Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De verdwenen steden – Shannon Messenger

De verdwenen steden van Shannon Messenger

Binnen de community op Instagram, heb ik al veel gelezen en gehoord over Keeper of the Lost Cities van Shannon Messenger. Eigenlijk wilde ik meteen meer weten over deze boekenserie! Toch bleef iets mij ervan weerhouden en dat had te maken met taal en de dikte van de boeken. Ik vind het prima om eens Engels te lezen, maar meteen een hele boekenserie… dat ging iets te ver. Gelukkig kwam daar ineens de Nederlandse vertaling om de hoek kijken: De verdwenen steden. In eerste instantie richt het boek zich op de wat jongere lezers onder ons, maar als beginnende young adult-lezer een mooie tussenstap of voor een young adult-lezer als je even wat ‘luchtigers’ wil.

Cover

De hardcover van De verdwenen steden is mooi vormgegeven. De illustratie op de cover toont hoe enkele personages eruitzien en geeft ook iets weg van de magische wereld waarin dit verhaal zich afspeelt. Zoals net al is aangegeven, richt het boek zich in eerste instantie op jongere lezers en dat is wel te zien aan de uitstraling. Het oogt wat jeugdiger en simpeler, maar wel op een manier waardoor ik getriggerd ben om dit boek te lezen.

Verhaal

In De verdwenen steden wordt kennisgemaakt met Sophie, een meisje met weinig vrienden die zich nergens echt thuis voelt. Een buitenbeentje. Een Telepaat, iemand die gedachten kan lezen. Sophie denkt dat niemand haar geheim kent totdat zij Fitz ontmoet, hij is ook een Telepaat en opent deuren naar een (voor Sophie) onbekende wereld. In deze nieuwe wereld zal Sophie zichzelf moeten vinden en antwoorden moeten zoeken. Want wat houden de diep weggestopte geheimen in en waarom leefde zij eigenlijk tussen de mensen?

Schrijfstijl

De verdwenen steden begint met een proloog, wat er meteen voor zorgt dat je wil weten wat eraan vooraf is gegaan. Door de proloog zit je meteen in wat actie waardoor die nieuwsgierigheid omhoogschiet! Een goede manier om de lezer meteen mee te kunnen nemen in het verhaal.

De schrijfstijl is ontzettend vlot en zorgt ervoor dat je meegezogen wordt in die honderden bladzijden. Het boek heeft ruim 500 pagina’s, maar op geen enkel moment is die hoeveelheid aanwezig tijdens het lezen. Daarnaast is het fantasierijke zeker voelbaar en komt de wereld helemaal tot leven. De omschrijving van de omgevingen, scholen, personages en beesten dragen daar zeker aan bij. Ook humor komt met regelmaat terug en heeft mij meerdere malen hardop laten lachen. Er passeren een redelijk aantal personages de revue en elk draagt bij aan het verhaal zonder dat de informatie teveel wordt.

Een side-note hierbij is wel dat er soms heel veel gebeurd in korte tijd. De gebeurtenissen volgen redelijk snel op elkaar waardoor het de geloofwaardigheid van een 12-jarig meisje, wiens leven op zijn kop staat, misschien wat laat wankelen. Toch is het op geen enkele manier saai en valt er altijd nog even snel een hoofdstukje te lezen.

Ervaring

Wat is De verdwenen steden een fijn boek om weg te lezen! Ik denk dat de schrijfster een hele mooie wereld heeft neergezet voor zowel jong als oud. Voor elk valt er wel een les te leren, want het bevat een aantal mooie onderwerpen, zoals: vriendschap, verlies, avontuur, jezelf vinden en kunnen zijn. Daarnaast heb ik nog wel een klein kritiekpuntje en dat was de onderlinge ‘spanning’ tussen Sophie en een aantal van de (jongens)personages. Het kan natuurlijk echt zijn dat er op 12-jarige leeftijd die eerste kriebels van verliefdheid ontstaan. In dit boek vond ik dit best veel naar voren treden en dat was, voor mij, onnodig. Ikzelf heb daar de meerwaarde niet van gezien en ben van mening dat het boek op andere vlakken al sterk genoeg was, waardoor dit eigenlijk een beetje in het niets leek te vallen. Misschien dat hier in de vervolgdelen nog verder op ingezoomd gaat worden? Geen idee. Het deed verder niets af aan mijn leesplezier!

