Tag: recensie

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Opgejaagd – Babette Heijnen & Peter Nys

Uitgeverij Clavis en Odisee Hogeschool organiseerden in 2021 een schrijfwedstrijd getiteld Share Your Story, waar men op zoek ging naar nieuw schrijftalent tussen de 12 en 18 jaar. Babette Heijnen was onder andere één van deze vier winnaars en in samenwerking met fantasyauteur Peter Nys kwam Opgejaagd tot stand. Een titel dat de spijker op zijn kop slaat.

Het verhaal

Het is 1603 en er heerst een vreemde ziekte in het kleine stadje Dijkberghe die vele levens kost. Ook de ouders van Bette bezwijken onder deze ziekte maar om de een of andere reden raakt Bette niet besmet. Voor ze het weet wordt ze beschuldigd van moord en hekserij en wordt ze op de hielen gezeten door de beruchte heksenjager. Ze vlucht het bos in en leert de knappe Wulf kennen die met man en macht het leven van Bette wil beschermen.

Spanning

De titel verraadt al grotendeels dat er spanning in moet zitten en de lezer wordt niet teleurgesteld. Al vanaf het begin van het verhaal voel je de spanning en de onmacht bij Bette toenemen. Ze is geen heks maar niemand wil naar haar luisteren. Ze kan ook nauwelijks rouwen om haar overleden ouders want er zijn meerdere heksenjagers die haar graag op de brandstapel zouden zien. De auteurs weten die onderhuidse spanning goed neer te zetten.

Personages

Bette is het hoofdpersonage en is een opvallende verschijning. Ze is een bleek, mager meisje met groene ogen en lange zwarte haren. Ze vindt het moeilijk om voor zichzelf te zorgen nu ze wees is maar dankzij Wulf leert ze meer voor zichzelf op te komen.

Wulf is een vriendelijke, knappe jongeman die al meteen het beste met Bette voor heeft. Hij leeft vooral in de bossen en in het woud en is gevlucht voor zijn verleden. Het wordt al vrij snel duidelijk dat hij een oogje op Bette heeft.

Sybil is een medegevangene die ook verdacht wordt van hekserij. Haar personage verdient het om genoemd te worden omdat ze uiteindelijk ook een grote rol speelt in het leven van Bette en ze samen een hoop meemaken. Sybil is onmisbaar voor het verhaal en voor het welzijn van Bette en Wulf.

Arwar is de gevreesde heksenjager en iedereen is bang voor dit monster. Hij is degene die Bette het liefst op de brandstapel ziet belanden.

Schrijfstijl

De schrijfstijl is bijzonder prettig om te lezen. Het boek wordt gedurende het hele verhaal geschreven vanuit het perspectief van Bette. Elk hoofdstuk bevat een titel die je nieuwsgierig en hongerig maakt om verder te lezen.

Conclusie

Opgejaagd is een kort maar een intens spannend verhaal waarbij vele emoties aan bod komen. Ook heeft het een paar verrassingselementen wat je als lezer even doet verbazen en die ik zeker wist te waarderen. Ik geef het boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Alma – Sander Meij

Toen ik hoorde dat Blossom Books dit boek ging uitbrengen was ik meteen aangetrokken tot het boek. Ik lees wel graag boeken die het verhaal van vluchtelingen in kaart brengen, want deze boeken zijn belangrijke boeken. Alma van Sander Meij is het eerste boek van deze schrijver en kwam in juni uit bij Blossom Books.

Het verhaal

Alma vertelt het verhaal van het bijna zestienjarige meisje, Alma. Ze woont samen met haar vader en jongere broer in het zuiden van San Pedro Sula. In deze stad maken gewelddadige drugsbendes steeds meer deel uit van het dagelijkse leven. Tot in de diepste vezels van de samenleving is hun terreur voelbaar.

Alma’s moeder is niet meteen zichtbaar in de familie, omdat ze al in de Verenigde Staten is. Daar werkt ze aan een universiteit. Daardoor besluit Alma ook uiteindelijk om naar haar moeder in de VS te vluchten. Deze reis blijkt op het eerste gezicht makkelijk, maar is toch veel moeilijker…

Thema’s

Het is een verhaal over de vluchtelingencrisis die zich afspeelde in de Verenigde Staten. Om een of andere reden heb ik daar veel minder van meegekregen dan van de crisis die zich in Europa afspeelde… Toch is dit ook een heel belangrijk boek dat aantoont dat er ook andere crisissen zijn.

