Tag: recensie

Geplaatst op door — Geef een reactie

Serena Valentino- De mooiste van het land

Het verhaal:

Duik mee in het achtergrondverhaal van De Boze Koningin. Iedereen kent haar natuurlijk als de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje, maar wat is er gebeurd waardoor ze zo geworden is?
Een slechterik is immers gemaakt en niet zo geboren.
De stiefmoeder hield eerst heel veel van Sneeuwwitje. Haar eigen vader was een afschuwelijke man, wat voor De Boze Koningin een reden was dat ze dat leven absoluut niet voor Sneeuwwitje wilde. Ook hield ze erg veel van haar man, de koning. Wanneer de koning overlijdt bij een veldslag is de koningin ontroostbaar. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met de koningin. Dan begint ze een man in de spiegel te zien. Als ze vraagt wie het mooiste van het land is, antwoordt hij dat zij dat is. Ze is sinds het overlijden eindelijk weer blij totdat de spiegel op een dag een andere naam noemt….

Schrijfstijl:

In het verhaal staat De Boze Koningin centraal. We lezen over de ontmoeting met de koning, over haar jeugd en over haar band met Sneeuwwitje. Je merkt dat haar vader haar een minderwaardig gevoel heeft gegeven en dat ze daar erg last van heeft. Hij noemde haar namelijk altijd lelijk en dat is ze gaan geloven. De schrijfstijl neemt je mee in dat gevoel en zorgt ervoor dat je medelijden met haar krijgt. 
Wanneer de spiegel dan ook ineens iemand anders noemt die de mooiste van het land is, raakt ze obsessief. De goedkeuring van de spiegel is een verslaving geworden en ze raakt opgeslokt en bezeten door haar ijdelheid. Ze begint nachtmerries te krijgen en na verloop van tijd beginnen de dromen en de werkelijkheid in elkaar over te lopen. 
Het laat erg goed zien wat intens verdriet en een nare jeugd met je kunnen doen en hoe je hierdoor kunt doorslaan.

Sneeuwwitje:

Wie kent het sprookje niet? Het sprookje uit 1973 en daarna zijn er nog verschillende remake films van gemaakt. Het was erg leuk om nu eens de andere kant van het sprookje te bekijken. De kant van toch ook wel een belangrijk karakter, maar waar je eerlijk gezegd weinig van weet. Zo komen er richting het einde ook nog delen uit het originele sprookje naar voren en zetten bepaalde scènes in een ander daglicht.
Ik heb hier erg van genoten, maar ik ben dan ook dol op alles wat met sprookjes te maken heeft. Hierdoor wist ik meteen dat ik dit boek moest lezen en ik ben niet teleurgesteld.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Season for Scandal – Laura Wood

a season for scandal

Het verhaal

Marigold Bloom is bloemist in de winkel van haar familie. Nadat haar verloofde het uitmaakt ziet het er echter niet zo goed uit voor Mari of voor de bloemenwinkel. Wanneer Mari per toeval kennismaakt met de verschrikkelijk knappe maar extreem humeurige Oliver Lockhart komt ze op het pad van detectivebureau het Vogelhuis. De vrouwelijke detectives daar rekruteren haar voor een speciale klus: de vermiste zus van Oliver terugvinden. Om haar te vinden moeten Mari en Oliver doen alsof ze pas verloofd zijn. Maar terwijl de lijn tussen waarheid en fictie in hun zoektocht vervaagt begint de neprelatie ook steeds echter te worden…

De personages


Dit is deel twee in de scandal serie, maar dit deel is het verhaal van een compleet nieuw karakter, dat niet in deel één zat. Dat was even wennen, maar het was eigenlijk wel heel leuk. Veel van de oude personages kwamen nog wel voor, ook de hoofdpersonen uit het vorige boek. Ook een personage dat in het vorige deel niet een grote rol speelde, kwam nu juist veel meer naar voren. Ik vond dat erg leuk gedaan. Dat personage kreeg daardoor meer diepgang en ook de nieuwe hoofdpersoon had een hele nieuwe verhaallijn met diepgang.