De verdwenen steden is een magisch en avontuurlijk verhaal en heeft mij zeker kunnen vermaken. Ben ik al helemaal in deze hype? Dat nog niet. Maar, ik heb wel zin om het vervolg te gaan lezen en hoop dat deze dan ook uitgegeven gaat worden. De thema’s die voorbij zijn gekomen vind ik een prachtige boodschap, waar ieder van ons een stukje herkenning in zal vinden. Het boek krijgt van mij 4 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Breekbaar als glas – Gena Showalter

In deel 2 van de ”Forrest of good and evil” serie ontmoeten we prinses Ashleigh van het gewest Fleur. Onderdeel van de magische wereld Enchantia. In Enchantia worden sommige mensen/wezens geboren met een voorspelling in de vorm van een sprookje. Van Ashleigh wordt vermoed dat ze onderdeel is van het sprookje Assepoester. Bij de geboorte was Ashleighs hart zo zwak dat ze ieder moment kon sterven. Haar moeder kon dat niet verkroppen en kwam in de koninklijke kerkers een eeuwenoude heks tegen. De heks bleek een fantoom te zijn. Een soort geest die verschillende lichamen kan overnemen. Om Ashleigh te redden staat de moeder de fantoom (Leonora) toe om Ashleighs lichaam binnen te gaan. Daardoor deelt Ashleigh haar lichaam met de fantoom. Op een dag overlijdt Ashleighs moeder. Op de begrafenis komt ze de ornis Saxon tegen. Leonora en Saxon blijken een eeuwenlange geschiedenis te delen. Op dat moment gebruikt Leonora haar vuurmagie tegen Saxon waardoor hij Ashleigh laat straffen. Ondanks de haat tussen de twee blijkt de liefde tussen hen op te bloeien. Maar Leonora wilt Saxon voor zichzelf. Tevens heeft Ashleigh te maken met de haat van Saxon, haar vader (omdat ze geen magische kracht lijkt te bezitten) en de rest van het volk door haar zwakke hart. Hoe lang zou ze al die haat kunnen blijven verdragen met haar zwakke hart?

Personages

Laat me allereerst zeggen dat ik deel twee vele malen beter vind dan deel één. Ik kon me toen helemaal niet inleven in de hoofdpersoon en snapte de keuzes die zij maakte niet. In dit tweede deel zien we veel van de personages terug uit deel één, maar op een hele andere manier. Zo leek Everly in het eerste deel in mijn ogen een onaardig, egoïstisch en slap meisje. Terwijl ze in dit deel juist wordt neergezet als een stoer chick die opkomt voor de zwakkere en ten alle tijden aan haar vrienden denkt. Verder vond ik het erg leuk het verhaal van Saxon nu te kunnen lezen. Daar was ik erg benieuwd naar. Echter waren de emoties in mijn ogen alles behalve realistisch. Vanaf hun eerste ontmoeting zijn Ashleigh en Saxon vijanden. Hij snauwt haar af en verzint allerlei straffen voor haar. Ondanks dat is Ashleigh helemaal weg van hem. Ze ontloopt haar straffen en zoekt hem dan continu op om zijn aandacht te krijgen. Saxon lijkt zijn woede ook al snel te boven. Wanneer Ashleigh ontsnapt naar een feest wil hij haar alleen maar zoenen in plaats van straffen. Naar mijn idee veranderen hun emoties veel te snel.

Mijn favoriete personages zijn toch wel Ophelia en Noël. Een heks en een orakel. Beste vriendinnen die nog wel eens de boel in de war schoppen. Ik hoop in een ander deel meer over hun achtergrond te weten te komen!

Wereldbouw

Sommige onderdelen van het boek zijn gedetailleerd, andere wat minder. Het vorige deel was veel gedetailleerder. Aan het begin van het boek was ik heel enthousiast om meer te leren over het gewest Fleur. Hier heb ik uiteindelijk heel weinig over gelezen. Dat vind ik echt een misser van Showalter. Het verhaal verplaatst zich weer naar het gewest Sévon. Daar speelde zich boek één ook al af. Wel vind ik de tradities en oude verhalen leuk bedacht. Zo krijgen de ornis bij de geboorte een aantal armbanden. Eén van die armbanden geven ze aan hun geliefde als huwelijksaanzoek. Een schattig en romantisch gebaar.

Ook de geschiedenis van Saxon en Leonora vond ik goed bedacht. Ook daarin zie je wat details terug over hoe Enchantia er vroeger uit zag.

