Tag: Neal Shusterman

Donder is het derde en laatste deel van de zeisen-trilogie van Neal Shusterman. De eerdere twee boeken waren Zeis en Cumulus. Het boek speelt zich nog steeds af in de dystopische wereld waarin de mensheid onsterfelijk is geworden. Om de overbevolking te voorkomen, worden zogenaamde zeisen aangesteld om mensen te doden op een bepaalde manier. In Donder gaat het verhaal verder met de personages Citra Terranova en Rowan Damisch, die nu bekend staan als zeisen Anastasia en Lucifer.

Waarover gaat Donder?

Laat me beginnen met te vertellen dat het verhaal best ingewikkeld is om uit te leggen. Dat is meteen één van mijn punten van kritiek op dit boek.

Donder begint wanneer het myserieuze Zeisen-eiland Endura door de zee is verzwolgen. Doordat er weinig ooggetuigen waren, is het makkelijk om Zeis Lucifer hiervan te beschuldigen. Daar makat Zeis Goddard dankbaar gebruik van door zichzelf tot Supreme OpperKling te benoemen en dan heel wat regels en wetten aan te passen.

De Cumulus besluit deels in te grijpen en de wereld op een ander spoor te zetten. Hij trekt zich terug door iedereen Onzindelijk te maken, behalve Greyson Tolliver. Door het unieke contact dat Greyson heeft met de Cumulus, wordt hij ontvangen door de Tonisten als De Tol.

Tegelijkertijd ontdekken Zeis Faraday en bibliothecaresse Munira een onbekend eiland. Dat eiland zit eigenlijk in de blinde vlek van de Cumulus. Ze hopen zo op een soort fail-save om de wereld te redeen. Uiteindelijk komt de Cumulus toch te weten van het eiland en stuurt hij werklui naar de atol. Deze werklui moeten iets groots bouwen, maar ze weten niet goed wat.

Er is nog een andere verhaallijn. Door bepaalde gebeurtenissen die je zelf maar moet lezen, kunnen Rowan en Citra geregenereerd worden. Wanneer Zeis Anastasia de aanval inzet op Goddard, brengt dat allemaal heel wat teweeg. Ze doet dat door filmpjes de wereld in te sturen waarin ze de waarheid uit de geschiedenis naar boven brengt. En die waarheid plaatst Zeis Goddard niet bepaald in een goed daglicht.

Door het boek heen merk je dat de Cumulus aan een nieuwe AI bouwt, waar hij verschillende gesprekken mee voert. De versies worden steeds meteen verwijderd, maar uiteindelijk staat er een AI op die niet direct wordt gewist en die contact kan leggen met de vreemde eilandengroep. Samen plannen ze de toekomst van de mensheid.

Verwarrende verhaallijnen

Donder lees je vanuit het standpunt van verschillende personages. Je leest onder andere mee met Citra, Rowan, Greyson, Munira, Ayn, Jeri, maar ook soms minder belangrijke personages. Doordat er ook in de hoofdstukken zelf wordt gewisseld van perspectief, wekt dit verwarring op voor de lezer. Tegelijkertijd zorgen de vele perspectieven dat het verhaal volledig is, maar de verwarring was voor mij overwegend. Er waren momenten dat ik echt in het verhaal zat, maar dan kwam er weer een ander perspectief en verloor Donder mij weer als lezer. Het was zeker een boek waar ik doorheen heb moeten bijten en met momenten echt links liet liggen… Dat had ik bij Zeis en Cummulus absoluut niet. Het is dan ook een heel ander boek dan Zeis wat vooral tussen Citra en Rowan speelde. Tijdens het lezen waren er ook regelmatig te veel details, waardoor het tempo uitbleef.

Het sterkste aan het boek zijn de filosofische overpeinzingen over de menselijke natuur en de impact van techonologische vooruitgang. Het boek biedt een goede afsluiting van de trilogie en laat de lezers achter met stof tot nadenken over de aard van leven en dood, macht en morele verantwoordelijkheid.

Raad ik Donder aan?

De eerste twee boeken krijgen voor mij 4,5 sterren, maar Donder heeft me zwaar teleurgesteld en geef ik jammer genoeg maar 2 sterren. Het was veel te lang, het tempo lag niet hoog genoeg en het was gewoon verwarrend. Vele fans zullen wel blij zijn met het einde en hoe alles is opgelost.