Thema’s


Net als in het vorige boek haalt dit boek het thema aan dat vrouwen vroeger eigenlijk bezit van een man waren. Het is een belangrijk onderwerp waar in dit boek redelijk licht mee omgegaan wordt, maar dat past wel. Ik vond dat er niet hele zware thema’s in het boek zaten. Alles werd vrij soepeltjes besproken, maar dat stoorde me verder niet.

Schrijfstijl


Net als het vorige boek is dit boek heerlijk geschreven. Vorig boek moest ik er nog een beetje inkomen, maar hier zat ik zo in. Ik had zin om door te lezen en had het boek voor ik het wist uit. Als je op zoek bent naar iets wat snel weg leest is dit zeker een aanrader.

Conclusie


Meestal kan een tweede boek niet tippen aan het eerste, maar ik denk dat ik dit boek zelfs leuker vond dan het voorgaande deel. Het was leuk dat het een heel nieuw verhaal was, maar wel met een groot deel van de oude personages. Ik vond het een erg leuke invalshoek. Ik denk dat ik dit personage ook een interessanter verhaal vond hebben dan het hoofdpersonage in het vorige boek. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat zijn in het volgende boek en kan niet wachten om ook die te lezen. Ik geef dit boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Les Normaux – Janine Janssen

Les Normaux - Janine Janssen

Het verhaal

In een bovennatuurlijke versie van Parijs waar vampieren, heksen en weerwolven – en nog veel meer bijzondere wezens – samenleven, ontmoeten twee jongens elkaar. Sébastien heeft de mensenwereld net verlaten om naar de magische universiteit te gaan. Hij voelt zich schuldig omdat hij zijn familie heeft achtergelaten, en vindt het spannend om opnieuw te beginnen in de grote, bruisende stad. In de hoop zijn zorgen te vergeten gaat hij een avond uit, en kust hij een knappe vampier. Maar door zijn onzekerheden vlucht hij toch snel weg, om dezelfde vampier de volgende ochtend voor zijn deur tegen het lijf te lopen…

Vormgeving

Deze graphic novel bevat een comic die geprint is in kleur. De meeste graphic novels die ik tot nu toe heb gelezen zijn zwart/wit of met beperkte kleuren geprint. Een print in volle kleur geeft toch net wat extra sfeer aan het verhaal. Ook de achtergrond kleur rondom de comic kaders veranderd regelmatig in deze graphic novel. Zo worden deel verhalen makkelijk uit elkaar gehouden en krijgen sommige hoofdstukken/delen van een hoofdstuk extra nadruk. Dit vond ik erg origineel en goed gedaan. De tekenstijl van de karakters is ook echt prachtig en past goed bij het verhaal en de setting.

Personages

Dit verhaal bevat een erg diverse cast aan personages. Dan heb ik het niet alleen over mensen en fantasie wezens (vampieren, heksen, ondoden etc.), maar ook over diversiteit in seksualiteit en gender. Hier werd verder in het verhaal niet veel nadruk op gelegd en de vriendengroepen vormden daardoor ook echt realistische found families. De hoofdpersonages zijn beide volwassen en je merkt ook in het verhaal dat ze te dealen hebben met volwassen problemen. Ondanks dat deze graphic novel maar een deel van de comic bevat leer je de personages echt al goed kennen en voel je makkelijk een verbinding met hun verhaal en wat ze meemaken.

Thema’s

Er komen verschillende thema’s aan bod, zoals het vinden van ‘’jouw’’ plek in de wereld en mensen die daarbij horen, verliefdheid, vriendschappen en familie. Ondanks dat dit best vaak gebruikte thema’s zijn, worden ze in dit boek op een originele wijze weggezet door gebruik te maken van een gesplitste wereld: een mensen en een magie wereld. Veel van de thema’s kunnen nog veel verder uitgebreid en besproken worden. Ik ben benieuwd hoe dit in de volgende delen van de comic gedaan gaat worden.