Conclusie

Helaas was ook dit verhaal niet wat ik er van verwacht had. Ik had graag meer over Fleur willen weten en meer echte emoties bij Saxon en Ashleigh willen zien. Wat ik een erg goed aspect van dit boek vond is het wisselende perspectief. Soms lees je iets vanuit Ashleigh en soms vanuit Saxon waardoor je bijna dat ”Jan-Klaassen” effect krijgt. Je roept naar je boek dat ze moeten uitkijken in de hoop dat het goed komt. Daarnaast was het verhaal zeker spannend. Vooral richting het einde toen Ophelia en Noël de boel weer even kwamen verstoren.

Al met al een boek dat je snel doorleest, maar wat voor mij nog wel een hoop mist. Desondanks kijk ik uit naar het volgende deel, omdat ik stiekem van binnen ook wel een sprookjesprinses zou willen zijn.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘Traveler’ van Arwen Elys Dayton

traveler-arwen-elys-dayton

De geschiedenis van de Zoekers blijkt veel duisterder dan Quin en Shinobu dachten. De zoektocht naar antwoorden waar Quin zo naar hunkert, zorgt voor een kat en muisspel, waarbij ze al hun opgedane kennis nodig hebben om te voorkomen, dat hen hetzelfde noodlot geschied als hun voorouders. Maar zal hen dat lukken?

Samenvatting
Quin en Shinobu proberen op adem te komen van hun laatste gevecht tegen John (einde deel 1 Seeker). Ze worden opgeschrikt door een tweetal wakers, die het op Quins athame voorzien hebben en raken verstrikt in een raadselachtige reis, begeleid door het boek van John’s moeder.

De Jonge Vrees (Maud) is samen met John op het landgoed, waar ze hem tot een waardige Zoeker traint. Tijdens zijn training stuiten zij net zoals Quin en Shinobu op allerlei raadsels rondom de verdwenen Zoekerfamilies en herleiden eveneens de stappen van zijn moeder.
Hoe meer ontdekkingen er gedaan worden, hoe zorgwekkender verleden en heden worden. Bezit het viertal genoeg goedheid en moed om een einde te maken aan wat de Zoekershuizen in het verleden tot waanzin dreef? Zijn ze sterk genoeg om weerstand te bieden aan de honger naar macht en wraak?

Spanning en mysterie
Gelijk aan het begin, duikel je in de spanning en begint er een kat-en-muisspel tussen Quin, Shinobu en de Wakers – jonge jongens die in het bezit zijn van Zoekershulpmiddelen. Daarnaast doen zowel Quin en Shinobu als John en Maud verontrustende ontdekkingen, waardoor je steeds nieuwsgieriger wordt naar wat er allemaal is gebeurd. Dat wordt mooi aangevuld door dagboekfragmenten van Catherine (John’s moeder) en het gevaar dat zij ontdekte.

De cover van het boek, was voor mij ook een mysterie, want waarom zou je het teken van John’s familie op de voorkant willen zetten nu hij een vreselijke bad-guy blijkt te zijn. Na het boek gelezen te hebben, is het juist heel passend, want het vertegenwoordigt vooral zijn moeder en dat maakte de uitnodigende cover met de dubbele betekenis nog mooier.

Ontwikkeling van de personages
Hoewel Quin en Shinobu de eigenlijke hoofdpersonen zijn, maakten zij niet echt een ontwikkeling door. Ze vergaren voornamelijk kennis en proberen de waarheid boven tafel te krijgen.

John daarentegen maakt wel een grote verandering door. Door de lessen en sturing van Maud, leert hij zich eindelijk te concentreren waardoor er een wereld voor hem opengaat. Hij verandert daardoor terug in een personage waar je graag over leest en je bent benieuwd naar zijn levensverhaal.

En dan is er Maud, ik vind haar echt zo geweldig. Ze is heel teruggetrokken en zit gevangen tussen een Vrezenbestaan en het mens-zijn. Ze is mysterieus, dapper en ondanks haar teruggetrokken aard heel strijdbaar voor het goede. Ze heeft in Traveler een meer aanwezige rol en dat vond ik heel fijn, juist omdat zij het leukste personage is.

