Tag: Fantasy

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een deal met de Elfenkoning – Elise Kova

Waar het boek over gaat

Eens in de 100 jaar wordt een vrouw uit Capton meegenomen naar Midschap waar ze zal dienen als de Mensenkoningin. De vrouwen die dit lot zijn overkomen, zijn nooit meer hetzelfde gebleven. Het is inmiddels al 101 jaar geleden dat de laatste Mensenkoningin werd meegenomen. Maar er is nog steeds geen vrouw met magie naar voren gekomen die is aangewezen als de Mensenkoningin. De balans tussen de mensenwereld en de elfenwereld is hierdoor in gevaar, waardoor mensen opeens aan onverklaarbare ziektes leiden of zelfs sterven. De Elfenkoning vindt dat hij al lang genoeg heeft gewacht en komt samen met zijn wacht naar Capton om zelf de uitverkoren vrouw te halen. 

Tot haar schrik blijkt Luella dit te zijn! Ze wist helemaal niet dat zij de vrouw met magie was die ze zochten en was hier dan ook totaal niet op voorbereid. Luella kan helemaal niet weg, want als de genezer van het dorp is het haar taak om mensen beter te maken. Alleen haar drankjes hebben een genezende werking. Er is niemand die dit kan overnemen wanneer zij er niet meer is.

Maar als de Elfenkoning eenmaal zijn Mensenkoningin heeft gekozen is er geen weg meer terug. Het lot heeft bepaald dat Luella degene is die in Midschap op de troon moet gaan zitten. Is dit dan de manier waarop ze Capton kan redden?

Luella en de Elfenkoning

De hoofdpersonages zijn erg sympathiek en leuk om over te lezen. In veel vergelijkbare verhalen (zoals bijvoorbeeld Koninkrijk der Zonden van Kerri Maniscalco) worden de magische wezens die mensen ontvoeren neergezet als de slechterik van het verhaal. Ze zijn op zijn minst een beetje morally grey. Maar niet hier. De Elfenkoning doet wat er gedaan moet worden, maar geeft Luella ook de ruimte om te wennen aan haar nieuwe realiteit. Hij snapt haar worsteling met haar gevoelens en helpt haar in haar zoektocht naar een oplossing. Het was erg verfrissend om te lezen over een personage dat niet direct de slechterik van het verhaal is. 

Luella speelt uiteraard de hoofdrol in Een deal met de Elfenkoning. Zij wordt uit haar leven gerukt en moet alles wat ze kent en liefheeft achterlaten. Haar drang om Capton en de inwoners te helpen is enorm groot. Ze heeft een passie voor de kruidenleer en voelt zich intrinsiek gemotiveerd om haar buurtgenoten te genezen met haar middeltjes en drankjes. Ze heeft het gevoel dat enkel zij de verantwoordelijkheid draagt om te zorgen voor de mensen uit het dorp. Dit verlangen heeft ze zo sterk, dat ze zelfs vanuit Midschap nog probeert om hun te redden. Ze had er dan ook zeker niet op gerekend dat de Elfenkoning die haar heeft ontvoerd zo meelevend en begripvol is, en bovendien ook nog ontzettend knap. Hoe langer ze samen zoeken naar een uitweg, hoe meer ze realiseert dat ze misschien helemaal niet weg wil.

Conclusie

Wauw, wat een ongelooflijk leuk boek was dit! Fantasy kan bij mij een enorme hit of een mis zijn, maar Een deal met de Elfenkoning was zeker raak! Ik heb het boek in één ruk uitgelezen en aangezien het lang geleden was dat ik een heel boek in één avond uit las, zegt dat behoorlijk veel. De schrijfstijl van Elise Kova is erg fijn en de hoofdstukken zijn niet al te lang. Hierdoor leest het verhaal enorm vlot en is het makkelijk om de ene na de andere bladzijde om te slaan. Kortom; ik heb enorm genoten van deze standalone en geef het vier sterren.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het spel der Zonden – Kerri Maniscalco

Kerri Maniscalco neemt ons opnieuw mee naar de duistere onderwereld, waar we in Het Spel der Zonden kennismaken met de Prins van Afgunst en de mysterieuze Camilla. Dit verhaal speelt zich af in dezelfde wereld als de Prins van Trots serie, maar je hoeft deze niet gelezen te hebben om dit verhaal te kunnen begrijpen. Het spel der Zonden zit weer vol intriges, verlangen en natuurlijk de zonden waar de prinsen voor staan

Het plot

Als een gewone sterveling komt Camilla terecht in een wereld vol magische en duistere krachten. Het plot draait om het Spel der Zonden, een mysterieus en gevaarlijk toernooi waarin spelers hun grootste angsten en verlangens moeten overwinnen om te kunnen winnen. De spelers krijgen drie kansen om het einde van het spel te halen. Slagen ze niet, dan betekent dit het einde van hun leven. Camilla wordt gedwongen samen te werken met de prins van Afgunst, een van de machtige demonische prinsen van de Onderwereld. Deze prins is echter allesbehalve te vertrouwen, en zijn motieven blijven duister en manipulatief.

