Het gegiechel met vriendin M. tijdens een saai tussenuur was reuzegezellig, maar er hing wel een prijskaartje aan. Een flink prijskaartje: tien dagen in thuisquarantaine. Afgelopen weekend testte M. namelijk positief op corona. Ontzettend vervelend voor zowel M. zelf als haar omgeving. Niemand staat te springen om de gedachte zichzelf 240 uur op te moeten sluiten in huis. Maar ja, regels zijn regels. Voorlopig zit ik dus net als tientallen andere Nederlanders binnen, en dat is … niet heel erg prettig, om het netjes te zeggen.
Ik ben afgezonderd van het bruisende leven dat zich afspeelt tussen de muren van mijn middelbare school en daarbuiten. Deze week voor mij geen geginnegap met vrienden tijdens lessen of King of the Court-wedstrijdjes tijdens trainingen. Als dan ook nog de stroom ervoor kiest om mij een paar uur in de steek te laten, zit ik er écht doorheen. Opgesloten in een donker huis, voel ik me net de elfjarige Harry Potter die wekelijks vastzit in zijn bezemkast. Ik geloof dat ik de bezemkastblues goed te pakken heb.
Bezemkastwattes? Blues? Is dit soms een typefout? Absoluut niet. Zoals bekend is, heeft corona de Dikke van Dale een hoop nieuwe woorden opgeleverd: quarantinderen, hoestschaamte, drive-by-uitvaart, coronials enzovoort. Stuk voor stuk speelse woorden, maar tot mijn teleurstelling ontbreekt er nog een YA-gerelateerd woord in dit rijtje. Daar moet natuurlijk verandering in komen. Ik zal alvast de spits afbijten. Speciaal voor de Potterheads binnen de Young Adult Community introduceer ik het nieuwe YA-gerelateerde coronabegrip ‘bezemkastblues’: het onplezierige gevoel van eenzaamheid en/of afzondering dat men ervaart wanneer men door corona thuis in quarantaine zit.
Er is een grote kans dat dit begrip ook van jou op toepassing is (geweest). Tijdens de lockdown van een halfjaar terug waren we in feite allemaal Harry’s in eigen bezemkast. Sommigen van ons, waaronder ikzelf, moeten momenteel opnieuw in quarantaine (lees: de bezemkast) en voelen zich daardoor ongelukkig. Het fijne is nu wel dat er een woord bestaat dat alle sombere gevoelens tijdens quarantaine in één keer beschrijft.
Zit je voor een langere tijd opgesloten in eenzelfde ruimte? Voel je je eenzaam in die ruimte, afgesloten van het echte leven? voel je af en toe de drang om je irritante familieleden het zwijgen op te leggen met een of andere toverspreuk? Kijk je uit naar contact met een zekere halfreus zeker persoon van wie je weet dat die jou kan opfleuren? Als het antwoord op al deze vragen ‘ja’ is dan, mijn beste lezer, heb je niet last van een quarantainedepressie, maar simpelweg van de bezemkastblues.
Mocht je overigens door dit verhaal zijn geïnspireerd en een eigen YA-gerelateerd coronawoord hebben bedacht, laat me het dan weten.