Jammer maar helaas
Ondanks de spanning, de onverwachte wendingen en de diverse personages, heeft dit boek voor mij een redelijk groot minpunt. Het hele verhaal zit je in een stijgende lijn naar het einde, naar die ene onthulling die het verhaal afrondt – de meeste vragen dan ook worden beantwoord – en dan opeens is er dat minuscule haakje dat het begin van boek drie vormt. Terwijl voor mijn gevoel de rode draad is opgelost.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het verhaal leuk en het idee nog meer over de Zoekers te lezen maakt me in die zin blij. Maar het is zo’n cliché einde, dat ik het ook prima had gevonden nog zo’n vijftig pagina’s extra te hebben, zodat het een sterk en mooi einde zou hebben, nu is dat het net niet. Maar wie weet wordt deel drie wel mind-blowing en is er niets meer van het cliché terug te zien.

Conclusie: Spannend, vol mysteries en interessante wereld waarin de Zoekers leven. Een goed en volwaardig vervolg op Seeker.

Waardering
Sterren: 4/5 sterren

Disclaimer
De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij Van Goor in ruil voor eerlijke recensie.

Gegevens boek
Titel: Traveler (Seeker 02) | Auteur: Arwen Elys Dayton | ISBN: 978 90 00 3247 2 | Aantal pagina’s: 342 | Datum van verschijnen: mei 2016 | Uitgeverij: Van Goor

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Blauwe maan van Jaye Wells

blauwe-maan

blauwe-maanKate Prospero is terug! En dat belooft veel actie en chaos. Helemaal met een blauwe maan op komst, die de criminelen van Babylon horendol maakt en hen tot de meest bizarre plannen aanzet. Kan Kate en het team de stad redden van een ondergang onder een volle maan?

Flaptekst

Samen met Morales is Kate aan het surveilleren in de stad om de lokale politie te ondersteunen, overal ontstaan namelijk relletjes door de bijna volle maan. De magie wordt er onstuimig en onbeheersbaar door.

Wat een onschuldige verstoring in een park lijkt te zijn, blijkt het begin van een race tegen de klok om een man verkleed als satyr tegen te houden. Hij zint erop alle inwoners van Babylon van hun maskers te ontdoen. En als het team faalt, zal niet een crimineel de chaos veroorzaken, maar alle brave burgers zelf.

Kate en het team moeten deze pittige klus snel zien op te lossen, maar de man is hen steeds een stap voor. Met de volle maan bijna volmaakt aan de hemel, lijkt een onmetelijke chaos onafwendbaar. Alleen als Kate haar trots opzij zet, kunnen ze misschien de stad van het onheil behoeden.

Spanning en chaos

Kate en Morales stuiten aan het begin van het boek op een rare ordeverstoring, dat het begin van een heksenjacht is op een man met onbekende plannen. Tot aan het einde tast je in het duister wat de man wil bereiken.

Mensen worden behekst, er vallen doden, geheimen worden onthuld en oom Abe doet ook fijn een duit in het zakje. Allemaal ingrediënten die de spanning blijven opvoeren.

Er komt lange tijd weinig schot in de zaak, want de geheimzinnige man blijft hen een stap voor. De taskforce moet alles op alles zetten en nog slimmer zijn om een kans te maken Babylon te beschermen. Zowel Kate als Morales worden tot het uitstere gedreven als ze de onthulling naderen.

Ontwikkelingen van Kate
Als je deel één Grijze magie hebt gelezen, dan weet je dat Kate en magie niet zo goed samengaan. Ze wil er letterlijk niets mee te maken hebben. Bij de taskforce heeft ze niet bepaald veel geluk in dat opzicht, omdat ze steeds geconfronteerd wordt er wel iets mee te moeten doen. Dat loopt in dit deel tot behoorlijke hoogtepunten – of zal ik zeggen dieptepunten? Want Kate valt redelijk diep en moet zichzelf door veel slijk heen slepen.

Ik vond het proces dat ze door moet, voornamelijk om zichzelf te vinden en te begrijpen hoe het komt dat ze zo haatdragend tegen alle magie is, erg goed beschreven. Het is herkenbaar en daardoor ook realistisch.

Op een bepaald punt heeft ze bijna iedereen tegen zichzelf in het harnas gejaagd, enkel omdat ze weigert haar hart te luchten. Daar vond ik haar toch niet meer zo’n leuk personage, omdat ik gewoon wilde dat alles goed zou komen en ze haar mond open zou trekken. Al snap ik wel dat Kate daar helemaal geen zin in heeft, je zwakte tonen als je een cop bent is niet zo goed voor je heldenstatus/ego.

