recensie Archieven - Pagina 15 van 24

Geplaatst op 30 mei 202130 mei 2021 door Livia Peeters — Geef een reactie

Recensie: Onze eerste zomer samen – Sandra J. Paul

Onze eerste zomer samen van Sandra J. Paul kwam in mei uit bij uitgevery Hamley Books. Lees hier wat ik ervan vond.

Het verhaal

Het laatste boek van Sandra J. Paul vertelt het verhaal van Mila en Daniel. Op een stormachtige nacht komen Mila en Daniel elkaar na jaren weer tegen. Hij wil kosten wat het kost naar zijn vader die in het ziekenhuis ligt. Zo komt het dat Mila besluit hem te helpen en hem een lift geeft. Door de storm ziet ze bijna niets op de weg en voor ze het weten krijgen ze een ongeluk.

Wanneer Daniel ontwaakt, ontdekt hij dat hij een gevangene is van de mysterieuze sekteleider Dominic, die hen na het ongeluk naar zijn afgesloten domein heeft gebracht. Niet alleen Daniel zit vast in de klauwen van de man, maar ook Mila en vele anderen. Kunnen de twee ontsnappen uit de sekte?

De cover

Ik kan niet anders dan iets zeggen over de cover. Zeg nu zelf, de cover spreekt echt aan. Er staat een vrouw in een witte jurk op die in het gras ligt. De titel ‘onze eerste zomer samen’ met als ondertitel ‘is de zomer dat je me doodde’. Dat alles samen zorgde ervoor dat mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt werd.

Steengoed begin

Ik was al nieuwsgierig door de cover, maar de eerste pagina zorgt dat je meteen in het verhaal zit. Je weet op dat moment nog niet veel en het is allemaal nog een beetje vaag, maar toch wil je verder lezen. Je maakt al zeer snel kennis met de hoofdpersonages Mila en Daniel en het is zeer makkelijk om je in te leven in het verhaal.

Het binnenwerk is ook echt passend gekozen. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende oogpunten, dat van Mila, Daniel en Dominic. Elk deel wordt gescheiden door een zwart-wit foto met een Engelstalige quote erbij. Sandra J. Paul heeft ook een zeer vlotte schrijfstijl, waardoor ik het boek op een namiddag uitlas.

Belangrijke thema’s

Het verhaal gaat over een sekte en zet de lezer zeker tot nadenken. Vooral over de volgzaamheid van mensen en hoe gemakkelijk dat misbruikt kan worden. Er is ook een paranormaal kantje aan het verhaal verbonden, maar dat wordt op een geloofwaardige manier neergezet doordat de emoties van de hoofdpersonages realistisch blijven.

Conclusie

Heb je zin om een boek te lezen dat je snel tussendoor kan lezen en dat spannend is? Dan is dit boek zeker iets voor jou. Ik heb het boek graag gelezen en geef het dan ook 4 sterren. Onze eerste zomer samen is nu te koop bij alle Standaard Boekhandels voor maar 9,99 euro.

Geplaatst op 20 mei 202119 mei 2021 door — Geef een reactie

Recensie: Escape Game – Maren Stoffels

Heb jij ooit een Escape Game gespeeld? Weet jij hoe het is om opgesloten te worden en puzzelend op zoek te moeten gaan naar de uitgang? Dan is dit boek zeker wat voor jou! Escape game neemt je mee naar een griezelige escape room, waar de uitgang zeker niet voor de hand ligt!

HET VERHAAL

Ontsnappen uit een escape game?

Dat is natuurlijk de bedoeling! Maar wat als je inbreekt in een escape game? Wanneer er bij Trigo in het dorp een nieuwe escape room gebouwd wordt, kan hij niet wachten om deze te gaan ontdekken. Voordat de escape room zijn deuren opent wil hij met zijn vrienden een kijkje gaan nemen. Hij daagt zijn vrienden uit om mee te gaan om een kijkje te gaan nemen, en midden in de nacht belanden ze in de grote, griezelige villa. Is de escape game wel al helemaal af? Lukt het Trigo en zijn vrienden om te ontsnappen uit deze Escape room?

DE COVER

De cover straalt al veel spanning uit. De kleurencombinatie van rood en zwart voelt al dreigend en de gedaante die je achter het raam ziet staan is slechts een schim. Doordat de rest van de cover donker is, geeft dat een duister gevoel. Wie is dat achter het raam?

PERSONAGES

In Escape Game schrijft Maren Stoffels het verhaal vanuit twee perspectieven. Trigo is een jongen die helemaal gek is op Escape rooms. Samen met zijn vriend Brahim houdt hij wel van een challenge en ze dagen elkaar dan ook regelmatig uit. Al snel leren we hem beter kennen en lezen we over hem en zijn vader. Trigo heeft een goede band met zijn moeder en in zijn vrije tijd houdt hij van freerunning. Daar heeft hij Coco leren kennen. Zij is steengoed in free runnen en Trigo vindt haar wel leuk. Anderzijds lezen we het verhaal vanuit Eva. Ze is een vriendin van Trigo. Zij, Trigo en Brahim gaan vaak als drietal op pad en ze kent Trigo al erg lang. Eva schrijft graag verhalen en vindt Trigo erg leuk. Is ze jaloers wanneer Coco zich aansluit bij het drietal?

