Tag: Boekrecensie

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie Ze was 16 van Marlies Allewijn

Wauw, wat een goed boek. Ze was 16 speelt zich af in Zeeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek gaat over keuzes maken en erachter komen wie je wilt zijn in een maatschappij met vooroordelen. Het geef je ook een inkijk in het verzet en wat ze allemaal tot stand hebben gebracht in een klein dorpje. 

De hoofdpersonages van Ze was 16

Het eerste personage is Ize. Ze woont in Amsterdam en gaat een fijne zomer tegemoet van feestjes tot festivals totdat Ize naar Zeeland wordt verbannen om bij haar oma te wonen. Ze kijkt hier enorm tegenop en mist haar vriendinnen enorm.

Wanneer Ize op de zolder van haar oma een foto vindt, gemaakt door haar opa, besluit ze om haar oma hiermee te confronteren. Op de foto staat een mysterieus meisje, ze lijkt als twee druppels water op haar oma. Haar oma weet echter niks van de foto en trekt zich terug in haar schulp, hierdoor wordt de nieuwsgierigheid van Ize gewekt en besluit ze op onderzoek te gaan. Welke geheimen zal ze tegenkomen en wie is het mysterieuze meisje? 

Het tweede personage is Janna. Janna woont in een klein dorpje in Zeeland waar de Duitsers net zijn ingetrokken. Ze probeert in deze moeilijke tijden altijd het goede te doen, wat soms ten koste van haarzelf gaat. Op een bepaald moment staat ze voor verschillende keuzes, welke zal ze maken en zijn het de juiste keuzes? 

Mijn standpunt van Ze was 16

Ik vind Ze was 16 een heel goed boek. In het begin was ik geen fan van Ize. Ik vond haar onbeleefd en verwend. Ze komt op voor haar mening en vertelt de waarheid wanneer het nodig was, deze krachten apprecieer ik in Ize. Naarmate het boek vorderde ben ik helemaal van gedachte veranderd. Doorheen het boek merk je dat Ize haar weg probeert te vinden naar wie ze is en wat haar verleden is. Ik vind Ize een sterk meisje die doorzet totdat ze de waarheid weet, waarbij de band tussen Ize en oma sterker wordt.  

In Janna herken ik mezelf. Ze staat voor iedereen klaar en wilt niemand teleurstellen. Dit maakt haar een sterk karakter, maar naarmate het boek vordert merk je dat Janna haar eigen weg probeert te vinden en te ontdekken wie ze is. Het is een mooi verhaal waarbij beide personages een traject afleggen naar hun eigen identiteit. 

Tijdens het lezen moest ik even wennen aan het feit dat het boek geen hoofdstukken had, maar dat gevoel ging snel weg door de vlotte schrijfstijl van Marlies Allewijn. Doorheen het boek ben ik gebotst op een talenkwestie. In sommige stukken werd er Duits gepraat. Ik vond het een beetje vervelend dat er geen Nederlandse vertaling bij was, bijvoorbeeld in de voetnoot. Ik heb nooit Duits geleerd, waardoor ik regelmatig de Duitse zinnen moest vertalen.

Het was een spannend en mooi verhaal met een vleugje romantiek, wat het verhaal extra karakter geeft. Ik kon het boek niet wegleggen; omdat het boek in twee perspectieven geschreven is, wil je weten hoe beide verhalen aflopen en wat ze met elkaar te maken hebben. Het was een evenwichtige balans tussen het heden en verleden. 

Ik vind Marlies Allewijn een goede schrijfster en ik kan niet wachten om nog boeken van haar te lezen. Ze was 16 is een echte aanrader als je van oorlogsverhalen en spannende boeken met een vleugje romantiek houdt. 

Ik geef het boek 4 sterren. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Boekrecensie: Het laatste licht

Als leesclubcoördinator heb ik de afgelopen weken de leesclub van ‘Het laatste licht’ mogen leiden. Een superleuke taak, maar vooral omdat het boek echt heel fijn was om te lezen! Ik was al bekend met de schrijfstijl van Jen Minkman, want het afgelopen jaar las ik al ‘Het licht van Lorelei’ en ‘De sterrenjager’. ‘Het laatste licht’ is opnieuw uitgebracht in een prachtige hardcover en verdient zeker een plaatsje in je boekenkast. Ik heb dit boek dan ook beoordeeld met 4 sterren, hieronder lees je mijn recensie.

Waar gaat ‘Het laatste licht’ over?

Moira voert samen met haar broer Dai en zus Tabby een Wicca-ritueel uit tijdens Halloween. Eigenlijk had Moira niet verwacht dat er echt iets zou gebeuren, maar plotseling staat ze met Dai en Tabby in een soort droomwereld en moet ze een knappe donkerharige jongen bevrijden. Zodra ze weer terug is in de steencirkel blijken ook haar broer en zus dezelfde droom gehad te hebben. Moira kan de jongen die ze gezien hebben echter niet loslaten. Vanaf dat moment duikt de geheimzinnige jongen steeds vaker op in haar dromen. Hoe kan Moira hem helpen? En waarom zit de jongen, die Hayko blijkt te heten, eigenlijk in haar droomwereld vast? 

Personages 

Toen ik de flaptekst van dit boek las, was ik meteen geïntrigeerd door de droomwereld en het bijbehorende mysterie. Ik vind het heel leuk hoe Jen Minkman in haar boeken altijd een balans weet te vinden tussen fantasie en realiteit en altijd op een bepaalde manier iets met religie weet te verwerken in haar verhalen. Dit zorgt ervoor dat ik het idee heb dat ik echt over iets nieuws lees en zelfs iets leer van haar verhalen.