Humor
Kate en Morales zijn heerlijk aan elkaar gewaagd. De droge opmerkingen die ze tegen elkaar maken en vooral de gezichtsuitdrukkingen die Morales vaak zat maakt zijn grappig. Ik hoop echt dat die twee ooit wat met elkaar krijgen.
De vorige zaak die Kate had, was vooral erg serieus. Deze met de blauwe maan ook wel, maar de magische drankjes waarmee rondgestrooid wordt en de uitwerkingen (lust) zijn op zijn zacht gezegd luguber en eigenlijk zou je er niet om moeten lachen, maar stiekem deed ik dat wel.

Conclusie: Spannend vervolg dat doet hunkeren naar meer Kate Prospero. En hopelijk wordt het op een dag wat tussen haar en Morales.

Waardering: 4/5 sterren

Disclaimer

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij De Fontein in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek

Titel: Blauwe maan (Kate Prospero deel 2) | Auteur: Jaye Wells | ISBN: 978 90 261 3789 1 | Datum van verschijnen: januari 2016 | Uitgeverij: De Fontein

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘Out There 01 De kristallen sleutel’ van Manon Spierenburg

out-there

out-thereOut There beschrijft een spannend avontuur naar een kristallen sleutel die de poort terug naar aarde kan openen. Tot dusver is nog niemand ontsnapt, kan het zestal daar verandering in brengen?

 

Samenvatting

Oliva wordt verward wakker in een woud dat ze niet kent. Haar eerste reactie is dat ze een vliegtuigcrash overleefd moet hebben, hoe kan ze anders in een onbekend bos zijn in haar eentje. Alleen strookt dat niet met het feit dat ze een herenpyjama draagt en kaal is. Als ze op onderzoek uit gaat komt ze een tweeling van twaalf tegen, een verwarde popster, een kwebbelende vrouw en een jongen van haar leeftijd.

 

Als ze uiteindelijk bewoners van Out There ontmoeten, blijken ze in een andere dimensie te zijn en naar huis gaan is onmogelijk. Tenzij je de kristallen sleutel vindt, maar die kun je alleen vinden als je eerlijk tegen jezelf bent. Dat is niet voor iedereen een even gemakkelijke opgave. En dan rest nog de vraag, willen ze Out There waar niets je kan gebeuren, verlaten om terug te gaan naar een leven dat misschien niet altijd even goed was?

 

Out There

Out There is een van de vele dimensie naast onze eigen wereld. Je komt er door bepaalde keuzes die je hebt gemaakt; volgens sommige bewoners hebben ze daarmee veel geluk gehad. In andere dimensies verlies je je spraak of je zicht. De kans om dan terug te keren is onmogelijk.

 

Het is een redelijk vredige wereld die een beetje op aarde lijkt. Niet alle bewoners zijn even vriendelijk of hebben het beste met het reisgezelschap voor. Er zijn duivelse mensapen, maar ook enigszins vriendelijke hony’s (een kruising tussen hond en paard).

 

De dimensie Out There komt erg geloofwaardig over, als in het is een mogelijkheid dat het echt bestaat. Manon Spierenburg heeft daarbij de reden waarom juist deze personages in Out There zijn gekomen, goed uitgewerkt. Ik vond het interessant om te zie hoe zij zich ontwikkelden in een poging om thuis te komen, want alleen als je met jezelf in het reine komt, krijg je een soort tweede kans. Niet iedereen heeft de vechtlust om die kans met beide handen te grijpen.

 

Het reisgezelschap

De zes van het reisgezelschap zijn elk zeer uitgesproken personages. Ik vond het leuk om over zulke duidelijke personages te lezen, omdat ze daardoor echt zijn in plaats van slechts van inkt. Alleen al door hun spraak en doen en laten kun je ze herkennen. In de dialogen is geen “zegt Oliva” nodig, want met geen mogelijkheid haal je ze door elkaar.

 

Het enige wat ik wel een beetje apart aan de personages vond waren hun leeftijden. De volwassen zijn duidelijk, die zijn volwassen. De tweeling is ook duidelijk nog jong. Maar Oliva en Erdim zijn een aantal keer van leeftijd gewisseld. Eerst dacht ik namelijk dat Oliva zestien was en Erdim zeventien. Dat die twee wat voor elkaar voelen, leek me vanzelfsprekend. Een stuk later blijkt dat Erdim vijftien is en Oliva twaalf. Door de plotselinge verjonging van beide personages, kon ik me niet meer voorstellen dat een vijftienjarige interesses heeft in een twaalf jarige. Er leek opeens een groot gat tussen het kind en de tiener te zitten.

