Tag: recensie

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Fangirl – Rainbow Rowell

Ik ben tegenwoordig in een bui waarbij ik veel van mijn favoriete boeken aan het herlezen ben en dan, na het uitlezen ervan, de nood ervaar om te verkondigen hoeveel ik wel niet van deze boeken houd. Mijn meest recente herlees-slachtoffer ontsnapt hier dan ook niet aan: Fangril van Rainbow Rowell (St. Martin’s Griffin 2013).

Rowell wist mij bij mijn eerste leesbeurt van dit boek al heel sterk te bekoren, zeker met de Carry On-serie die aansluiten in de Fangirl-verse. Nadat ik recent de Manga van het boek las, en nog niet verder kon omdat alleen volume één en twee nog maar gepubliceerd zijn, restte me niet veel anders dan mijn boekenkast te trotseren en Fangirl naar boven te halen en het opnieuw te verslinden. Laat me zeggen, sommige boeken die ooit je favoriet waren en je leest ze opnieuw zijn achteraf toch niet zo goed als je dacht of geven je niet dat gevoel dat ze de eerste keer deden. Maar bij Fangirl was dat gelukkig niet het geval.

Verhaal

Cath start aan de universiteit. Een hele nieuwe wereld waar ze zelf noch klaar voor is noch zin in heeft. Cath wil schrijven, en het liefst fanfictie; zich laten opgaan in de wereld van Simon Snow terwijl zij onder haar pseudoniem MagiCath de personages een nieuw leven geeft in haar eigen versie van de Simon Snow verhalen, Carry On. Fangirl volgt Cath haar universiteit avonturen terwijl ze langzaam opbloeit en leert dat ze meer kan dan ze zelf denkt.

Herkenbaarheid

Als er iets het favoritisme van dit boek zo onderlijnt voor mij is het wel de herkenbaarheid. Na zelf pas in september mijn diploma gehaald te hebben en net Fangirl gelezen te hebben, had ik gewild dat ik dit boek eerder tijdens mijn schoolcarrière had gelezen. De eerste keer was in mijn laatste bachelorjaar en de tweede keer vorige maand, dus ik heb nooit real-time kunnen steunen op het ware hart-onder-de-riem dat dit verhaal je schenkt. Cath toont aan hoe het voelt om bang te zijn om vrienden te maken in het hoger onderwijs, hoe het voelt om je plek niet (meteen) te vinden, het thuisfront te missen, jezelf te leren kennen, wat het is om grenzen te stellen en nog zoveel meer. Dit boek illustreert al die onzekerheden waar menig mensen mee zitten wanneer ze voor de eerste keer de universiteit of hoge school trotseren en deze herkenbaarheid maakt me gewoon warm vanbinnen. Als iemand ooit aan me zou vragen “Catherine, welk boek kan mij echt een beter gevoel geven of steun geven tijdens de universiteitsjaren” (belachelijk specifieke vraag, I know) dan is het met volle overtuiging en meteen een exemplaar in de handen duwen van Rowells boek.

Schrijfstijl

Rowell schrijft op zo’n manier dat alles om je heen vervaagt en je meteen in het boek zit. Je leest niet, maar ervaart. Het is alsof er een levendige film voor je afspeelt en alles met de juiste angles en blikken kan volgen. Rowells sterkste punt, naar mijn mening, is hoe ze dialoog neerpent. Nog nooit eerder heb ik zulke goede dialoog gelezen dan in Fangirl. Dit is iets waar menig schrijver mee worstelt, het produceren van conversaties tussen personages die niet artificieel aanvoelen. Na het lezen van dit boek zou je bijna denken dat dialogen schrijven makkelijk is – Rowell heeft zichzelf meester gemaakt in deze specifieke nok van het schrijverschap.