Moira, Dai en Tabby zijn al iets ouder, ze zijn begin twintig. Ik vond het leuk dat de personages al wat ouder waren: dit paste ook mooi in het verhaal. Zo studeren de broer en zussen alle drie aan de universiteit en maakt het de relaties die ze hebben ook wat geloofwaardiger. Het gezin is leuk om te volgen en laat een mooie familieband zien. 

Naast de familie Llewelyn spelen er nog enkele andere personages een belangrijke rol in het verhaal. De vriend van Moira, Patrick, komt veelvuldig voor in het boek, maar ik heb hem eigenlijk geen enkel moment sympathiek gevonden. Beste vriendin en vriendin van Dai Holly vond ik daarentegen wel erg leuk. Hayko leren we gedurende het verhaal steeds beter kennen en ik was erg verrast door de ontknoping van het verhaal, waarin bekend wordt waar Hayko zit en wat zijn link met Moira is. Ik had dit in ieder geval niet aan zien komen! 

Moira maakt een mooie ontwikkeling door gedurende het verhaal. Ze leert zichzelf beter kennen en komt op voor waar ze voor staat. Ze durft voor zichzelf te kiezen en haar eigen pad te volgen. Heel mooi en herkenbaar voor de doelgroep. Ook als twintigjarige weet je nog niet altijd precies welke kant je leven op moet gaan. De worsteling en keuzes van Moira zullen dan ook herkenbaar zijn voor veel lezers. 

Thema’s en onderwerpen in ‘Het laatste licht’ 

Naast het mysterie rondom Hayko kent het verhaal ook een aantal andere (actuele) onderwerpen: zo doet een docent van Moira haar een oneerbaar voorstel, worstelt Moira met haar ADHD en blijkt Tabby op meisjes te vallen. Mooi hoe Jen Minkman al deze thema’s op een realistische en geloofwaardige manier heeft weten te verwerken in haar verhaal. 

De manier waarop de sterke familieband en onvoorwaardelijke steun tussen Dai, Tabby en Moira is beschreven vond ik hartverwarmend. De vriendschap die Moira en Holly met elkaar hebben is er eentje om jaloers op te zijn. Tot slot laat het verhaal zien hoe echte liefde zou moeten zijn en dat je dit niet zomaar tot je beschikking hebt. 

Het verhaal heeft een soort open einde, maar heeft nog een aantal bonushoofdstukken, die het verhaal net wat meer afsluiten. Ik vond persoonlijk de bonushoofdstukken niet veel toegevoegde waarde hebben, want ik vond het einde van het verhaal prima, maar als je nog iets meer wilt lezen over Hayko en Moira is het leuk om de laatste pagina’s van het boek ook nog even mee te pakken. 

Schrijfstijl 

De schrijfstijl van Jen Minkman is fijn. Ze schrijft heel vlot en beeldend, waardoor je de personages en gebeurtenissen zo voor je ziet. Soms vond ik wel erg veel vaart in het verhaal zitten en miste ik daardoor een klein stukje diepgang. Het verhaal ging dan wel heel vlot van de ene gebeurtenis naar de volgende gebeurtenis. De overgangen hadden van mij soms wel iets geleidelijker mogen zijn. 

‘Het laatste licht’ is een aantal jaar geleden (2018) al eens verschenen in een paperback-editie. Ditmaal is het boek verschenen als hardcover met een nieuwe cover. Eerlijk toegeven: deze cover vind ik mooier dan de oude cover. Hij oogt mysterieuzer en maakt daardoor nieuwsgieriger naar de inhoud. Daarbij past hij heel goed bij de andere boeken van Jen Minkman die al in mijn kast staan 😉 Ook van het binnenwerk ben ik fan: supermooi!

Conclusie 

Ik heb genoten van deze paranormal young adult en begreep uit de reacties van de andere leesclub-deelnemers dat zij het boek ook zeker konden waarderen! Het complete leesclubverslag volgt volgende week.

‘Het laatste licht’ is een boek met actuele onderwerpen afgewisseld met een mysterie rondom een droomwereld en laat zien hoe echte liefde eruit hoort te zien. Door de vlotte en beeldende schrijfstijl vlieg je door dit verhaal heen. Ik heb ‘Het laatste licht’ dan ook beoordeeld met 4 sterren! 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Boekrecensie: De koperen koning

Nahri, Dara en Ali zijn terug! Na het bloedstollende einde van ‘De bronzen stad’ is ongeveer een jaar later in deze prachtige limited Edition van deel 2 te lezen hoe het verdergaat in Daêvabad. In meer dan 500 pagina’s ontdek je hoe Dara, Nahri en Ali zich verder ontwikkelen en wordt toegewerkt naar een mind-blowing finale die je laat smachten naar deel 3…

Let op! Deze recensie kan spoilers uit het eerste deel van de Daevabad-serie bevatten.