Terwijl Camilla en Afgunst samenwerken en de spanning tussen hen oplaait, wordt het al snel duidelijk dat ze allebei met hun eigen geheimen en wantrouwen worstelen. Afgunst lijkt gedreven door iets wat hij niet prijsgeeft, en Camilla voelt zich gevangen in een gevaarlijk spel waarin ze steeds minder controle lijkt te hebben. Samen moeten ze obstakels en raadsels trotseren die hen dieper in de wereld van lust, verraad en gevaar trekken. Maar kunnen ze winnen, of is de prijs die ze moeten betalen veel te hoog?

Afgunst & Camilla

Het verhaal heeft een dubbele point of view (POV). Je volgt de gebeurtenissen zowel door de ogen van Afgunst als van Camilla. De hoofdstukken hebben andere chapter art (sleutels voor Afgunst en bloemen voor Camilla), waardoor je als lezer altijd weet vanuit welke POV je leest. Deze opzet zorgt voor een mooi contrast tussen hun werelden en gedachten.

De personages zelf zijn boeiend, maar niet altijd even sympathiek. Afgunst, zoals zijn naam al doet vermoeden, heeft een kil randje en houdt er een dubbele agenda op na. Als Prins van de Onderwereld laat hij weinig los over zijn bedoelingen, en dat maakt hem intrigerend maar ook moeilijk te vertrouwen.

Camilla daarentegen heeft haar eigen geheimen en beweegt zich met een mengeling van kracht en kwetsbaarheid door de duistere onderwereld. In het begin van het boek is ze een super sterke vrouw die opkomt voor zichzelf en niet trapt in de mooie en charismatische praatjes van Afgunst. Maar gaandeweg merk je dat ze toch een zwakte voor hem begint te krijgen en tegen beter weten in naar hem luistert, in plaats van naar haarzelf. Toch voel je dat ze hem niet helemaal vertrouwt, en terecht – Afgunst is niet iemand die je je diepste geheimen zomaar toevertrouwt.

Hoewel er duidelijk een chemie tussen de twee personages bestaat, blijft de connectie oppervlakkig en voelt hun relatie meer als een intense fysieke aantrekkingskracht dan als een diepgaande band. Dit vond ik wel een gemis aangezien hun relatie zo’n groot onderdeel van het plot is.

Vulgair tintje

Maniscalco blijft trouw aan haar gewaagde schrijfstijl en schuwt wederom niet voor expliciete, soms schokkende scènes. Haar taalgebruik is ongefilterd en direct en heeft een vulgair tintje, net zoals in de vorige serie. De auteur lijkt soms de grens op te zoeken met haar taalgebruik. Dat komt soms behoorlijk grof en hard over. Hier moet je wel tegen kunnen, anders is het boek waarschijnlijk niets voor jou.

Gebrek aan focus in het plot

Ik vond dat de kern van het verhaal – het winnen van het Spel der Zonden – niet altijd de focus leek te hebben. Het plot dwaalt regelmatig af en introduceert zijwegen die soms afleiden van de hoofdplot. Het échte verlangen van Afgunst om het spel te winnen komt bij mij niet helemaal over. Hierdoor voelde het verhaal op sommige momenten wat langdradig aan.

Het Spel der Zonden is een prima boek dat liefhebbers van dit genre zeker zullen waarderen, maar het haalt voor mij niet het niveau van haar vorige serie. De magische sfeer en scherpe randjes zijn aanwezig, maar de diepgang in de relatie en de spanning rond het spel bleven voor mij achter. Al met al geef ik dit boek 3,5 sterren – een vermakelijke leeservaring, maar helaas geen topper voor mij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Carissa Broadbent- The serpent and the wings of night

Het verhaal:

Oraya is mens, maar woont met een vampier. Toen ze klein was, werd ze gevonden onder het puin, door de koning van de Hiaj vampieren genaamd Vincent. Heel haar leven stoomt hij haar al klaar voor het toernooi genaamd Kejari. 1x per eeuw wordt dit eerbetoon gehouden voor de Godin Nyaxia, moeder van de Nacht, Schaduw en Bloed. Moeder van alle vampiers. Het is een barbaars toernooi van vijf beproevingen gedurende een periode van vier maanden. Er kan maar 1 persoon als winnaar uit komen en die krijgt een persoonlijk geschenk van de Godin. Vincent won hem 200 jaar geleden al en hoopt nu dat Oraya hem wint. 
Voor één van de proeven is het nodig om samen te werken. Ze komt terecht bij Raihn. Hoewel hij de vijanden is, moet ze hem leren te vertrouwen. Echter ontstaat er al gauw meer dan alleen rivaliteit. En laat de Kejari daar nou niet de beste plek voor zijn…

De schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar er gebeurt genoeg waardoor het je aandacht vast blijft houden. Carissa heeft een beeldende schrijfwijze die goed van pas komt voor de omgeving en alle vreemde wezens. Ondanks dat het een en al fantasy is, kun je je er toch een goed beeld bij vormen. 
De spanning werd lekker opgebouwd en ik vond het geen moment voorspelbaar waardoor ik door bleef lezen. Hoewel het dus een ruim 500 bladzijden durend verhaal is, heb je echt het idee dat je er doorheen vliegt. 
Alle vreemde namen kunnen misschien wat ingewikkeld zijn, gelukkig zit er achterin een woordenlijst zodat je terug kan kijken als dat nodig is.

