Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: ‘Marionet’ van Aimée Carter

MarionetAimeeCarter

MarionetAimeeCarterIn een wereld waar je toekomst voor je wordt bepaald vanaf je zeventiende jaar, een wereld waar je letterlijk gemerkt wordt voor het leven, krijgt Kitty Doe de mogelijkheid van haar lage rang af te komen. Maar dit is niet zonder gevolgen…

Op 14 augustus 2015 verscheen bij ons een nieuwsartikel over Marionet. Ik was toen al nieuwsgierig naar dit eerste deel in de Blackcoat Rebellion-serie en wilde het erg graag lezen. Hier is hij dan: mijn recensie over Marionet. Een tipje van de sluier: ik ben enthousiast! 😉

Samenvatting
In een wereld waar één enkele test besluit wat vanaf je zeventiende je toekomst zal zijn, leeft Kitty Doe. Op de dag dat Kitty haar uitslag krijgt, wordt haar hele leven echter op z’n kop gezet. Ze had minstens gehoopt op een rang IV, maar met de III die in haar nek gebrand staat kan ze een goed leven met haar vriendje Benjy wel vergeten.

Maar dan wordt haar een rang VII aangeboden: de hoogst mogelijke rang binnen het stelsel. Kitty ziet het als de ultieme manier om te ontsnappen aan haar III en samen te kunnen zijn met Benjy, maar wanneer ze ingaat op het aanbod heeft ze geen idee in wat voor wereld ze stapt. De gevolgen van haar keuze had ze nooit kunnen voorspellen: ze raakt zichzelf kwijt en ze verdwaald in een web van geheimen en politieke machtsspelletjes.

Boordevol actie & niets is wat het lijkt
Het verhaal komt naar mijn idee ietwat traag op gang, maar is wel meteen interessant. Na een paar pagina’s zit je er helemaal in en al snel wordt je meegenomen in een achtbaan van voornamelijk onaangename momenten.

Met Marionet zul je je in ieder geval nooit vervelen, want er is altijd wel iets gaande. Het boek zit boordevol complotten en geheimen en dit alles heeft te maken met de politieke machtsspelletjes die er gespeeld worden. Er gebeurd zoveel dat het soms wat chaotisch overkomt. Het kan zijn dat Aimée Carter precies dit effect wilde creëren – want ja … de Hart-familie is chaotisch en ingewikkeld – maar dat mag ik natuurlijk niet aannemen.

Aimée Carter lijkt het tevens erg leuk te vinden om ons, net als Kitty, een beetje op het verkeerde been te zetten. Ze verwent ons namelijk meerdere keren met perfect getimede plot twists. Zoals eerder genoemd: er gebeurd erg veel, maar de verschillende plotwendingen maken dit helemaal goed. In één woord: heerlijk.

Sterke karakters
De personages zijn naar mijn idee sterk uitgewerkt. Je ziet ze ontwikkelen en je voelt hun emoties: van ieder personage. Ook merk je goed dat ze allemaal een eigen karakter hebben. Zo is het hoofd van de familie Hart, de pittige Augusta Hart, overduidelijk iemand waar je geen problemen mee wilt krijgen. Step back, boys ‘n girls, step back…

Kitty is eigenwijs. Kitty is zelfstandig. Kitty weet wat ze wil en Kitty geeft niet op. Ons hoofdpersonage is zo’n typische, sterke meid die moet vechten voor een beter leven. Ik vond het erg leuk om over haar te lezen en mee te maken wat zij meemaakt. Ik weet niet hoe ik zou reageren in haar situatie, maar eerlijk gezegd zou ik er waarschijnlijk iets meer moeite hebben om het allemaal maar te accepteren.

Het alom bekende rangenstelsel
We kennen allemaal wel een dystopisch boek met een rangenstelsel waar de lagere rangen onderdrukt worden door de hogere. Het is daarom niet erg origineel, maar wel erg karakteristiek voor een dystopisch boek. Echter ben ik van mening dat er in Marionet net iets te weinig wordt uitgelegd over deze rangen.

Dit boek focust zich voornamelijk op de familie Hart, rang VII. We leren deze rang erg goed kennen, maar de andere rangen worden een beetje aan de kant geschoven. Er wordt gesproken over de oneerlijkheid van het rangenstelsel, maar ik kreeg niet genoeg details om het hier écht mee eens te kunnen zijn: het hele systeem klinkt namelijk best logisch… Ik hoop vurig dat er in deel twee wat dieper ingegaan wordt op de lagere rangen binnen het stelsel. Ik kan niet wachten op het volgende deel.