‘De koperen koning’ speelt zich ruim vijf jaar na ‘De brozen stad’ af. Hoewel de proloog nog even terugblikt op wat er net na de dramatische gebeurtenissen van het eerste deel plaatsvond, wordt er daarna een tijdssprong gemaakt en zijn Nahri en Ali ineens echt volwassen. Waar Nahri naast haar man Muntadhir nog steeds in stil verzet is, heeft Ali een nieuw bestaan opgebouwd in Am Geiza. Dara blijkt toch nog te leven, maar heeft grote moeite met het accepteren van zijn nieuwe ‘ik’. Hij vindt een nieuwe bondgenoot en beraamd wraak op iedereen die hem ooit pijn gedaan heeft. Door omstandigheden komen zowel Ali als Dara toch weer terecht in Daêvabad, waar onvermijdelijk de strijd weer losbarst tussen de verschillende volkeren.

Worldbuilding in ‘De koperen koning’

Ik vind de Daêvabad-serie heel intrigerend en fascinerend. De setting is een middeleeuwse, islamitische wereld waarin magie voorkomt, maar ook politieke intriges en machtsstrijden woeden die herkenbaar zijn uit de hedendaagse wereld. Zowel de personages als de wereld waarin het verhaal zich afspeelt is ontzettend goed en gedetailleerd uitgewerkt en spreekt tot de verbeelding. Al deze elementen zorgen ervoor dat ‘De koperen koning’ leest alsof je een film kijkt.

De cover van het boek vangt mooi de sfeer en setting van het verhaal. De eerste druk is een prachtige limited edition met bedrukt boekblok. Echt een plaatje voor in je boekenkast, ik zou je zeker aanraden deze uitgave van het boek te kopen voordat hij er niet meer is!

Thema’s en onderwerpen

‘De koperen koning’ is geschikt voor young adults (16+), maar is meer een fantasy dan een YA-boek. De verhaallijnen zijn complex: je moet hier echt je hoofd wel even goed bijhouden om alles te begrijpen. De woordenlijst en uitleg achter in het boek bieden hierbij wel hulp. ‘De koperen koning’ is niet te lezen zonder het voorgaande deel gelezen te hebben: het duurde bij mij zelfs even om in het verhaal te komen na ‘De bronzen stad’ ruim een jaar geleden gelezen te hebben. Dit toont maar weer aan hoe gedetailleerd en veelomvattend dit verhaal is.

Er komen vele verschillende onderwerpen en thema’s aan bod in dit verhaal, waarvan de belangrijkste vriendschap, loyaliteit, gelijkheid, vertrouwen en macht zijn. Ook familiebanden en de tweestrijd die hierbij kan ontstaan tussen je eigen belangen en die van het gezin, komen veelvuldig aan bod in ‘De koperen koning’

Schrijfstijl van ‘De koperen koning’

De schrijfstijl van het boek is prettig, hoewel bepaalde begrippen en specifieke (Arabische) woorden soms voor wat verwarring of moeilijkheden kunnen zorgen. Door de grote hoeveelheid details en uitvoerige beschrijvingen van dialogen, gebeurtenissen en omgevingen, leest het verhaal soms wat traag en vond ik bepaalde stukken ietwat langdradig. Waar deze aspecten aan de ene kant zorgen voor diepgang, belemmert het soms ook de snelheid van het verhaal.

Personages

De personages ontwikkelen zich mooi in dit boek. Nahri is een ontzettend sterk personage: nieuwsgierig, eigenwijs, standvastig, leergierig, behulpzaam en een echte strijder voor gelijkheid. Ali belandt in een tweestrijd tussen zijn eigen idealen en de druk vanuit zijn familie. Zijn zwakte voor Nahri is hartverwarmend. Dara worstelt met zijn nieuwe lichaam en twijfelt hoe ver hij wil gaan voor gerechtigheid. Zijn afwegingen zijn begrijpelijk en herkenbaar. 

De laatste 100 pagina’s van ‘De koperen koning’ zijn een echte rollercoaster. Er vinden heel wat onverwachte gebeurtenissen plaats en het einde van het verhaal laat je smachten naar meer. Ik ben vooral heel benieuwd hoe het verdergaat met de driehoeksverhouding tussen Dara, Nahri en Ali, want dat Nahri in het laatste deel van de serie een keuze zal moeten maken over waar haar loyaliteit ligt, dat is wel zeker. 

Slotdeel

Ik ben ontzettend benieuwd hoe het verder gaat in het derde deel van de serie. Wie zien we nog terug in deel 3? Wie overleeft het einde van de serie? Dat de schrijfster namelijk niet bang is om geliefde personages van het toneel te laten verdwijnen, blijkt maar weer in dit deel…Ik kan niet wachten tot februari!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Hallo, met Sam

Een tijdje terug ontving ik de Nederlandse editie van het boek Hallo, met Sam van Dustin Thao. Toen ik het boek oppakte heb ik hem in een paar dagen uitgelezen. Wil je weten wat ik van dit boek vond? Lees dan snel verder!

Julie en Sam waren verliefd en hadden grootse plannen samen nadat ze klaar waren op de middelbare school. Alleen plots werd Sam uit Julie’s leven gerukt. Zonder hem weet ze niet wat ze met zichzelf aan moet. Ze versloft haar school, haar familie, haar vriendschappen.

Totdat ze nog één keer Sam zijn telefoonnummer draait. En tot schrik, en verbazing, neemt Sam op. 

Persoonlijke groei

Hoewel ik het thema van dit boek vrij zwaar vond, las dit boek echt heerlijk weg. Het is lekker vlot geschreven en de hoofdstukken waren vrij kort, waardoor je snel door kon lezen. 