De thema’s van het boek zijn dan ook familie, vriendschap, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Alma is een zeer sterk meisje dat niet opgeeft. Ze weet wat ze wil en gaat er dan ook helemaal voor. Ze laat zich niet gemakkelijk uit het lood slaan en dat zorgt ervoor dat je als lezer echt meeleeft met haar.

Mening

Alma is een boek dat zeer snel leest door de vlotte schrijfstijl van Sander Meij. De hoofdstukken wisselen af tussen het moment dat ze aankomt in Amerika en het moment dat ze vlucht. Zo krijgen we een mooie kijk op de vluchtroute en wat Alma daar allemaal meegemaakt heeft en tegelijkertijd zien we ook al wat ze allemaal meemaakt in Amerika. Op deze manier komen we meteen te weten hoe naïef Alma soms denkt over wat er zal gebeuren eens ze aankomt in Amerika. Het personage maakt wel een evolutie door, maar blijft altijd haar sterke zelve.

Conclusie

Alma is een sterk boek dat vlot leest en een belangrijk thema aansnijdt: de vluchtroute van Honduras naar de Verenigde Staten. Ik geef het boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: de club der buitenbeentjes – Stefanie Sybens

Stefanie Sybens is auteur van de boeken What-Went-Before en The Alliance of Outcast. De club der buitenbeentjes is het eerste boek van Stefanie Sybens dat bij Hamley Books verschijnt.

Het verhaal

In de Club der buitenbeentjes volgen we Maddie. Maddie heeft last van angstaanvallen. Wanneer ze weer een angstaanval heeft en zichzelf met een scheermesje pijnigt, beslist haar moeder dat het genoeg is. Ze stuurt Maddie naar een zomercamp, Camp Mind, waar er aandacht wordt besteed aan jongeren die het emotioneel moeilijk hebben, die met zichzelf in de knoop liggen.

Natuurlijk is Maddie hier niet blij mee en gaat ze tegen haar zin naar het zomerkamp. Twee weken op een afgelegen kampplaats, zonder elektronica … Op Camp Mind leert Maddie al snel haar roommate Lilly kennen. Ook met Alex, die voor de derde keer op kamp is, ontstaat een mooie band. Samen beleven de drie jongeren heel wat avonturen: zo gaan ze samen alcohol drinken en wiet roken. Lilly haar zelfverzekerdheid zorgt er zelfs voor dat de drie jongeren in de problemen komen…

Mening

De proloog van De club der buitenbeentjes is heel erg aangrijpend. Je zit meteen in het verhaal en door de vlotte, fijne schrijfstijl leest het boek ook zeer vloeiend. Sybens geeft een duidelijk en grondig beeld van angststoornissen en de gevolgen hiervan. Het is goed dat het zo duidelijk ter sprake wordt gebracht, zodat er meer erkenning komt, ook voor mensen die er nog nooit mee te maken hebben gehad.

Ik vond het wel jammer dat er geen trigger warnings waren aan het begin van het boek, omdat het wel echt heftig kan zijn voor sommige mensen om te lezen. De trigger warnings zijn: automutilatie, zelfmoordgedachten, zelfmoordpogingen, angststoornis, ziekte en angst. Verder komen ook de thema’s vriendschap, liefde en familie in het boek aan bod.

Wat ook wel jammer is om te lezen is hoe het mogelijk is dat jongeren op zo’n kamp zo gemakkelijk kunnen ‘wegglippen’ om te gaan roken en alcohol te gaan consumeren… Je zou toch wel verwachten dat zo’n kamp goed georganiseerd is en hoe de schrijfster dit weergeeft lijkt het heel gemakkelijk voor de jongeren om de regels niet te volgen.

Maddie is het hoofdpersonage en is ook zeer realistisch neergezet. Ze is ook goed uitgewerkt. Je krijgt een heel goed beeld hoe het is om met angstaanvallen te leven en wat de triggers zijn en hoe haar gedachten op dat moment werken. Het is ook heel duidelijk waar Maddie mee worstelt en hoe dit gekomen is. Ook de ontwikkeling die Maddie doormaakt is mooi beschreven.

