Tag: de kleuren van schaduw

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Licht (De Kleuren van Magie #3) – V.E. Schwab

‘Ben je sterk genoeg om te winnen?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij eerlijk.

‘Mooi,’ zei ze […] ‘Alleen idioten zijn zeker van hun zaak.’

Hier zijn we dan, de finale recensie over het finale boek in De Kleuren van Magie-trilogie van V.E. Schwab. Schwab heeft dit finale deel geschreven met vlijmscherpe zinnen en krachtige scenes die eer doen aan dit beest dat 654 pagina’s telt. Mijn dank gaat uit aan Boekerij die me van dit mooie exemplaar voorzien heeft, een limited edition heruitgave om u tegen te zeggen. Deze recensie bevat spoilers voor De Kleuren van Licht.

Verhaal

In dit derde deel van De Kleuren van Magie-serie volgen we het verhaal van Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland verder op de voet. Zonder enige wachttijd duiken we meteen verder in de actie waar boek twee was gebleven, de cliffhanger die ons op het puntje van onze stoel houdt wanneer Lila onderweg is om Kell te redden uit Wit Londen. Het boek begint met de reünie van mijn favoriete duo, om dan alle hel los te laten barsten zodra ze terug naar Rood Londen trekken. Waar in de vorige twee delen de problemen geleverd werden door machtzuchtige individuen uit de werelden van Wit, Grijs en Rood Londen. Hebben we in dit deel te maken met een verschijning als een god: Osaron.

Dit boek reist door de verschillende vier Londens in een poging om Rood Londen te redden nadat Osaron Rood Londen op stelten heeft gezet. Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland moeten samenwerken om Osaron te verslaan. En dit gebeurt niet zonder een paar hartaanvallen waarvan je denkt dat een van hen zal sterven. Het boek trekt je de hele tijd met zich mee, en valt op geen enkel moment echt stil. Echter, merkte ik voor mezelf wel dat dit van de drie boeken mijn minst favoriete deel was. Het was goed, en ondanks de hoge spanning, was de spanning niet zo hoog als hij was in de vorige twee delen, ondanks dat de rode draad in dit boek veel meer stress met zich mee zou moeten brengen. Ik denk dat dit komt door de manier waarop Schwab het gebracht heeft, en dat, ondanks de desolate staat van Rood Londen doorheen het boek, de stress bij de lezer om te weten wat er ging gebeuren niet altijd zo hoog lag, omdat je vanaf het begin wel een gevoel hebt dat het op het einde wel goed ging komen.

Personages

Naast Osaron maken we met niet zoveel meer personages kennis in dit boek. Het nieuwste personage dat mij het meeste bijbleef maar dat maar een korte verschijning had, was Maris. De kapitein van de Ferase Stras, een interessante nieuwe locatie: een markt/boot in het midden van de oceaan die Kell, Lila en Holland moeten bezoeken. Het is op deze locatie dat we Lila volledig in haar verschijning/rol als Antari zien groeien wanneer ze een zwart nep-oog krijgt.

Schrijfstijl

Ik heb het gevoel alsof ik best gewoon copy/paste kan doen als het aankomt op dat ik iets te zeggen heb over V.E. Schwabs schrijfstijl, want ik heb hier nooit iets slechts op te zeggen, alleen maar goed. Ze schrijft zoals iedereen zou willen schrijven, met een bewonderenswaardige vaardigheid. Ik heb me gewijd aan het lezen van haar volledige oeuvre om zelf een beter schrijver te worden, haar boeken verdienen het om bij creatief schrijven cursussen benaderd te worden om meer te leren over hoe goed te schrijven en hoe goed een verhaal te formatteren. I said what I said.

Limited Edition

Deze Limited Edition heruitgave van De Kleuren van Magie is er eentje om u tegen te zeggen. Zoals altijd is Boekerij een meester in het vormgeven van hun speciale edities, en ook hier hebben ze zichzelf wederom overtroffen. Waar de Engelse editie van deze boeken wit zijn, is deze Nederlandse editie een contrast ervan in een prachtig zwart matte kleur. De pagina’s zijn stained edges die de plattegrond van Rood Londen weergeven. En het is absoluut een droom om naar te kijken!

Als je de dust jacket eraf haalt zie je een prachtig witte onderkant met een embossed cover van een kroon en het woord “Anoshe” – en ik ga de pracht van dit woord aan de lezer laten om te ontdekken in het boek zelf, want om het hier roekeloos te omschrijven doet onder aan de kracht die het in het verhaal van het boek zelf draagt wanneer Schwab het binnen de narratief vertelt (dus ga het zeker lezen!). 

De dust jacket zelf is er eentje dat bestaat uit twee werelden. De cover van het boek langs de ene kant en een prachtige fanart van Rhy’s ouders langs de andere zijde (links) en Alucard (rechts).

Deze editie is een absolute droom en ik kan er niet over ophouden! Wow!