Het begin van het boek vond ik wel lastig om in te komen. Julie, het hoofdpersonage, gaat hier door een depressieve fase heen. Ik vind dat persoonlijk wel lastig om te lezen. Gelukkig verandert het verhaal snel. Als Julie ineens Sam aan de lijn krijgt, merk je dat haar depressieve denkpatroon minder wordt.

Dit boek is een mooi voorbeeld van een verhaal waarbij het hoofdpersonage een persoonlijke reis mee maakt. De Julie aan het begin van het boek is anders als de Julie aan het einde van het boek. Ik lees dit soort boeken niet zo heel vaak, omdat het niet helemaal mijn genre is, maar dit boek vond ik wel fijn weglezen. Ook vond ik de personages mooi omschreven en familierelaties en vriendschappen stonden ook centraal in dit boek.

De waarom-vraag

Het enige waar ik dan weer slecht tegen kan, is dat aan het einde van het boek het ‘waarom’ ontbreekt. Oké, het is fictie en allemaal bedacht, maar ik ben dan toch iemand die een logisch antwoord wil hebben op de vraag waarom Sam nog kon telefoneren. Aan de andere kant is het maar goed dat dit niet wordt beschreven. Dit laat ruimte voor de lezer om zelf in te vullen waar Sam is, en hoe hij Julie nog kan bellen. Dit als auteur invullen voor de lezers kan het einde van zo’n verhaal wel verpesten.

Tot slot

Al met al vond ik Hallo, met Sam een erg mooi boek en zou hem zeker aanraden. Ook als het niet helemaal is wat je normaal leest. Doordat het boek vlug wegleest is het zeker een goed verhaal om op te pakken!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Graphic novel of the month: Pumpkin Heads

Graphic novels zijn hot! Gelukkig zijn er al heel wat moderne stripverhalen op de markt om te lezen. Maar welke moet je nu kiezen? Iedere maand geven wij je een aanrader op het gebied van graphic novels. Deze maand raden we ‘Pumpkin Heads’ aan. 

Pumpkin Heads vertelt het verhaal van Deja en Josiah die al jaren samen in het najaar op een pumkin patch (pompoenveld/pompoenboerderij) werken. Dit is het laatste jaar voordat ze gaan studeren en dus is Deja vastbesloten er een onvergetelijk avond van te maken. Wat begint met een zoektocht naar het meisje (Fudge Girl) waarop Josiah al jaren verliefd is, verandert in een avond vol oude en nieuwe herinneringen, waarin Josiah en Deja ontdekken wat hun vriendschap nu daadwerkelijk betekent…

Pumpkin Heads is volledig in kleur geïllustreerd en prachtig getekend. Hierdoor komen zowel de karakters als de pumpkin patch tot leven. De plattegrond aan het begin van het boek biedt meer inzicht in hoe de omgeving eruitziet en vond ik erg handig.

Pumkin Heads is een samenwerking tussen Rainbow Rowell (bekend van ‘Fangirl’ en ‘Eleanor & Park’) en Faith Erin Hicks en vertelt dan ook een lief en aandoenlijk verhaal over opgroeien, volwassen worden en vriendschap. Deja en Josiah zijn leuke personages die je door het verhaal heen beter leert kennen. Waar Josiah zachtaardig, terughoudend en wat besluiteloos is, is Deja nuchter, direct en sociaal. Dit contrast tussen de personages vond ik erg leuk en doet hen goed bij elkaar passen.

Hoewel het hele boek (210 pagina’s) zich afspeelt in één avond, ontdek je toch veel over de personages en de omgeving en is er sprake van voldoende diepgang.

Pumpkin Heads is de perfecte graphic novel voor dit najaar. Het boek speelt zich helemaal af in deze periode en toont een mooi herfstverhaal over de ware betekenis van vriendschap. Een echte aanrader!

Illustraties: ❤️❤️❤️

Verhaallijnen: 🎃🎃

Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️ (4/5)

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid

Een auteur die langzaamaan de literare wereld aan het overnemen is, is niemand minder dan Taylor Jenkins Reid – auteur van De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo, Het Feest van de Eeuw, One True Loves (ENG), Maybe in Another Life (ENG), en nog veel meer. Ze heeft een pen die geen rust lijkt te kennen en is gevuld met inkt van een verfijnd vakmanschap. Reid is een auteur waarvan je minstens een boek in je leven gelezen moet hebben om te begrijpen waar de hype omtrent deze auteur over gaat. Wat volgt, is mijn ervaring met een van Reid’s twee bekendste boeken Daisy Jones & The Six. Dus, buckle up folks, it’s gonna be quite the ride.

Verhaal

De intrige die ik ervaarde door dit boek begon al vóór ik zelfs ook maar de kans had om het vast te pakken, open te slaan en het te beginnen lezen. Ik weet niet meer wat voor dag het was, waar ik was, maar as one does was ik op mijn telefoon wat aan het scrollen en wat informatie over boeken die ik eventueel wilde lezen aan het bekijken. Taylor Jenkins Reids boek Daisy Jones & The Six passeerde op mijn scherm en ik dacht “Oh, deze ken ik! Hier heb ik al veel over gehoord, dat is die biografie over die ene band –” Wel, ik was fout. Blijkbaar is “biografie” hier op te vatten in een fictief kader, een fout die niet alleen ik maakte. Ooit had ik ergens gehoord dat dit boek een biografie is over de band Daisy Jones & The Six, om er dan later achter te komen dat deze band nooit heeft bestaan. Reid heeft hem en hun hele rise to fame gewoon zelf verzonnen en er een verhaal over geschreven, en ik zeg dit met alle respect van de wereld – en een greintje jaloezie; dit is namelijk zo’n boek waarvan je wilde dat je het zelf had geschreven puur omdat het zo geniaal is.

Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de band The Six en hoe ze later de zangeres Daisy Jones in hun band hebben opgenomen, en hoe dit allemaal is gebeurd. Het boek is geschreven als een interview met de leden, managers, en vrienden/kennissen van de band waar het boek naar vernoemd is. Namelijk, Daisy Jones & The Six. Het boek is opgedeeld in verschillende delen en hoofdstukken om een chronologische weergave te geven van hoe alles in het leven van Daisy Jones alsook alle leden van The Six is gebeurd zoals het is gebeurd tijdens hun snel van de grond gekomen carrière. 

Het is een ware rollercoaster om te lezen, eentje waarmee je moeite ondervindt om het boek neer te leggen omdat je koste wat het kost wilt weten wat er met de band gebeurt. De manier hoe de personages hun eigen stem en persoonlijkheid hebben en hoe Reid dit weet over te brengen, is omvat door zulke schrijfvaardigheid dat je niet anders kan doen dan je gewonnen geven aan de manier waarop het boek je keer op keer naar binnen zuigt. Het is niet verassend dat menig mens dacht dat Daisy Jones & The Six een waargebeurd verhaal was, alsook de teleurstelling die volgt om erachter te komen dat het allemaal fictie is – want een band met zo’n dynamiek en vibe; je zou niet anders willen dan, na het lezen van dit boek, uren op Wikipedia alle extra informatie op te zoeken die je maar kan vinden over de band terwijl hun muziek op de achtergrond speelt; maar helaas. Reid is een meester in wat ze doet, en al het voorgaande zet dit alleen maar meer in de verf.

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Naast het feit dat Daisy Jones & The Six gewoon een mega goed boek is, gaat het ook om met een aantal belangrijke onderwerpen, zoals: verslaving, onafhankelijkheid, creatieve vrijheid, vrijheid van meningsuiting, abortus, opkomen voor waar je in gelooft, misbruik, (on)gelijkheid. Ik zou hier graag zoveel meer over zeggen, maar het boek spreekt voor zich wanneer je het leest en al deze onderwerpen tegenkomt. Ik die mijn mening hierover zou geven door voorbeelden te geven, zou alleen maar ervaring voor de lezer afnemen, en het is zoveel beter als je het allemaal zelf voor de eerste keer leest en je met een krop in je keel tranen wegpinkt door hoe goed Reid met al deze onderwerpen omgaat. Dus ik laat het hierbij: lees het boek, ik beloof je, het is het waard.

Schrijfstijl

Taylor Jenkins Reid heeft een gave. Als je een boek van zulk kaliber kan schrijven waarbij elk personage je kan overtuigen en zelfs doen geloven dat ze echt zijn – dan kan je al een stuk schrijven. Reid neemt de lezer mee niet in een verhaal, maar op een tocht. Je ervaart het boek niet, maar je maakt het mee. Begin met lezen en je bent meteen in een andere wereld, niets maakt meer uit buiten het verhaal dat je ter hande hebt – dat is de kracht van een Taylor Jenkins Reid boek.

Ervaring

Dit boek deed dingen met me; het liet me voelen, ervaren, meeleven, en nog zoveel meer. Na de laatste pagina was het meteen voor mij duidelijk dat dit een boek was dat vijf sterren verdiende. Het boek haalde met bepaalde citaten zekere emoties bij mij naar boven waardoor ik uiteindelijk in tranen zat te lezen, en dat zeg ik met een heel liefdevolle en dankbare toon. Daisy Jones & The Six is een boek dat ik aan iedereen zou aanraden om te lezen, het is gewoon that good. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dief van de nacht – Holly Black

De Limited Edition van het nieuwe boek van Holly Black is je waarschijnlijk niet ontgaan op sociale media. Het adult-debuut van de auteur is een echte eyecatcher met de gouden glitters op de kaft. Maar is het verhaal ook net zo fonkelend als de buitenkant van het boek?

Je zal maar leven in een wereld waar een schaduw meer is als een zwijgzame volgeling. Een wereld waarin schaduwen een status van macht en rijkdom zijn. Een wereld waarin schaduwen hun eigen plannen kunnen trekken. Dit is een wereld waar niets is wat het lijkt. En dit weet Charlie Hall, dief en chanteur, maar al te goed. Ze is barvrouw van beroep, maar houdt zich na werktijden bezig met verscheidene duistere zaakjes.

Charlie woont samen met haar vriend Vince. Hoewel Vince geen schaduw lijkt te hebben, doet Charlie alsof er niets mis is. Terwijl haar zusje Posey haar wel hiervoor waarschuwt… Als Charlie in een zoektocht naar een bijzonder boek rolt komen er meer dingen aan het licht dan haar lief is. En als er nog een moordzaak bij komt kijken, wordt alles in Charlies leven wel heel gecompliceerd.

Foto: Jasmijn Funk

Toen bekend werd dat Holly Black uitkwam met haar eerste adult-boek was ik meteen benieuwd! De beschrijving van het verhaal klonk ontzettend gaaf en met deze prachtige uitgave erbij moest ik deze wel in mijn kast hebben staan. Helaas heeft het verhaal zelf niet helemaal de verwachtingen waargemaakt.

