Tag: leesplezier

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Petra Doom

Hieronder lees je een interview met Petra Doom.

Met welk boek debuteerde je?

Met het eerste deel van de urban fantasy-reeks Overstekers: Een kracht ontwaakt. Daarin is de hoofdrol voor Mirabel, een bemiddelaarster tussen mensen en mythologische wezens zoals faunen, waternimfen, ifrieten, … Net als zij is ze Overgestoken uit een magische wereld, waarin hun bestaan heel gewoon is. Hier houdt ze hun aanwezigheid zo goed mogelijk verborgen.

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Ik ben volop bezig aan het vervolg op Het Lied van Ariane, deel 2 in de reeks Kinderen van Orpheus. Het wordt weer een boek vol muziek, magie en spanning. De onderwereldwezens komen op diverse manieren (waarover ik niet te veel kan verklappen!) dichterbij de hoofdpersonages.

Wat zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Wat fijn dat je vraagt ‘van het moment’ en dat ik er drie mag noemen! Ik kan namelijk nooit zomaar één eeuwige favoriet aanwijzen. Oké, dan noem ik vandaag: The Lunar Chronicles van Marissa Meyer (ik smokkel er maar meteen een serie in, haha), De Ravenjongens van Maggie Stiefvater en Skyward van Brandon Sanderson.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Ik denk dat ik dan nog een keer Brandon Sanderson ga noemen. Zijn podcast Writing Excuses heeft mij enorm veel geleerd en mij gemotiveerd om het aan te durven om een boek naar een uitgever op te sturen.

Daarnaast: mijn man. Hij is net zo’n grote fantasyliefhebber als ik en heeft een goed oog voor de structuur van verhalen. Zijn feedback en onze brainstormsessies zijn een onmisbaar deel van mijn schrijfproces.

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Ik hoop ooit van mijn pen te kunnen leven, maar naast het schrijven maak ik ook met veel plezier de teksten van anderen beter als redacteur.

Hield je vroeger van lezen?

Ja, absoluut (nu nog steeds trouwens!). Als tiener trok ik wekelijks naar twee bibliotheken en bedelde mijn moeder én zus hun pasje af, zodat ik daarmee nog meer boeken kon ontlenen… kwestie van altijd genoeg leesvoer in huis te hebben.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Eerst en vooral: nog steeds genietend van boeken, zowel lezend als schrijvend!

Binnen vijf jaar zou de reeks Kinderen van Orpheus al afgewerkt moeten zijn en ben ik alweer volop bezig met een nieuw boek of een nieuwe serie. Ik heb nog een paar ideeën op de plank liggen waar ik uit moet kiezen: een standalone met Halloweenvibes, een hervertelling van een sprookje, een serie over gedaantewisselaars, of misschien wel een spin-off van Overstekers.

Als we mogen dromen… Misschien is er binnen vijf jaar wel sprake van een of meer vertalingen. En als ik heel ver ga dromen: ik heb op mijn laatste twee boeken vaak het commentaar gekregen dat ze zó goed verfilmbaar zouden zijn… wie weet!

Wat minder ver in de nevelen: ik heb ook nog een idee voor een grappig en fantasierijk kinderboekje. Misschien heb ik tegen die tijd een goed moment weten te vinden om dat idee eens uit te werken.

DILEMMA

Voor altijd de ik-verteller gebruiken of voor altijd de alwetende verteller gebruiken in je boeken?

Dan ga ik zonder aarzelen voor de ik-verteller. Mijn personages zijn erg belangrijk voor me, uit hen komt het verhaal voort. Ik kruip dan ook het liefst zoveel mogelijk in mijn personages tijdens het schrijven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Bron – Hart – Nico de Braeckeleer

Bron – Hart is het tweede boek in de serie Bronvan Nico de Braeckeleer. Het eerste boek, Ziel, heb ik graag gelezen. Ik was dus ook meteen nieuwsgierig naar het vervolg. Lees hier wat ik ervan vond.

Het verhaal

Het verhaal gaat niet meteen verder waar het gestopt is in het eerste boek. Dat zorgt ervoor dat je dit boek perfect kan lezen zonder het vorige boek te lezen. Tegelijkertijd gaat het toch wel verder op het eerste boek.