Eindbeoordeling

Ik had redelijk hoge verwachtingen van deze graphic novel, aangezien mijn favoriete graphic novel auteur, Alice Oseman (van Heartstopper), deze aanraad. Mijn verwachtingen zijn echt overtroffen en ik kan niet wachten om nog meer te lezen over de avonturen die Sébastien en Elia al dan niet samen aan zullen gaan. Kom maar op met deel 2!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Alex Bell- Als je ze hoort

Het verhaal:

We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn….
Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen. 
De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had. 
Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.

Personages:

Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is. 
Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk. 
Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed.  Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….

Schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen. 
Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.

Spannend of niet?:

Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt. 
Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Agency for Scandal – Laura Wood

agency

Het verhaal

De achttienjarige Isobel ‘Izzy’ Stanhope heeft geheimen. Zo is ze smoorverliefd op een jonge hertog die niet eens weet dat ze bestaat. Ook is haar familie berooid achtergebleven nadat Izzy’s vader overleed, maar niemand uit de hogere elite mag dat weten. En dan is er nog haar baan bij het Vogelhuis. Een onderzoeksbureau volledig gerund door vrouwen en gespecialiseerd in het opgraven van schandalen en louche zaken van machtige mannen.

Wanneer Izzy betrokken raakt bij een zaak die gaslighting, chantage en vermiste juwelen omvat, én de hertog die haar hart gestolen heeft, doet ze er alles aan om met haar vrienden het web van geheimen en leugens te ontrafelen. Kan ze de waarheid onthullen en de onschuldigen beschermen? En gaat ze de hertog óóit vertellen wat ze voor hem voelt?

De personages


Ik vond de personages erg leuk. Sommige personages waren anders dan op het eerste gezicht gedacht, maar dat maakt het juist wel leuk. Ze hadden diepgang en achtergrondverhalen en gingen leuk met elkaar om. Ik vond vooral de manier waarop Max en Isobel met elkaar omgingen erg leuk. De personages waren goed op elkaar ingespeeld en er was duidelijk goed over nagedacht.

Thema’s


Ik had het idee dat dit boek meer een detective zou zijn dan het uiteindelijk echt was. Dat was op zich niet erg, maar ik had toch een beetje het idee dat het detective gedeelte bijzaak werd van het liefdesverhaal, terwijl ik het juist andersom gedacht had. Thema’s als verlies worden niet uit de weg gegaan, maar er werd ook niet extreem diep op ingegaan, maar dat vond ik niet storend. Dit zorgde ervoor dat het een redelijk luchtig verhaal bleef, maar wel met enigzins diepgang.

Schrijfstijl


Het boek is goed geschreven. Het is niet te kinderachtig, maar ook niet te moeilijk. Ik kwam er snel doorheen toen ik er eenmaal in zat en dat kwam ook al vrij snel. Toen ik eenmaal wat verder in het verhaal was keek ik er steeds naar uit om verder te lezen. Dit is altijd een goed teken en dat was mede dankzij de schrijfstijl.

Conclusie


Ik vond het een erg leuk boek. Het was erg grappig en bij sommige grapjes moest ik ook hardop lachen. Het duurde eventjes voordat ik erin zat, maar toen dat eenmaal gelukt was, wilde ik blijven lezen. Ik kijk enorm uit naar het volgende deel en geef dit boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wachten op de lente – Brittainy Cherry

Wachten op de lente - Brittainy Cherry

Brittainy Cherry was voor mij een nog onbekende schrijfster al is op Goodreads te zien dat ze behoorlijk wat boeken op haar naam heeft staan! Benieuwd hoe mijn eerste kennismaking is bevallen en of ik Wachten op de lente aanraad? Lees dan snel verder! 

