Lotte van den Noort (1995) debuteerde in april 2020 met haar boek Unsinkable bij Hamley Books. Ze schrijft al haar hele leven verhalen, maar dit is haar eerste écht uitgebrachte boek. Het is voor haar een droom die uitkomt en al helemaal omdat het boek in hardcover verschenen is, wat ze al tien jaar lang hoopte en wilde. Ze schrijft vooral historische fictie, omdat dat is waar haar passie ligt. Haar moeder zegt altijd dat ze een oude ziel heeft. Naast lezen en schrijven volgt van den Noort een opleiding mediavormgeving. Ze zit nu in haar derde jaar en heeft een eigen bedrijf: Designs by Lotte. Daarnaast speelt ze ook een beetje op haar gitaar en kijkt ze veel series.
Hoe zijn de reacties op Unsinkable tot nu toe? Is het waar je op gehoopt had?
Eigenlijk is het beter dan ik had verwacht. Ik had er in het begin een heel erg positief gevoel bij, maar toen ik het boek kreeg en er doorheen bladerde sloeg de twijfel toe. Ik dacht dat niemand het leuk zou vinden, omdat iedereen al weet hoe het verhaal gaat. Toen de eerste reacties binnenkwamen, kon ik het niet geloven. Ik vroeg me af of de mensen wel het juiste boek hadden gelezen. De reacties zijn tot nu toe heel erg goed en positief, dus daar ben ik heel erg blij mee.
Waarom zou iedereen Unsinkable moeten lezen?
Mijn hart en ziel liggen in dit boek. Ik vind het ook belangrijk dat het verhaal, en dan niet per se de theorie die eromheen zit, in de herinneringen van mensen blijft leven.
Hoe kwam je op het idee om Unsinkable te schrijven?
Twee jaar terug lag ik om twee uur ’s nachts in bed en kon ik niet slapen. Daarom ging ik maar wat filmpjes kijken op YouTube. Ik klikte van filmpje naar filmpje en was supermoe. Ineens zag ik iets staan over een theorie van de Titanic en dacht ik dat ik het maar zou kijken dan had ik dat ook weer gezien. Terwijl ik aan het kijken was, werd ik helemaal wakker. Ik ben toen heel de nacht verder blijven kijken en erover gaan lezen. Dat ik er iets over moest schrijven dacht ik meteen. Een hele week ben ik ermee bezig geweest en toen vergat ik het weer. Toen Sandra, mijn uitgever, vroeg of ik naast mijn huidige boek dat in november uitkomt, nog een idee had zei ik ja ik heb wel ooit iets gehoord over dit schip en ze zei dat ik mocht beginnen.
Unsinkable is gebaseerd op een complottheorie. Geloof je zelf in de complottheorie?
Dat is een lastige vraag. Toen ik begon met schrijven, geloofde ik er enorm hard in. Ik was er heilig van overtuigd dat dit gebeurd was. Maar tijdens het schrijven, las ik ook de verhalen van de overlevenden en de mensen die zijn overleden. Toen begon ik toch te twijfelen dat dit dan toch een keer moet zijn uitgekomen als het zo was gegaan. Bij mij gaat het de hele tijd op en af, ik zit er nog niet mee op een lijn. Het is nog een groot vraagteken maar dat maakt het ook net juist heel erg leuk. Het kan echt gebeurd zijn, maar je weet het niet. Dat is de grote vraag.
Op welke scène ben je het meest trots?
Ik denk de scène waarin Victoria en Katharina een meisje gaan redden en dan gebeurt er iets dat best een impact heeft op het hoofdpersonage. Tijdens het schrijven deed deze scène ook wel iets met mij, maar ik vond dat het moest gebeuren en daar was ik zelf van onder de indruk. Het stond niet in mijn planning, maar het gebeurde ineens. Ik hoorde van mensen ook wel wat reacties over die scène dus ik denk wel dat ik dat het beste heb neergezet.
Hoelang heb je aan het boek geschreven?
Vijf weken. Daarna heb ik wel drie tot vier maanden gedaan over het herschrijven.
Hoe heb je de research vooraf aangepakt? Ik kan me inbeelden dat je veel hebt moeten opzoeken.