Als eerste had ik moeite met alle personages in dit boek. Hoewel Charlie Hall een heerlijk badass karakter heeft, voelen al haar acties vrij onbezonnen aan. Er zit geen reden achter waarom ze op gevaarlijke missies gaat, waardoor het soms een klein beetje ongeloofwaardig aan doet voelen. Daarbij vond ik alle bij-personages op elkaar lijken. Doordat er geen duidelijke omschrijvingen waren, in bijvoorbeeld trekjes of uiterlijk, haalde ik veel namen door elkaar en was ik op een gegeven moment de draad een beetje kwijt.

Sowieso had ik het idee dat de verhaallijn niet de diepte in ging. Het plot kwam heel traag op gang, en sprake van een diepgaand verhaal was er sowieso niet. Alles bleef heel erg aan de oppervlakte, wat super jammer is aangezien Black dit zo perfect uitwerkte in onder andere het boek De wrede prins. 

Daarbij vond ik het magische systeem van de schaduwen super ingewikkeld en verwarrend, waardoor ik vaak ook in de war was met wat er nou gebeurde en wat iets nou was. Ik vind dit persoonlijk nog wel het meest jammer, want er zat zo veel potentie in deze magische schaduwen! Wellicht een uitleg vooraf over de wereld had wonderen gedaan, zoals we dat in andere fantasy-boeken wel eens tegenkomen.

Hoewel ik het verhaal dus lastig te volgen vond en de karakters naar mijn mening beter uitgewerkt konden worden, moet ik natuurlijk nog wel even benoemen dat Black haar talent voor schrijven wel weer prachtig naar voren komt. Alle details komen mooi uit de verf, zoals we van haar gewend zijn. En ik moet het nog even één keer benoemen, maar deze Limited Edition is wel echt één van de mooiste boeken uit mijn collectie.

Conclusie

Ik zou dit boek heel graag heel positief recenseren, maar ik kan alleen maar concluderen dat ik een beetje teleurgesteld was toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Het boek eindigde ook met een cliffhanger, maar of dit mij overtuigt om het tweede deel ook op te gaan pakken? Ik weet het nog niet. 

Hoe heb jij dit verhaal ervaren?

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Sorcery of Thorns – Margaret Rogerson

We hebben het allemaal, dat ene boek dat we tot duizendmaal toe opnieuw kunnen lezen. Een verhaal dat je elke keer weer weet te vangen en in de ban houdt tot de laatste pagina is omgeslagen. Dit boek is voor iedereen verschillend, is niet genre-gebonden maar iets heel persoonlijk. Voor mij is dit boek Sorcery of Thorns (McElderry Books 2019) van Margaret Rogerson.

Lees: dit boek heeft helaas nog geen vertaling in het Nederlands mogen kennen, maar het is nu eenmaal zo’n geniaal goed boek dat ik het toch belangrijk vond dat er een recensie van kwam. Zeker omdat het een van mijn persoonlijke favorieten is. Dus ga het zeker lezen in de hoop dat een vertaling misschien tijdig in alle glorie kan stralen in de Vlaamse/Nederlandse boekhandels.

Verhaal

Ik ga de toelichting van het verhaal kort houden, want ik wil niet te veel verklappen en gewoon zeggen dat je Sorcery of Thorns het beste leest met zo min mogelijk informatie zodat je je kan laten overdonderen door de magische wereld van Austermeer.

Rogersons boek is verteld vanuit een derdepersoonsperspectief en volgt het verhaal van Elisabeth Scrivener, zij is een inwoner van een van de grote bibliotheken van Austermeer, wachtend tot de dag wanneer ze mag worden opgeleid tot een “warden” (iemand die de grote bibliotheken en de magische boeken die inwoner zijn van deze bibliotheken behoedt van gevaar). Maar wanneer een mysterieus gevaar plots de bibliotheken van Austermeer in het vizier krijgt, en Elisabeth als verdachte wordt aangeduid, moet ze de krachten bundelen met iemand waar ze van nature altijd voor gewaarschuwd is: een magiër.

Plot

Vaak zijn fantasy-boeken deel van een grotere serie boeken, omdat de auteur tracht een zo groot mogelijke wereld aan de lezer voor te leggen waarin het verhaal/verschillende verhalen zich ontrafelen omdat fantasiewerelden vaak een heel complexe opzet vereisen en dus voor even complexe verhalen zorgen die over meerdere boeken spannen als resultaat. Rogerson heeft zich echter al bewezen als dé standalone auteur bij uitstek met haar oeuvre dat dusver bestaat uit drie fantasy-based standalones met lovende recensies: An Enchantment of Ravens (2017), Sorcery of Thorns (2019) en Vespertine (2021).

Ondanks dat Sorcery of Thorns een standalone is, voelt het boek geen moment aan alsof Rogerson te veel informatie dumpt in één keer. Het plot wordt rustig aan de lezer voorgelegd, alsook het magie-systeem van de wereld en de algemene politiek en maatschappelijke werking van Austermeer. Er is geen enkel moment waarop er “te veel” informatie wordt neergelegd waardoor het plot verdronken wordt in tal van regels en weetjes waar de lezer rekening mee moet houden om het plot te kunnen begrijpen en volgen. Rogerson weet een goede balans te behouden tussen het plot telkens terug aan te kaarten op een nieuwe manier die zowel oudere als nieuwere informatie bundelt zodat de lezer telkens mee is en ook mee blijft met wat er gaande is, wat niet simpel is in een geheel nieuwe wereld vol met andere regels dan een contemporary boek zou hebben.