Ook de drie andere belangrijke personages, Lilly, Alex en Oliver, werden goed neergezet. Het is heel duidelijk waarom zij op het kamp zijn. Naar mijn gevoel werd Lilly het beste neergezet en kan je als lezer de beste band opbouwen met Lilly, naast Maddie dan.

In dit boek zit een mooie, krachtige boodschap: je moet leren van jezelf te houden, mét je tekortkomingen en je problemen. Praten helpt, maar begrip opbrengen voor elkaar is ook belangrijk. Hulp aanvaarden is gewoon oké.

Conclusie

De club der buitenbeentjes was een fijn boek om te lezen. Sybens maakt belangrijke thema’s bespreekbaar en dit boek zal voor veel jongeren een herkenning geven. Een belangrijk boek dus, maar lees zeker eerst de trigger warnings. Door de fijne, vlotte schrijfstijl vlieg je er zo doorheen en daarom geef ik het boek dus drie sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Sorcery of Thorns – Margaret Rogerson

We hebben het allemaal, dat ene boek dat we tot duizendmaal toe opnieuw kunnen lezen. Een verhaal dat je elke keer weer weet te vangen en in de ban houdt tot de laatste pagina is omgeslagen. Dit boek is voor iedereen verschillend, is niet genre-gebonden maar iets heel persoonlijk. Voor mij is dit boek Sorcery of Thorns (McElderry Books 2019) van Margaret Rogerson.

Lees: dit boek heeft helaas nog geen vertaling in het Nederlands mogen kennen, maar het is nu eenmaal zo’n geniaal goed boek dat ik het toch belangrijk vond dat er een recensie van kwam. Zeker omdat het een van mijn persoonlijke favorieten is. Dus ga het zeker lezen in de hoop dat een vertaling misschien tijdig in alle glorie kan stralen in de Vlaamse/Nederlandse boekhandels.

Verhaal

Ik ga de toelichting van het verhaal kort houden, want ik wil niet te veel verklappen en gewoon zeggen dat je Sorcery of Thorns het beste leest met zo min mogelijk informatie zodat je je kan laten overdonderen door de magische wereld van Austermeer.

Rogersons boek is verteld vanuit een derdepersoonsperspectief en volgt het verhaal van Elisabeth Scrivener, zij is een inwoner van een van de grote bibliotheken van Austermeer, wachtend tot de dag wanneer ze mag worden opgeleid tot een “warden” (iemand die de grote bibliotheken en de magische boeken die inwoner zijn van deze bibliotheken behoedt van gevaar). Maar wanneer een mysterieus gevaar plots de bibliotheken van Austermeer in het vizier krijgt, en Elisabeth als verdachte wordt aangeduid, moet ze de krachten bundelen met iemand waar ze van nature altijd voor gewaarschuwd is: een magiër.

Plot

Vaak zijn fantasy-boeken deel van een grotere serie boeken, omdat de auteur tracht een zo groot mogelijke wereld aan de lezer voor te leggen waarin het verhaal/verschillende verhalen zich ontrafelen omdat fantasiewerelden vaak een heel complexe opzet vereisen en dus voor even complexe verhalen zorgen die over meerdere boeken spannen als resultaat. Rogerson heeft zich echter al bewezen als dé standalone auteur bij uitstek met haar oeuvre dat dusver bestaat uit drie fantasy-based standalones met lovende recensies: An Enchantment of Ravens (2017), Sorcery of Thorns (2019) en Vespertine (2021).

Ondanks dat Sorcery of Thorns een standalone is, voelt het boek geen moment aan alsof Rogerson te veel informatie dumpt in één keer. Het plot wordt rustig aan de lezer voorgelegd, alsook het magie-systeem van de wereld en de algemene politiek en maatschappelijke werking van Austermeer. Er is geen enkel moment waarop er “te veel” informatie wordt neergelegd waardoor het plot verdronken wordt in tal van regels en weetjes waar de lezer rekening mee moet houden om het plot te kunnen begrijpen en volgen. Rogerson weet een goede balans te behouden tussen het plot telkens terug aan te kaarten op een nieuwe manier die zowel oudere als nieuwere informatie bundelt zodat de lezer telkens mee is en ook mee blijft met wat er gaande is, wat niet simpel is in een geheel nieuwe wereld vol met andere regels dan een contemporary boek zou hebben.