Ervaring

Ondanks dat dit boek niet mijn favoriet uit de trilogie bijkt te zijn, is het toch een van mijn favoriete series geworden. Een meesterlijk verhaal dat meesterlijk is geschreven door een meesterlijke schrijfster. Een ware droom van een literair werk. Dit is magie hoe magie hoort te voelen. Daarom geef ik dit boek vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De Kleuren van Schaduw – V.E. Schwab

De Kleuren van Schaduw is het tweede deel in de meeslepende Schemering trilogie, geschreven door V.E. Schwab. Het boek speelt zich vier maanden later af dan waar het eerste deel, De Kleuren van Magie, is geëindigd.

Het verhaal begint op een groot piratenschip waar Lila Bard een van de bemanningsleden is. Haar droom om als piraat de zeeën te bestormen is hiermee uitgekomen. Kell daarentegen zit samen met Prins Rhy in het paleis waar hij aan zijn verplichtingen aan de koninklijke familie voldoet. Daar zijn de spanningen inmiddels erg hoog opgelopen, door de gebeurtenissen die zich afspelen in het eerste boek. Alle personages reizen weer af naar Rood Londen, omdat hier de Elementspelen zullen plaatsvinden. Ook dit deel verkent de grens tussen macht en magie in deze multidimensionale wereld.

Terugkerende personages

In dit deel volgen we dezelfde personages als in het eerste deel. Kell is de laatste Antari – een magiër die tussen de vier verschillende dimensies van Londen kan reizen. Deze zeldzame krachten maken hem uniek, maar ook gewild. Hij wordt door de koning gezocht waardoor hij moet vluchten. Ook Lila (Delilah) Bard heeft dit keer weer een grote rol. Zij is een eigenzinnige dief die niet op haar mondje is gevallen en ook niet bang is om het gevecht aan te gaan. Nu ze van Grijs Londen naar Rood Londen is weten te geraken, is het haar droom om met een piratenschip de zeeën te verkennen.

Ook de charmante Prins Rhy maakt zijn optreden in het boek, evenals de gevolgen van de band die Kell tussen hen heeft aangebracht in het vorige deel van de serie. Kell en Rhy hebben een ontzettend sterke band met elkaar, ondanks dat ze biologisch gezien geen broers van elkaar zijn en enkel allebei in het paleis zijn opgegroeid. Deze broederband voegt een interessante dynamiek toe aan het verhaal. De loyaliteit van alle personages worden weer op de proef gesteld en ze moeten beslissen wie ze kunnen vertrouwen in een wereld vol verraderlijke intriges.

Het verhaal moet op gang komen

In het begin duurt het erg lang voordat het verhaal op gang komt. Het verhaal kabbelt maar wat voort zonder dat er echt een duidelijk doel is waar de personages – met name Kell – naartoe werken. Voor Lila is het wel duidelijk wat ze wil bereiken. Ze is het gelukkigst wanneer ze zich op een groot piratenschip bevindt en ze anderen kan laten zien dat ze niet met haar moeten sollen. Af en toe iets telen houdt haar scherp. Zodra ze over de Elementspelen hoort heeft ze het direct in haar kop gehaald dat ze ook mee wil doen. Dat ze zich hier onmogelijk nog voor kan opgeven of dat dit wel eens haar dood kan betekenen maakt haar niets uit. Lila is het type personage dat altijd wel haar weg vindt, en zo niet, dan toch.

Maar Kell? Hij zweeft een beetje tussen Grijs Londen en Rood Londen en is in een sombere stemming door hetgeen wat hij Rhy heeft aangedaan. Hierdoor worstelt hij met zijn gevoelens. Het ene moment is het paleis naar hem op zoek omdat ze hem kwijt zijn en hem weer veilig thuis willen krijgen, het andere moment omdat hij een verdachte moordenaar is. Het begin is daarom wat traag en ietwat saai, maar het spectaculaire einde maakt dit helemaal goed.

Elementspelen

Vanaf het moment dat de Elementspelen echt zijn begonnen kon ik het boek niet meer wegleggen. De Elementspelen zijn eigenlijk een soort Olympische Spelen, maar dan voor mensen met magische krachten. In duels moeten ze tegen elkaar strijden terwijl ze één element mogen gebruiken om de ander uit te schakelen. Dit zijn de bekende elementen zoals water, aarde lucht en vuur. In het boek is er nog een vijfde element ‘bone-magic’ wat ervoor zorgt dat je een ander kunt laten doen wat jij wilt door letterlijk hun botten te beïnvloeden. Gelukkig is deze magie ontzettend zeldzaam. De meeste magiërs hebben, in tegenstelling tot Kell, maar één en heel soms twee elementen die ze kunnen beheersen. De Elementspelen zijn zo goed en gedetailleerd beschreven, dat het voelt alsof je zelf naar een sportwedstrijd aan het kijken bent. De spanning is om te snijden en de uitslag alles bepalend.