Het plot van het boek zelf is eentje die, wanneer je alle lagen van het boek opzij plooit, niet echt heel erg ingewikkeld in elkaar zit, kort samengevat: Elisabeth bundelt de krachten met een magiër (mensen waarvan ze sinds kinds af aan voor is gewaarschuwd hoe gevaarlijk ze zijn) om erachter te komen wie de bibliotheken in Austermeer aanvallen en waarom, alsook ze dan te stoppen. Het is de manier waarop Rogerson het plot brengt en hoe ze alle puzzelstukjes aan de lezer voorlegt tot de grote ontdekking wie de slechterik van het boek is en waarom ze doen wat ze doen, dat ervoor zorgt dat het verhaal werkt.

Ondanks dat Sorcery of Thorns initieel een standalone was heeft heeft Rogerson zopas echter aangekondigd dat er nog een novelle zal uitkomen om het verhaal van Elisabeth verder te zetten (zie: “The Mysteries of Thorn Manor” McElderry Books 2023).

Personages

De personages van Sorcery of Thorns zijn een van de (vele) redenen waarom het boek zo geniaal is. Een goed boek heeft voor mij persoonlijk een goede cast aan personages nodig om te werken. Soms kan een boek een plot en verhaal hebben dat totaal niet werkt, maar een cast hebben die zo’n goede dynamiek en opbouw heeft, dat het toch inslaat. Sorcery of Thorns is zo’n boek. De drie hoofdpersonages die we het meeste zien – Elisabeth, Nathaniel en Silas – zijn een interessant trio met elk hun respectievelijke alsook overlappende dynamieken die maken dat je gewoon honderden pagina’s meer aan dialoog tussen deze drie zou kunnen lezen. Wat maakt dat het boek gewoon zo vlot leest telkens wanneer deze drie samen ten tonele verschijnen.

Schrijfstijl

Als er iets is dat Margaret Rogerson tekent is het haar schrijfstijl. Het is het soort stijl dat ik zelf altijd najaag wanneer ik me neerzet om verhalen neer te pennen: heel cinematisch en levend. Boeken zorgen er bij de meesten voor dat je een film in je hoofd ziet, wat heel erg cool is – maar Rogerson neemt het met haar schrijfstijl nog een stap verder. Je ziet niet, maar ervaart. Rogerson omschrijft geuren, ruimtes, texturen, personages op zulke manieren dat het is alsof je jezelf in de wereld van het boek bevindt. Rogerson schrijft alsof ze zelf aanwezig is geweest in de scènes die ze schrijft, alsof het niet een fabricatie van haar verbeelding is maar een actuele omschrijving van iets wat ze heeft meegemaakt. Rogerson is zelf een magiër met de manier waarop ze schrijft, ze nodigt de lezer niet uit om te kijken maar pakt hun hand en gooit hen in het midden van de actie om het zelf te ervaren.

Ervaring

Wat kan ik zeggen? Ik heb Sorcery of Thorns al meerdere keren gelezen en geniet er telkens met volle teugen van, ik ben iemand die graag steeds nieuwe dingen leest maar als een boek mij zo kan vangen dat ik ernaar terug wil gaan, dan heeft de auteur wel echt zijn werk goed verricht. Margaret Rogerson heeft het dan ook exact goed gedaan, want telkens als ik dit boek vastneem of zelfs maar in de boekhandels zie staan, word ik gewoon lekker warm vanbinnen en krijg ik meteen weer zin om het opnieuw te lezen. Dus ik moedig iedereen aan om dit boek te lezen of ervoor te zorgen dat een vertaling werkelijkheid wordt – Rogerson is een naam die je echt in je boekenkast moet hebben staan als je van fantasieverhalen houdt.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Nieuwe Wendy – Jami Leigh

Een boek schrijven en zelf een uitgeverij oprichten waarbij ditzelfde boek gepubliceerd werd is een prestatie waarvan niet veel mensen het na kunnen doen. Toch deed auteur Jami Leigh het. Afgelopen februari verscheen Leighs debuut De Nieuwe Wendy bij Leighs uitgeverij Jewel Books.

Deze recensie kan spoilers bevatten voor Jami Leighs werk De Nieuwe Wendy.

Verhaal

De Nieuwe Wendy volgt het verhaal van Sarina en Sula, twee zusters die allebei een ‘Wendy’ zijn. Een Wendy is een meisje dat de Gave heeft waardoor ze kan vliegen en magische krachten bezit. De tegenhanger van een Wendy is een ‘Peter’ dit is een jongen met deze zelfde Gave waardoor hij kan vliegen en magische krachten bezit. De achterflap van het boek vat het verhaal kort samen als volgt:

Op Lumin leven nog maar weinig mensen met de Gave, ook wel Peters & Wendy’s genoemd.

Sarina is een Wendy. Misschien zelfs dé nieuwe Wendy die over Helidan zal regeren. Als Sarina wordt ontvoerd, komt ze plotseling voor een keuze te staan. Zal ze gehoorzaam haar rol vervullen of neemt ze haar eigen lot in handen?

Sula heeft er alles voor over om haar geliefde kapitein te redden van de dood. Ook als dat betekent dat ze achter een legende aan moet, waarvan niemand weet of het bestaat. Wanneer er een mogelijke oplossing op haar pad komt, wordt ze geconfronteerd met haar verleden.