Het plot van het boek zelf is eentje die, wanneer je alle lagen van het boek opzij plooit, niet echt heel erg ingewikkeld in elkaar zit, kort samengevat: Elisabeth bundelt de krachten met een magiër (mensen waarvan ze sinds kinds af aan voor is gewaarschuwd hoe gevaarlijk ze zijn) om erachter te komen wie de bibliotheken in Austermeer aanvallen en waarom, alsook ze dan te stoppen. Het is de manier waarop Rogerson het plot brengt en hoe ze alle puzzelstukjes aan de lezer voorlegt tot de grote ontdekking wie de slechterik van het boek is en waarom ze doen wat ze doen, dat ervoor zorgt dat het verhaal werkt.

Ondanks dat Sorcery of Thorns initieel een standalone was heeft heeft Rogerson zopas echter aangekondigd dat er nog een novelle zal uitkomen om het verhaal van Elisabeth verder te zetten (zie: “The Mysteries of Thorn Manor” McElderry Books 2023).

Personages

De personages van Sorcery of Thorns zijn een van de (vele) redenen waarom het boek zo geniaal is. Een goed boek heeft voor mij persoonlijk een goede cast aan personages nodig om te werken. Soms kan een boek een plot en verhaal hebben dat totaal niet werkt, maar een cast hebben die zo’n goede dynamiek en opbouw heeft, dat het toch inslaat. Sorcery of Thorns is zo’n boek. De drie hoofdpersonages die we het meeste zien – Elisabeth, Nathaniel en Silas – zijn een interessant trio met elk hun respectievelijke alsook overlappende dynamieken die maken dat je gewoon honderden pagina’s meer aan dialoog tussen deze drie zou kunnen lezen. Wat maakt dat het boek gewoon zo vlot leest telkens wanneer deze drie samen ten tonele verschijnen.

Schrijfstijl

Als er iets is dat Margaret Rogerson tekent is het haar schrijfstijl. Het is het soort stijl dat ik zelf altijd najaag wanneer ik me neerzet om verhalen neer te pennen: heel cinematisch en levend. Boeken zorgen er bij de meesten voor dat je een film in je hoofd ziet, wat heel erg cool is – maar Rogerson neemt het met haar schrijfstijl nog een stap verder. Je ziet niet, maar ervaart. Rogerson omschrijft geuren, ruimtes, texturen, personages op zulke manieren dat het is alsof je jezelf in de wereld van het boek bevindt. Rogerson schrijft alsof ze zelf aanwezig is geweest in de scènes die ze schrijft, alsof het niet een fabricatie van haar verbeelding is maar een actuele omschrijving van iets wat ze heeft meegemaakt. Rogerson is zelf een magiër met de manier waarop ze schrijft, ze nodigt de lezer niet uit om te kijken maar pakt hun hand en gooit hen in het midden van de actie om het zelf te ervaren.

Ervaring

Wat kan ik zeggen? Ik heb Sorcery of Thorns al meerdere keren gelezen en geniet er telkens met volle teugen van, ik ben iemand die graag steeds nieuwe dingen leest maar als een boek mij zo kan vangen dat ik ernaar terug wil gaan, dan heeft de auteur wel echt zijn werk goed verricht. Margaret Rogerson heeft het dan ook exact goed gedaan, want telkens als ik dit boek vastneem of zelfs maar in de boekhandels zie staan, word ik gewoon lekker warm vanbinnen en krijg ik meteen weer zin om het opnieuw te lezen. Dus ik moedig iedereen aan om dit boek te lezen of ervoor te zorgen dat een vertaling werkelijkheid wordt – Rogerson is een naam die je echt in je boekenkast moet hebben staan als je van fantasieverhalen houdt.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De allergrootste – Davide Morosinotto

De Allergrootste is het vierde vertaalde boek van schrijver Davide Morosinotto. Ik heb reeds twee boeken van deze schrijver gelezen. De verloren bloem van de sjamaan is dan ook één van mijn favoriete boeken die ik altijd aanraad. Dat wil zeggen dat mijn verwachtingen ook redelijk hoog lagen toen ik begon te lezen in dit boek. Wat ik ervan vond, lees je hier.

Het verhaal

De Allergrootste vertelt het verhaal van Yu en speelt zich af in Kanton, 1770. Het is dus net als de eerdere boeken van deze schrijver een historische roman.