 

Spanning

Het verhaal is constant spannend, al vanaf het begin. Dan weten de hoofdpersonages immers nog niet waar ze zijn en of ze elkaar kunnen vertrouwen. Daarnaast zijn er behoorlijk wat obstakels: gevaarlijke bewoners, nauwe grotgangen en riviermonsters. De tocht door Out There is allesbehalve gemakkelijk en bij iedereen die je tegenkomt zet je toch wel vraagtekens. Naast het reisgezelschap volg je namelijk ook af en toe de bewoners zelf en dan blijkt dat ze niet allemaal even goede wil hebben. De vraag wat ze van plan zijn, maakte het spannend.

 

Het einde was een fijne cliffhanger, dus ik kijk uit naar het vervolg dat in het najaar van 2016 verschijnt.

 

Conclusie: spannende ontdekkingsreis en zoektocht in Out There naar een kristallen sleutel dat de enige deur naar huis kan openen.

 

Waardering: drie van vijf sterren.

 

De recensent ontving hier een gratis leesexemplaar van de uitgever Luitingh-Sijthoff in ruil voor een eerlijke recensie.

 

Gegevens boek

Titel: De kristallen sleutel (Out There 1) | Auteur: Manon Spierenberg | ISBN: 9789021016665 | Aantal pagina’s: 287 | Datum van verschijnen: oktober 2015 | Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff

Geplaatst op Geef een reactie

Sprong in de wildernis

the finisher spring in de wildernis

the finisher spring in de wildernisOndanks dat er maar een paar maanden tussen deel 1 Vechten voor de waarheid en deel 2 Sprong in de wildernis zat, voelde het toch als een lange zit. Het eerste deel sloot af met een enorm spannende cliffhanger en ik wilde zo graag verder lezen. Ik was dan ook heel erg blij toen deel twee “eindelijk” uitkwam. En gelukkig begint Sprong in de wildernis daar waar Vechten voor de waarheid ophield: in de rechtbank waar Vega berecht zal worden. En als straf, moet ze meevechten in het Duellem waar alle sterke mannen het tegen elkaar opnemen.

Beschrijving
Stel je voor, je bent vijftien jaar en je wordt veroordeeld om te vechten tegen de sterkste mannen van het dorp. En opgeven is niet toegestaan… Dat is de straf die Vega Jane krijgt opgelegd wanneer ze wordt betrapt met een plattegrond van het verboden Moeras dat het dorp omringt. Winnen lijkt onmogelijk, maar het is de enige mogelijkheid om te overleven. Vega zal alles moeten geven om haar leven te redden – en eindelijk te ontdekken wat zo angstvallig geheim moet blijven.

Samen met Delph maakt Vega zich klaar om een poging te wagen, al ziet het er niet erg rooskleurig uit. Vega heeft nou niet echt veel spierballen en zal op een andere wijze moeten proberen zich bij de laatste twee te krijgen. Dat wil ze zonder haar magische Destina doen, wat ik wel begrijp. Het zou direct argwaan oproepen, maar aan de andere kant…

Personages
De personages zijn allemaal, op Delph na, erg gehard. Dat merk je met name al bij Vega die redelijk veel scheld. Misschien ben ik niets gewend, maar ik vind het nog steeds niet echt bij het boek passen. De andere personages hebben bijna allemaal een boosheid over zich heen, wat op zich niet vreemd is, waarom zouden ze anders Bitterlingen heten?

Bitterbos
Het verhaal las lekker vlot en werd afgewisseld met spanning en ontroering. Daarnaast vond ik de fantasie leuk, er komen hier en daar wat enge monsters in voor en ook is er de nodige magie in het boek aanwezig, zoals Destina maar ook de fabriek waar Vega afwerker is. 

De fabriek vond ik denk ik een van de leukste plekken in het boek. Dat gebouw moet er al voor Bitterbos gestaan hebben en er huizen rare krachten in. Dan zijn er nog de geheimen die er ronddwalen en wachten om ontraadseld te worden. Hoewel ik met name uitkeek om het woud ditmaal in te gaan, was de fabriek een goede tweede optie om meer te ontdekken over de mysteries rondom Bitterbos.