Laatste Ophemeling

Ik heb het reeds al aangehaald, maar dit boek voelde voor mij als thuiskomen. Ik herken zoveel van mijn jongere zelf hierin en ik zeg dit met alle liefde en “het komt wel goed” van de wereld. Ik heb een aantal boeken die ik aan mensen wil aanraden, maar deze staat heel ver bovenaan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Magie – V.E. Schwab

Je kent het wel, een boek waarvan je honderd, al is het geen duizend, keer zegt “die moet ik echt echt echt eens lezen, dat lijkt me absoluut iets voor mij”. Wel, voor mij was dat De Kleuren van Magie van V.E. Schwab. Ik had reeds de This Savage Song-duology al gelezen alsook de eer om een recensie-exemplaar van Gallant te mogen ontvangen als leesvoer, en nu was Boekerij wederom zo gul om mijn Schwab-obsessie te vervullen door me een limited edition van De Kleuren van Magie te sturen. Waarvoor mijn oneindige dank, ik denk dat mijn moeder nu half-doof is door mijn enthousiasme toen ik dat pakje opende.

Ervaring

“Fantasy zoals fantasy hoort te voelen.” Bam, daar heb je het. Mijn slagzin van hoe ik De Kleuren van Magie heb omschreven aan nagenoeg al mijn vrienden tijdens het lezen ervan. “Een mix tussen Throne of Glass (Sarah J. Maas) en Six of Crows (Leigh Bardugo)” was een close second in mijn continue speech over dat iedereen dit boek moet lezen. Serieus, ik maak geen grapjes. De Kleuren van Magie volgt het verhaal vanuit een dual/triple POV in derde persoon waarvan het grootte merendeel Kell en Lila zijn en sommige stukjes vanuit een auctoriale verteller. Ikzelf ben sterk fan van deze vorm van vertellingen dus ik was al meteen na drie hoofdstukken zat ik al helemaal in het verhaal.

Verhaal

Het boek volgt het verhaal van enerzijds de magiër Kell en anderzijds de dief Lila, en hoe hun paden kruisen wanneer een zekere duistere kracht de universums van de verschillende Londons wilt overnemen. Dat is ook alles wat ik erover ga zeggen, want dit is echt een boek waarbij je er gewoon best blind ingaat en alles over je heen laat komen. Schwab legt de magie en de wereld ook zo goed uit dat het des te leuker is om onwetend deze verhaalwereld binnen te stappen.

Schrijfstijl

Als je aan mijn vrienden vraagt “wie bewondert Catherine het meest qua schrijfstijl?” ben ik vrijwel heel zeker dat alle wegen naar Rome leiden en hun antwoord unaniem “V.E. Schwab” is. Zoals ik in mijn review van Gallant al eerder zei, V.E. Schwab is een meester wanneer het aankomt op schrijven en dat is nagenoeg een “hill I will die on”. Ik kan alleen maar wensen ooit zo goed en illustratief te kunnen schrijven alsof ik inkt en proza adem zoals Schwab het doet.

Een Laatste Iets

Ik wil graag nog meegeven dat V.E. Schwab gewoon echt een auteur is die voelt als een reïncarnatie van allemaal meester-schrijvers/schrijfsters en toch haar eigen integriteit behoudt. Het is een auteur waarvan ik hoop dat haar boeken in literatuur en schrijfrichtingen zullen onderzocht worden want haar storybuilding en manier van schrijven zijn gewoon waarachtig. Dus haast je naar de boekhandel en kies een Schwab uit volgende keer, er is genoeg en voor elk wat wils.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een zee van leugens – E. Lockhart

Jaren terug heb ik, net als voor mijn gevoel de hele Young Adult-community, Wij leugenaars gelezen. Dit boek was toen een enorme hit. Ik ging er niet vanuit dat er nog een boek in deze serie uit zou komen, maar toen zag ik de prequel totaal onverwachts langskomen. Ik wilde deze natuurlijk gelijk lezen.

Het verhaal

Een zee van leugens speelt zich af voor het verhaal van Wij leugenaars. Het gaat over de generatie jongeren die voor de personages van Wij leugenaars op het eiland kwamen. Je komt achter meer geheimen van de Sinclair familie. Je komt erachter dat ze altijd al leugenaars waren.

Personages

In dit boek zie je alles door de ogen van Carrie. Ze is met haar twee zussen en ouders op vakantie op het privé-eiland van hun familie, de Sinclairs. Je komt wel dingen te weten over haar gevoelens, maar alles wordt wel een beetje vaag gehouden en er wordt niet te veel op ingegaan. Maar ik denk dat dat met een reden gedaan werd, daarom kwam het niet storend over. Dat ik het idee had dat ze het met een reden deden, maakte het interessanter. Alsof ik er zelf achter moest komen.