Yu heeft haar ouders nooit gekend. Ze werkt in het theehuis van Bai Bai, die haar vaak vernedert en slaat. Op een dag ontmoet Yu een leeftijdgenoot, Li Wei. Deze jongen is bedreven in de krijskunst. Yu vraagt hem om haar te leren vechten. Dat het meisje talent heeft, is meteen duidelijk.

Enkele jaren later wordt Yu ontvoerd door piraten van Gouden Draak. Haar vechtkunsten redden haar. In plaats van haar te doden, neemt Gouden Draak haar op in zijn bemanning. Dit is het begin van Yu’s leven als piraat. Op negentienjarige leeftijd wordt ze commandant van een hele vloot, die al snel meer dan honderd schepen telt. Ze is de schrik van de Chinese zee, haar macht lijkt eindeloos…

Extra informatie

Aan het begin van het boek staat een lijst met alle personages en wie ze zijn. Ook staat er een woordenlijst waarin woorden zoals dodengeld, hong, hoppo en nog vele andere  uitgelegd worden. Ook staat er uitgelegd hoe de maateenheden en tijdmeting gebeurt. Op zich zijn deze lijsten zeer nuttig tijdens het lezen. Toch heb ik ze niet geraadpleegd, omdat het niet duidelijk is wanneer een woord in het verhaal ook wordt uitgelegd in de woordenlijst. Het had misschien handig geweest als er een sterretje stond bij elk woord dat uitgelegd wordt in de woordenlijst.

Lay-out

Wat mij zo aansprak in de andere boeken van Davide Morosinotto is dat de lay-out meegaat met het verhaal. Zo is er in De verloren bloem van de sjamaan een personage wiens zicht geleidelijk aan slechter wordt. Op dat moment vervagen de letters ook af en toe zodat je precies door de ogen van dat personage kijkt. Dat is in dit boek totaal niet aanwezig. Het is een roman die enkel tekst bevat zoals de meeste boeken. Dat is ontzettend jammer, want dit is historische fictie voor jongeren vanaf 12 jaar en voor deze doelgroep vond ik dat net een meerwaarde.

Sprongen in de tijd

Het verhaal is een beetje anders opgebouwd dan ik gedacht had. Eerst lees je wat Yu meemaakt als ze zes jaar is. Om de zoveel tijd is er een pagina waar een nieuwe leeftijd op staat. Het laatste stukje speelt zich af wanneer Yu 46 jaar is. Ik vond het boek ook niet superspannend en had niet de drang om verder te lezen om te weten te komen wat er ging gebeuren. Er waren zeker momenten dat het heel spannend was op zee, maar dan ‘eindigde’ dat stukje en ging je lezen dat het hoofdpersonage ouder geworden was en moest je er weer wat inkomen tot de verhaallijn verder werd opgebouwd en weer spannender werd.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Davide Morosinotto is zeer vlot. Dat is nu ook het geval en het past perfect bij de doelgroep. Ook ben ik gewend dat deze schrijver historische romans schrijft en deze toch aantrekkelijk maakt. Dat was nu weer zo.

Conclusie

Ik vond het een fijn boek om te lezen, ondanks dat de spanningsboog niet altijd even hoog stond. Mijn verwachtingen waren anders, omdat ik al boeken van deze schrijver had gelezen. Ik geef het boek 3 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get out – Juultje van den Nieuwenhof

Get out , Juutlje van den Nieuwenhof

Get Out is de nieuwste novelle van Juultje van den Nieuwenhof. Een spannende young-adult die je in een ruk uitleest!

GET OUT

Wanneer Chav besluit dat het maar eens klaar moet zijn met de onderlinge ruzies tussen hem en Jasper zoekt hij hem op in zijn huis. Wanneer hun klasgenoot Tristan opendoet schrikt deze en waarschuwt hij Chav om weg te gaan. Chav is vastberaden om hun vetes uit te praten en achter zich te laten en laat zich niet wegsturen. Maar wat als deze avond compleet verkeerd afloopt? En wat is nu de waarheid?

DE COVER

De cover geeft ons al meteen een stukje spanning. Een van de waarschijnlijke hoofdpersonen is afgebeeld maar we zien geen ogen van deze persoon. De rode gescheurde streep die over zijn hoofd loopt voelt al waarschuwend en belooft niet veel goeds. Get out, klinkt ook als een noodkreet en zo voelt het dan ook wanneer je de proloog leest.