In Hart volgen we de 17-jarige Zoë die in een laboratorium onderworpen wordt aan tests. Haar vriend Justin redt haar. Hij is van plan om samen in het geheim een nieuw leven op te bouwen, ver weg van de wetenschappers. Zoë kan haar oude leven niet zomaar loslaten en krijgt het niet over haar hart om haar lotgenoten in de steek te laten. De maatschappij is helemaal veranderd en Zoë vecht voor gelijke rechten voor iedereen (gewone mensen en androïden). Een strijd die uitmondt in een bloedbad…

Spanning

De schrijfstijl van Nico de Braeckeleer leest enorm vlot. Ook de hoofdstukken zijn net lang genoeg om toch elke keer weer verder te willen lezen. Dat komt natuurlijk ook doordat het boek best wel spannend is.

Ik wou echt weten of het haar zou lukken om de waarheid te achterhalen waarom de robots opeens begonnen te schieten al waren ze zo geprogrammeerd dat dat eigenlijk niet kon. En waarom werd hun broncode dan aangepast? Wie zat erachter? Allemaal vragen waarop ik het antwoord echt graag wou weten.

Evolutie personages

De personages maken zeker een evolutie door. Het hele punt dat de androïden eigenlijk gemaakt zijn om een overleden persoon te vervangen en te leven zoals die dat deed, maar dat ze dan toch hun eigen gevoelens ontwikkelen laat dit zien. Iedereen begint uiteindelijk voor zichzelf te denken en het is mooi om te zien dat dat kan. Ik vroeg me ook vaak af of we ooit echt naar een maatschappij gaan waarin androïden kunnen worden ingezet om een overleden persoon te ‘vervangen’. Stel je voor…

Conclusie

Je hoeft het eerste boek in de reeks niet gelezen te hebben, maar het geeft je wel wat meer achtergrondinformatie. Het is een boek dat zeer vlot leest en een tof verhaal heeft. Ik geef het boek daarom ook 4 sterren!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Ik zie, ik zie… – Ellie Marney

Ik mocht Ik zie, ik zie… van Ellie Marney lezen van uitgeverij De Fontein. De oorspronkelijke titel is None Shall Sleep en kwam in 2020 uit. Uitgeverij De Fontein bracht de vertaling uit in 2021. Sandra van de Ven vertaalde None Shall Sleep. Lees hier wat ik van dit verhaal vond!

De achterflap

De 18-jarige Emma en Travis worden door de FBI benaderd om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. Algauw raken ze verzeild in een levensgevaarlijk kat-en-muisspel. Ik zie, ik zie… is een razendspannende thriller van Ellie Marney voor fans van Mindhunter en The Silence of the Lambs. Voor lezers van 15 jaar en ouder.

De 18-jarige Emma en Travis worden door de FBI benaderd om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. De FBI hoopt dat zij door hun jonge leeftijd nieuwe informatie loskrijgen in deze cold cases. Algauw worden ze echter opgeschrikt door nieuwe moorden: iemand heeft het op tieners gemunt. De tijd dringt en de enige die hen kan helpen is de beruchte seriemoordenaar Simon Gutmansson. Deze 19-jarige meestermanipulator heeft zijn oog op Emma laten vallen. Welk spel speelt hij met haar? En wat weet Simon over de moordenaar die actief is?

Spannende thriller

De cover spreekt mij zeker aan. Het verhaal is een thriller en de cover waarop een half vrouwengezicht staat achtertralies maakt dat dit nog sterker tot uiting wordt gebracht. Een zeer mysterieuze cover, die perfect bij het verhaal past.

Het duurde even voor ik echt in het verhaal zat. De opbouw is misschien wat aan de trage kant, waardoor ik ook denk dat jongere lezers misschien zullen afhaken. Toen ik eindelijk in het verhaal zat en het tempo wat hoger lag, kon ik het niet meer wegleggen. De schrijfstijl leest ook zeer vlot en de hoofdstukken zijn niet te lang.