Thema’s

Het boek bevat wat zwaardere thema’s zoals verlies en de dood. Het wordt alleen niet beschreven op een hele zware manier. Er is duidelijk dat mensen moeite hebben met hun gevoelens en hoe ze met de dood om moeten gaan, maar alles blijft wel een beetje wazig. Dit hoort wel bij de schrijfstijl en daarom is het ook niet heel storend. Je moet er alleen wel even aan wennen.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van dit boek is bijzonder. Het is enigszins poëtisch. Sommige stukken zijn heel poëtisch en andere stukken totaal niet. Dit maakt de schrijfstijl wel interessant. Ik vond het wel een beetje wennen, maar het was wel leuk om een boek te lezen met deze stijl. Ik zou niet willen dat elk boek dat ik lees zo geschreven is, maar voor de afwisseling vond ik het wel erg mooi.

Conclusie

Het hele boek lang heb ik me afgevraagd wat er nou ook alweer in het vorige deel, Wij leugenaars gebeurd was. Het was op zich niet nodig om te weten wat zich daarin had afgespeeld, maar ik was wel benieuwd, omdat ik het me echt niet meer kon herinneren.

Het duurde eventjes voordat ik in het boek zat, maar toen ik er echt goed voor ging zitten heb ik het in twee dagen uitgelezen. Het had me weer echt te pakken en ik wilde weten hoe het verder zou gaan. Daarom geef ik dit boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wees Lucie – Astrid Boonstoppel

Ik associeer Blossom Books al sinds ik mijn eerste boek van hen las, en alle andere die daarop volgden, met kwaliteit. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ze hebben een zekere voeling om net die verhalen en auteurs bij hun uitgeverij te publiceren die voor mij gewoon af zijn. Zo kreeg ik de eer om een van hun Blossom Books Shorties te mogen ontvangen om te lezen en een recensie over te schrijven. Namelijk, Wees Lucie van Astrid Boonstoppel. Boonstoppel is een auteur waar ik al veel lauwerende dingen over heb gehoord, Wees Lucie is het eerste dat ik van haar lees. Laat me zeggen, ik ben immens onder de indruk. Maar dat verwacht ik dan ook niet anders van een boek van Blossom Books.

Deze recensie bevat spoilers voor Astrid Boonstoppels boek Wees Lucie.

Verhaal

Wees Lucie, volgt het verhaal van Lucie. Het boek is op zo’n manier geschreven dat het met beide de eerste en tweede persoon qua perspectief werkt. Hieruit wordt al snel duidelijk dat het boek een soort dagboek/verhaal/briefvertelling is van Lucie aan haar moeder. Lucie verhuist met haar moeder voor de zoveelste keer naar ergens nieuws, ditmaal naar een klein dorpje genaamd Cressville. Nu is het zo dat Cressville ook het laatste dorpje zal zijn waar Lucie en haar moeder naar zullen verhuizen.

Ervaring

Dit boek heeft mijn hart er letterlijk uitgerukt. Ik voelde tijdens het lezen al welke kant het plot uitging, en Boonstoppel slaagde erin om dit op een manier te doen dat je als lezer altijd net een klein stapje verder staat dan Lucie in het proces van ontdekken wat er gaande is met haar moeder en de reden waarom ze nu specifiek naar Cressville zijn verhuisd. Tegen het einde aan, wanneer het grote nieuws eindelijk geopenbaard werd, begon ik het moeilijk te krijgen. Dit boek is zeer kort in verhaal maar toch plaatst het een gewicht op je hart dat je tegen het einde niet veel anders kan dan je tranen de vrije loop laten. Ik ben echt versteld van hoe kort dit verhaal is en hoe volledig het voelt, het had niet korter noch langer moeten zijn. Perfect is een gewichtig woord om aan iets te geven, maar dit boek komt zo dicht in de buurt dat ik het erop durf te zetten. Dit boek is hét gewoon. Het is af, het heeft suspense, intrige, mysterie, warmte, verlies, humor en zoveel meer. Het blijkt voor mij een jaar te zijn van boeken die me aan het huilen maken, maar deze really takes the cake.