De personages:

In het verhaal maken we kennis met verschillende soorten vampieren. Zo hebben we bijvoorbeeld de Hiaj, die te herkennen zijn aan hun dunne vleugels en de Rishan die te herkennen zijn aan hun vleugels met veren. 
Oraya leren we door het verhaal heen goed kennen. Heel haar leven heeft ze geleerd dat ze bang moet zijn voor vampieren, maar gelukkig heeft Vincent haar goed klaargestoomd zodat ze prima voor zichzelf kan zorgen. 
Ook krijgen we gedurende het verhaal een stukje genaamd ‘Intermezzo’.  Hierin lezen we over haar leven vroeger met Vincent en over haar eerste vriendje waardoor je haar nog beter leert kennen. 
Daarnaast leren we Raihn kennen. Hij is een meedogenloze moordenaar, maar ook van hem krijgen we dingen te weten over zijn verleden. Hoewel hij meedogenloos is, kan hij ook heel zachtaardig zijn. 
Mische leren we iets minder goed kennen, wel is ze heel behulpzaam en staat altijd voor iedereen klaar. Zo helpt ze Oraya met haar magie onder controle brengen.

Mijn mening:

Wat heb ik genoten van dit boek! Het bevat vampieren, strijd om leven of dood, liefde en verraad, wat voor dit heerlijke fantasyverhaal zorgde. Zoals ik al voorbij zag komen en waar ik het helemaal mee eens ben: Het is Hungergames meets Twilight vibe. Ik vond het jammer toen ik hem uit had en kan niet wachten om in het tweede deel te beginnen want ik blijf graag nog wat langer in deze vampierwereld.

Kronen van Nyaxia:

The serpent and the wings of night is het eerste deel in de reeks. Na dit deel wil je gegarandeerd verder. Gelukkig is het tweede deel, genaamd ‘The ashes and the star cursed king’, afgelopen woensdag verschenen zodat we gauw weer verder kunnen genieten van deze heerlijke fantasyboeken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Rebecca Ross- Hemelse Rivalen

Het verhaal:

Terwijl er een oorlog tussen de goden aan de gang is probeert Iris alle ballen hoog te houden. Haar broer, Forest, is vermist aan het front, haar moeder kampt met een alcoholverslaving en dan is er nog die vervelende collega, Roman, die net als haar uit is op de functie van columnist. 
Ondertussen probeert Iris toch haar broer te bereiken door brieven te schrijven. Echter komen deze door een magische connectie bij Roman terecht. Hij weet direct dat het Iris is, zij heeft niet door wie er reageert op de brieven. Dat het Forest niet is weet ze wel.
Door de brieven bloeit er een mooie connectie op. 
Ondertussen wordt de oorlog steeds heftiger en besluit Iris om naar het front te vertrekken. Ze wil schrijven wat daar gebeurt en ondertussen Forest zien te vinden, maar de oorlog komt sneller dichterbij dan verwacht. Is ze op tijd om Forest te vinden? En hoe zit het met Roman?

De schrijfstijl:

Het verhaal is verdeeld in drie delen. We beginnen bij de post door de kleerkast. Hier begint de connectie van de brieven. In het tweede deel zit ze in Hoog Avalon, een plaats dat nog veilig is maar dichtbij het front. In het derde en laatste deel vertrekt ze naar het front. 

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar door de fijne, vlotte en levendige schrijfstijl ben je er zo doorheen.  De brieven in het verhaal geven het net een extra toevoeging waardoor je goed in het verhaal komt en Roman en Iris beter leert kennen. 
Rebecca weet de omgeving beeldend neer te zetten, wat ervoor zorgt dat dit een boek is waar je echt in duikt. 
Het bevat zowel romance, als spanning en fantasy elementen, dus saai is het absoluut niet. Als je er eenmaal aan begint, gaat het lastig worden om dit verhaal weer neer te leggen.

De personages:

We maken voornamelijk kennis met Iris en Roman. In het begin kunnen ze elkaar niet luchten en zijn ze echte rivalen omdat ze voor dezelfde functie gaan. Gedurende het verhaal groeien ze steeds meer naar elkaar toe. Hoewel Iris niet weet dan Roman achter de brieven zit, merk je dat ze ook in het dagelijkse leven ook wat meer naar elkaar toe trekken. Een echte enemies to lovers dus!
Beiden hebben ze genoeg meegemaakt en dat vertellen ze elkaar in de brieven. Hierdoor krijg je echt het idee dat je ze goed leert kennen en mee kunt leven. 