SCHRIJFSTIJL

Escape Game is een boek wat erg makkelijk leest. Er is gekozen voor een wat groter lettertype en de verschillende perspectieven zijn gedrukt in verschillende kleuren. De bladzijden zijn afwisselend wit en grijs gekleurd. Ook zijn sommige stukken geschreven in een speels lettertype wat het verhaal benadrukt op die plekken. Dat maakt het soms extra spannend. Ieder hoofdstuk is een level en zo kom je steeds een stapje verder. Doordat het eerste hoofdstuk meteen spannend begint, zit je direct in het verhaal. Het maakt je vanaf bladzijde 1 nieuwsgierig. Het boek is niet dik en er zit veel vaart in het verhaal. De woordkeuze is eenvoudig en daardoor laagdrempelig, wat prettig is voor de doelgroep. Naast het verhaal over het avontuur in de escape room schrijft Maren Stoffels nog een andere verhaallijn. Die van Trigo en zijn vader. Deze verhaallijnen lopen mooi in elkaar over waardoor ook dat stuk mooi naar voren komt.

CONCLUSIE

Dit boek is zeker een aanrader voor iemand die wel houdt van een beetje spanning. Het boek leest snel, het is een kort avontuur. Voor mij had het wel iets meer de diepte in gemogen, zeker het verhaal rondom Trigo. Toch is Maren Stoffels er zeker in geslaagd om in een kort verhaal lekker de spanning op te bouwen en mijn nieuwsgierigheid te wekken. Durf jij het aan om in deze Escape Game te stappen?

Geplaatst op 1 mei 202129 april 2021 door — Geef een reactie

Recensie: De woestijndief – Emmelie Arents

Aah, het nieuwe boek van Emmelie Arents! Vorig jaar las ik haar debuut, ‘Het hart van de adelaar’, en was erg enthousiast. Ook ontzettend nieuwsgierig naar het nieuwe verhaal, ‘de woestijndief’, dat zij met ons zou delen.

Cover

Wat een mooie uitstraling heeft dit boek! ‘De woestijndief’ heeft prachtige oranje- en bruinachtige tinten. Het Oosterse-1001-nachten-gevoel komt je meteen tegemoet. Op het eerste zicht past het ook perfect bij de titel en krijg je, als lezer, een idee hoe de wereld eruit zou kunnen zien. De binnenkant is tevens voorzien van mooie hoofdstukversieringen. Iets wat in mijn ogen altijd net een beetje extra toevoegt aan het leesplezier.

Verhaal

In ‘de woestijndief’ beginnen we met Taran. De tweelingbroer van Amir en een ster in stelen. Hij heeft gestolen van Gifoog, een magiër die Duistere magie beoefent. Eenmaal thuis laat hij dit bezit trots aan zijn broer, Amir, en vader zien. Taran is klaar om ergens anders een nieuw leven op te bouwen. Deze mening wordt echter niet gedeeld door Amir en zijn vader. Stiekem verlaat Taran het huis om dit bezit op een magiërmarkt toch te verkopen. Helaas brengt dit hevige gevolgen met zich mee waardoor deze laatste diefstal in een drama verandert. Amir wordt vervolgens uitgekozen om deel te nemen aan het Labyrint. Een magisch spel waarbij wordt gestreden voor vrijheid. Slechts één van de pionnen is in staat om deze vrijheid te winnen. Taran wordt overweldigd door schuldgevoel en zet alles op alles om zijn broer te redden. Amir op zijn beurt probeert erachter te komen wat er met hun moeder is gebeurd. Zij is tijdens de vorige Labyrint op magische wijze om het leven gekomen.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Emmelie is vlot, fijn en sterk. ‘De woestijndief’ komt snel op gang omdat je eigenlijk ineens midden in een actie van één van de hoofdpersonages zit. Hierbij heb ik ook geen enkel moment een introductie gemist. Soms vind ik het fijn om ineens in een verhaal te zitten wat een bepaalde spanning met zich meeneemt. Daarnaast zijn het redelijk korte hoofdstukken waardoor ik door het boek heen vloog. Voor in het boek bevindt zich een korte begrippenlijst. Handig, omdat er bepaalde woorden in dit Oosterse tintje geschreven zijn, en overzichtelijk. Want ik heb deze lijst er eigenlijk niet meer bij hoeven pakken na één keer lezen. Deze benamingen vond ik echt iets toevoegen aan het verhaal. Juist omdat ik mijzelf dan meer één voelde met de wereld.

Over de wereld gesproken.. ik vind Emmelie ontzettend goed in het neerzetten en beschrijven van deze wereld. Tijdens het lezen waande ik mijzelf op de plekken waar Taran en Amir zich bevonden. In de wereld van een woestijndief. De verhaallijnen worden vanuit verschillende perspectieven verteld en vond ik goed uit elkaar te houden. Het grootste gedeelte was dat door de ogen van Taran en Amir. En ondanks dat zij tweeling zijn, heeft Emmelie echt twee verschillende personages weten neer te zetten. Elk met een eigen verhaal, elk met eigen gevoelens en elk met eigen emoties.