Van Nederlandstalige Bodem

Ik heb ooit in een review al eens vermeld dat ik niet direct een lezer van het Nederlandstalige ben (MA in Engelse letteren en linguistiek hiero), maar ik ben meer en meer mezelf open aan het stellen voor boeken in het Nederlands die ook origineel Nederlands zijn, en met boeken zoals dit is dit gewoon mega fijn. Ik las dit boek zo snel uit en wilde gewoon continu weten wat er ging komen. Boonstoppel schrijft heel erg aangenaam en kiest telkens de juiste woorden uit om iets te omschrijven. Ik geef toe: ik lees nu heel graag in het Nederlands, en boeken zoals dit die zo vlot geschreven zijn, zijn daar de reden toe.

Perfecte Herfst-Read

Als je op zoek bent naar een herfst-read die je hart eruit gaat rukken, zoek niet verder, dit is het boek waar je naar op zoek bent. Het heeft die associatieve warmte van de herfst, alsook het gevoel dat alles gradueel aan het sterven is, maar dat daarna er altijd wel iets nieuws komt en als dat niet zo is, dat dat ook meer dan oké is. Dit boek gaat vooral over verlies , en ik denk dat dat synoniem staat met wat de herfst als seizoen belichaamt. Prachtig gewoon.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: later als ik vliegen kan – Adriaan Volk

Later als ik vliegen kan

Later als ik vliegen kan is het debuut van de Nederlandse auteur Adriaan Volk. Het boek kwam uit bij uitgeverij Kok boekencentrum. Adriaan Volk studeerde aan de Hogere Hotelschool, maar werkt tegenwoordig als tekstschrijver en redacteur. Hieronder lees je wat ik van dit boek vond.

Het verhaal

Later als ik vliegen kan gaat over Bram, die opgroeit in een zeer katholiek gezin. Zijn school is één en al bijbelgeloof en de prediken van de priester over homoseksualiteit hakken dan ook in op zijn zelfvertrouwen. Bram ontwikkelt paniekstoornissen en angst neemt langzaam maar zeker zijn leven over, waardoor hij een dramatische beslissing neemt. Een intensief groepstherapieprogramma op Ameland lijkt zijn laatste redding. Maar wat gebeurt er als je zes compleet verschillende jongeren bij elkaar zet en ze laat praten over hun problemen?

Mening

In Later als ik vliegen kan maakt het hoofdpersonage een hele reis door. Dat gaat gepaard met een heleboel emoties; liefde, boosheid, teleurstelling, angst en paniek. Het is op z’n manier geschreven dat je als lezer enorm meeleeft met Bram. De vijf andere personages worden ook goed weergegeven en het is ook duidelijk waar zij mee worstelen. Toch is Bram zijn probleem het beste uitgewerkt en kan je je dus het beste met hem identificeren.

Dit boek geeft je een inkijkje hoe het is om in de kast te zitten in een religieuze omgeving. Het laat de lezer zien hoe paniekaanvallen werken en wat het ontkennen van je seksualiteit met je doet. De invloed op religie is een mooie aanvulling daarop, omdat weinig boeken dat laten zien. Bram is op zoek naar aanvaarding en die zoektocht wordt goed in beeld gebracht. Bovendien heeft het boek een hoopvolle boodschap: praat met jongeren over LGBTQ+, om zo de veiligheid voor de LGBTQ+-jongeren te vergroten zodat ze zichzelf kunnen zijn.

Conclusie

Auteur Adriaan Volk zet met Later als ik vliegen kan een sterk debuut neer. Een boek met een hoopvolle, belangrijke boodschap dat zeer snel leest. Voor mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het lot van de Roos – K.T. Sterling

het lot van de roos

Ik mocht van Hamley Books het boek Het lot van de Roos van K.T. Sterling lezen en recenseren. Toen ik bij K.T. Sterling zag voorbij komen dat ze bezig was met dit boek schrijven, was mijn interesse in het boek al gewekt. Wie houdt er namelijk niet van een retelling van een sprookje en met name Belle en het Beest?!?

