Op Twitter waren wij van young-adults.nl in een tweetversation geraakt met onder andere auteur en young-adultsrecensent Marijke F. Jansen, de spontane persoonlijkheid achter het Twitteraccount van uitgeverij Moon en auteur Esther Scherpenisse over De kronieken van de onderwereld, de boeken van auteur Cassandra Clare.
Esther werd Clares boeken wel zat eigenlijk. Vandaag vertelt ze haar theorie over seriemoeheid.
Esther Scherpenisse vertelt:
Bij boek vier van de Kronieken van de Onderwereld had ik het helemaal gehad. Genoeg nu. Geen woord meer. Ik wil deze personages, deze wereld, deze schrijfster, even niet meer zien. Geen steden van gevallen engelen of gebroken glas meer voor mij. Alsjeblieft. Seriemoeheid: ben ik de enige die er last van heeft?
Oké, een verduidelijking. Ik heb een heleboel series gelezen. Binnen het young adult-genre van Suzanne Collins, Veronica Roth, Joanna Rowling, Thea Beckman, Kiera Cass, you name it. Heerlijk, series. Nooit meer bang zijn om die onvermijdelijke laatste pagina te zien naderen. Altijd weten dat er nóg een boek komt. Het is nog niet voorbij. Je hoeft nog geen afscheid te nemen. Katniss kan nog steeds winnen, de opstand leeft voort.
En dan is er ineens boek vier, of vijf – ook wel boek eentje te veel. En dan wil ik alleen nog maar dat het ophoudt. Ik spuug op de personages. Het blijft maar duren en mijn hemel, wat heb ik hier ooit leuk aan gevonden? Waarom was Clary Fray eerst zo charmant en vind ik haar nu zo aantrekkelijk als een bureaulamp? Wat had Rand Al’Thor eerst voor mysterieus dat nu saai en langdradig is? Waarom kan ik geen prinsessen verdragen na drie boeken over de Selectie?
Ik heb daar wel een theorie over.
Boeken zijn op een bepaalde manier net als films en series. Is iets succesvol, dan gaan we ermee door. Dus is er een Iron Man I tot en met III, Shrek I tot en met III, Terminator I tot inmiddels onbekend aantal. En dus zijn er televisieseries zoals Lost of Heroes, die halverwege hun tweede seizoen door het verhaal heen zijn en toch maar afleveringen blijven maken. En dus blijven er maar boeken van de plank rollen als ze succesvol zijn.
Maar zoals iedereen weet: er is ook zoiets als te veel van het goede. Drie keer per jaar naar de Efteling is eigenlijk te veel van het goede. Chocolade eten tot je misselijk wordt, is te veel van het goede. Eigenlijk gebruiken we deze uitdrukking altijd voor iets wat op zichzelf leuk is, maar wat overdreven of zelfs onplezierig wordt bij overdaad. En soms is dat bij series het geval. Ik krijg het gevoel dat er eigenlijk niet zo heel veel meer te vertellen is. Of, wat ook gebeurt: halverwege een boek wordt het meest interessante probleem in het verhaal opgelost, maar de serie loopt niet af. Spoiler alert: denk aan de spanning tussen Clary en Jace. (Ik spreek even als schrijver en niet alleen als lezer: wat heb je nog over als je kernprobleem wegvalt? Als dat voorheen steeds is neergezet als een van de pilaren van je verhaal, en je trekt dat eronder weg, dan stort je hele plot ineen.) En dan gaan schrijvers een verhaal vertellen dat eigenlijk precies hetzelfde plot heeft als de voorgangers, maar dan met een ander sausje, zodat ze gaan lijken op Harlequin-romans die allemaal hetzelfde format hebben.
Dat is seriemoeheid voor mij: het gevoel dat er ergens al een olifant met een lange snuit langs is gekomen om ‘t verhaaltje uit te blazen, toen de schrijver net een andere kant op keek. Het zijn boeken waar ik gewoon geen zin meer in heb, omdat ik het idee heb dat ze geen zin meer hebben.
Ik sluit niet uit dat ik van gedachten verander over die series. Misschien lees ik in de toekomst ooit de rest nog. Als ik niet meer weet hoe het ook weer precies zat, en ik weer verrast kan worden. Tot die tijd begin ik gewoon optimistisch aan een nieuwe serie.
Iemand nog tips?