Ervaring

Ik heb genoten! Het verhaal en de wereld kon ik helemaal voor mij zien waardoor ik mijzelf echt waande bij Taran en Amir. Zoals al eens eerder beschreven ben ik niet meteen fan om door de ogen van verschillende personages te lezen. Dit kan ik echter steeds meer waarderen door verhalen waarbij deze afwisseling goed zit, waarbij alles duidelijk en overzichtelijk blijft. Dat was bij ‘de woestijndief’ het geval, voor mij. Het bleef daardoor een bepaalde spanning met zich meebrengen.

Op een gegeven moment had ik wel een idee welke richting het op ging. Dat vond ik jammer, omdat het erg voor de hand liggend leek. Zeker omdat er een bepaalde spanning opgebouwd werd naar deze finale en ik had nog maar iets van 90 pagina’s op de teller. Daar zouden geen rare dingen meer gebeuren. Daar .. daar werd ik echt ineens verrast met verschillende plotwendingen die ik niet had zien aankomen! Mijn geduld is goed op de proef gesteld tijdens deze laatste pagina’s. Zodra het zich allemaal begint te ontvouwen.. dan heb ik haast.

‘De woestijndief’ is echt een heerlijk verhaal waar je doorheen vliegt. Daarom heeft het boek van mij 4,5 ster gekregen. Zo benieuwd wat Emmelie in petto heeft voor het vervolgdeel, de meesterdief!

Geplaatst op 20 april 202120 april 2021 door — Geef een reactie

Recensie: In het duister – Tamara Arts

Soms heb je van die boeken. Van die boeken waar jij gewoon van weet: die MOET ik lezen. Ongeacht of het jouw genre is of niet. ‘In het duister’ is een boek voor mij in deze categorie. Als het aankomt op horror/geestachtige dingen ben ik geen held. Tegelijkertijd trekt het altijd aan mij en wekt het mijn interesse.

Cover

Die interesse begon al bij de cover van het boek. Het doet zijn naam, ‘in het duister’, zeker eer aan want het straalt al een bepaalde duisternis uit. Een huis omgeven door bomen en heel veel (griezelige) takken. Het geeft meteen een beeld van het huis waar de vijf vrienden zullen verblijven. Ik vind het fijn als mijn eigen verbeelding zelf dingen kan schetsen tijdens het lezen. Aan de andere kant vind ik het ook fantastisch als er al een soort idee door de schrijver/uitgever is ontstaan, waarop ik als lezer verder kan bouwen.

Verhaal

Vijf vrienden besluiten de zomervakantie door te brengen in de Ardennen. De familie van één van deze vrienden heeft daar een huis geërfd. Een ideale gelegenheid om op vakantie te gaan met wat minder budget. Ze hopen er een onvergetelijke en leuke vakantie van te maken. In werkelijkheid begint de rit al met een gigantische storm. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, blijkt het huis ook niet wat zij voor ogen hadden. Het begint met een hekwerk van zeker vier meter hoog. Een verwaarloosd terrein. Een klemmende poort. Luiken die verrot waren net zoals het hout eromheen en een angstaanjagend gevoel bij een van de personages. Al snel gebeuren er onverklaarbare en duistere dingen waardoor de vrienden aan elkaar kunnen en gaan twijfelen. Een leuke vakantie? Nee. Maar onvergetelijk en duister? Dat zeker wel. Op een manier die deze vijf vrienden zich nooit hadden kunnen voorstellen.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Tamara is fijn, vlot, beeldend en een tikkeltje duister. Een perfecte mix om zo’n goed verhaal neer te zetten. Vanaf de eerste zin werd ik al meteen meegezogen in het verhaal van de vijf vrienden.

“De regen teisterde de voorruit van de auto”.

Knap om met zo’n kleine, korte zin de toon al meteen te zetten. Hierdoor is ‘In het duister’ als een filmrol aan mij voorbij gegaan en moest dit boek zo snel mogelijk uit. Ook werd dit medemogelijk gemaakt door een quote aan het begin van elk hoofdstuk.

“Eerst kon ik het niet geloven, dacht ik dat ik me ertegen kon verzetten, mijn naderende dood”.

Betekende dat iets wat komen ging in het hoofdstuk? Wat betekende het? Waar kwam het vandaan? Het hield mij volledig in zijn greep.

Het verhaal is verteld vanuit de vijf verschillende vrienden. Elk hoofdstuk geeft duidelijk aan vanuit wie jij, als lezer, op dat moment leest. Dit bleef ervoor zorgen dat het verhaal echt spannend bleef, gaf iets weg over de verschillende gedachten en gevoelens van deze personages. Misschien waren de personages niet heel erg diepgaand, maar ik heb dat ook echt niet gemist in deze context.

Ervaring

Tijdens het lezen heb ik ervoor gezorgd dat ik dit zeker niet deed in het duister. Het is niet mijn normale genre, maar wat ben ik blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd. Iets wat zeker voor herhaling vatbaar is. Normaal gesproken ben ik niet per definitie fan om door de ogen van verschillende personages te lezen. Bij ‘In het duister’ had ik dat niet willen missen. Het gaf juist die dosis spanning! Ook de quotes aan het begin van het hoofdstuk hielden mij volledig vast. De schrijfster is ook niet bang om bepaalde duistere keuzes te maken waardoor het verhaal nog donkerder werd.