Voorspelbaarheid
Op een gegeven moment had ik wel een beetje door hoe het verhaal zou lopen, want anders zou een vervolg niet mogelijk zijn. De Bitterlingen bleven wel onvoorspelbaar of ze Vega zouden helpen of niet. Sommige bleken opeens aan Vega’s kant te staan en andere leken te vertrouwen, maar waren iets duisters van plan. Dat de personages soms een dubbelrol leken te hebben, vond ik een pluspunt omdat de verhaallijn soms voor de hand lag.

Op naar het vervolg!
Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar het vervolg en naar wat Vega mogelijk in het woud om Bitterbos heen zal aantreffen. Hoewel de muur meer wordt gebouwd om de Bitterlingen binnen te houden, moet er daar buiten toch iets groots zijn, wat Bitterbos niet mag ontdekken (of andersom). Ik kan niet wachten!

Aantal sterren: 3

Geplaatst op Geef een reactie

Seeker van Arwen Elys Dayton

Seeker

Ended soon

SeekerVolgens mij werd ik vooral nieuwsgierig naar dit boek omdat het om Schotland zou gaan. Nou ja, daar speelt het zich deel af, je ziet er niet zoveel van, helaas. De rest van de achterflap klonk zowel spannend als mysterieus. Een boek dat ik niet kon laten liggen.

Beschrijving van het boek
Quin, Shinobu en John ondergaan in Schotland al jaren een intensieve training om een Zoeker te worden. In tegenstelling tot John ronden Quin en Shinobu die succesvol af. Wanneer de twee echter de eed hebben afgelegd die hen tot een echte Zoeker maakt, komen ze erachter dat het nobele doel dat ze dachten na te streven, niet meer bestaat. Quin en Shinobu besluiten te vluchten om hun lot te ontlopen en kiezen allebei hun eigen pad. John is echter op zoek naar hen en de waardevolle athame die de Zoekers gebruiken, om recht te zetten wat er in het verleden met zijn familie is gebeurd. De allesbeslissende strijd om gerechtigheid barst los en Quin zal haar pad voor de toekomst moeten kiezen.

Lange aanloop
Seeker is een boek waar ik de tijd voor moest nemen om goed in te komen. Het heeft een best lange aanloop om op het punt te komen waar het met de achterflap kruist en het hele gebeuren rondom het seeker zijn wordt lange tijd niet toegelicht.

Dat laatste was op zich niet heel storend, omdat Quinn en Shinobu dat ook niet weten. John dan weer wel deels dan, al kan hij er nog niets mee. En dat niet alles gelijk duidelijk is, maakte me ook nieuwsgierig naar wat het drietal te wachten staat.

Personages
Wat ik enerzijds heel goed aan dit boek vond was de wijze waarop John van ideaal vriendje naar vreselijke badguy gaat. Ik ben hem echt gaan verafschuwen! Terwijl hij eerst zo leuk en aardig was. En ik voelde met hem mee, tot een bepaald moment dan, toen werd hij verschrikkelijk. Die omslag vond ik best goed, omdat het heel geleidelijk gaat en hij lijkt er in eerste instantie ook een goede reden voor te hebben. Z’n gedrag is een tijdje logisch, maar naar mate het verhaal vordert, vind ik het vooral een verwend en irritant jongetje worden.

Hoewel ik John dus niet zo’n fijn personage vond, waren de overige personages wel leuk! Quinn die voor zichzelf probeert op te komen en Shinobu die een held wil zijn maar niet zo goed weet hoe en alles wat hij lijkt te proberen gaat mis. En dan is er nog de Jonge Vrees, haar vond ik denk het allerleukste. Ze is ontzettend mysterieus en ik hoop echt dat ze in deel twee meer aan bod komt. Volgens mij heeft ze het in zich om de hele loop van het boek om te gooien.

De wereld
De wereld van de Seekers vond ik gaaf: het idee van de held kunnen zijn, portalen en Vrezen. Daarnaast zitten er fijne futuristische trekjes in de steden, zoals een vliegend “huis” boven Londen en een soort brug waarin iedereen in verschillende lagen lijkt te wonen.

Kortom, leuk en spannend boek. Heel anders dan de meeste ya’s die ik op het moment gelezen heb. Het was een lekkere mix tussen fantasy en sci-fi. En nu maar wachten op deel twee.

 

Sterren: 4