Forest leren we in dit deel niet zo goed kennen. Hij zit immers aan het front. Wel leren we Attie kennen, een collega van Iris die ook op weg is naar Hoog Avalon om te schrijven over de oorlog. En ook Marisol leren we kennen. Zij bied onderdak aan beide meisjes en haar vrouw is ook naar het front. 
Het was hartverwarmend om te lezen hoe iedereen om elkaar denkt en hoe ze voor elkaar klaarstaan.

Letters of Enchantment:

Hemelse Rivalen is het eerste deel in deze reeks en ik kan dan ook niet wachten tot het tweede deel verschijnt. Zoals ik hierboven al zei bevat het een beetje van alles, wat ervoor zorgt dat het geen moment saai is. Wel moet ik je waarschuwen dat dit deel met een open einde eindigt en ik nog niet gelezen heb wanneer het tweede deel, in het Nederlands, verschijnt. Zelf hoop ik dat we niet al te lang meer hoeven te wachten zodat we weer terug kunnen naar Iris en Roman. Hij verdiend dan ook absoluut 4,5 ster.

Quote:

‘Ik wil later als ik oud ben niet tot de conclusie komen dat ik niet alles uit het leven heb gehaald wat erin zit.’

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Lang leve het kwaad – Sarah Rees Brennan

Lang leve het kwaad van Sarah Rees Brennan

Hoewel ze al aardig wat boeken op haar naam heeft staan, was Sarah Rees Brennan voor mij een onbekende auteur. Maar met een bookcover die gelijk opvalt en een achterflap die heeft interessant klinkt; was ik erg benieuwd om met haar kennis te maken! 

Wàt een plaatje!

Dat uitgevers de laatste jaren heel veel tijd steken in de vormgeving van boeken is geen geheim; steeds meer boeken hebben prachtige covers, sprayed edges en kleine versieringen bij de hoofdstukken. Ideaal voor bovercoverlovers als ikzelf. En Lang leve het kwaad is haast next level mooi. De subtiele glimmende details op de cover en het rozenpatroon op de snede; alleen al voor het plaatje wil je hem in je boekenkast hebben! Maar is de inhoud van Lang leve het kwaad net zo mooi? 

Een origineel plot

Als je de flaptekst van Lang leve het kwaad leest, word je gelijk getriggerd door de originaliteit. Wat boekenwurm Rae heeft altijd een zwak gehad voor de slechteriken in de verhalen. Die tot het uiterste gaan om hun doel te bereiken en bovendien slim en aantrekkelijk zijn. 

Maar Rae is ook doodziek en gebonden aan het ziekenhuis. Tot ze het onwaarschijnlijke aanbod krijgt om haar favoriete boek in te stappen en daar de magie te vinden om zichzelf te genezen. Maar eenmaal in het boek beland is ze niet de held, maar de slechterik. En bovendien gaat het verhaal anders dan ze zich herinnert. 

Klinkt goed toch?

Soms wat te chaotisch…

Hoewel het plot me intrigeerde, las Lang leve het kwaad  voor mij helaas niet zo vlot. Ik denk dat het komt doordat het verhaal op momenten chaotisch aanvoelde. Daardoor kon ik moeilijk uit elkaar houden wie nu wie was en had ik het idee dat een personage meerdere benamingen hadden. Gedurende het boek kwam ik er wel in en de actiescènes grepen me dan wel weer! Omdat ik toch benieuwd was naar het einde, bleef ik doorlezen…

De schrijfstijl is beeldend en de personages goed uitgewerkt. Ook de tegenstellingen tussen goed en kwaad vond ik mooi weergegeven; hoe gaat Rae daar haar weg in vinden? Ook de wijze waarop haar ziekte wordt verwoord; eerlijk, rauw maar nergens te zwaar is benoemswaardig. Zeker als je weet dat de schrijfster het boek schreef terwijl ze zelf kanker had. 

Conclusie

Voor mij heeft dit Lang leve het kwaad niet helemaal waargemaakt wat ik gehoopt had toen ik de achterflap las. Maar na de eerste helft kwam ik er meer in en heeft het me toch wel goede leesuren gebracht en krijgt hij 3 sterren. 

Als jij toe bent aan een origineel verhaal, waarin de slechterik de hoofdrol heeft èn tegen een beetje chaos in een verhaal kan; dan moet je dit verhaal (met ook lovende woorden op Goodreads) zeker gaan lezen! Have fun! 