De hoofdpersonages zijn 18 jaar en dat is waarschijnlijk ook waarom het boek een young adult is. Zowel Emma als Travis zijn heel volwassen voor hun leeftijd. Dat komt natuurlijk doordat ze al heel veel hebben meegemaakt. Het is zeker ook een invalshoek die aanspreekt en het wordt op een gegeven moment echt een kat-en-muisspel Zeker een aanrader voor iemand die graag een goede thriller leest, want ik zat absoluut op het puntje van mijn stoel! Ik geef dit boek dan ook een welverdiende 3,5 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Carlie van Tongeren

Deze week interviewde ik niemand minder dan Carlie van Tongeren. Haar recentste boek is Het zusje van dat bij Blossom Books uitkwam. Dit boek staat bij de tien leestips van de Jonge Jury. Las jij al iets van Carlie van Tongeren? Laat het ons zeker weten!

Met welk boek debuteerde je?

Ik debuteerde in 2011 met een chicklit voor volwassenen: Pasta & passie. Ik schreef in totaal drie chicklits voor die uitgeverij, maar eigenlijk wist ik allang dat ik het állerliefst Young Adult wilde schrijven. In 2018 debuteerde ik bij Blossom Books met mijn YA Heerestraat & Rozenlaan.

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Ja, ik schrijf momenteel mijn vierde YA voor Blossom Books. Geen shortie dit keer, zoals mijn laatste boek Het zusje van, maar weer een dikker boek zoals Heerestraat & Rozenlaan en Het meisjesmanifest. Het wordt weer een YA contemporary en staat gepland voor najaar 2021. Mijn hoofdpersoon gaat in haar eentje op reis na haar eindexamen, glansrijk gehaald, succesvol Instagram-account, alles lijkt haar goed af te gaan. Maar niet op reis. Daar krijgt ze last van o.a. angst en iets wat ik nog even geheim wil houden… Toen ik zelf in mijn eentje op reis ging, wist ik: hierover wil ik ooit een jeugdboek schrijven! Het is een onvergetelijke ervaring waarvan je enorm veel leert, over de wereld en over jezelf.

Wat zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel minder lees dan ik zou willen (vanwege kleine kindjes en omdat ik tijdens het schrijven van mijn eigen boek het lastig vind om YA te lezen). De YA’s die ik lees, zijn bijna allemaal van eigen bodem. Toppers in mijn boekenkast: De executie van Daniëlle Bakhuis, De academie van Astrid Boonstoppel en De geur van groen van Pamela Sharon. Vóór het schrijven van mijn shortie Het zusje van heb ik veel novelles gelezen, mijn favoriet tot nu toe: Maar ik ben jou niet van Nadine Swagerman.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

In de eerste plaats Carry Slee, haar boeken verslond ik vroeger. Zij schreef de boeken die ik zelf ook wilde schrijven: contemporary over heftige thema’s als mishandeling en pesten. Daarnaast is Maren Stoffels een inspiratiebron (en ook: een schop onder mijn kont). In 2005 las ik in een krantenbericht dat zij op 17-jarige leeftijd debuteerde met een jeugdroman. Ik was toen zelf 22 en dacht: waaaaaaaat?! Kom op, Carlie, maak eens werk van je droom!

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Ja. Sinds 2010 werk ik voor mezelf. Ik ben redacteur, ghostwriter en coauteur van non-fictieboeken en ik heb nog een klein administratiekantoor samen met mijn vader. Verder zijn er aan schrijver zijn ook andere leuke werkdingen gekoppeld, zoals schoolbezoeken.

Hield je vroeger van lezen?

Ja, ik was en ben er dol op. Op woensdagmiddag naar de bibliotheek gaan met mijn moeder en broer was een van mijn favoriete uitjes. Heerlijk om tussen die kasten te dwalen. Ik had al vroeg een duidelijke voorkeur voor realistische verhalen. In sommige kinderboeken kan echt alles, ik weet nog dat ik als kind al dacht: ja, maar dat kan toch helemaal niet? Haha! Ik hou van hoofdpersonages zoals jij en ik, in dit leven. Wat ik trouwens ook deed: ik herlas boeken die ik mooi vond heel erg vaak! Pas later realiseerde ik me dat ik daarmee al een beetje aan mijn schrijversdroom begon te werken, want goede boeken herlezen is zó leerzaam.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Niet heel anders dan waar ik nu sta, want ik ben aardig op weg naar waar ik graag naartoe wil. Ik wil dan nog steeds YA contemporary schrijven voor uitgeverij Blossom Books en als coauteur meewerken aan interessante non-fictieboeken. Daarnaast hoop ik dan óók mijn andere grote schrijfdroom waargemaakt te hebben, namelijk scenarioschrijven.