Het verhaal:

Het verhaal gaat over Isabelle (Belle) die niet geloofd in monsters zoals vampiers, weerwolven en fae. Zij woont alleen met haar vader, haar moeder is een paar jaar terug overleden aan een ziekte. Dan heb je haar oude vriend Gabriel die juist wel hierin gelooft en er alles aan wil doen om deze monsters te stoppen. Wanneer er dan iets gebeurt met Belle in het instituut waar ze stage loopt met haar en handen en licht. Is het niet anders dan dat er iets niet klopt en vooral aan de jongen die binnenkwam met die vacht. Hoe weet hij bijvoorbeeld dat haar bijnaam Belle is?
Wanneer alles op zijn plaats valt en ze wel alles moet geloven wat Gabriel haar al die jaren heeft verteld, komt ze achter dingen die ze niet wist.

Het boek begint tevens eerst met een proloog van 13 jaar geleden. Later in het boek kom je er dan ook achter wie deze personage is en wat het precies met het verhaal te maken heeft.

De personages:

Het boek is gebaseerd op het wel bekende sprookje: Belle en het Beest. Het is dan ook een retelling van dit mooie verhaal, maar ik denk dat de naam van het boek en de illustratie dit ook al verklappen: “Het lot van de Roos”. De namen van de personages zijn iets wat anders maar je weet gelijk over welke personage het gaat vanuit het sprookje. Isabelle haar bijnaam is Belle dus dat is natuurlijk overduidelijk wie dat is. Het beest krijgt de naam Maxime, maar zijn echte naam is precies zoals de naam uit het sprookje: Adam.
Gabriëlle daar in tegen is wel een hele andere naam, maar er is maar één slechterik in het verhaal en kan het dus niet anders zijn dat dit personage gebaseerd is op Gaston. Je leert de personages goed kennen en ze zijn goed uit geschreven. Je leert ze wel pas in het verloop van het verhaal steeds beter kennen.

Verhaallijn:

De verhaallijn is goed uitgedacht maar best wel voor de hand liggend. Door de spanning die er in het verhaal zit wil je wel steeds doorlezen. Hoe loopt het nou af en komen het beest en Belle samen? Het einde is super mooi, maar op de laatste pagina staat dan ook: “Einde?” We zouden dus echt wel kunnen verwachten dat er nog een deel gaat komen, ook omdat nog niet alle problemen zijn opgelost. Ook als je op Hebban kijkt, is dit het eerste deel van de serie reeks: “Dochters van de fae.” Wat wel anders in het verhaal is, is de gedachte achter de roos. In het wel bekende verhaal is de roos een magische roos van het beest die het beest hoop geeft om weer mens te worden. Maar alleen een mens te worden wanneer iemand op hem verliefd wordt ook al is hij een beest. In dit verhaal heeft de roos een hele andere betekenis en heeft het eigenlijk niks te maken met het beest. Hiervoor raad ik je echt aan om het boek te lezen, want dat is anders een spoiler.

De wereld:

Het verhaal speelt zich vooral af in het instituut, want daar gebeuren de meeste dingen. Het instituut waar Isabelle (Belle) werkt heet ook het instituut voor Zeldzame en Exotische Ziekten. Het is dan ook een soort ziekenhuis wat niet op een ziekenhuis lijkt vanaf buiten gezien. Je hebt ook nog een andere wereld waar wel kort over verteld wordt maar het speelt zich daar nog niet af. De proloog van 13 jaar geleden gaat wel over deze wereld, waardoor je een stukje achtergrond van deze wereld leert kennen (de fae wereld). Deze wereld is wel nauw verbonden met de wereld waar de mensen wonen, maar je kan er niet zo makkelijk komen.