Geplaatst op door — Geef een reactie

A. G. Howard- Versplinterd

Het verhaal:

Alison, de moeder van Alyssa, zit in het gesticht. Ze hoort namelijk het gefluister van insecten en bloemen. Alyssa is bang dat ze haar moeders lot achterna gaat nu ze het gefluister ook begint te horen. Ze zijn namelijk familie van Alice Liddell, het meisje op wie Lewis Carrolls roman ‘De avonturen van Alice in Wonderland’ was gebaseerd.  Wanneer het slechter gaat met Alison, komt Alyssa erachter dat Wonderland niet zomaar een sprookje is. Het echte Wonderland blijkt veel duisterder te zijn dan Lewis Carroll beschreef. Alyssa moet proeven doorstaan en de fouten van Alice herstellen. Alleen dan kan de vloek worden opgeheven.

Het exemplaar:

Allereerst wil ik mijn complimenten geven aan de uitgeverij. Wat hebben ze hier een prachtig exemplaar van gemaakt. Alleen de cover spreekt al aan, maar ook de gekleurde schutbladen en edges geven het boek een leuk extraatje.

De schrijfstijl:

Howard weet je met de beeldende schrijfwijze mee te nemen het konijnenhol in. De omgeving wordt goed beschreven waardoor je je echt in Wonderland waant. Ondanks dat het een sprookje met een twist is, zijn alle herkenbare elementen van het origineel aanwezig.  Met de fijne schrijfstijl, spanning en een vleugje romantiek weet hij je aandacht vast te houden en wordt het moeilijk om dit boek weg te leggen.

De personages:

Door het verhaal heel leren we Alyssa steeds beter kennen en van onzeker meisje bloeit ze op tot een zelfverzekerde vrouw. Ze moet tenslotte strijden om de vloek op te heffen, dus er is geen tijd voor angst. Gaandeweg komen we ook steeds meer te weten over haar betbetovergrootmoeder Alice en wat ze heeft moeten doorstaan in Wonderland. Howard weet alle emoties goed over te brengen en hierdoor voel je alles met ze mee. Je bouwt als het ware echt een band op met de personages.

Mijn mening:

Hij krijgt van mij 4,5 sterren. Ik ben dol op sprookjes, dus zodra ik zag dat dit exemplaar verscheen wist ik meteen dat ik hem moest lezen. Ik vind het verrassend dat ze er een wat duistere versie van gemaakt hebben en juist dat maakt dit verhaal zo leuk.

Wonderland- serie:

Versplinterd is het eerste deel in de Wonderland- serie. Deel 2 genaamd ‘Verstoord’ en deel 3 genaamd ‘Verstrikt’ zijn al aangekondigd. Ze verschijnen, net als deze, als prachtige exemplaren en ik kan niet wachten om ze te lezen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Powerless – Lauren Roberts

Begin mei kwam Powerless van Lauren Roberts uit in het Nederlands bij uitgeverij Pelckmans. Ik mocht het boek lezen als deel van de blogtour, waarvoor heel veel dank.

Waarover gaat Powerless?

Powerless speelt zich af in Ilya, waar er veel Elites leven. Die Elites hebben speciale krachten. Een heel aantal jaren terug hebben de mensen van Ilya de pest overleefd en dat is hoe de Elites hun krachten hebben gekregen. Er zijn echter een aantal mensen die de pest hebben overleefd, maar toch niet sterker, sneller of slimmer werden en dus geen krachten kregen. Die mensen worden een Nul genoemd. De Nullen werden eigenlijk gemeden en uit de samenleving verbannen. Vandaag de dag leven er nog enkele Nullen rond in het koninkrijk en dat is waar Paedyn in beeld komt.

Ze is een stoere meid, maar ze heeft geen krachten en daarom doet ze zich voor als een Helderziende. Ze is dakloos, woont in de sloppenwijken en heeft geen ouders. Op een dag redt ze onbewust één van de prinsen, prins Kai, en daarna wordt ze verkozen om mee te doen aan de Zuiveringsproeven, een levensgevaarlijke wedstrijd waarin Elites het tegen elkaar moeten opnemen. Ze moet een manier vinden om deze proeven te overleven zonder dat iedereen haar grote geheim ontdekt: dat ze eigenlijk een Nul is.

Wat vond ik ervan?

Lauren Roberts zegt zelf dat Powerless het boek is wanneer The Hunger Games en Red Queen een baby zouden krijgen. Dat het op The Hunger Games lijkt, kan ik alleen maar beamen. Het heeft ook iets weg van De selectie, zeker met al die ballen die er zijn. Ondanks dat het toch wel wat lijkt op boeken die al geschreven zijn, is het een zeer vermakelijk boek en behield het zijn unieke karakter zeker.

“De komende twee weken zullen jullie trainen, de andere deelnemers ontmoeten, interviews geven, en er is natuurlijk het eerste bal. En na elke Proef zullen jullie een week lang precies datzelfde schema volgen. Jullie krijgen een Imperiaal toegewezen die jullie gedurende jullie verblijf hier zal begeleiden van en naar de plekken waar jullie heen moeten, tot jullie het kasteel een beetje kennen.” P. 88

Het verhaal wordt afgewisseld van Paedyn’s perspectief en dat van Kai. Daardoor krijg je van beide werelden een beeld. Er zijn nog veel andere personages (Kitt, Adena, Blair …), maar daar lezen we eigenlijk niet veel over.