Tegen het einde gaat het verhaal een bepaalde kant op en vond ik het, stiekem, jammer dat dit een soort cliché was. Cliché is hierin misschien een groot woord. Vanaf het moment dat duidelijk werd voor mij dat het die richting op ging, had ik al een idee hoe het ongeveer af zou lopen. Ik had het niet erg gevonden als daar opeens nog een verrassing had gezeten. Iets onvoorspelbaars. Persoonlijk had ik misschien ook nog wel iets in de toekomst willen zien. Dat ik had geweten hoe het met de personages zou gaan als er enige tijd was verstreken. Maar toen .. toen kwam dat laatste hoofdstuk. Wauw. Ik was er stil van en had geen woorden meer. Tamara, dat mag je nooit meer doen!

‘In het duister’ is echt een fantastisch debuut. Daarom heeft het boek van mij 4,5 ster gekregen. Zo benieuwd wat Tamara ons nog meer voor gaat schotelen! I want more.

Geplaatst op 13 april 202111 april 2021 door — Geef een reactie

Recensie: CTRL-A- Juultje van den Nieuwenhof

CTRL-A Wat als de waanzin wint?

Robin en zijn vriendin Elin en zijn vriend Appie zitten in 4 Havo. Na school vinden ze het heerlijk om samen wat te chillen aan de rand van de stad op de heuvel. Toch lijkt er wel iets met Robin aan de hand. Zeker wanneer zijn mentor opvallende dingen ziet en zich er mee gaat bemoeien voelt Robin dat hij onder druk staat. Zijn vriendin Elin maakt zich zorgen en vertrouwt het niet, ook voor Appie voelt het niet goed. Wat is er toch aan de hand?

De cover

Op de cover zien we de waarschijnlijke hoofdpersoon staan. Op de achtergrond een rode lucht en verder is de cover donker. Dat beeld past goed bij het boek. Het verhaal is er een met een donker randje. De hoofdpersoon worstelt met zich zelf en zit niet goed in zijn vel. Die dreiging voel je al wanneer je naar dit boek kijkt. De titel CTRL-A begrijp ik wel, maar vind ik niet per se toepasselijk voor dit boek. De subtitel daar-in-tegen wel. Wat als de waanzin wint? Want dat is het gevoel wat je krijgt wanneer het boek uit is, je krijgt er kippenvel van!

Personages

CTRL-A is een vlot en jeugdig boek. Het behoort tot de serie novelles van Kluitman en door de proloog is je nieuwsgierigheid meteen gewekt. Vanaf bladzijde 1 wil je het boek niet meer weg leggen en weten wat er zal gebeuren. Omdat het een kort verhaal is, zit er veel vaart in het verhaal. Dat leest erg prettig en de korte hoofdstukken maken het verhaal laagdrempelig.

Het verhaal is geschreven vanuit verschillende personages. Dat maakt het verhaal extra levendig. Je leeft mee met de hoofdpersoon, maar kunt ook meekijken in de gedachten van de anderen. Robin lijkt op het oog ook een rustige jongen die het prima doet op school. Toch merk je al snel dat hij worstelt met vervelende gedachten. Zijn mentor, Van Erven vindt dat Robin opvallend gedrag laat zien op school en kan dit niet loslaten. Ze wil hem graag helpen, maar vindt daarbij weinig bijval van haar collega’s. Robins beste vriend Appie begrijpt best wel dat Robin met rust gelaten wil worden. Robin is gewoon wat gesloten en heeft gewoon wat tijd nodig, denkt Appie. Appie is blij met hun vriendschap en kan het ook erg goed vinden met Elin.

Heden en verleden

Af en toe schakelt CTRL-A tussen heden en verleden. Juultje van den Nieuwenhof geeft ons dan een inkijkje in het verleden van Robin. Zonder te veel weg te geven over wat er precies is gebeurd zorgt dat voor nog meer nieuwsgierigheid, en leeft het verhaal nog meer. Dat heeft ze knap gedaan.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Juultje van den Nieuwenhof is zeer laagdrempelig en passend bij de doelgroep. Er zit tempo in het verhaal en dat is wat je wil, je wil doorlezen en weten hoe het verhaal gaat eindigen. Door de wisseling van personages lees je makkelijk door het verhaal heen. Het is mooi dat ze dit onderwerp aansnijdt, want het is vaak een taboe om te praten over psychische klachten. Omdat dit een kort verhaal is, mis ik ergens wel wat diepgang, ik zou best veel meer te weten willen komen over de hoofdpersonen en het verhaal zou van mij uitgebreider mogen zijn. Maar alles bij elkaar… complimenten voor van den Nieuwenhof dat zij er toch een sterk verhaal van heeft gemaakt.

Conclusie

CTRL-A is een echte young adult. Iedereen die houdt van korte verhalen en spanning zal net als ik enthousiast zijn over dit boek.

Ondanks dat Juultje van den Nieuwenhof voor mij nog een onbekende auteur was, ben ik er zeker van dat ik vaker boeken van haar wil lezen. Ik bestempel dit boek graag als een aanrader met een verrassend einde!!

Geplaatst op 9 april 202118 april 2021 door — Geef een reactie

Recensie: Koning van het Sintelwoud – Jen Minkman

Koning van het Sintelwoud van Jen Minkman

Cover
Voor mij wordt een boek al deels gemaakt door de uitstraling die het heeft. Zoals altijd heeft uitgeverij Hamley Books er opnieuw voor gezorgd dat dit boek, Koning van het Sintelwoud, er prachtig uitziet. Op het eerste oog een redelijk zwarte cover waar steeds meer op te zien is als je er goed naar blijft kijken. Het trok gelijk mijn aandacht waardoor ik nieuwsgierig werd naar de inhoud. Aan de binnenkant is het boek ook mooi vormgegeven. Elk hoofdstuk begint met een mooie zwart-wit foto. Deze lijken iets weg te geven over wat er te lezen valt en houdt het tegelijkertijd mysterieus.