Conclusie:

Als je net als mij houdt van retellings van sprookjes en met name het sprookje van Belle en het Beest, raad ik je zeker aan dit boek te gaan lezen. Het boek is niet alleen prachtig, maar ook het verhaal zelf. Het verhaal zit goed in elkaar en leest ook makkelijk weg. Ik heb het boek zelf in één dag uitgelezen! Een boek en sprookje om van te houden, van begin tot eind. Zeker wel vijf sterren waard om te geven en ik kijk zeker uit naar het volgende deel!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wings – Aprilynne Pike

Wings

Het verhaal gaat over de vijftienjarige Laurel, die altijd op het platteland heeft gewoond met haar hippie-ouders. Wanneer zij met zijn allen naar de grote stad verhuizen, zodat Laurel naar de middelbare school kan, moet ze heel erg wennen. Ze mist haar oude huis enorm, al gaat het goed op school. Op school ontmoet zij David, een knappe jongen uit haar klas, waar zij bevriend mee raakt. Dan voelt ze opeens 2 bobbels op haar rug en deze worden met de dag groter, tot dat deze bobbels transformeren in vleugels. Ze durft haar ouders niet in vertrouwen te nemen, maar David wel. Wanneer ze dan te horen krijgt dat ze ooit te vondel is gelegd, is het raadsel compleet en gaat ze met David op onderzoek uit. Wie is ze, en nog veel belangrijker: wát is ze precies?

Verhaallijn:

In het verhaal volg je vooral Laurel en leer je haar goed kennen. Het verhaal zit goed in elkaar en je wil constant doorlezen om er achter te komen hoe het nou precies zit. Zo is er een man die het oude huis gekocht heeft en Laurel vind hem maar een vreemde man en vertrouwd hem niet zo goed. Er zit ook spanning in het boek waardoor je constant wil doorlezen en zelf kon ik hem moeilijk aan de kant leggen.

Wereld:

Het verhaal speelt zich zowel af in onze eigen wereld als in de wereld van Avalon. Deze wereld leer je kennen wanneer Laurel terug reist naar haar oude huis. Daar blijkt namelijk in de tuin een poort staat dat leidt naar Avalon, de elfenwereld. Daar ontmoet ze Tamani, een elf, die haar meer kan vertellen over haarzelf en de wereld waar ze dus echt vandaan komt. Zo leert Laurel weten dat Avalon in gevaar is en dat Laurel moet helpen voorkomen dat er iets ergs gebeurt in Avalon.

Personages:

Laurel is een vijftienjarig meisje en is liever op haar zelf dan met anderen. Wanneer zij dan David ontmoet, leert ze ook zijn vrienden kennen. Laurel is een meisje die graag buiten is en echt van de natuur houdt. Ze vindt het dan ook lastig om steeds binnen te moeten zitten op school en gaat dan ook altijd naar buiten in haar pauzes.
Laurel haar personage is goed neergezet en je leert haar echt kennen. David leer je ook kennen, maar had nog wel wat beter uitgeschreven mogen worden.

Conclusie:

Ik vond het een heel goed boek, dat lekker vlot wegleest. De spanning in het boek zit er goed in en de fantasy in het boek is wel wat anders dan wat ik gewend ben van andere fantasy boeken. Het is weer een geheel andere magische wereld waar je in meegesleept wordt. Je wil constant echt verder lezen omdat je wil weten hoe het gaat aflopen, maar helaas is dit het eerste deel van de serie. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar het tweede deel dat in december gaat verschijnen. Ik geef het boek daarom 5 sterren en raad hem je zeker aan als je net als mij van fantasy verhalen houdt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dief van de nacht – Holly Black

De Limited Edition van het nieuwe boek van Holly Black is je waarschijnlijk niet ontgaan op sociale media. Het adult-debuut van de auteur is een echte eyecatcher met de gouden glitters op de kaft. Maar is het verhaal ook net zo fonkelend als de buitenkant van het boek?

Je zal maar leven in een wereld waar een schaduw meer is als een zwijgzame volgeling. Een wereld waarin schaduwen een status van macht en rijkdom zijn. Een wereld waarin schaduwen hun eigen plannen kunnen trekken. Dit is een wereld waar niets is wat het lijkt. En dit weet Charlie Hall, dief en chanteur, maar al te goed. Ze is barvrouw van beroep, maar houdt zich na werktijden bezig met verscheidene duistere zaakjes.

Charlie woont samen met haar vriend Vince. Hoewel Vince geen schaduw lijkt te hebben, doet Charlie alsof er niets mis is. Terwijl haar zusje Posey haar wel hiervoor waarschuwt… Als Charlie in een zoektocht naar een bijzonder boek rolt komen er meer dingen aan het licht dan haar lief is. En als er nog een moordzaak bij komt kijken, wordt alles in Charlies leven wel heel gecompliceerd.

