische roman. Een aanrader als je meer wil weten over de periode na de afschaffing van de slavernij of als je sowieso geïnteresseerd bent in geschiedenis. Het is een boek wat mij altijd bij zal blijven en daarom krijgt het van mij 5 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Lisa van Campenhout

Deze week interviewde ik Lisa van Campenhout. Heb jij al een boek van deze schrijfster gelezen? Laat het ons zeker weten!

Met welk boek debuteerde je?

Ik debuteerde in 2020 met Bijna Echt, dat de Jonge Jury Debuutprijs 2021 heeft gewonnen! Bijna Echt gaat over Brenda, een meisje uit Hilversum dat zich voordoet als een rijke Parisienne om indruk te maken op haar nieuwe influencer-vrienden. Het is een verhaal over echt en nep, vriendschap en jouw plek in de wereld vinden. Het gaat over opnieuw beginnen, een leven leiden dat bij je past, en hoe je identiteitsfraude pleegt in de 21e eeuw (spoiler: dat is HEEL MOEILIJK).

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Sterker nog – ik heb nét de eerste versie ingeleverd! Als het goed is komt hij rond november uit. Ik kan er nog niet zo heel veel over vertellen, maar een klein tipje van de sluier: het gaat over een meisje dat van school gestuurd wordt. Omdat haar ouders denken dat het goed voor haar is om even in een andere omgeving te zijn, gaat ze bij haar rijke familie in Amsterdam wonen. Zelf hoopt ze dat ze nu een betere band kan opbouwen met haar ‘perfecte’ nicht. Maar al snel blijkt dat het in haar nieuwe huis een stuk minder gezellig wordt dan ze had gehoopt…

Welke zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Ik heb onlangs 3 YA-boeken gelezen die ik helemaal geweldig vond: Wie ik gisteren was van Pamela Sharon, De tweede stem van Elin Meijnen en The falling in love montage van Ciara Smyth. Alle drie boeken die heerlijk lazen en me echt wisten te verrassen.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Ik vind Renate Dorrestein en Lionel Shriver heel inspirerend. Op het eerste gezicht lijken hun boeken misschien niet heel erg op elkaar, maar beiden zijn ontzettend goed in het schrijven van personages. Die zijn vaak heerlijk vilein, pompeus en egoïstisch, en juist daardoor gaan ze zo leven. Dat vind ik heel belangrijk aan boeken: dat de personages goed geschreven zijn. Voor mij valt of staat een boek daarmee.

Wie me ook ontzettend inspireert is de drag queen Alaska Thunderfuck 5000. De manier waarop ze op een podium staat vind ik betoverend. Ze is heel knap en ook heel slim, grappig en soms ook gewoon heel stupid. Zoals zij daar staat, zulke boeken wil ik ook schrijven. Daarbij is haar werkethiek ontzettend inspirerend. Zeker als ik even geen zin meer heb, denk ik: zou Alaska nu stoppen en op de bank gaan liggen? Nee!

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Ik ben copywriter bij een onderwijsinstelling. Ik schrijf daar nieuwsbrieven, blogs en dat soort dingen. Dus ik typ aardig wat af.

Hield je vroeger van lezen?

Ja, heel veel! Ik zat echt altijd met mijn neus in een boek. Of ik nou thuis was of op visite of waar dan ook. We gingen iedere drie weken naar de bieb en dan leende ik altijd 10 boeken – het maximale aantal dat je mocht meenemen. De helft las ik natuurlijk al in de eerste week uit.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Oeh, lastig. Het lijkt me zo fijn om fulltime boeken te kunnen schrijven, maar dat is voor maar weinig mensen weggelegd en het lijkt me wel érg ambitieus om dit binnen 5 jaar al voor elkaar te krijgen. Ik hoop over 5 jaar meer YA-boeken te hebben uitgebracht. Ik zou daarnaast ook graag romans voor volwassenen en griezelboeken voor kinderen willen schrijven, maar nogmaals: om dit binnen 5 jaar te doen is wel veel. Maar hopelijk ben ik tegen die tijd in ieder geval goed op weg!

DILEMMA

Niet je eigen cover mogen kiezen of niet je eigen flaptekst schrijven?

Deze is lastig! Ik dacht eerst dat ik niet zozeer de flaptekst hoefde te schrijven, want dat had mijn redacteur ook gedaan bij Bijna Echt en die was top. Hoewel ik wel wat heb aangepast. Aan de andere kant… zij had ook de meeste knopen doorgehakt over de cover, want ik kon niet kiezen. Ik denk dus eigenlijk dat ik toch misschien liever niet mijn eigen cover kies en wel de flaptekst schrijf. De flaptekst voelt toch iets persoonlijker, en van vormgeving heeft de uitgeverij meer verstand. (Hoewel ze wellicht ook meer verstand hebben van de flaptekst, haha. Maar ik blijf bij mijn keuze).

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Astrid Boonstoppel

Deze week interviewde wij Astrid Boonstoppel. Het laatste boek dat uitkwam van Astrid Boonstoppel is De Academie. Lees hier onze recensie.

Met welk boek debuteerde je?

Ik debuteerde bij Blossom Books met Dit is hoe het ging. Mocht je het boek niet kennen: Dit is hoe het ging is het verhaal van Cato Schmidt, een meisje dat alles lijkt te hebben maar eigenlijk worstelt; met zichzelf en met haar pijnlijke verleden.

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Ja, daar ben ik nét mee begonnen! Maar ik kan en durf daar nog niets over te vertellen. Enerzijds omdat ik bang ben dat het ongeluk brengt, anderzijds omdat ik nog niet precies weet hoe dit boek gaat worden. Sorry!

Wat zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Carlie van Tongeren – Het zusje van

Lisa van Campenhout – Bijna echt

Pamela Sharon – Wie ik gisteren was

Ik moet er wel bij zeggen dat ik lang niet alle Young Adult boeken die verschijnen lees, want ik lees ook heel graag thrillers en romans voor volwassenen, dus ik ben over het algemeen niet helemaal up-to-date haha.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Mag ik ook twee schrijvers noemen? Margaret Atwood en Stephen King. GE-WEL-DIG. Allebei.

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Jazeker, ik heb ook nog een heel leuke baan als communicatieadviseur. Maar stiekem is het nog steeds mijn droom om te kunnen leven van het schrijven alleen.

Hield je vroeger van lezen?

Absoluut. Ik las alles wat los en vast zat.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Poeh… dat is best een lastige vraag! Vijf jaar voelt als best wel ver weg. Ik hoop dat ik dan nog twee nieuwe boeken heb geschreven. En een vertaling van een van mijn boeken of een verfilming, daar zeg ik ook zeker geen nee tegen!                           

DILEMMA

Liever 5 sterren voor je boek, zonder een recensie of liever 1 ster voor je boek met een goed onderbouwde recensie?

Een gewetensvraag… maar wel een hele goeie. Dus ik zal compleet eerlijk zijn. Ik kies voor 5 sterren zonder recensie. Ik hoop nu eenmaal dat mensen mijn boeken mooi vinden… zo simpel is het vrees ik.

[Bron foto: Bianca Toeps]