DILEMMA

Voor altijd de ik-verteller gebruiken of voor altijd de alwetende verteller gebruiken in je boeken?

De ik-verteller! Sinds ik voor het eerst in de ik-vorm heb geschreven, kán ik gewoon niet meer anders. Dan voelt het te afstandelijk. Ik weet nog dat ik mijn debuut Heerestraat & Rozenlaan in de zij-vorm was begonnen en toen besloot: nee, dit is het niet. Al die hoofdstukken omzetten van ‘zij’ naar ‘ik’ was echt een takkenklus, maar ik ben zo blij dat ik dat toen heb gedaan. Daardoor voelde ik me veel sterker verbonden met Nina, mijn hoofdpersoon, en ik hoop dat dat ook voor mijn lezers geldt.

 [Bron foto: Bianca Toeps] 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Onze eerste zomer samen – Sandra J. Paul

Onze eerste zomer samen van Sandra J. Paul kwam in mei uit bij uitgevery Hamley Books. Lees hier wat ik ervan vond.

Het verhaal

Het laatste boek van Sandra J. Paul vertelt het verhaal van Mila en Daniel. Op een stormachtige nacht komen Mila en Daniel elkaar na jaren weer tegen. Hij wil kosten wat het kost naar zijn vader die in het ziekenhuis ligt. Zo komt het dat Mila besluit hem te helpen en hem een lift geeft. Door de storm ziet ze bijna niets op de weg en voor ze het weten krijgen ze een ongeluk.

Wanneer Daniel ontwaakt, ontdekt hij dat hij een gevangene is van de mysterieuze sekteleider Dominic, die hen na het ongeluk naar zijn afgesloten domein heeft gebracht. Niet alleen Daniel zit vast in de klauwen van de man, maar ook Mila en vele anderen. Kunnen de twee ontsnappen uit de sekte?

De cover

Ik kan niet anders dan iets zeggen over de cover. Zeg nu zelf, de cover spreekt echt aan. Er staat een vrouw in een witte jurk op die in het gras ligt. De titel ‘onze eerste zomer samen’ met als ondertitel ‘is de zomer dat je me doodde’. Dat alles samen zorgde ervoor dat mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt werd.  

Steengoed begin

Ik was al nieuwsgierig door de cover, maar de eerste pagina zorgt dat je meteen in het verhaal zit. Je weet op dat moment nog niet veel en het is allemaal nog een beetje vaag, maar toch wil je verder lezen. Je maakt al zeer snel kennis met de hoofdpersonages Mila en Daniel en het is zeer makkelijk om je in te leven in het verhaal.

Het binnenwerk is ook echt passend gekozen. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende oogpunten, dat van Mila, Daniel en Dominic. Elk deel wordt gescheiden door een zwart-wit foto met een Engelstalige quote erbij. Sandra J. Paul heeft ook een zeer vlotte schrijfstijl, waardoor ik het boek op een namiddag uitlas.

Belangrijke thema’s

Het verhaal gaat over een sekte en zet de lezer zeker tot nadenken. Vooral over de volgzaamheid van mensen en hoe gemakkelijk dat misbruikt kan worden. Er is ook een paranormaal kantje aan het verhaal verbonden, maar dat wordt op een geloofwaardige manier neergezet doordat de emoties van de hoofdpersonages realistisch blijven.