Conclusie
Marionet leest als een trein en zit vol geheimen, politieke machtsspelletjes en onverwachte plotwendingen. In één woord: heerlijk!

Waardering: 4 / 5

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Gegevens boek
Titel: Marionet (Blackcoat Rebellion #1) | Auteur: Aimée Carter | ISBN: 978 94 027 01609 | Aantal pagina’s: 319 | Datum van verschijnen: 6 augustus 2015 | Uitgeverij: Harper Collins Holland

Geplaatst op Geef een reactie

Even voorstellen: onze nieuwe recensent Denise Meyer

Denise zwartwit - verkleind

Denise zwartwit - verkleindHet is jullie vast niet ontgaan dat we uitbreiding zochten van ons team recensenten. Met veel enthousiasme stuurden jullie proefrecensies is en pfoee.. wat was het lastig om een keuze te maken! Daarom hebben we besloten niet twee maar drie recensenten aan ons team toe te voegen. Vandaag stellen we Denise Meyer aan jullie voor.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik studeer Literair Vertalen aan de Universiteit Utrecht en ben momenteel bezig met het afronden van mijn scriptie. In januari ga ik beginnen met mijn stage bij een literair agentschap. Verder heb een bijbaantje bij De Tuinen en na mijn afstuderen ga ik samenwonen met mijn vriend. Ik lees graag, ik maak kostuums en ik houd ook van bakken en gamen, en ik vind het supergezellig om met mijn lieve vriendinnen bij de Yoghurt Barn in Utrecht te vertoeven.

Wat is je favoriete subgenre?
Ik ben dol op young-adult literatuur, en dan voornamelijk op dystopische boeken zoals The Hunger Games en Divergent. Ik vind het erg belangrijk dat een boek spannend is, maar dat er ook de nodige humor in verweven zit. Een goede thriller of een hilarische chicklit is bij mij dus ook altijd welkom!

Wat is je favoriete auteur en/of boek?
Wat een lastige vraag! Eh… ik heb net Val en Verlossing van Leigh Bardugo uit en ik vond de hele Grisha-trilogie echt prachtig. Als ik dus móet kiezen staat deze serie momenteel op nummer één omdat Leigh Bardugo de Grishawereld zo uitgebreid neergezet heeft en ik haar schrijfstijl gewoon ontzettend prettig vond. Maar de Edelsteentrilogie van Kerstin Gier vind ik bijvoorbeeld ook geweldig – Kerstin heeft zoveel humor en ik kon heerlijk zwijmelen, love it!  

Waarom wilde je graag voor Young-adults.nl recenseren?
Ik lees graag young-adult boeken en vind het ook erg leuk om met anderen over boeken te discussiëren. Young-adults.nl is voor mij dus het perfect platform om mijn hobby uit te oefenen J ook ben ik gek op verfilmingen van young-adult literatuur en alles wat te maken heeft met mijn favorieten boeken en schrijvers – ik voel me hier dus helemaal thuis. 

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Dwaaleiland van Melissa de la Cruz

dwaaleiland-van-melissa-de-la-cruz-recensie-young-adults.nl

dwaaleiland-van-melissa-de-la-cruz-recensie-young-adults.nlSprookjes zijn hot. Dat blijkt wel uit alle sprookjesgerelateerde boeken en films die de laatste tijd verschijnen. Dwaaleiland is er daar eentje van, maar is dit verhaal over de kinderen van bekende sprookjesfiguren net zo geslaagd als de oorspronkelijke sprookjes van Disney?

Over het boek
Dwaaleiland vertelt het verhaal van de kinderen van vier van de slechteriken uit de oude Disneysprookjes: Malafide, Jafar, Cruella en de boze koningin. Wat we namelijk nog niet wisten, is dat al die bad guys na hun boosaardige avonturen uit het koninkrijk Auradon zijn verbannen en nu met z’n allen vastzitten op Dwaaleiland, een groot eiland met een koepel eromheen die alle magie verhindert. Maar ze zijn nog even slecht als vroeger! En hun kinderen? Die zijn misschien zelfs nog wel slechter…

Mal, Jay, Carlos en Evie volgen namelijk allerlei lessen in slechtheid op hun school voor voortgezet slechterikenonderwijs. Elk hopen ze ooit hun slechte ouders te evenaren, maar om het respect van hun vaders en moeders te winnen, zullen ze eerst iets écht slechts moeten doen. Mal heeft in elk geval al een plannetje, een heel kwaadaardig plannetje zelfs. Maar om dat plan te laten slagen heeft ze de hulp nodig van de drie andere slechterikenkinderen. Zal het ze samen lukken om de toekomst van Dwaaleiland voorgoed te veranderen?