PERSONAGES IN GET OUT

Get Out is een vlot en jeugdig boek en vertelt het verhaal over Chav, Jasper en Tristan. De personages worden niet heel erg uitgediept, maar in deze novelle is dat ook niet nodig. Je voelt meteen herkenning en doordat het verhaal vanuit verschillende perspectieven wordt verteld, krijgen we een compleet beeld van de hoofdpersonen. Jasper is een rijkeluiszoon wiens vader veel voor hem regelt. Tristan is zijn beste vriend en samen hebben ze regelmatig mot met Chav en zijn vrienden. Tristan heeft een relatie met de zus van Chav en dat is niet altijd makkelijk.

HEDEN EN VERLEDEN

Het verhaal neemt ons mee vanuit het heden naar het verleden. Wat heeft zich er een aantal maanden geleden afgespeeld en wat zijn de gevolgen daarvan? Doordat we stukje bij beetje steeds meer te weten komen over de betreffende avond wil je graag verder lezen en ontdekken hoe het in elkaar zit. Het blijft spannend tot het eind en het verrassende plot zorgt voor een climax.

SCHRIJFSTIJL

Get out behoort tot de serie novelles van Kluitman en is een young-adult die je in een ruk uitleest. Omdat het een kort verhaal is, zit er veel vaart in het verhaal. Dat leest erg prettig en de korte hoofdstukken en afwisseling in tijd en perspectieven zorgen voor veel leesplezier.

De schrijfstijl van Juultje van den Nieuwenhof is zeer laagdrempelig en passend bij de doelgroep. Onderwerpen als racisme en geweld worden aangesneden en op een gevoelige manier laat van den Nieuwenhof ons voelen hoe pijnlijk dit is.

CONCLUSIE

Voor mij is Get out een spannende thriller met een boodschap en wederom een echte aanrader. Juultje van den Nieuwenhof is erin geslaagd in een kort verhaal een sterk plot neer te zetten met voldoende spanning. Van mij krijgt dit boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het weeshuis in de azuurblauwe zee – T J Klune

The House in the Cerulean Sea dateert van 2020. In mei werd dit verhaal vertaald door uitgeverij Volt. Ik mocht het boek lezen als een recensie-exemplaar. Hieronder lees je wat ik vond van het boek.

Het verhaal

Het weeshuis in de azuurblauwe zee vertelt het verhaal van Linus Bake. Linus Baker werkt voor het Minesterie van Toezicht Magische Jongeren. Hij blijft altijd zeer objectief wanneer hij de weeshuizen moet gaan checken die vol zitten met kinderen die magische krachten hebben. Linus weet dat ze anders zijn en respecteert dat. Hij behandelt ze nooit anders en laat ze nooit minderwaardig voelen. Linus behandelt ze als een gelijke en normale kinderen, maar hij bouwt nooit een band met hen op.

Hij voert gewoon zijn job uit. Op het einde van de dag gaat hij terug naar zijn huis waar hij wat discuteert met zijn buurvrouw. Hij heeft ook een kat, die zijn enige vriend is op deze wereld.

Alles verandert wanneer het Minesterie van Toezicht Magische Jongeren hem een geheime missie geeft. Ze willen dat hij gaat onderzoeken of zes magisch begaafde, maar risicovolle jongeren, die in een weeshuis op een klein eiland wonen, mogelijk een te groot gevaar vormen voor de samenleving. Hij begint aan deze opdracht zonder veel te weten over de kinderen.

Linus kan deze job niet weigeren en dus zal hij een maand spenderen op het eiland. Hij zal moeten nagaan of de kinderen daar veilig leven onder de hoede van Arthur Parnassus, de directeur van het weeshuis.

Wanneer hij langzaam zijn vooroordelen laat varen en niet alleen een band opbouwt met de jongeren, maar ook met Arthur, komt hij voor een dilemma te staan: moet hij de ambtelijke regels of zijn hart volgen?

Personages

De groep jongeren bestaat uit Talia (een meisjeskabouter), Theodore (een gevleugeld draakje), Phee (een boself), Chauncey (een groen, kwalachtig wezen), Sal (een jongen die een miraculeuze verandering ondergaat wanneer hij bang is) en Lucy (een zesjarige antichrist). De directeur van het weeshuis is Arthur Parnassus en hij wil koste wat het kost een sluiting van het weeshuis voorkomen.