Verboden liefde

Wachten op de lente draait om Starlet en Milo. Ze ontmoeten elkaar op een studentenfeestje. Starlet is daar omdat ze afleiding zoekt nadat ze er (op haar verjaardag) achterkomt dat haar vriendje vreemdgaat. Na hun onenightstand zijn ze ervan overtuigt elkaar nooit meer te zien… Tot Scarlet op haar eerste dag als onderwijsassistent Milo als leerling in haar klas ziet zitten. Ondanks dat verliefdheid verboden terrein is, kunnen ze onmogelijk bij elkaar uit de buurt blijven. Zeker wanneer blijkt dat ze heel wat raakvlakken hebben en wel eens elkaar redding kunnen zijn. 

Vlot & Steamy

De schrijfstijl van Wachten op de lente is heel vlot. Korte hoofdstukken vanuit zowel Milo als Starlet geschreven. De schrijfster heeft veel ruimte voor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen waardoor je je al snel in kunt leven. 

Ook bevat het boek be-hoor-lijk wat smut. Dat past ook wel bij de wijze waarop de twee elkaar ontmoeten. Maar later in het boek was de balans tussen smut en verhaal soms een beetje zoek. Een tandje minder was naar mijn mening passender geweest! Dit boek is daarmee, naar mijn mening, ook niet voor de jonge lezers onder ons bedoeld! Gedurende het boek krijgt het wel steeds meer diepgang, zeker wanneer je meer van Milo te weten komt. Dat maakt dat het verhaal me uiteindelijk best raakte!

Personages

Zowel Milo als Starlet worden als fijne personages neergezet. Ze zijn jong maar hebben ook de nodige ellende al wel meegemaakt. En daar waar Starlet haar verdriet al iets meer een plek heeft kunnen geven, is dat voor Milo nog niet zo. De wijze waarop zijn depressie wordt verwoord is mooi gedaan. Sowieso dat het bespreekbaar gemaakt wordt en ook dat hulp daarbij vragen geen teken van zwakte o.i.d. is, is echt een pluspunt voor Wachten op de lente.

Wel vond ik de acties en gedragingen van Milo en Starlet niet helemaal passend bij hun leeftijden. Voor 19 en 21 jaar kwamen ze best ‘oud over’. Ook had de ‘forbidden love’, wel iets sterker neergezet mogen worden. In mijn hoofd had ik ze dus ietsje ouder gemaakt, haha!

Conclusie

Wachten op de lente heeft mij fijne leesuurtje bezorgd. Een vlot verhaal, leuke personages en de nodige spice en drama. Hier en daar had het verhaal nog wat sterker en passender bij de leeftijd van de personages gemogen. Van mij krijgt het boek 3,5 ster!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Carissa Broadbent- The serpent and the wings of night

Het verhaal:

Oraya is mens, maar woont met een vampier. Toen ze klein was, werd ze gevonden onder het puin, door de koning van de Hiaj vampieren genaamd Vincent. Heel haar leven stoomt hij haar al klaar voor het toernooi genaamd Kejari. 1x per eeuw wordt dit eerbetoon gehouden voor de Godin Nyaxia, moeder van de Nacht, Schaduw en Bloed. Moeder van alle vampiers. Het is een barbaars toernooi van vijf beproevingen gedurende een periode van vier maanden. Er kan maar 1 persoon als winnaar uit komen en die krijgt een persoonlijk geschenk van de Godin. Vincent won hem 200 jaar geleden al en hoopt nu dat Oraya hem wint. 
Voor één van de proeven is het nodig om samen te werken. Ze komt terecht bij Raihn. Hoewel hij de vijanden is, moet ze hem leren te vertrouwen. Echter ontstaat er al gauw meer dan alleen rivaliteit. En laat de Kejari daar nou niet de beste plek voor zijn…

De schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar er gebeurt genoeg waardoor het je aandacht vast blijft houden. Carissa heeft een beeldende schrijfwijze die goed van pas komt voor de omgeving en alle vreemde wezens. Ondanks dat het een en al fantasy is, kun je je er toch een goed beeld bij vormen. 
De spanning werd lekker opgebouwd en ik vond het geen moment voorspelbaar waardoor ik door bleef lezen. Hoewel het dus een ruim 500 bladzijden durend verhaal is, heb je echt het idee dat je er doorheen vliegt. 
Alle vreemde namen kunnen misschien wat ingewikkeld zijn, gelukkig zit er achterin een woordenlijst zodat je terug kan kijken als dat nodig is.