Ik ben begonnen met die video die ik twee jaar geleden gekeken had terug te zoeken. Die heb ik toen aangezet en alles wat ik belangrijk vond of dacht belangrijk te vinden, heb ik op een papiertje geschreven. En toen ben ik echt gaan onderzoeken waar het schip voer, waar het werd gebouwd, hoe lang het was en door wie het werd gebouwd. Alle feiten dus. Maar eerst heb ik de theorie helemaal uitgewerkt en in elkaar gepuzzeld, daarna de feiten opgezocht en vervolgens de personages gaan schrijven. Ik ben ook heel veel documentaires gaan kijken en ik heb ook het online spel van Titanic Honor and Glory op mijn laptop gezet. Daar kan je als het ware helemaal door het schip wandelen. Dan zie je ook de kamers bijvoorbeeld. Dat was heel accuraat en ook zeer fijn.
Welke moeilijkheden heb je ondervonden tijdens het schrijven van ‘Unsinkable’?
Tijdens het schrijven vooral de dingen die accuraat moeten zijn. Klopt alles wat ik schrijf? Wie waren deze mensen? Hoe oud waren ze? Op welk kamernummer zaten ze? Alle feiten moesten kloppen om het een beetje geloofwaardig te maken. Ik kon dus niet zomaar zeggen dat iemand bruin haar had of wat zijn karakter was. Ik moest me echt wel houden aan de dingen die bekend zijn en dat was vrij lastig omdat ik gewend ben een boek te schrijven en dan alles zelf te kunnen besluiten en dat kon nu niet.
Tijdens het herschrijven kreeg ik ook werkpunten mee van mijn uitgever, zo van ik wil dit zo want anders heeft het niet echt veel nut. De eerste versie van mijn boek zat zo in mijn hoofd dat ik dacht dat het niet klopte en dat het niet meer mijn verhaal was. Alles moest omgegooid worden. Ze wilde één ding anders, wat zij het minste vond, maar daardoor moest het hele boek – elke zin – anders.
Welke scènes vond je het leukste om te schrijven?
Ik vond het heel erg leuk om de scènes tussen Victoria en Katharina te schrijven. Die bitch fight scènes vond ik geweldig. Ook de scènes met Ismay vond ik heel erg leuk. Op een gegeven moment zat die man echt in mij en als ik dan aan het schrijven was, genoot ik daar echt zo erg van dat ik er zelf van schrok.
De scène dat Katharina voor het eerst het enorme schip zag, vond ik ook erg leuk. Ik zag de scène waarin je de Titanic ziet liggen in de zee nog voor me.
Welke scènes waren het moeilijkste om te schrijven?
De herschrijfscènes vooral.
Waren er nog andere scènes die moeilijker waren om te schrijven?
Waar ik de meeste moeite mee had, waren toch wel de scènes tot ze op het schip zelf zitten. Je kan niet iemand zomaar op een schip zetten, daar moet een heel verhaal aan vooraf gaan. Waarom wil zij daarop? Om dan die scènes ook nog een beetje leuk en interessant te maken, was een hele uitdaging. Een paar scènes op het einde ook, maar daar kan ik niet veel over zeggen zonder te veel te verklappen. Dat was ook lastig om iets wat een indruk moet maken op de lezer. Tegelijkertijd wil je het zo accuraat mogelijk schrijven omdat het echt is gebeurd. Het was best lastig om de eer eraan te houden.
Hoe kom je erop om een arme familie eerst rijk te laten zijn en ze daarna pas arm te laten worden?
Dat was eerst niet zo, maar mijn uitgever zei dat het hoofdpersonage in een Young Adult een karakterontwikkeling moet doormaken. Daarom moest ik haar een hatelijk personage maken zodat mensen haar niet zo leuk zouden vinden. Vervolgens moest ik ervoor zorgen dat de lezers langzaamaan meer begrip voor haar zouden krijgen. Ik heb samen met mijn uitgever gebrainstormd over hoe we dat konden doen.
Als je een van de personages uit Unsinkable kon zijn, wie zou je dan willen zijn?
Ik denk Molly. Ik vond Molly écht geweldig, ik hou echt van haar. Molly is een vrouw die ook geen geld had en in één keer heel rijk is geworden, maar dat kon haar weinig schelen. Zij leefde echt onder het motto leven en laten leven, altijd gezellig en leuk, een nuchter iemand.