De personages worden enorm goed uitgewerkt. Niet alleen het hoofdpersonage – Linus – wordt zeer grondig uitgewerkt, ook de nevenpersonages (de kinderen) hebben elk hun eigen karakter dat je leert kennen. Naarmate Linus de kinderen beter leert kennen en een band opbouwt met hen doe je dat als lezer zeker ook. Ik vond het zeer mooi om te zien hoe iemand (Linus) die altijd zo objectief is en geen band opbouwt met de kinderen dat nu hier wel doet en hoe hij zijn hart stilletjes maar zeker verliest aan de anderen. Het is zeker een meerwaarde om te zien hoe elk kind zijn eigen eigenaardige kantjes heeft, want zo bouw je als lezer ook een band op met elk kind.

Cover en leeftijd

Iets wat mij al snel opviel is dat Het weeshuis in de azuurblauwe zee een boek is voor de iets wat gevorderde lezer. Zowel het taalgebruik als de referenties naar de filosoof Kant bijvoorbeeld zorgen toch wel dat je wat kennis nodig hebt om dit boek te begrijpen. In mijn mening zouden jongere lezers de dubbelzinnigheid en de dubbele laag van het boek niet (volledig) meekrijgen en dat zou jammer zijn. Ook al doet de cover je misschien vermoeden dat het voor de jongere lezer is, dat is zeker niet zo. Het is wel een zeer mooie cover die perfect bij het verhaal past.

Thema’s

Dit boek is niet zomaar een young adult fantasy verhaal. Dit boek gaat over elkaar aanvaarden hoe we zijn, geven om elkaar, je hart en ziel openen voor elkaar en zoveel meer. Het is een verhaal waar je vanaf het begin in zit. Het is een lief, hartverwarmend verhaal dat je doet lachen.

Conclusie

Dit verhaal gaat over liefde en elkaars verschillen accepteren. Een mooie boodschap in de wereld van vandaag en daarom zou iedereen dit boek moeten lezen. Daarbovenop komen nog de vele mooie zinnen en het woordgebruik.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Bloem – Kevin Panetta

Bloem werd in juni vertaalt bij Dutch Venture Publishing. Het is een graphic novel die wordt aangeraden aan fans van Heartstopper. Hieronder lees je wat ik er van vind.

Het verhaal

Bloem vertelt het verhaal van Ari. Ari woont bij zijn ouders vlak bij hun eigen bakkerij. Het gaat niet zo heel goed met de bakkerij en daarom moet Ari meehelpen. Dat vindt hij niet zo leuk. Hij wil eigenlijk liever met zijn band optreden en in de stad gaan wonen. Ari besluit dan om een vervanger voor zichzelf te gaan zoeken zodat hij zijn droom kan gaan waarmaken. In het begin komen er alleen maar kandidaten op de vacature af die niet geschikt zijn. Tot Hector komt. Hector is net nieuw in de stad. Zijn oma is overleden en hij is het huis aan het leegmaken. In tussentijd woont hij dus in de stad. Hij is ook bezig met een opleiding tot kok te volgen.

Mening

Ik vond dat het redelijk lang duurde voordat het verhaal écht begon. Dat is namelijk pas wanneer de twee jongens elkaar ontmoeten. Je ziet dan ook echt een mooie vriendschap ontstaan.

Het nadeel is dat Ducht Venture Publishing heeft gekozen om dit verhaal in twee delen te vertalen. In dit deel krijg je dus alleen nog maar vriendschap te zien en de echte romantiek blijft nog uit. Echter had ik wel verwacht dat dit net zoals Heartstopper een graphic novel vol met liefde ging zijn. Daardoor was ik wel een klein beetje teleurgesteld. Het verhaal was al uit toen het voor mij nog maar net leek te beginnen…

Toch leer je de personages goed kennen in dit deel. Dat is misschien omdat het toch wel een tijdje duurt voor de twee jongens elkaar leren kennen en je zo een goed beeld van Ari en zijn familie krijgt. Je krijgt ook een goed beeld over Hector.