Grappige prequel
Melissa de la Cruz heeft Dwaaleiland geschreven als een prequel op de nieuwe Disneyfilm The Descendants, die als het goed is dit najaar te zien is op Disney Channel. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom het boek eigenlijk een beetje aanvoelt als een lange introductie. We leren de personages kennen, zien hoe het er aan toe gaat op Dwaaleiland, en er worden wat aanwijzingen gegeven naar wat er nog staat te gebeuren in de film. Natuurlijk gebeurt er nog wel wat meer in het boek, maar toch voelt het verhaal nog niet helemaal af en blijven er flink wat vragen onbeantwoord. Dit heeft echter ook een positief puntje, want nu ik de bewoners van Dwaaleiland heb leren kennen, ben ik persoonlijk wel erg nieuwsgierig geworden hoe het ze zal vergaan in de film!

Verder is Dwaaleiland gewoon een erg vermakelijk verhaal. Het is vrij simpel en niet bijzonder spannend, maar wel ontzettend grappig. Melissa de la Cruz weet haar personages met ongelooflijk veel humor te beschrijven, en stiekem is het ook gewoon erg leuk om te lezen hoe het de Disneyslechteriken en hun kroost vergaat. Want het gaat er op Dwaaleiland wel écht heel slecht aan toe. Het is er overal smerig en al het eten en drinken dat de bewoners krijgen is slof, zuur of beschimmeld. Dwaaleiland kan daarom ook met recht een guilty pleasure genoemd worden, want het verhaal zelf mag dan niet zo heel bijzonder zijn, de verwijzingen naar de talloze Disneyfilms zorgen er in elk geval voor dat ikzelf meteen zin kreeg om een Disneymarathon te houden!

Een hippe Disneywereld
Dwaaleiland mag dan wel een echt Disneysprookje zijn, van de authentieke Disneywereld is echter vrij weinig overgebleven. Auradon en Dwaaleiland zijn zelfs flink meegegaan met de tijd! Zo hebben de tieners op Dwaaleiland gewoon mobieltjes (en ze zijn dol op selfies maken!), klagen ze over het wifi-netwerk en dragen de meisjes de nieuwste make-up (en dan vooral Evie, de dochter van de boze koningin). Voor de echte Disneyfan is dit misschien even wennen, maar er wordt zoveel terugverwezen naar de oude verhalen, dat het eigenlijk vooral allemaal gewoon erg grappig is. Zo heeft Gaston uit Belle en het Beest een tweeling gekregen die hij allebei Gaston heeft genoemd, geeft Moeder Gothel lessen in Zelfzucht op de slechterikenschool en blijkt Carlos, de zoon van Cruella de Vil, doodsbang te zijn voor… dalmatiërs!

Wat ik me overigens wel afvroeg, is wie nou eigenlijk de vaders en moeders van al die kinderen zijn? Want over de ‘slechte’ ouder wordt natuurlijk genoeg verteld, maar die andere ouder blijft volkomen buiten beeld. Wat mij betreft had er dus wel iets meer achtergrondinformatie over de personages gegeven mogen worden, maar wie weet krijgen we daar in de film nog wel wat meer over te horen.

Conclusie: Dwaaleiland zit niet overal even goed in elkaar en voelt een beetje aan als een lange introductie, maar dat neemt niet weg dat het een heerlijk luchtig en grappig verhaal is waarbij je gewoon niet al te veel moet nadenken. Ik kan in elk geval niet wachten op de film!

Waardering: 3/5 sterren

 

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.