Verhaal
In het verhaal wordt o.a. Vasilisa gevolgd die eigenlijk op zoek is naar haar eigen verhaal. Leuk feitje: de eerste helft van het verhaal doopte ik deze naam om in Valissa. In mijn hoofd struikelde ik namelijk over haar oorspronkelijke naam. Welk verhaal wordt voor Vasilisa geweven? De toekomst van haar tweelingzus, Morana, staat al heel lang vast. Van kleins af aan weet zij namelijk al dat zij zal trouwen met de Koning van het Sintelwoud. Namelijk op haar zeventiende verjaardag. Deze dag komt steeds dichterbij en Vasilisa is bang om haar zus kwijt te raken. Op de dag van het trouwen zoekt Vasilisa haar zus Morana op om nog een laatste keer samen te zijn. Echter wordt Vasilisa ‘opgeslokt’ door het woud.. zal zij daar haar verhaal kunnen vinden? Komt zij de Koning van het Sintelwoud tegen?

Schrijfstijl
Dit was mijn eerste kennismaking met Jen Minkman en haar schrijfstijl leest fijn, vlot en is erg beeldend. Beeldend op een manier die makkelijk te volgen is. Maar ook waarin de schrijfster laat zien dat zij zinnen tot leven kan brengen met woorden die niet ‘simpel’ zijn. Zoals Vasilisa door het woud werd opgeslokt, deed Jen dat bij mij door haar schrijfstijl. Ik vond het moeilijk om te stoppen met lezen. In het begin had ik wel even moeite met wat Russische woorden waar niet altijd uitleg bij stond. Deze heb ik opgezocht op google. Want ik ben zo’n lezer die gewoon alles wil weten en begrijpen. Het lettertype vond ik erg prettig lezen en het oogde rustig. Extra credits voor de mooie quotes die gedurende het boek geschreven zijn!

Ervaring
Voor mij bleef het boek, helaas, wat aan de oppervlakte. Ik zat helemaal in het verhaal en kon mij de wereld van Vasilisa en Morana helemaal voor mij zien. Want het leek alsof ik daadwerkelijk een sprookje instapte. Persoonlijk had ik graag nog meer gezien achter de personages. Ik had meer willen weten over Vasilisa, Morana, (de Koning van) het Sintelwoud en alle achterliggende gedachten, gevoelens en verhalen. Als het boek iets meer pagina’s had gekregen, denk ik dat er een wat diepgaander verhaal had kunnen ontstaan. Het verhaal werd opgebouwd naar een bepaalde ontknoping. Terwijl het gedeelte hiernaartoe wat langer duurde, was de ontknoping er al redelijk snel. Ook vond ik het wat aan de brave kant voor een young adult (en dat geeft helemaal niets). Dit zorgde er wel voor, in combinatie met de sprookjesachtige vibe, dat ik het verhaal niet helemaal volledig voelde.

Desalniettemin heb ik wel genoten van de ‘Koning van het Sintelwoud’ en vind ik de onderliggende boodschap erg mooi: alleen jij bent in staat om jouw eigen verhaal te weven. Het boek krijgt van mij 3,5 ster. Ik heb veel zin om nog meer boeken van Jen Minkman te gaan lezen. Want haar schrijfstijl is prachtig en sprong er voor mij echt uit.

Geplaatst op 7 maart 20217 maart 2021 door Jennifer Schoolenberg — Geef een reactie

Recensie: Storm and fury – Jennifer L. Armentrout

Storm and fury is het eerste deel in de Harbinger serie van schrijfster Jennifer L. Armentrout. We kennen haar onder meer van de boekenreeks ‘Lux’, ‘Wacht op mij’ en de ‘Dark Elements’. Het boek is een spin-off van de Dark Elements serie waarin we de achttienjarige Trinity volgen. Ze is de laatste van haar soort, waardoor ze in een beschermde vesting woont. Maar een select groepje mensen weet van haar bestaan.
In Washington DC heeft iemand de klopjacht op demonen en wachters geopend. Nicolai, Dez en Zayne zoeken hulp bij de vesting van Trinity. Op een zomeravond breekt een groep mensen in de vesting in en openen het vuur. Een hoge demon neemt Trinity’s beschermer mee. Trinity besluit met Nicolai, Dez en Zayne mee terug te gaan naar Washington DC om daar te zoeken naar haar beschermer. In ruil daarvoor zal ze de wachters helpen zoeken naar de mysterieuze moordenaar.

Personages

Dit verhaal is sexy, uitdagend en mysterieus. Trinity heeft haar oog laten vallen op de knappe wachter Zayne en steekt dit niet onder stoelen of banken. Ze is soms wat onzeker, maar brengt lef in het verhaal en gaat ervoor. De personages in het verhaal zijn goed uitgewerkt. Ze hebben een verleden en zijn uniek. Ik had misschien wel wat meer willen horen over Trinity’s soort. Wie waren zij vroeger en kan Trinity haar krachten doorgeven aan de volgende generatie?