De personages:

In het verhaal maken we kennis met verschillende soorten vampieren. Zo hebben we bijvoorbeeld de Hiaj, die te herkennen zijn aan hun dunne vleugels en de Rishan die te herkennen zijn aan hun vleugels met veren. 
Oraya leren we door het verhaal heen goed kennen. Heel haar leven heeft ze geleerd dat ze bang moet zijn voor vampieren, maar gelukkig heeft Vincent haar goed klaargestoomd zodat ze prima voor zichzelf kan zorgen. 
Ook krijgen we gedurende het verhaal een stukje genaamd ‘Intermezzo’.  Hierin lezen we over haar leven vroeger met Vincent en over haar eerste vriendje waardoor je haar nog beter leert kennen. 
Daarnaast leren we Raihn kennen. Hij is een meedogenloze moordenaar, maar ook van hem krijgen we dingen te weten over zijn verleden. Hoewel hij meedogenloos is, kan hij ook heel zachtaardig zijn. 
Mische leren we iets minder goed kennen, wel is ze heel behulpzaam en staat altijd voor iedereen klaar. Zo helpt ze Oraya met haar magie onder controle brengen.

Mijn mening:

Wat heb ik genoten van dit boek! Het bevat vampieren, strijd om leven of dood, liefde en verraad, wat voor dit heerlijke fantasyverhaal zorgde. Zoals ik al voorbij zag komen en waar ik het helemaal mee eens ben: Het is Hungergames meets Twilight vibe. Ik vond het jammer toen ik hem uit had en kan niet wachten om in het tweede deel te beginnen want ik blijf graag nog wat langer in deze vampierwereld.

Kronen van Nyaxia:

The serpent and the wings of night is het eerste deel in de reeks. Na dit deel wil je gegarandeerd verder. Gelukkig is het tweede deel, genaamd ‘The ashes and the star cursed king’, afgelopen woensdag verschenen zodat we gauw weer verder kunnen genieten van deze heerlijke fantasyboeken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nadine Swagerman- Een ongelooflijke kerst

Het verhaal:

Noëlle heeft een hekel aan kerst. Haar moeder daarentegen vindt het echt fantastisch. Ze begint al vroeg met het hele huis uitbundig te versieren en de hele dag klinkt er niets anders dan kerstmuziek. Als haar moeder Noëlle tegen haar zin in heeft opgegeven om te helpen met het jaarlijkse benefiet van de kerk, komt het stoom helemaal uit haar oren. Gelukkig is haar beste vriend Raffaele er om haar te steunen. Echter komen ze niet bij hetzelfde kraampje te staan. Ze blijkt te moeten samenwerken met iemand waar ze kortgeleden nog een aanvaring mee heeft gehad.  Hoe overleeft ze de rampzalige tijd die kerst genoemd wordt?

De schrijfstijl:

Een ongelooflijke kerst bestaat uit iets meer dan 160 pagina’s en samen met de vlotte schrijfstijl is het dus perfect om in een middag of avond uit te hebben. Nadine weet de omgeving beeldend neer te zetten waardoor je direct lekker in het verhaal zit en hem niet meer weg kunt leggen. 
Dat Noëlle worstelt met wie ze is, is aangrijpend neergezet. Ondanks dat je er zelf misschien niets mee te maken hebt, kun je je er goed een beeld bij vormen. De angst die ze heeft dat iemand er per ongeluk achter komt en hoe haar ouders er misschien op gaan reageren zorgen ervoor dat ze zich letterlijk ziek voelt. Zodra ze voor haar eigen geluk kiest, merk je dat de stress direct weg is.