Titel: Dwaaleiland | Auteur: Melissa de la Cruz | ISBN: 9789000346295 | Aantal pagina’s: 258 | Datum van verschijnen: juli 2015 | Uitgeverij: Van Goor

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Pupil van Julie Kagawa

PupilJulieKagawa

PupilJulieKagawaZoals ik persoonlijk van de meeste Young Adult-boeken wel gewend ben, heeft ook Pupil een heerlijk vlotte schrijfstijl. Ik ben mede dankzij deze vlotte schrijfstijl werkelijk door het boek heen geraasd. Naast de schrijfstijl zorgden ook het wervelende plot en de uiteenlopende personages voor een snel uitgelezen boek.

Samenvatting
De draken uit Talon hebben de mogelijkheid zichzelf te transformeren tot mens en zich zo in de mensenmaatschappij te kunnen verstoppen. Zo ook Ember en Dante Hill: een drakentweeling die zichzelf drie maanden in de mensenmaatschappij moeten zien te redden. Beide maken al snel vrienden in het mooie Crescent Beach, waar zon, zee en strand dagelijkse kost zijn. Echter draait de tijd dat ze daar verblijven niet alleen maar om het hebben van plezier: Talon houdt hen in de gaten.
Ondertussen heeft de Orde van St.-Joris, de beruchte  drakendoders, opgemerkt dat er een draak verstopt zit in Crescent Beach. Het is aan Garret en Tristan om deze draak te ontmaskeren en te doden. Een simpele taak, maar ook zij moeten proberen zich zo goed mogelijk aan te passen: iets wat voornamelijk Garret niet gewend is.

Menselijke gevoelens v.s. drakeninstinct

Pupil is geschreven in de eerste persoon, wat mij als lezer meer inzicht geeft in de gedachtegangen van de verschillende hoofdpersonages die we volgen. Het gebruik van meerdere perspectieven heeft naar mijn mening in dit boek echt een toegevoegde waarde omdat de personages heel uiteenlopend zijn. Ember is bijvoorbeeld met haar “losbandigheid” een erg leuk karakter om te volgen. Ze probeert zich voorzichtig steeds wat meer te verzetten tegen Talon, want pff.. wat is ze het beu om altijd maar al die regeltjes op te moeten volgen: ze wil vrij zijn! En bovenal: ze wil vliegen! Haar innerlijke draak smacht er hevig naar.
Ember’s aanstekelijke karakter – vlot, gezellig, op zoek naar avontuur – laat langzaam de serieuze Garret ontdooien, ons tweede hoofdpersonage. Er ontstaan zeer menselijke, verliefde gevoelens tussen de draak en de soldaat van St.-Joris: een verboden liefde. De vonk vond ik enigszins vroeg overslaan, maar vervolgens bloeide het heel geleidelijk op. Er werd niets overhaast: het voelde realistisch aan en was bovenal heel erg lief. Echter merk je heel goed dat Garret er erg veel moeite mee heeft: wat nu als ze de draak blijkt te zijn?
Naast de twee verhaallijnen van hoofdpersonages Ember en Garret zit er nog een verrassende verhaallijn in. Eéntje die ik letterlijk niet in het boek verwacht had: de verhaallijn van één mysterieus individu. Ik kan je vertellen dat het Ember’s ideeën over Talon erg op de proef stelt en haar drakeninstinct verbijsterend vlug aanwakkert. Absoluut een “sexy” toevoeging aan dit verhaal. *knipoog*

Wervelend plot maar voorspelbare spanningsboog
Eén ding over het plot is zeker: het is snel en afwisselend. Wervelend, nooit saai. Echter was het plot, en daarmee de spanningsboog, voor mij enigszins voorspelbaar. Veel gebeurtenissen zag ik wel aankomen. Als het een tijdje goed gaat met de personages, kun je er donder op zeggen dat er snel iets mis zal gaan, en dat was ook het geval. Meerdere keren zelfs.
Desondanks vond ik het niet storend omdat dit wel zorgde voor een fijne afwisseling tussen spanning en “rustmomenten”, wat er voor zorgde dat ik constant wilde doorlezen. Ik voelde aan dat er iets stond te gebeuren en geleidelijk brachten de afwisselende perspectieven mij daar naartoe. Heerlijk.
Conclusie: Pupil van Julie Kagawa is een vlot geschreven Young Adult-boek met uiteenlopende personages en een wervelend plot.