De wereld waarin Storm and Fury zich afspeelt kennen we inmiddels al van de Dark Elements. Het was leuk om oude vertrouwde demonen terug te zien, maar er zijn ook een aantal nieuwe soorten bijgekomen. Echter vond ik dat Trinity er soms te makkelijk vanaf kwam. Vooral het einde vond ik veel te simpel. Tijdens een gevecht wil je bloed, dood en een vijand-tegen-vijand situatie zien. Dit miste ik heel erg.

Dark Elements

Een groot nadeel van dit boek vind ik dat er nergens duidelijk vermeld staat dat je eerst heel de Dark Elements serie gelezen moet hebben. Ter voorbereiding voor dit boek heb ik alleen het eerste deel en de novelle gelezen waardoor ik nu onwijs gespoiled ben over de afloop van de serie. Voorafgaand heb ik bij verschillende mensen geïnformeerd of je eerst de serie moest lezen, omdat ik dit nergens terug kon vinden. Achteraf bleek dus van wel. Daarnaast waren er technisch gezien echt te veel schrijffouten waardoor het soms lastig lezen was wat er bedoeld werd en wie wat zei.

Stranger Things

Er zitten leuke verwijzingen in het verhaal. Zo is er een over Game of Thrones, en kijkt een schim naar Stranger Things. Als je deze series kent is het leuk dit te herkennen. Ik moet zeggen dat het verhaal wel echt langzaam op gang kwam. Vooral omdat Trinity niet zoveel beleeft binnen de vesting. Pas vanaf de aanval van de mensen kwam er meer actie in het verhaal. Daarnaast zitten er ook veel clichés in zoals in de auto per ongeluk in slaap vallen op de schoot van haar crush Zayne. Wel worden er een aantal taboes verbroken wat ik een erg fijne aanvulling vond. Zo raakt Trinity zichzelf aan wanneer ze aan Zayne denkt. Dit zie je in YA-boeken niet vaak terug komen en wordt gezien als iets vies en raars. Terwijl het eigenlijk heel normaal is.

Tot slot wil ik even benoemen hoe mooi dit boek is vormgegeven. De bladzijden hebben een gekleurde schede en de bliksemschicht op de voorkant lijkt heel realistisch in het licht. Een beetje jammer dat de Nederlandse vertaling een Engelse titel heeft, maar dat neem ik voor nu maar voor lief. Al met al had ik écht meer verwacht van dit boek, omdat ik de Dark Elements serie zo leuk vond. Wel ben ik heel benieuwd wie of wat de mysterieuze moordenaar is dus ik kijk zeker uit naar deel 2!

Geplaatst op 16 november 202017 november 2020 door Jennifer Schoolenberg — Geef een reactie

Recensie: Tussen de beesten en wilde rozen – Ashley Poston

Waar het verhaal over gaat

Cerys is de dochter van de koninklijke hovenier en de beste vriendin van de kroonprinses. Haar leven lijkt al te zijn bepaald, totdat er op de kroning van haar beste vriendin Anwen een vreemde vloek opduikt die de gasten veranderd in monsters. Samen met haar vriend Vos (die letterlijk een vos is) reist ze af naar het gevaarlijke woud waar enge figuren zich schuilhouden. Ze gaat daar op zoek naar het dorpje Voryn in de hoop daar Vrouwe Wildernis te vinden die de vloek zou kunnen opheffen.

De rozen

De worldbuilding zoals we dat dan noemen heeft Poston goed gedaan. Door de kaart die voor in het boek zit, kun je je voorstellen hoe de wereld eruit zou zien. Door het magie aspect krijg je meteen een fantasy-gevoel. Vooral wanneer Vos en Cerys het woud in gaan voel je een soort dreiging in je onderbuik. Ik vond het wel jammer dat de dagen voor mijn gevoel zo snel gingen. De reis zou vier dagen duren, maar voor mijn gevoel vloog je echt door de dagen. Het ging wat te snel allemaal. Daarnaast vond ik het jammer dat er zo weinig verschillende monsters waren. Je hebt alleen de botteneters en de ouden, maar ik had het leuk gevonden als er nog meer spanning in gezeten had. Nu kwam er 1 á 2 keer een oude in voor. Die had ik wel wat vaker willen zien. De stad Voryn vond ik wel heel leuk beschreven. Het gaf een gezellige sfeer en er was al snel duidelijk hoe het dorp eruitzag. Ik kreeg er een warm, gezellig gevoel van, maar was ook bang dat dat ieder moment verbroken kon worden.
De titel van het boek vind ik eerlijk gezegd niet helemaal juist gekozen. Pas heel laat in het boek wordt het een keer benoemd. Ik had het toepasselijker gevonden als de titel: ‘Tussen de monsters en doornen’, was geweest.