Deze graphic novel is heel erg mooi getekend en in zwart-wit. Je hebt ook enkele grote tekeningen die als overgang van een maand dienen. De emoties zijn goed weergegeven. Toch is voor mij heel typerend aan een graphic novel dat de tekeningen niet in kadertjes staan zoals in een stripverhaal. Ik vond dat in dit boek de tekeningen nog weinig in elkaar overliepen. Het werd wel af en toe gedaan, vandaar dat het ook een graphic novel is.

Conclusie

Bloem deel 1 is een goed getekende graphic novel die je in een mum van tijd uit hebt. Verwacht nog niet een echt liefdesverhaal. Toch is het de moeite om deze graphic novel op te pakken. Deel 2 van Bloem komt in september uit. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg op dit verhaal en wat Ari en Hector nog gaan meemaken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Rijk van Vlees en Vuur – Jennifer L. Armentrout

Rijk van Vlees en Vuur

Ik las het boek Rijk van Vlees en Vuur van Jennifer L. Armentrout. Dit is het vervolg op het boek Uit Bloed en As en wat ik ervan vond lees je hieronder.

Het verhaal

Er is een oorlog op komst en Poppy zit er middenin. Het gevallen koninkrijk Atlantië blijkt namelijk nog te bestaan en de koning wil haar gebruiken om een boodschap over te brengen. De afvalligen willen haar juist dood hebben, de wulven worden onvoorspelbaarder en Poppy haar krachten nemen toe. Poppy weet niet meer wat ze moet doen. Maar één ding weet ze wel: er is niemand zo gevaarlijk als de Duistere, de prins van Atlantië.

Prins Casteel, ook wel de De Duistere en de man van wie Poppy hield, heeft haar verraden. Hierdoor weet Poppy niet of ze hem kan vertrouwen. Maar als Poppy haar broer Ian wil vinden, zal ze toch met Casteel moeten samenwerken. Dit is helaas niet zonder risico’s. Casteel heeft een plan, maar Poppy haar veiligheid en haar hart staan hierdoor op het spel.

De schrijfstijl/verhaallijn

De schrijfstijl van Armentrout is erg fijn om te lezen. Wat ik vooral erg fijn vind van Armentrout, is dat je precies in het boek begint met het verhaal waar je bent gebleven in het eerste deel. Dit deel gaat dus precies verder waar het vorige deel is geëindigd.

De personages

De hoofdpersonen in dit boek zijn nog steeds Poppy en prins Casteel. Daarnaast leer je een aantal oude personages nog beter kennen, maar je leert ook nieuwe personages kennen. Dit vond ik zelf erg verfrissend. Zo zie je als je het boek opent een mooie art van een man aan de voorkant en aan de achterkant een vrouw. In het begin wist ik niet wie dit waren, maar dat wordt later duidelijk in het verhaal. Hierdoor krijg je ook bij deze personages een beter beeld, omdat ook zij een wat een belangrijkere rol krijgen in dit boek.

De chemie tussen Casteel en Poppy is mooi en goed beschreven. Poppy gaat verder met de haat jegens Casteel, ook al weet ze van zichzelf dat ze hem nog steeds leuk vind. Ook de ware gevoelens van Casteel naar Poppy komen goed naar voren in het verhaal, maar ook wat zijn ware bedoelingen zijn. Ik blijf de chemie van Poppy en Casteel prachtig vinden en de pit die Poppy heeft vind ik heerlijk. Poppy is echt een badass girl, die lekker stoer is en haar mondje wel bij zich heeft.

De wereld

Wat ik heel erg fijn vindt aan dit deel, is dat Zomer & Keuning dit keer wel een kaart van de wereld in het boek hebben gedaan. Hierdoor krijg je er meer een beeld bij en kun je ook makkelijker zien hoe de personages reizen. Je weet hierdoor precies waar elk plaatsje ligt die benoemd worden in het verhaal. Door Casteel leer je zelfs weten dat het in Atlantië heel anders is dan in het koninkrijk Solis.

Conclusie

Het boek ziet er weer prachtig uit, vooral met de gouden schutbladen en de art aan de binnenkant. Het verhaal is weer spannend van begin tot eind, hierdoor wil je constant doorlezen. Het boek eindigt weer met een cliffhanger en hierdoor ben je echt benieuwd naar het volgende deel. Het einde was absoluut niet wat ik verwacht had en daarom ook erg onverwachts. Ik geef het boek vijf sterren en raad je zeker aan om deze serie te gaan lezen en mee te gaan op het spannende avontuur van Poppy.