We leren Paedyn echt zeer goed kennen en ze heeft de twee prinsen (Kai & Kitt) beiden om haar vinger gewonden. Ze zijn allebei helemaal voor haar gevallen, ondanks dat hun vader, de koning, hen beveelt uit haar buurt te blijven. Er was zeer veel spanning tussen Kai en Paedyn en die ‘seksuele’ spanning voel je als lezer zeer goed. Toch is dit boek absoluut geen spicy boek, maar het geflirt en de mopjes tussen de twee hoofdpersonages zijn echt on point!

Als je een kracht zou hebben, welke zou je dan kiezen en waarom?

Als ik een kracht zou hebben, welke zou ik dan kiezen? Tijdens het lezen van het boek heb ik niet meteen een kracht gezien waarvan ik dacht ‘ja, dat is het!’. Ik vond het vooral mooi om te lezen dat het hoofdpersonage geen kracht heeft, maar toch echt wel krachtig is. Als ik dan toch echt moet kiezen, zou ik kiezen voor de kracht van het teleporteren naar een andere plaats. Dat is zeer handig in gevechten, want zo maak je het de tegenstander moeilijk.

Conclusie

Dit boek doet wel denken aan The Hunger Games, maar heeft toch genoeg eigen unieke elementen. Bovendien is de relatie tussen Kai en Paedyn écht zeer goed uitgewerkt. Als je van enemies-to-lovers houdt, is dit boek zeker een aanrader (zonder spice). Zeker een aanrader voor jongere lezers. Het boek krijgt van mij 4 sterren.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Huis van vuur en schaduw – Sarah J. Maas

In dit derde deel van de Crescent City serie volgen we weer diverse personages. Bryce is terecht gekomen in een andere wereld dan Midgard. Terwijl zij een weg zoekt om terug te komen in haar eigen wereld zitten Hunt, Baxtian en Ruhn vast in de kerkers van de Asteri. Dagen gaan voorbij terwijl zij letterlijk bijna doodgemarteld worden. Ondertussen proberen Ithan en de overgebleven leden van de groep Tharion te bevrijden van de Adderkoningin. Wie o wie gaat de strijd overleven?

Worldbuilding

Wat voelt het toch goed om de wereld van Crescent City weer binnen te stappen! Ik zal het niet onder stoelen of banken schuiven, dit is mijn favoriete boekenserie. Al vanaf het eerste deel ben ik groot fan. Deel drie kon als recensie dus ook zeker niet achter blijven. En wat heeft Sarah weer haar best gedaan. Dat Bryce Quinlan ineens in de wereld van A court of thorns and roses beland is natuurlijk iconisch. Wel moet ik bekennen dat ik de grotten scènes wat aan de lange kant vond. Ik zal verder geen spoilers geven, maar het duurde wel wat langer voor ik door dat deel van het boek heen was.

De laatste 300 pagina’s van het verhaal vond ik het leukst. We zijn inmiddels bekend met de wereld, dus zou je zeggen dat er niet veel ruimte is voor worldbuilding. Niets is minder waar. Niet alleen belanden we in het paleis van de Asteri, komen we meer te weten over het Huis van vuur en schaduw. Ook Avallen heeft een belangrijke deel in dit boek. Want wat gaat er nou schuil achter de dichte mist die het eiland aan het zicht onttrekt.

Personages

Ik ben eigenlijk fan van alle personages. Mijn favoriet is toch wel Hunt Athalar. Hij heeft zoveel doorstaan en voor mijn gevoel de meeste persoonlijke groei laten zien. Natuurlijk ben ik ook een aanhanger van Bryce, maar ik merkte dat ik mij af en toe wel begon te irriteren aan haar. Zo stelt ze haar eigen belangen op een gegeven moment boven de gevoelens van Hunt en moet hij zich maar weer aanpassen aan haar. Daarnaast is ze niet zo goed in samenwerken gezien ze keer op keer haar eigen plan trekt zonder overleg met de rest. Buiten dit om is ze echt een powervrouw die iedereen steeds te slim af is. Iemand waar mensen tegenop kijken.

Ook wil ik nog even kort stilstaan bij Nesta. Zij is een van de personages uit de nieuwe wereld die Bryce heeft ontdekt. Ik vond haar erg stoer en een leuke toevoeging van het verhaal. Ik heb zelf de hele ACOTAR serie nog niet gelezen dus kijk er naar uit om meer over haar te lezen.

Ten slotte vind ik dat de villains ook wat aandacht verdienen. Er zijn super veel slechteriken in dit verhaal en ze hebben allemaal zo hun eigen kenmerken. Denk aan de adderkoningin, de herfstkoning, de Asteri, de koning van de onderwereld, etc. Ieder gevecht is weer uniek wat echt heerlijk is om te lezen.