Zij zat in het echt ook samen met Hitchmay – de man die aan het roer stond – in een bootje. Zij heeft hem nog gedwongen om het bootje om te draaien en andere mensen nog te redden, terwijl iedereen zijn mond hield. Uiteindelijk is het niet gebeurd, maar ze heeft er wel voor gevochten. Ik vind haar echt een powerwoman. Ik zou Molly echt wel willen zijn: zo zorgeloos in het leven staan en blij zijn met alles wat je hebt.
Zou je jezelf vergelijken met een personage uit het boek?
Opnieuw, ik zou mezelf vergelijken met Molly, omdat ik ook best een nuchter persoon ben. Ik kreeg van veel mensen die mij kennen te horen dat ik op Katharina lijk. Maar dan niet hoe ze in het begin is, want toen was ze echt hatelijk. Die mensen zeiden dat ze dingen van mij erin zagen, dingen die Katharina zegt en die ik ook zou zeggen. Zelf vind ik mij een Molly maar anderen vinden mij meer een Katharina. Ik weet niet hoe ik dat moet opvatten.
Welk persoonlijk verhaal van de mensen aan boord van de Titanic greep jou het meeste aan?
Het verhaal van meneer en mevrouw Straus.
Ze waren al 50 jaar samen en toen mevrouw Straus in het bootje moest stappen, deed ze dat niet. In de film zie je op het einde ook twee oude mensen in bed liggen en dat zijn zij. Ze zijn samen ondergegaan. Dat verhaal vind ik gewoon supertriest. Die mensen waren superrijk en dat vonden ze niet belangrijk “Waar jij gaat daar ga ik”, zei ze ook. Dat vond ik zo heftig en mooi dat ik daar wel enkele tranen bij heb weggepinkt.
Zou je nog boeken willen schrijven die gebaseerd zijn op een complottheorie?
Daar heb ik wel over nagedacht, maar dat zou ik alleen doen als ik ook in die theorie zou geloven. Ik heb wel veel dingen opgezocht, maar dan voel ik niet zo veel bij de theorie. Ik denk niet dat ik het nog eens ga doen. Het was ook echt veel werk qua onderzoek.
Wat doe je als je even vastzit tijdens het schrijven?
Bij het schrijven van Unsinkable zat ik in een flow en als ik dan vastzat, dan bleef ik schrijven. Ook als het dan niet echt goed is wat ik schrijf, toch schrijf ik gewoon verder. Achteraf ga ik dan terug.
Als er wat meer tijd tussen zit, zoals nu met mijn nieuwe boek het geval is, kan ik niet gewoon doorschrijven. In januari ben ik begonnen met een nieuw verhaal en toen werd ik geopereerd en lag het dus helemaal stil. Als het dan niet lukt, dan wacht ik gewoon. Ik weet dat als ik er nu bij ga zitten en mezelf verplicht te schrijven, dat het niet gaat. Dan kan ik beter wachten tot ik zelf weer zin krijg om te schrijven. Dat kan ook wel een jaar duren, weet ik uit ervaring. Ik wacht het gewoon af tot het weer komt.
Welke dingen ben je over jezelf te weten gekomen tijdens het schrijven?
Dat ik een mossel ben, ik vond alles zielig. Ik zat echt te huilen als ik een documentaire keek. Ik merkte ook dat als ik na het kijken van de documentaires iets anders op televisie zag dat ik weer moest huilen.
Ik denk dat ik te weten ben gekomen dat ik me heel erg goed kan inleven in dingen, ik voelde echt die pijn. Dat was heel erg heftig. Na iets te hebben geschreven, moest ik ook echt even bijkomen.
Voel je nu die pijn nog steeds als je een serie kijkt?
Nu wat minder. Als ik in mijn eentje naar een serie kijk dan zit ik er helemaal in, maar als mensen om me heen lopen dan niet. Maar in mijn eentje laat ik wel eens tranen. Dat is pas sinds ik met Unsinkable ben begonnen. Ik vind het niet erg. Het is ook wel mooi te weten dat ik zulke dingen voel en je verplaatst je soms ook wel iets beter in de situatie en dat vind ik wel belangrijk.
Wat zijn jouw schrijfgewoontes?