De personages:

Noëlle leren we gedurende het verhaal goed kennen. Ze worstelt met haar geaardheid en weet niet hoe haar ouders daarop gaan reageren, wat voor veel stress zorgt. Daarom verstopt ze wie ze werkelijk is. ‘Ze verstopt het deel dat afgewezen kan worden’. 
Gelukkig staat haar vriend Raffaele voor haar klaar en geeft haar goed advies. Hierdoor begint ze na te denken en kiest ze voor zichzelf.

Kortom:

Een ongelooflijke kerst is een diepgaand verhaal dat zich afspeelt in de kerstperiode met een onderwerp dat hedendaags nog erg van toepassing is. En hoe belangrijk het is om voor je eigen geluk te kiezen. 
‘Als blijkt dat je thuis niet jezelf kunt zijn, weet dan dat er een groep mensen is zoals jij, mensen die je volledig omarmen.’

JIJ DOET ERTOE- serie:

Een ongelooflijke kerst is een verhaal uit de ‘JIJ DOET ERTOE’ serie. In deze serie verschijnen boeken met belangrijke maatschappelijke en sociale thema’s. Het zijn boeken waarin kinderen en jongeren zichzelf kunnen herkennen en op een toegankelijke manier te weten komen wat er om je heen gebeurt, plus meer begrip krijgen voor de wereld om je heen. 
De boeken in deze serie zijn te herkennen aan het logo en bij elk boek is een lesbrief gemaakt zodat we met elkaar in gesprek blijven mij.

Eerdere boeken van Nadine:

Wat we niet zeggen.
Aan de andere kant van geluk.
Maar ik ben jou niet.
De helft van mij.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Percy Jackson – De wraak van Hecate – Rick Riordan

percy jackson 7

Het verhaal

Percy Jackson heeft de wereld al zo vaak gered – dus school moet een eitje zijn. Toch? Niet dus. Percy heeft drie aanbevelingsbrieven van de goden nodig om toegelaten te worden tot zijn droomuniversiteit. En bij Griekse goden moet je daar altijd iets voor doen.

Percy moet samen met zijn twee vrienden Grover en Annabeth op de huisdieren van de driekoppige godin Hecate passen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, want voor ze het weten zitten de vrienden met een vernield landhuis opgescheept én zijn de dieren van Hecate ontsnapt…

Percy heeft maar een paar dagen om ze terug te vinden en het landhuis in oude glorie te herstellen of hij ondergaat de wraak van Hecate en haar drie gruwelijke hoofden…

Personages

De belangrijkste personages in dit boek zijn onze oude, vertrouwde vrienden Grover, Annabeth en Percy. De personages kennen we al uit de andere boeken en er wordt hier dus op voortgeborduurd. Daarnaast wordt een nieuw belangrijk personage geïntroduceerd: Hecate. Ze wordt op dezelfde manier als de andere personages neergezet. Ze heeft een achtergrondverhaal en een bepaald karakter. Er wordt niet ontzettend diep op ingegaan veder, maar het is geen hol karakter. Het is voor deze boekenserie heel kenmerkend hoe dit gebeurt en daarom is het precies goed.

Thema’s

De Percy Jackson boeken gaan over het algemeen altijd over een taak die ze moeten volbrengen, vriendschap en ook wel een beetje liefde. Dat was in dit boek niet anders. Ik vond het erg leuk om meer te lezen over hoe de relatie met zijn stiefvader was en hoe Percy en Annabeth met elkaar omgaan. Er is wel liefde, maar het ligt er ook niet te dik bovenop en daardoor neemt het niet weg van het avontuur dat ze beleven.

Schrijfstijl

De schrijfstijl is zoals we gewend zijn van de Percy Jackson. Het boek leest heerlijk weg en is erg grappig. Rick Riordan is het schrijven niet verleerd in de tijd die tussen boek 5 en 6 zat. De stijl zorgt ervoor dat je wil doorlezen en voordat je het weet het boek uit hebt.