Waardering: 4/5 sterren

 

De recensent ontving hiervoor een gratis leesexemplaar van de uitgeverij in ruil voor een eerlijke recensie.
Titel: Pupil | Auteur: Julie Kagawa | ISBN: 978 94 027 0140 1 | Aantal pagina’s: 413 | Datum van verschijnen: 9 juli 2015 | Uitgeverij: HarperCollins Holland

Geplaatst op Geef een reactie

Hét zomerboek van dit jaar: Lobsters van Lucy Ivison en Tom Ellen

7981LobstersCVR

7981LobstersCVRLobsters. Alleen al vanwege de naam wilde ik het boek lezen. Want waarom noem je een liefdesverhaal in vredesnaam lobsters? Ik was onwijs benieuwd naar de reden voor deze titel. En naar het verhaal zelf natuurlijk, want de beschrijving belooft al veel hilariteit!

Het verhaal
Hannah en Sam zijn bijna klaar met hun middelbare school maar zijn allebei nog maagd. Maar als enige maagd van je vriendengroep naar de universiteit gaan, dat kan écht niet. Dus wordt het hun missie om in hun laatste zomer voordat ze aan de universiteit beginnen, hun eerste keer mee te maken. Maar dat loopt niet helemaal zoals gepland. Het wordt een zomer met enorm veel awkward momenten, slechte adviezen van vrienden, en een hoop misverstanden. Maar gelukkig zijn de twee voorbestemd, ze hebben alleen nog een hele gênante weg te gaan.

Misschien niet geschikt om in het openbaar te lezen
Lobsters is zo’n boek waarbij je je lach af en toe gewoon echt niet in kan houden. Ik heb ook in de bus zitten lezen maar moest af en toe stiekem even om me heen kijken of mensen me niet aan zaten te staren omdat ik als een idioot zat te grinniken, of erger. Persoonlijk moest ik ook vaak lachen om Robin, die stiekem fan is van Harry Potter maar zich hiervoor schaamt en zich gedraagt alsof hij een enorme vrouwen-expert is. Ik denk dat alle mannen wel een Robin in hun vriendengroep hebben, net zoals wij vrouwen allemaal wel een Stella in ons leven hebben. Behalve de personages is het verhaal ook echt heel herkenbaar. Zelf kon ik me vooral vinden in de high ten oplossing die Hannah en Sam bedenken om ongemakkelijke wangzoenen te voorkomen.

Heerlijk strandboek
De flaptekst verteldt ons al dat Hannah en Sam een happy end gaan hebben, dus het boek heeft niet echt veel onverwachte wendingen, maar wel flink wat toevalligheden waardoor het misschien niet allemaal even realistisch is, maar toch heerlijk om mee van het zonnetje te genieten. Het is een echt feel-good boek die zeker in je strandtas thuis hoort deze zomer!

Wat ik persoonlijk ook een leuk detail vind om te weten, is dat Lucy Ivison alle Hannah delen heeft geschreven en Tom Ellen alle Sam gedeeltes, waardoor je ook echt twee compleet eigen personages hebt. Zelf lijkt het mij altijd heel lastig om met z’n tweeën een boek te schrijven, maar de auteurs van Lobsters hebben hiermee echt de perfecte manier gevonden.

Van mij krijgt Lobsters 4 sterren. Ook wil ik nog even toevoegen dat ik de cover, ontworpen door Emmy van Ruijven echt super leuk vind! En het fluoriserende kleurtje voegt daar alleen maar meer aan toe. Staat helemaal mooi in mijn boekenkast!

Geplaatst op Geef een reactie

Een Arabisch sprookje

vuurwens1

Ended soon

vuurwens1Ooit leefden mensen en djinns vreedzaam samen. Maar nu woedt er een oorlog.
Zayele is een vrije geest, die haar gearrangeerde huwelijk met de prins van Bagdad koste wat kost wil voorkomen. Ze moet immers haar familie en haar blinde broertje achterlaten.
De djinn Najwa is in opleiding als spion in de oorlog tegen de mensen. Ze leert nog maar net hoe ver haar krachten reiken.
Wanneer de meisjes elkaar toevallig ontmoeten, gebruikt Zayele een krachtige wens en wisselt van plaats met de onwillige Najwa.
Maar de wens heeft onverwachte, grote gevolgen. Beide meisjes moeten nu tussen hun vijanden zien te overleven. Als het bedrog wordt ontdekt, wacht hun een zekere dood.
Dan ontdenkt Najwja een complot dat haar volk moet uitroeien. Hoe kan zij hen waarschuwen?