Plot

Wat ik al eerder benoemde is die laatste paar honderd pagina’s. De eindstrijd was super mooi en had ook een filosofisch tintje. Alles kwam samen, echt een kippenvel momentje. Als we deel één en twee meetellen zijn we zo’n 3000 pagina’s aan het toeleven naar de ontknoping. Dat het dan eindelijk hier is. Tja, wauw. Het deed mij ook wel wat denken aan de laatste battle van Marvels Avangers. En dan heeft het boek ook nog eens een super leuk bonusverhaal van Bryce, Nesta en Azriel.

Het verhaal lijkt er nu dan toch echt op te zitten. Met pijn in mijn hart neem ik nu dan ook afscheid van deze serie. Maar zeg nooit nooit bij queen Maas. Wie weet zien we onze geliefde karakters nog eens terug 😀

Geplaatst op door — Geef een reactie

De eeuwige nacht – Lisette Kuijt

De Eeuwige Nacht gaat over Eden, die vastberaden is om haar verdwenen zus, Christina, terug te vinden. Wanneer ze de hulp inroept van de eigenwijze onderzoeker Thomas J. Lambert, worden ze meegezogen in een wereld vol duistere magie en vergeten goden. Tijdens hun avontuur worden ze geconfronteerd met vreemde figuren, verboden plekken en woorden in een oude taal. Terwijl de dreiging steeds dichterbij komt, vervagen de grenzen tussen vriend en vijand, en groeit het mysterie rond Christina’s leven. Wist Eden eigenlijk wel wie ze was?

Personages

Eden en Thomas worden geïntroduceerd als sterke individuen, maar hun diepgang blijft oppervlakkig. Hoewel hun motivaties duidelijk zijn, missen ze de complexiteit die nodig is om de lezer echt aan ze te binden. Dit gebrek aan emotionele betrokkenheid maakte het voor mij moeilijk om mee te leven met hun avontuur, zelfs toen de spanning toenam.

Voetnoten in plaats van world building

Ik vond het erg lastig om in dit verhaal te komen. In het begin kwam dat door het gebrek aan goede world building. In plaats van de fantasiewereld organisch te introduceren, koos de auteur ervoor om verschillende onbekende termen te verklaren via voetnoten. Hoewel dit bedoeld was om het verhaal te verrijken, haalde het juist voor mij het tempo uit het verhaal. Het is wel te merken dat Lisette Kuijt erg haar best heeft gedaan om deze voetnoten leuk te maken. De ene keer is het een stukje uit een woordenboek om een term uit te leggen en een andere keer een advertentie wat uit een tijdschrift of krant uit die wereld kwam.

Desondanks vond ik het erg storend, zeker gezien de hoeveelheid dat deze voetnoten er in voor kwamen. Na iedere paar bladzijdes had je er wel weer eentje. Je moet toch halverwege een zin stoppen met lezen om die voetnoot te gaan lezen. Voor het verhaal was het beter geweest als deze waren weg gelaten en opgenomen in de beschrijving van de wereld in de gewone tekst. Dan kun je nog steeds af en toe een stukje krant of iets dergelijks toevoegen, zoals Holly Jackson dit bijvoorbeeld deed in A Good Girl’s Guide to Murder.

Moeilijk te verbeelden

Helaas slaagde De eeuwige nacht er niet in om me volledig onder te dompelen in het verhaal. De narrative immersion bleef voor mij laag, waardoor ik moeite had om het verhaal echt tot leven te zien komen. Dit kan deels te wijten zijn aan het gebruik van de voetnoten, wat het voor mij moeilijker maakte om me te laten meeslepen in het verhaal. Het gebrek aan narrative immersion kan ook aan mij liggen, want ik had dit bijvoorbeeld ook bij populaire boeken zoals De wrede prins en De bronzen stad.

Spanning aan het einde

Hoewel ik gedurende het grootste deel van het verhaal me niet erg kon bekoren om de personages, moet ik toegeven dat het einde opeens spannend werd. Doordat ik op dat moment niet zoveel om de personages gaf, maakte het me eigenlijk ook niet uit of ze het zouden overleven of niet. Een kleine plottwist zorgde voor een verrassende wending die ik toch wel leuk vond. Dit was helaas niet genoeg om mijn algehele teleurstelling over het boek te compenseren.

Conclusie

De eeuwige nacht door Lisette Kuijt is een boek dat veelbelovend begon, maar uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen voldeed. Het verhaal had enkele interessante elementen in de magische wereld en de kleine plottwist aan het einde die leuk was, bovendien ziet het boek er prachtig uit. Helaas heeft de zwakke wereldopbouw, het gebrek aan narrative immersion en de oppervlakkige personages voor mij de boventoon gevoerd.