Ik ga ’s ochtends voor mijn laptop zitten en ik kom er pas ’s avonds achter vandaan. Ik kan niet even twee uurtjes schrijven. Ik blijf gewoon verder doen, maar tijdens het schrijven kijk ik wel eens op internet of op Instagram. Als ik bezig ben aan een boek, vergeet ik wel eens te eten omdat ik zo gefocust ben. Ik moet echt een wekker zetten in de middag zodat ik niet vergeet te lunchen.
Luister je naar muziek tijdens het schrijven?
Soms luister ik wel naar muziek tijdens het schrijven. Tijdens trieste scènes zet ik wel een muziekje aan. Tijdens Unsinkable was dat dan de muziek van de film en bij mijn vorige boek Bloedjuweel dat over Korea gaat, luisterde ik naar Koreaanse muziek. Ik blijf wel in de sfeer. Bij normale scènes luister ik geen muziek.
Wat doe je als je niet aan het schrijven bent?
Best wel veel. Ik heb iets te veel hobby’s. Ik heb altijd te weinig tijd in mijn dag. Ik maak dingetjes voor mijn bedrijf. Ook voor Hamley Books maak ik heel wat: de promopakketten, kaarten en boekenleggers, die taak heb ik op mij genomen. Ik poets heel erg graag, ik kan echt niet tegen rommel. Ik kook graag, ik oefen op mijn gitaar, ik zwem als hobby, ik kijk Koreaanse series, ik schilder en ik ga ook nog naar school. Ik had ook nog een bijbaan, maar door Corona is die weggevallen. Ik verveel me eigenlijk nooit.
Hield je vroeger van lezen?
Ja, zeker! Ik weet nog dat we in groep 3 en 4 met boekjes van AVI-lezen moesten beginnen. Je moest er maar eentje lezen in twee weken, maar ik verslond de boekjes echt. Ik was de hele tijd aan het lezen, ook tijdens de lessen. Mijn ouders lazen ook echt heel erg veel voor. Dus ik heb altijd wel gelezen.
Wie zijn jouw favoriete schrijvers?
Emma Anna staat heel erg hoog op mijn lijstje. Ze is ook een goede vriendin van mij en heeft me heel erg goed gesteund tijdens het schrijfproces. Sarah J. Maas vind ik ook erg goed. En nog een derde, dat is moeilijk. Ik heb zoveel schrijvers in mijn boekenkast staan en ik vind ze allemaal wel leuk. Cassandra Clare heeft ook wel een indruk op mij achtergelaten.
Wat zijn jouw drie favoriete YA boeken van het moment?
Mijn eerste favoriet van het moment is The Cruel Prince serie van Holly Black. Deze is enorm cool! Ook van Schaduw en vos van Julie Kagawa heb ik enorm genoten. En natuurlijk ook van Throne of Glass van Sarah J. Maas.
Wat zijn jouw drie favoriete YA boeken allertijden?
Vroeger las ik de Selectie-serie en The Hunger Games. Toen heb ik heel erg lang geen boek meer aangeraakt. Toen ik daarna weer begon, ben ik begonnen met De Doorns en Rozen-serie. Maar ik probeer momenteel wel op Engelse websites ook wat boeken te bestellen van mensen die niet zo bekend zijn. Het is altijd heel erg leuk om van die verborgen parels te vinden en die lees ik dan tussendoor.
Welke verborgen parel moeten we echt lezen?
The Shadows Between Us van Tricia Levenseller verdient veel meer credit. Ik heb dit boek binnen een dag verslonen, het is echt een heel erg mooi boek! En The Deep van Alma Katsu dat gaat ook over de Titanic.
Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?
Emma Anna, want zij schrijft heel erg veel en ook heel erg goed. Ze heeft ook een druk leven, met haar drie kinderen en het huishouden. Toch schrijft ze elke keer weer een steengoed verhaal.
Chinouk Thijssen ook wel heel erg. Die vrouw blijft heel erg lief, reageert op alles en haar boeken zijn echt erg leuk en vermaken me heel erg. Ik vind haar ook als mens echt tof en kijk heel erg naar haar op. Ik weet nog dat zij in begin 2018 een lezing in onze lokale boekhandel gaf en toen had ik nog geen boek uitgegeven bij een uitgever.