Hoveniersdochter

De personages waren leuk en creatief omschreven, maar hadden ook wel lichte puntjes van irritatie. Cerys zeurt in het begin van het verhaal heel veel over het feit dat ze ‘maar een hoveniersdochter is’ en dus nooit de vloek zou kunnen opheffen. Halverwege het verhaal lijkt ze eindelijk te accepteren dat zij de enige is die niet vervloekt is en dat ze geen andere keus heeft. Toch valt ze weer in oude gewoonten en twijfelt ze veel aan zichzelf. Ik snap dat dat ergens normaal is, maar ik vond dat het té veel voor kwam, waardoor ik een beetje ‘ja dat weet ik nu wel’ gevoelens kreeg. Verder vond ik Cerys wel een leuke persoonlijkheid hebben. Het bloemenaspect vond ik heel origineel en blijft door het boek heen terugkomen. Wat ik wel echt een heel raar punt vond, is dat ze iedere keer zei dat ze haar beste vriendin miste, maar over haar vader had ze het vrijwel nooit. Terwijl ze wel een goede band leken te hebben aan het begin van het boek. Hij leek een beetje te zijn vergeten.

Een vos en een beer

De beer, Vala, vond ik toch het leukste karakter van het boek. Ze is een oude wijze beer die op de juiste momenten in het verhaal voor kwam. Vala bood stabiliteit en originaliteit aan het verhaal. Ik vond het ook heel leuk dat ze later in het verhaal een belangrijkere rol krijgt, waardoor er een nog groter mysterie rond haar hangt.
De vos was dan toch minder mijn ding dan die van andere lezers. In het begin van het verhaal vond ik hem een leuke toevoeging, maar naarmate het verhaal vorderde vond ik hem steeds vervelender worden. Hij had vreemde gedachtegangen, rende weg (wel typisch voor een vos) en leek geen idee te hebben van zijn eigenlijke identiteit, terwijl ik dit vanaf vroeg in het boek wel duidelijk vond. Het leverde een beetje Dora taferelen op waarbij ik nog net niet tegen hem aan het roepen was. Wel vind ik het een goede keuze om voor een vos te kiezen. Dat lijkt heel logisch in het verhaal en geeft er een unieke draai aan.

Conclusie

Ik vond het een leuk verhaal om tussen door te lezen, maar als ik het vergelijk met andere boeken moet ik toch zeggen dat ik het een beetje tegen vind vallen. Het is een uniek en origineel verhaal, maar ik denk dat er veel meer uitgehaald had kunnen worden. Ik vond het te voorspelbaar en het einde te makkelijk. Ze hadden van mij wel wat meer tegenslagen mogen krijgen en wat minder voor de hand liggende plottwists. Ik vermoed dat er ooit wel een deel twee komt die ik dan ook ga lezen. Ik hoop wel dat er dan wat meer is nagedacht over in mijn ogen best belangrijke details.

Geplaatst op 20 januari 2016 door Caithlin — 1 Reactie

Recensie: Vuurpreek van Francesca Haig

Cass heeft een geheim. Zach doet er alles aan om dit te ontrafelen.

Als zus en broer, Omega en Alfa, leefden Cass en Zach al ruim dertien jaar samen, voordat Zach eindelijk zijn “rechtmatige” plek binnen de Alfa-maatschappij kon opeisen. Voor Cass, die al die jaren haar ‘ziener’-gaven heeft weten te verbergen, brak vanaf dat moment de hel los.

Cass wordt weggestuurd en uiteindelijk zelfs opgepakt en jarenlang opgesloten. Maar waarom? Ze was toch geen last? Wanneer ze het eindelijk voor elkaar krijgt uit te breken, begint haar zoektocht naar een veilige thuishaven: een veilig thuis voor Omega’s.

Zeer sterke wereldbouw
De wereld waarin Vuurpreek zich afspeelt, een echte dystopie, sprak mij meteen aan. Iets waar wij in onze wereld eigenlijk amper bij stilstaan, wordt in dit boek naar een hoger level getild: tweelingen. Alle mensen in de wereld van Vuurpreek worden geboren met een tweelinghelft. Zij zijn tot aan de dood aan elkaar gelinkt. De sterke, perfecte Alfa onderdrukt de misvormde en minderwaardige Omega, maar kan tegelijkertijd niet zonder hem of haar. De dood van de Omega betekent de dood van de Alfa – en andersom.

Hoe Alfa’s de Omega’s behandelen, is schrikbarend. Omega’s worden gebrandmerkt. Omega’s moeten zich registreren. Omega’s leven in aparte nederzettingen, gescheiden van de Alfa’s. Omega’s worden gestraft. En er wordt op Omega’s geëxperimenteerd. Dit alles deed mij enorm denken aan de Tweede Wereldoorlog: de Nazi’s en de Joden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel erg hoop dat hier verandering in gaat komen in deel twee..

Gelukkig kan ik melden dat sommige karakters niet naar hun broer of zus kijken als de “tegenstander”, maar gewoon als hun tweelinghelft. Hun familie. Zij zien niet “slechts” een Alfa doodgaan: zij zien twee mensen doodgaan, want met iedere Alfa die zij doden, doden ze ook een “soortgenoot”. Iets waar vele Alfa’s en Omega’s niet genoeg bij stilstaan. Iedere dode telt hier letterlijk voor twee.

Langdradig maar interessant
Het verhaal komt naar mijn mening zeer langzaam op gang en na enige tijd vroeg ik mezelf dan ook af wanneer er eens wat zou gaan gebeuren. Jammer genoeg werd mijn hunkering naar actie pas erg laat in het boek een beetje bevredigd. Er begon wat meer tempo en actie in te komen en er werd een nieuw karakter toegevoegd.