 

Een nieuwerwets sprookje
Zodra ik in dit boek begon, kon ik me niet ontrekken aan het gevoel dat ik een sprookje las. Een beetje Aladdin en Ali Baba. De djinns reisden zelfs ooit via een lamp en vervullen wensen. Persoonlijk ben ik een groot fan van dit soort hertellingen en ik stond dan ook te trappelen om te mogen beginnen met lezen.
Erg leuk aan dit boek vond ik dat de schrijfster je echt meeneemt naar het leven in Bagdad. Er wordt echt een Arabische sfeer geschetst, waardoor je spontaan zin krijgt om op vakantie te gaan en het paleis zelf te gaan bewonderen.
Maar dan is er de grot nog waar de djinns wonen. Uitgehouwen onder de grond, vol met schitterende edelstenen en een meer van vuur. Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet welke van de twee plaatsen ik het eerst zou willen bezoeken.

 

Als een diesel
Amber Lough schrijft prachtig, ze weet elk beeld heel gedetailleerd bij je op te roepen en slaagt erin het verhaal een aantal leuke en onverwachte plottwists te geven.
Het is daarom dan ook jammer dat het boek voor mijn gevoel als een diesel op gang kwam: traag, maar zodra hij eenmaal gaat, niet meer te stoppen. Tot de helft van het boek zat ik te wachten op echte spanning. Niet dat er niets gebeurd, maar echt pakken kon het verhaal me nog niet.Zodra ik echter over de helft was, ging het ineens als een speer. Een flinke plottwist hier en een levensbedreigende situatie daar, combineer dat met een stel woedende djinns en een paar gemene krengen en taadaa! In het begin legde ik dit boek nog opzij om andere dingen te doen, maar later was dat gewoon onmogelijk. Ik moest hem uitlezen.

 

Hoewel het verhaal wat langzaam op gang kwam, is het origineel en lekker geschreven. Kortom, 4 sterren waardig.

Geplaatst op 1 Reactie

Wie is de ‘One’ voor prins Maxon?

de-one

Ended soon

de-oneHet einde van de Selectie is nabij, de tijd begint te dringen. Van de 35 meisjes zijn er nog maar vier over en één van die vier meisjes zal de bruid van prins Maxon en de toekomstige koningin van Illea worden. America heeft het zichzelf flink moeilijk gemaakt, maar ondanks alle gebeurtenissen in De Elite, zit ze nog steeds in de race om het hart van de prins. En deze keer gaat ze er helemaal voor. America’s twijfels zijn weg, maar hoe zit dat met die van prins Maxon? Voelt hij hetzelfde voor haar als wat zij voor hem voelt? En lukt het America zichzelf te bewijzen tegenover Maxons vader, de wrede, onbuigzame koning Clarkson? 
America’s leven in het koninklijk paleis wordt steeds ingewikkelder. Aan de ene kant wil ze niets liever dan gewoon zichzelf zijn bij prins Maxon, maar koning Clarkson en de andere deelneemsters maken dat erg lastig. Bovendien moet ze continu op haar hoede zijn voor mogelijke aanvallen van de rebellen. Maar er zijn ook lichtpuntjes in de duisternis. Misschien kan ze toch wel wat betekenen voor het koninkrijk, of ze nou prinses wordt of niet. En bovendien is prins Maxon helemaal dol op haar. Of toch niet?
 
Geen twijfels meer
Waar America in De Elite nog continu twijfelde over haar gevoelens en gewoon niet kon beslissen voor wie ze moest kiezen – Maxon of Aspen – komt daar in De One eindelijk verandering in. America heeft haar keuze gemaakt, al blijft het natuurlijk moeilijk om je volledig te geven aan iemand die je elk moment weer aan de kant kan zetten. Toch is het fijn dat de meeste twijfels weg zijn, want America’s wispelturigheid haalde voor mijn gevoel de vaart een beetje uit het verhaal. Daar is nu gelukkig absoluut geen sprake meer van. Integendeel zelfs: ik ben echt door het verhaal gevlogen!
 