Plot

Toen ik zag dat De Nieuwe Wendy een werk is geïnspireerd door J.M. Barries klassieker Peter Pan, was ik overladen met enthousiasme. Peter Pan is namelijk een van mijn favoriete klassiekers uit de jeugdliteratuur. Met de nodige intrige begon ik aan het boek maar vond het al gauw spijtig dat de grootste invloed die Peter Pan diende in dit verhaal, het gegeven van mensen die kunnen vliegen is en daarom ofwel een ‘Peter’ of een ‘Wendy’ genoemd worden. Ik zie waar Peter Pan tot zekere mate een inspiratie geweest had kunnen zijn door het vliegen alsook de aanwezigheid van zeemeerminnen en piraten. Het komt op mij over alsof het boek eender welke naam had kunnen hebben voor jongens en meisjes die kunnen vliegen en dat de link die wordt gelegd met J.M. Barries werk nogal kort door de bocht is. Hierdoor wist het plot van het verhaal mij helaas niet zo goed te grijpen omdat ik door de ‘Peter Pan’ notie iets anders had verwacht, natuurlijk is dit een heel persoonlijke inkijk op wat er zou kunnen komen uit een verhaal met De Nieuwe Wendy als titel en J.M. Barries Peter Pan als inspiratie.

Schrijfstijl

Leigh heeft qua schrijfstijl een zeer vlotte pen. Tijdens het lezen van De Nieuwe Wendy word je aandacht hierdoor er steeds goed bijgehouden en begrijp je ook telkens wat er aan de hand is. Dit is een fijn gegeven, zeker omdat vandaag de dag er vaak geëxperimenteerd wordt met stijlen en conventies die soms te veel moeite van hun lezers vragen. Leigh schrijft echter helder en op zo’n  manier dat je, ondanks de geheel nieuwe wereld die ze in haar werk introduceert, het kan blijven volgen. Dit zorgt ervoor dat het boek fijn wegleest en dat je soms opeens wakker schrikt uit uren verzonken te zijn geweest in De Nieuwe Wendy.

Ervaring

Ik had tijdens het lezen van dit boek toch enkele ergernissen waar ik me na het lezen van het boek niet goed over kon zetten. Allereerst was het gebrek aan trigger-warnings eentje waar ik een beetje teleurgesteld door was. Leighs verhaal bevat gebeurtenissen die te maken hebben met PTSD gerelateerde reacties, verkrachting en seksisme. Zelf kan ik dit soort dingen lezen zonder dat er meteen een waarschuwing aan voorafgaat, maar ik ken genoeg mensen die wel aangedaan zouden zijn mochten ze dit boek lezen zonder te weten dat het zulke inhoud bevat.

De Nieuwe Wendy is een werk dat kan worden gecategoriseerd als fantasy, dus ik vond het nogal vreemd om te zien dat ze de voorgenoemde thema’s gebruikte in haar werk. Zeker in fictionele werken lijkt het mij overbodig om thema’s zoals seksisme te gebruiken zeker op de manier van de ‘oude stempel’ zoals in dit werk voorkomt. Opmerkingen dat het dragen van een broek ‘mannelijk’ is en dat iemand iets doet ‘als een meisje’ vind ik onnodig in het huidige klimaat waarin gelijkheid nog steeds een nodige opmars verdient. Zeker in een fantasy verhaal kunnen dit soort thema’s anders aangepakt worden in plaats van terug te grijpen waar er vandaag de dag nog steeds zo voor gevochten wordt dat vrouwen niet op een stereotiepe manier zwakker worden geacht dan mannen. Dit was nagenoeg een beetje schrijnend en teleurstellend om te lezen en het kon perfect worden weggelaten zonder dat het plot erdoor zou worden aangetast. 

Vooral de verkrachtingstrope in dit boek vond ik er een die er uitgelaten had kunnen worden, of toch in ieder geval een andere aanpak kunnen krijgen. Het moment waarop twee personages met elkaar kussen en het ene personage stop zegt en het andere personage dit niet meteen doet, vond ik al een grens die niet overschreden mocht worden. Echter werd er niet meteen gestopt en pas toen het andere personage in paniek was stopte de andere partij met een opmerking dat hij wist dat ze er nog niet klaar voor was. Dit vond ik een scène waarvoor het woord ‘overbodig’ nog niet eens dichtbij komt bij hoe hard dit soort situaties niet meer thuishoren in fantasy literatuur.

Helaas hebben deze thema’s voor mij het boek een beetje tenietgedaan. Dit soort situaties lees ik liever niet in fictionele literatuur, omdat er in dit soort literatuur kan worden aangetoond dat maatschappijen kunnen werken zonder dat er zulke schrijnende thema’s tewerk gesteld moeten worden.

Ik wil wel zeker meegeven dat ik heel erg onder de indruk ben van de moeite en overduidelijke liefde die Jami Leigh in haar werk heeft gestoken alsook het oprichten van een eigen uitgeverij, daar zet ik zeker en vast wel mijn pet voor af.  

Winactie

Jami Leigh heeft ook een winactie georganiseerd betreffende het vervolg op De Nieuwe Wendy. Voor deze winactie heb je de volgende letters nodig: R en Y. Veel succes!

De volgende recensie in Jami Leighs blogtour kan je vinden op de blog van Kwanteinwonderland.