Wel was dit langdradige gedeelte interessant, wat maakte dat ik het boek niet zomaar weglegde. Je leert alles over de jeugd van Cass en Zach. Hierdoor zijn uiteindelijk de daden van zowel Cass als Zach veel beter te begrijpen en kun je jezelf iets beter inleven.

Interessanter bijpersonage dan hoofdpersonage
Helaas moet ik zeggen dat het karakter dat na enige tijd geïntroduceerd wordt mij onmiddellijk meer interesseerde dan het hoofdpersonage. Zowel zijn conditie en verschijning als zijn achtergrond zijn mysterieus, wat maakte dat ik hem beter wilde leren kennen. Daarbij spreekt zijn personaliteit me veel meer aan dan dat van Cass: zij komt op mij een stuk minder sympathiek over en ik had moeite een “band” met haar te scheppen. Daarbij kwamen haar visioenen erg onrealistisch op mij over.

Zach is ook een ontzettend interessant karakter. Hij komt niet vaak voor, maar hij speelt een enorm grote rol binnen de Alfa- en Omegawereld. Overal waar Cass komt, voel je zijn aanwezigheid.

Conclusie
Vuurpreek is hier en daar wat langdradig, maar de ontzettend sterke wereldbouw en de interessante verhaallijn maken dit helemaal goed.

Waardering: 3,5 / 5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Geplaatst op 13 december 2015 door Caithlin — Geef een reactie

Recensie: ‘Rebel’ van Julie Kagawa

Het rebellen bestaan is zwaar en dat zal Ember weten ook. Met twee moordlustige organisaties achter haar kont aan heeft ze slechts twee keuzes: vluchten of vechten.

Samenvatting
Het is ze gelukt om weg te komen. Ember en de rebel zijn veilig. Althans, voor nu… Tot Ember’s grote verdriet heeft ze echter zowel haar broer Dante als de mens Garret, waar ze zeer menselijke gevoelens voor begon te krijgen, achter moeten laten tijdens haar vlucht. En ze weet donders goed dat het een hele uitdaging gaat worden om hen beide alsnog te bevrijden…

In de ogen van Talon is de jonge, rode draak nu een rebel. Ze zullen er alles aan doen om haar terug te krijgen binnen de organisatie en Kobalt voor eens en altijd uit te schakelen. Wat Ember echter niet weet, is dat ze daarvoor iemand inzetten die haar nauw aan het hart staat: haar bloedeigen broer.

En dan is Garret er nog, de soldaat van St. Joris. De jongen die Ember niet achter kan laten. Zo impulsief en vastberaden als ze is, besluit ze een reddingsactie op te zetten, met extreme gevolgen.

Rebel: een waardige opvolger van Pupil
Julie Kagawa heeft in Rebel het snelle tempo van boek één, Pupil, zonder aarzeling doorgezet. Echter, het wervelende plot van Pupil, is in Rebel een heuse tornado geworden. Het verhaal gaat vliegensvlug en zit boordevol actie. Ember en haar metgezellen worden van de ene (dodelijke) situatie in de andere geslingerd, maar proberen almaar weer dapper hun hoofd boven water te houden.

Een groot pluspunt van dit tweede deel vind ik het feit dat het minder voorspelbaar is dan het eerste. Er zitten gebeurtenissen in die ik echt op geen enkele manier had kunnen voorspellen en die echt voor een complete plottwist zorgen. De keuzes waar de personages voor worden gesteld zijn pittig. En de beslissingen die ze vervolgens maken, zijn ook lang niet altijd wat je verwacht…

Liefde maakt blind
Zowel Ember en Garret als de rebel Kobalt krijgen het in dit boek zwaar te voortduren. De menselijke gevoelens van Ember voor de St. Joris soldaat Garret worden sterker, terwijl ondertussen haar draak nog steeds hevig naar Kobalt verlangt. Als dan ook beide jongens deze gevoelens steeds meer toelaten, wordt het allemaal nog een tikkeltje lastiger.

Nog steeds ben ik van mening dat dit één van de betere driehoeksverhoudingen is die ik ooit gelezen heb. Deze driehoeksverhouding is namelijk logisch. Een draak is een beest en beesten reageren op hun instinct: Ember wil Kobalt. Maar dat verdraaide mensenlichaam van haar, en die menselijke gevoelens, willen Garret. Ik begrijp haar frustraties wel.

Een wereld binnen een wereld
Hoe Julie Talon en alle draken beschrijft, is naar mijn mening feilloos. Ik zag tijdens het lezen de draken voor me over de grond schrijden. Allemaal op hun eigen wijze: sierlijk, krachtig, groots, machtig. Ik zag de persoonlijke trekjes en eigenschappen van hun menselijke vorm terug in hun draak.

De binnenkant van de organisatie, welke we door Dante’s ogen kunnen ervaren, komt haast angstaanjagend over. Strak en kil. Precies zoals ik mij Talon nu voorstel, omdat de woorden van Kobalt ook mij overtuigen van het feit dat Talon toch niet zo’n vredelievende organisatie is als ze zich voordoen. Naar mijn idee is Julie Kagawa zeker geslaagd in het schrijven van een pakkende Urban Fantasy.

Conclusie
Het wervelende plot van Pupil, is in Rebel een heuse tornado geworden. Het verhaal gaat vliegensvlug en zit boordevol actie. Een geslaagd tweede deel van de Talon serie!

Waardering: 4/5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.