Foto: Jasmijn Funk

Toen bekend werd dat Holly Black uitkwam met haar eerste adult-boek was ik meteen benieuwd! De beschrijving van het verhaal klonk ontzettend gaaf en met deze prachtige uitgave erbij moest ik deze wel in mijn kast hebben staan. Helaas heeft het verhaal zelf niet helemaal de verwachtingen waargemaakt.

Als eerste had ik moeite met alle personages in dit boek. Hoewel Charlie Hall een heerlijk badass karakter heeft, voelen al haar acties vrij onbezonnen aan. Er zit geen reden achter waarom ze op gevaarlijke missies gaat, waardoor het soms een klein beetje ongeloofwaardig aan doet voelen. Daarbij vond ik alle bij-personages op elkaar lijken. Doordat er geen duidelijke omschrijvingen waren, in bijvoorbeeld trekjes of uiterlijk, haalde ik veel namen door elkaar en was ik op een gegeven moment de draad een beetje kwijt.

Sowieso had ik het idee dat de verhaallijn niet de diepte in ging. Het plot kwam heel traag op gang, en sprake van een diepgaand verhaal was er sowieso niet. Alles bleef heel erg aan de oppervlakte, wat super jammer is aangezien Black dit zo perfect uitwerkte in onder andere het boek De wrede prins. 

Daarbij vond ik het magische systeem van de schaduwen super ingewikkeld en verwarrend, waardoor ik vaak ook in de war was met wat er nou gebeurde en wat iets nou was. Ik vind dit persoonlijk nog wel het meest jammer, want er zat zo veel potentie in deze magische schaduwen! Wellicht een uitleg vooraf over de wereld had wonderen gedaan, zoals we dat in andere fantasy-boeken wel eens tegenkomen.

Hoewel ik het verhaal dus lastig te volgen vond en de karakters naar mijn mening beter uitgewerkt konden worden, moet ik natuurlijk nog wel even benoemen dat Black haar talent voor schrijven wel weer prachtig naar voren komt. Alle details komen mooi uit de verf, zoals we van haar gewend zijn. En ik moet het nog even één keer benoemen, maar deze Limited Edition is wel echt één van de mooiste boeken uit mijn collectie.

Conclusie

Ik zou dit boek heel graag heel positief recenseren, maar ik kan alleen maar concluderen dat ik een beetje teleurgesteld was toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Het boek eindigde ook met een cliffhanger, maar of dit mij overtuigt om het tweede deel ook op te gaan pakken? Ik weet het nog niet. 

Hoe heb jij dit verhaal ervaren?

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dromen in Tokio – Emiko Jean

Toen ik zag dat er een vervolg op Tokio voor altijd uitkwam was ik ontzettend enthousiast. Ik had dat boek met heel veel plezier gelezen en vond het jammer dat ik het uit had. Boeken zoals deze vind je niet vaak. Met een interessant verhaal, makkelijk leesbaar en die voor een glimlach op je gezicht zorgen. Lichtelijk voorspelbaar, maar ook weer niet zo voorspelbaar dat het saai werd. Toen Dromen in Tokio op mijn deurmat viel begon ik gelijk met lezen.

Het verhaal

In Tokio voor altijd komt Izumi erachter dat haar vader de kroonprins van Japan is. Ze komt met hem in contact en gaat naar Japan. In dit tweede deel gaat haar verhaal verder. Ze moet nog steeds om leren gaan met haar prinsessen-status. Het leven als een prinses is niet makkelijk en er worden allerlei dingen van haar verwacht.

Personages

In dit boek zitten veel personages die ook in het vorige deel zaten. Het is leuk om de ontwikkeling van sommige karakters te zien en ze beter te leren kennen. ‘De stralende tweeling’ komt in dit boek ook wat meer aan bod en dat vond ik een goede bijdrage die zorgde voor wat meer diepgang.