Conclusie

Heb je zin om een boek te lezen dat je snel tussendoor kan lezen en dat spannend is? Dan is dit boek zeker iets voor jou. Ik heb het boek graag gelezen en geef het dan ook 4 sterren. Onze eerste zomer samen is nu te koop bij alle Standaard Boekhandels voor maar 9,99 euro.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Zonder titel – Erna Sassen

Erna Sassen bracht eind maart haar nieuwste boek Zonder titel uit, een confronterend boek over afscheid nemen. Dit is het vierde boek van Erna Sassen, maar weer is het een zeer rauwe, confronterende verhaallijn. Het gaat opnieuw over afscheid nemen en omgaan met verdriet, net zoals in haar vorige twee titels. In Dit is geen dagboek komt een jongen pas jaren na de zelfmoord van zijn moeder in de rouw en in Er is geen vorm waarin ik pas gaat het over een pubermeisje dat verliefd wordt op een tien jaar oudere docent, die zichzelf kwijtraakt in die machtsverhouding en daarvan moet loskomen.

Het verhaal

Joshua’s vriendin heet Zivan (15). Ze was al sinds de kleuterklas zijn hartsvriendin, degene bij wie hij hoorde en die hem als geen ander kon kalmeren, wat vaak nodig was want Joshua is snel overprikkeld. Maar Zivan is een paar maanden geleden met haar familie teruggekeerd naar Irak, waar ze ooit van vluchtte en laat niets meer van zich horen. Joshua begrijpt het niet, tot hij hoort dat Zivan uitgehuwelijkt is aan haar neef. Die gedachte maakt Joshua enorm kwaad. Zal hij Zivan ooit terug zien?

Zijn verdriet verwerkt Joshua in schetsen die ook in het boek staan, enorm prachtig getekend door Martijn van der Linden. Joshua’s tekentalent valt twee kickboksende klasgenoten in zijn vmbo-klas op. In het begin is de ‘relatie’ tussen de twee stoere jongens en Joshua nogal dreigend en intimiderend, maar deze wordt steeds openhartiger, langzaam maar zeker openen ze zich naar elkaar.

Zonder titel wordt verteld vanuit het hoofdpersonage Joshua. Ik vond dit een meerwaarde, omdat de meeste boeken die ik lees altijd een vrouwelijk perspectief hebben. En als er dan al eens een mannelijk perspectief is, dan is het afgewisseld met het perspectief van de vrouw. Hier lees je het hele verhaal vanuit Joshua’s perspectief.

Personages

Het hoofdpersonage, Joshua, is een onzekere jongen die worstelt met het verdriet van zijn vriendin. Gaandeweg leren we Joshua beter kennen en krijgen we een zeer goed beeld van hem. Dat komt natuurlijk ook omdat het zijn verhaal is. Over zijn vriendin, Zivan, krijgen we heel wat minder te weten. Datgene dat we te weten komen, komen we te weten via herinneringen van Joshua en via het feit dat zij uitgehuwelijkt wordt aan haar neef.

Twee andere heel belangrijke personages in Joshua’s verhaal zijn de twee vrienden uit zijn klas: Dylan en Sergio. Over de twee vrienden komen we eigenlijk best weinig te weten, maar genoeg want het verhaal gaat natuurlijk over Joshua. Ik vond dat we genoeg te weten kwamen om de vriendschap – die toch wel ontstaat tussen de drie vrienden – te kunnen begrijpen.

Vernietigend eerlijk

Wat voor mij het boek nog sterker maakte, is dat het zo enorm eerlijk is. Het is geen feelgood verhaal, verre van. Het is zo rauw en puur dat het tegelijkertijd herkenbaar is. De passages waarin Joshua twijfelt of hij Zivan nog een berichtje op WhatsApp zou sturen of niet en dan beslist het te verwijderen, waren zo eerlijk en herkenbaar. Ook gaat Joshua’s leven verder, maar toch blijft Zivan altijd in zijn hoofd.

Conclusie

Ik heb zelden een boek gelezen dat ik meteen moest uitlezen, dat zo mooi in elkaar zat en zo rauw, puur, eerlijk en herkenbaar was. Ook al heb ik geen vriendin gehad die uitgehuwelijkt was, toch kon ik me enorm goed inleven, want welke tiener heeft nooit een vriend(in) gehad die niets meer van zich liet horen? Dat verhaal samen met de tekeningen van Martijn van der Linden, maken dit verhaal helemaal af. Zeker een aanrader en dus krijgt Zonder Titel van Erna Sassen ook 5 sterren van mij.