Conclusie

V.E. Schwab weet in De kleuren van schaduw opnieuw een levendige wereld te creëren. Haar schrijfstijl is beeldend en meeslepend, waardoor je als lezer volledig wordt ondergedompeld in de kleurrijke en gevaarlijke wereld van de verschillende Londens. Na het lezen van het tweede deel ben ik ontzettend benieuwd naar het slotdeel van de trilogie. Met name doordat dit boek met zo’n enorme cliffhanger eindigt, zou ik het liefste direct door willen lezen. Ik hoop dat we er dan eindelijk achter zullen komen hoe Zwart Londen eruit ziet. Na twee boeken over deze mysterieuze versie van de stad te lezen is mijn nieuwsgierigheid op een hoogtepunt geraakt.

De Schemering trilogie is een echte aanrader om te lezen voor liefhebbers van avontuurlijke en fantasierijke verhalen. Ook dit deel van de serie geef ik weer vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Schaduw – V.E. Schwab

Een tijd terug had ik het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te krijgen van Schwabs eerste deel in De Kleuren van Magie-serie. Voor hen die mijn review van toen hebben gelezen zullen zich herinneren dat ik hier een immens grote fan van Schwabs boek was. Ik beklaag het me dan ook dat ik zo laat bij het lees-feestje hiervan aankwam, want ik had de hype over deze serie al langer gezien, maar was er nog iet meteen in begonnen. Dan ook tot mijn grote spijt. Maar dat is het leuke aan lezen, je bent nooit te laat! Zeker in de huidige cultuur waarin onder andere TikTok een zekere magic touch heeft om boeken die ik las toen ik een tiener was terug in de kijker te zetten (grote shout-out naar de Touching Juliette-serie die opeens weer een hype is, waarom ook mijn immense dank want iedereen moet deze serie gewoon gelezen hebben. Hij is dan ook piek dystopian Young Adult en ook: #TeamWarner). Maar goed, dat brengt ons nu bij mijn review van het tweede deel van New Adult De Kleuren van Magie-serie, namelijk, De Kleuren van Schaduw.

Verhaal

We lezen het verhaal verder vier maanden na waar het vorige deel in De Kleuren van Magie-serie ons heeft laten hangen. In dit boek brengt Schwab ons een droom van een piratenverhaal in de eerste delen van het boek. We starten met Lila Bard die heeft besloten om in Rood Londen te blijven, en niet terug te keren naar Grijs Londen (cf. De Kleuren van Magie). Ze heeft een piratenschip gevonden waarbij ze aan boord is gegaan om haar piraten droom waar te maken. Het beruchte schip dan ook van niemand minder dan Alucard Emery (een noteworthy nieuw personage), namelijk de Night Spire (ik heb deel twee in het Engels gelezen, dus mijn excuses voor de vele Engelse terminologie als het op namen aankomt). Ondertussen zit Kell nog steeds in het paleis van Rood Londen, waar de spanningen om te snijden zijn, gezien het einde van boek één en de ouders van Rhy, de koning en koningin van Rood London, Kell nog meer in het gareel proberen houden gezien wat er vier maanden geleden is gebeurd. Deel twee was een boek dat eerder gedreven werd door de personages dan door het plot. Het plot is zeker wel aanwezig in mate, en er zijn er zeker meerdere die de overhand nemen, maar ze zijn zeker niet het allerbelangrijkste in dit boek. Dan, de kers op de taart: De Kleuren van Schaduw eindigt met een cliffhanger waardoor ik echt snel verder moet lezen, maar je-weet-wel, een oneindige TBR steekt hier graag een stokje voor.

Schrijfstijl

Ik denk dat we op dit moment al wel hebben kunnen vaststellen, als we mijn andere reviews erbij nemen betreffende Schwabs oeuvre, dat ik een mega grote fan ben van hoe Schwab schrijft en dat zij, als het op schrijven aankomt, dan ook mijn grote idool is. Hoe ze het doet, ik zou het graag willen weten, maar Schwab heeft zelf magische krachten. Ze schrijft haar omgevingen op zulk een manier dat je alles voor je kan zien, dat je de zeeën bijna kan ruiken en de drankliederen van de tavernes uit het boek kan horen komen. Dit is niet anders bij De Kleuren van Schaduw, deze serie is een goed voorbeeld van hoe goed Schwab schrijft, en dan te denken dat deze serie al iets ouder is en ze ondertussen ook boeken zoals Het Onzichtbare Leven van Addie LaRue heeft neergepend, beloofd alleen maar meer voor hoe meer Schwab schrijft en hoe haar schrijfstijl in stijgende lijn blijft verbeteren. Het is gewoon niet te geloven.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit boek, de personages zijn zo goed geschreven en ook heel herkenbaar betreffende hoe ze geschreven zijn en spreken. Je merkt gewoon dat ze echt een vorm hebben aangenomen in Schwabs hoofd en zelf het voortouw hebben genomen terwijl Schwab dit verhaal heeft geschreven, en dat is een bewijs van hoe goed ze is in haar vak. Ik heb dit boek dan ook een welverdiende vier sterren gegeven. Ik kan zeker niet wachten om deel drie te lezen, wat dan ook het finale boek is in De Kleuren van Magie-serie. Ik ben benieuwd hoe Schwab de eindjes aan elkaar heeft geknoopt en deze serie tot zijn einde heeft gebracht.