Thema’s

Een van de dingen waar het boek op focust is verwachtingen van familie en aan de verwachtingen willen voldoen. Het is heel interessant om te lezen hoe Izumi met deze verwachtingen omgaat. In dit boek leert Izumi een beetje hoe ze ermee om moet gaan door vallen en opstaan en het is mooi om haar zoektocht hiernaar te volgen.

Schrijfstijl

Ik vind dat Emiko een hele fijne schrijfstijl heeft. Het leest heel makkelijk weg, maar het is ook weer niet alsof je een kinderboek leest. In combinatie met een leuk verhaal kan je dit boek in een paar zittingen (of in één als je langer de tijd hebt) uitlezen. Het zorgt ervoor dat je het boek heel makkelijk weer oppakt.

Conclusie

Ik geef dit boek vier sterren. Ik heb er erg van genoten, maar soms vond ik sommige dingen net iets te voorspelbaar of te weinig functie hebben voor het verhaal. Ik raad dit boek zeker aan, maar het is wel belangrijk om eerst Tokio voor altijd te lezen. Ik hoop snel meer van deze auteur te lezen!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Kersenrood en Kriekezot – J.B. Ocean

Kersenrood en kriekezot

Het verhaal gaat over Charlie, zij is 35 jaar en single. Ze baat een hippe ontbijt- en lunchbar uit op de Antwerpse Sint-Andriesplaats. Haar leven is leuk, al voelt ze zich soms wat eenzaam. Met de hulp van haar vriendinnen gaat ze opzoek naar een date, maar dan ontvangt ze brief die haar leven op zijn kop zet…
Daarnaast gaat het verhaal ook over Georgina in de jaren tachtig. Ze is destijds verloofd met Bertrand, maar ze heeft niet het gevoel dat hij de ware is. Dat wordt dan ook nog eens bevestigd wanneer de knappe Paolo haar tijdens een zwoele Italiaanse zomer zoent. Helaas steekt het lot een stokje voor hun romance en wordt Georgina voor een verscheurende keuze gesteld. Sindsdien heeft ze nooit meer kersen gegeten.
In het verhaal leer je later ook waarom de titel: Kersenrood en Kriekezot is.

Verhaallijn:

In het verhaal volg je twee vrouwen in twee verschillende tijden. Het ene verhaal speelt zich in het heden af en gaat over Charlie. Het tweede verhaal speelt zich af in het verleden, de tachtiger jaren en gaat over Georgina. De hoofdstukken die in het verleden afspelen worden goed aangegeven, deze herken je aan de datum die erbij staat. Beide verhalen lopen mooi naast elkaar en komen ook op een mooie manier samen. Wel is het in het begin echt een mysterie, want vanaf het begin weet je als lezer nog niet wat de link is tussen beide personages.

Personages:

Charlie is een jonge vrouw van 35 jaar en heeft haar eigen gezonde ontbijt- en lunchroom in Antwerpen. In deze ontbijt- en lunchroom komen meerdere vaste klanten die je steeds wat beter leert kennen. Ook de vrienden van Charlie leer je kennen in het verhaal. Het andere verhaal gaat over Georgina in de jaren 80. Zij is verloofd maar heeft dus het gevoel dat hij niet de ware is. Ze leert op een zwoele Italiaanse zomer Paolo kennen die haar zoent. Je leert hoe het leven van Georgina eruit ziet en wat voor keuzes zij moet maken.

Heftige onderwerpen:

In het verhaal worden best wel wat heftige onderwerpen besproken, maar deze hebben de schrijvers op een goede en mooie manier weten te verwerken. Deze onderwerpen zijn niet te beladen, maar het zijn wel onderwerpen die je hart verliefd laten worden op de personages. Je zal je zelf waarschijnlijk ook wel een stukje kunnen herkennen in één van de personages en de struggles die zij hebben.

Conclusie:

Het verhaal is erg mooi geschreven en je leert beide personages goed kennen. Vooral het verhaal van Georgina heeft mijn hart gegrepen. Wat een sterke vrouw is dat zeg! Het einde kun je wel een beetje verwacht, maar dat maakt het boek niet minder leuk. Ik raad het zeker aan om dit boek te lezen, vooral als je zin hebt een feelgood met meer diepgang. Een echte aanrader voor om deze zomer nog te gaan lezen. Ik geef het boek vier en een halve ster!