Toen ging ik naar Chinouk en zei dat ik dat zo graag zou willen en zij zei dat ik dat zou kunnen en gewoon moest doorschrijven. Dat zegt iedere schrijver tegen je, maar ik heb het toen ook echt gedaan en zij is ook heel erg trots op me. Ik zie haar echt als een inspiratiebron om nooit op te geven. Ik schreef toen al tien jaar en dacht dat het me nooit zou lukken en dat ik alles zelf zou uitgeven en zij zei dat ik nu echt moest doorzetten. Ik denk ook niet dat ik dat had gedaan als zij dat niet had gezegd. Ik zat toen op een punt dat ik wel oké was met mijn verhalen gewoon op Wattpad te schrijven. Ik ben haar hiervoor ook heel erg dankbaar.
Je hebt eerst zelf een boek uitgegeven, zou je daar iets meer over kunnen vertellen?
Bij Bookscout zijn er drie uitgekomen. Toen heb ik er nog vier in eigen beheer uitgegeven en daarna kwam Typewriter bij uitgeverij Wolf and Dragon. Dat was voor mij een uitgever maar eigenlijk was dat maar heel klein en minimalistisch. Toch voelde het wel heel echt aan.
Waarom koos je toen niet voor een uitgeverij maar voor eigen beheer?
Ik heb het wel geprobeerd, maar ik werd altijd afgewezen.
Probeer je dan meerdere uitgeverijen of kies je een specifieke uitgeverij uit?
In het begin stuurde ik het naar alle uitgeverijen op, maar later ben ik er selectief naar gaan kijken. Typewriter heb ik naar Clavis gestuurd. Ik kreeg een mail terug van de directeur dat ze het goed vond, maar ik nog een keer naar de zinnen moest kijken. Dan zou het wel potentie hebben.
Ben je met een nieuw boek bezig?
Ik ben bezig met een boek dat in november uitkomt. Het is een heruitgave van Typewriter dat in 2018 is verschenen bij Wolf and Dragon. Ik vind eigenlijk dat er in dat verhaal zoveel liefde van mezelf ligt dat ik erg baalde dat het niet de aandacht kreeg die het verdiende. Dat het boek uitkomt bij Hamley Books vind ik geweldig omdat het zo een nieuwe kans krijgt.
Daarnaast ben ik in januari aan een heel nieuw boek begonnen. Het speelt zich in dezelfde tijd af als Typewriter, maar het is iets heel nieuws. Het gaat over een meisje dat iemand tegenkomt. In de periode waar zij zit, loopt een halvegare rond die mensen injecteert met een dodelijk virus – het heeft niets met Corona te maken. De twee hoofdpersonages krijgen per ongeluk zo een injectie en dan moeten ze gaan onderzoeken hoe ze daar uit gaan komen. Verder kan ik nog niet veel zeggen.
Hoe heb je uitgeverij Hamley Books gekozen?
Ik was eigenlijk op zoek naar een uitgever voor mijn manuscript van Bloedjuweel en die stuurde ik naar Sandra op. Sandra belde me toen op om te zeggen dat ze mijn schrijfstijl echt geweldig vond, maar dat het onderwerp voor hen net iets te niche was. Ze vroeg me of ik iets anders had liggen. Toen stuurde ik Typewriter op naar Hamley Books. Zo is het balletje gaan rollen en toen vroeg ze of ik nog iets anders had liggen voor in de toekomst. Ik zei toen dit idee van Unsinkable en toen zei Sandra dat we met Unsinkable zouden beginnen, want dat is een knaller. Dar is ook iets nieuws om mee binnen te komen.
Is er een genre dat je nooit zou willen schrijven?
Thrillers. Dat kan ik denk ik echt niet. Ik zou er meteen iets van humor in schrijven. Anders zou ik zelf te bang zijn. Ik ben iemand die er dan over zou blijven denken in bed en dan ben ik veel te bang en slaap ik weer twee weken met een lampje aan.
Ik neem heel erg veel emoties over van anderen.
Waar zie je jezelf over vijf jaar?
Ik hoop dat ik dan een leuk huis heb, dat mijn bedrijf het goed doet en dat ik nog vier andere boeken op mijn naam heb staan. Dat alles weer normaal is. Ik hoop dat ik dan een tevreden iemand ben met een leuke baan waar ik plezier in heb. Ik hoop gewoon een rustig, normaal leven te leiden met af en toe een uitschieter met een nieuw boek.