Gelukkig is dit enkel mijn mening en betekent het niet dat jij het boek ook niet leuk zal vinden. Ik hoop wel dat Lisette Kuijt niet ontmoedigd wordt om te blijven schrijven, want ze heeft leuke ideeën die gehoord (of gelezen) mogen worden. Ik geef het boek 2,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Literature & Lattes – Travis Baldree

Het fantasy-genre is er eentje dat de wereld in zijn ban houdt, sociale media staat er dagdagelijks vol van. Lezers dromen ervan om zulke werelden en avonturen te ervaren waarover ze in hun boeken lezen. Maar, er zijn natuurlijk ook mensen voor wie het avonturenleven niet is weggelegd, en die gewoon de gezelligheid van fantasy-werelden willen opsnuiven zonder dat hun leven op het spel staat. Ze willen gewoon een potje kaarten met een Roodkap, of gezellig met hun Oger-vrienden luisteren naar de verhalende liederen van de bard in de taverne. Met andere woorden, sommige lezers hebben meer interesse in het opkomende cosy fantasy genre. Dit is fantasy zonder alle stress en drama, bloed en goor, en noem maar op, die je in de “standaard” fantasy-verhalen tegenkomt. Legends & Lattes van Travis Baldree is zo’n een boek dat binnen het cosy fantasy-genre geplaatst kan worden, en het is net zo gezellig als de titel vrijgeeft.

Verhaal

Viv is een ork die klaar is met haar avonturenleven en iets nieuws wilt. Iets dat los staat van haar jaren van strijden, vechten en queestes najagen. Ze wil iets rustiger en iets waar ze haar hart en ziel aan kan geven. Voor Viv ziet dit er als volgt uit: een coffeeshop starten in een klein idyllisch dorpje. (Nu ja, dit zou ik zelf ook met veel liefde en plezier doen.) En hierdoor ontmoet ze allemaal nieuwe mensen, en ja zeker, we krijgen te maken met found family in dit verhaal.

Qua plot is het niet zo heel sterk, en dat is ook exact wat je voor je krijgt met dit boek. Het opschrift op de kaft leest dan ook eenmaal: “High Fantasy. Low Stakes.” Het verhaal leest lekker vlotjes maar er zit geen tandenknarsend, zweet uitbrekend, op je puntje van je stoel zittend plot in dit boek. Wat voor mij als (soort van doorwinterd) fantasy lezer maakte dat ik toch wel een beetje op mijn honger zat omdat ik wel graag die adrenaline heb van “wat nu?” In dit boek heb je ook een “wat nu?” maar niet op de manier dat je tranen met tuiten huilt en je boek door de kamer wilt zwieren omdat het voelt alsof de auteur net je hele huis in de fik heeft gezet. Het boek rond alles netjes af zodat je geen stress hebt over “wat nu met hun en hun – en Pietje die naar Jipje ging–”. Neen, het is allemaal heel erg zen, het perfecte boek om deze wintermaanden mee op de bank/in bed/in bad – noem maar op – te kunnen kruipen.

Schrijfstijl

Travis Baldree kan een heel stuk schrijven, wow. Hij is zo’n auteur die dé perfecte werkwoorden kan vinden die ervoor zorgen dat het hele beeld van wat je leest zo op je retina staat, ondanks dat zijn verhaal zo rustig is, zorgt zijn manier van schrijven voor heel dynamische en tactiele beelden in je geestesoog (dat is natuurlijk als je een lezer bent die wel degelijk beelden ziet als hij leest, en als dat niet het geval is, het schrijven zorgt voor een geweldige ervaring, want het is echt heel erg goed). Het voelt als een Dungeons & Dragons campaign wanneer hij schrijft, alsof het boek uit je handen vliegt en je echt in Viv’s coffeeshop staat. Zo levendig schrijft hij. Wat een talent!

Personages

De personages in dit boek zijn er allemaal een waar je van houdt (buiten eentje, maar dat snap je wel als je het leest 😉). Elk personage heeft zijn eigen trekjes en voelt heel erg echt aan. Je kan niet anders doen dan van elk en ander houden omdat ze gewoon zo origineel en authentiek van de pagina afwandelen. Ook de dynamiek van alle personages samen voelt gewoon aan als een vriendengroep waar je per se bij zou willen horen.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit cozy fantasy-verhaal van Travis Baldree en kijk wel uit naar meer van hem om te lezen want hij weet echt wel hoe hij een verhaal op poten moet zetten. Maar, aangezien ik als lezer toch net ietsjes meer “high stakes” wil, was het verhaal voor mij soms een beetje vlak (maar ik weet dat dit een genre gebonden kwestie is, dus dit is helemaal mijn subjectieve smaak en nood aan avontuur die me hier tegenspreekt). Ik gaf het boek op verhaalsniveau dan ook drie-en-halve sterren. Echter was de schrijfstijl zo goed dat dat aspect vijf sterren van mij kreeg. Toen ik uiteindelijk het boek ging afvinken als “gelezen” op Goodreads was het eindtotaal voor dit boek dan ook een welverdiende vier sterren.