Conclusie

Deel zeven (dit deel) van de Percy Jackson-serie vond ik veel leuker dan deel zes. Waar deel zes meer voelde als een tussenboek, bevonden we ons in dit boek weer helemaal in het Percy Jackson universum. Ik heb genoten van het verhaal, de grappige gebeurtenissen en de leuke schrijfstijl. Van mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Als de wereld wankelt – Jandy Nelson

Als de wereld wankelt - Jandy Nelson

Het is al weer flink wat jaartjes geleden sinds ik de eerste twee boeken (Ik geef je de zon & De hemel begint bij je voeten) van Jandy Nelson heb gelezen. Ik weet nog goed dat ik dit allebei erg bijzondere boeken vond en dat de schrijfstijl mij echt raakte. Het is daarom ook goed te begrijpen waarom ik ontzettend graag haar nieuwste boek wilde lezen.

Waarover gaat het boek?

Jaren geleden verdween de vader van de Fall-kinderen op mysterieuze wijze, waardoor het gezin in vier stukken brak. Nu bakt de twaalfjarige Dizzy Fall taarten, ziet ze geesten en wenst ze dat ze een heldin uit een roman was. Miles Fall, zeventien, whizzkid, atleet en hondenfluisteraar, is een onweerstaanbare schoonheid, maar ook verdwaald, en wanhopig op zoek naar het soort man van wie hij droomt. En Wynton Fall, negentien, verhoogt de temperatuur van elke kamer door er alleen maar binnen te komen. Hij is een virtuoze violist die op een sneltrein naar roem zit… of naar zelfvernietiging.

Op een dag verschijnt er een raadselachtig meisje met regenbooghaar dat de wereld van de Falls op zijn kop zet. Ze zou een engel kunnen zijn. Of een heilige. Of een gewoon meisje. Hoe dan ook: op de een of andere manier is ze van vitaal belang voor elk van hen. Maar voordat iemand erachter kan komen wie ze is, slaat een catastrofe toe, waardoor het kapotte gezin nog verder breekt en nog wanhopiger is om weer heel te zijn.

Personages

Helaas maakte mijn hoge verwachtingen het ook alleen maar moelijker om te zeggen dat ik slecht in het verhaal kon komen en mezelf op veel stukken heb moeten pushen om toch door te lezen. Het is absoluut geen slecht geschreven boek, maar het lukte mij gewoon echt niet om een connectie te voelen met de personages. Dit verhaal bevat vier erg uiteenlopende hoofdpersonages die via een ingewikkelde familiegeschiedenis met elkaar verbonden zijn. Elk personage is goed uitgeschreven, hebben ieder duidelijk hun eigen gevoelens, passies en problemen en hebben ieder ook een bijzondere gave. Toch voelde ik niet de band die ik wel graag ervaar wanneer ik boeken lees. Ik denk dat dit komt doordat een groot deel van het verhaal zich direct of indirect focuste op wat er in het verleden was gebeurd en op dingen en mensen die er nu niet (meer) zijn. Daardoor voelde het voor mij alsof ik de karakters alleen via die lens leerde kennen.

Verhaal in verschillende vormen

Dit boek verteld het verhaal van de personages (en hun familieleden) door gebruik te maken van verschillende tekstvormen. Veel stukken zijn in de ik-vorm verteld vanuit het personage die in dat hoofdstuk aan het woord is. Daarnaast wordt het verleden verteld doormiddel van verhalen die haast sprookjesachtig beschreven worden. Ook wordt er gebruik gemaakt van briefvormen, emails en krantenberichten. Dit maakt het een afwisselend verhaal en helpt de lezer om de verschillende soorten informatie elk op een aparte manier tot zich te nemen.

Eindoordeel

Zoals in haar vorige twee boeken weet Jandy weer een prachtige schrijfstijl met bijzondere zinnen weg te zetten. Ik kreeg alleen het gevoel dat het een boek was wat te veel wilde laten zien, te veel karakters, geschiedenis en gebeurtenissen waardoor ik zelf helaas niet tot de essentie van dit verhaal kon komen of het kon begrijpen. Ik weet zeker dat er veel lezers zijn die dit verhaal echt kunnen waarderen, maar voor mij was het helaas geen succes.