Actie en spanning
Nu de meeste twijfels weg zijn is er ruimte voor wat meer actie. De aanvallen van de rebellen worden steeds agressiever en America en Maxon willen niets liever dan daar iets aan doen. Om dat voor elkaar te krijgen, zullen ze echter bepaalde risico’s moeten nemen en die maken het verhaal af en toe behoorlijk spannend! Wat ik persoonlijk ook erg leuk vind, is dat we deze keer ook wat meer leren over de wereld buiten het paleis. Maxon en America maken een paar uitstapjes buiten de paleismuren, waardoor het goed duidelijk wordt hoe het leven er daar aan toe gaat. 
 
Daarnaast zit het boek boordevol plotwendingen, onverwachte gebeurtenissen en een einde dat je echt van je stoel doet vallen. Het verhaal wordt hierdoor al snel een stuk heftiger dan zijn voorgangers, waarschijnlijk ook doordat er in de voorgaande delen juist vrij weinig gebeurde. Er had wat mij betreft nog wel iets meer aandacht aan dat einde besteed mogen worden, maar wie weet krijgen we daar nog wel wat over te horen in de volgende delen (want de Selectie-trilogie blijkt stiekem – en gelukkig! – helemaal geen trilogie te zijn!).
 
Soort-van-afsluiter
Ondanks het feit dat De One dus eigenlijk helemaal niet het laatste deel in de serie is, is het toch een waardige afsluiter van de trilogie. Het verhaal is een stuk spannender dan de voorgaande delen, je leert steeds meer over de wereld buiten de paleismuren en de personages komen steeds meer tot leven. En ook al heeft het boek toch wel een vrij afgerond einde, het maakt alsnog ontzettend nieuwsgierig naar meer. Gelukkig zullen er in elk geval nog twee delen in de serie verschijnen en hebben we natuurlijk de novelles De prins & De lijfwacht nog! 
 
Alleen de titel van dit boek vind ik echt helemaal niets, zo half Engels en half Nederlands. Ik begrijp dat er een deel van de dubbele betekenis verloren gaat als het gewoon De Een zou zijn geweest, maar voor mijn gevoel is dat altijd nog beter dan dit… Ik geef De One vier sterren.
 
Geplaatst op Geef een reactie

Falling Kingdoms: de Young Adult-variant van Game of Thrones?

FallingKingdoms

Ended soon

FallingKingdoms“In een wereld waar magie zo goed als verdwenen is, betekent de ontdekking van een meisje met magische talenten het begin van een oorlog die drie koninkrijken tot op de rand van de afgrond brengt. Als de strijd naar een onvermijdelijk hoogtepunt stijgt, besluiten vier jongeren, elk op hun eigen manier, op zoek te gaan naar een uitweg voor alle ellende. Vier jongeren aan de vooravond van een grote oorlog – durf jij te kiezen?”

Fijne personages
Wauw. Wat vind ik dit een heerlijk boek. Ten eerste ben ik helemaal weg van de verschillende POV’s (Points of View). Dit werkt heel erg goed in dit verhaal. Het is namelijk heel erg interessant om alles vanuit totaal verschillende perspectieven te kunnen lezen. Elk hoofdpersonage heeft zo zijn eigen beweegreden en karaktereigenschappen, wat erg mooi is om te lezen.

De personages zijn interessant opgezet. Je begrijpt hun beslissingen en kunt met ze meeleven. Iets wat eigenlijk erg vervelend is wanneer twee van de personages tegenover elkaar staan en je van allebei helemaal begrijpt hoe ze zich voelen en waarom ze zo handelen als dat ze handelen. Je kunt soms bijna geen beslissing maken: wie moet je als lezer nou “steunen”? Ze hebben allebei een punt!

Verhaal en schrijfstijl
Het verhaal zelf vind ik pakkend, maar niet extreem origineel. Veel dingen waren helaas voorspelbaar, maar dat maakte het boek niet minder leuk om te lezen. Ik ergerde me er niet aan en had eerder het idee van: “Ha, dat dacht ik al.” Gelukkig zaten er wel momenten in die ik niet had zien aankomen, wat er voor zorgde dat het verhaal absoluut interessant bleef.

Wat betreft de schrijfstijl kan ik zeggen dat het typisch Young Adult is. Het is namelijk erg vlot geschreven. Omschrijvingen zijn kort, duidelijk en toch mooi geformuleerd en er zijn geen eeuwig voortkabbelende dialogen waar geen einde aan lijkt te komen. Als je niet oppast ga je er als een sneltrein doorheen en heb je het boek uit voor je het doorhebt. Misschien ook fijn om te weten: het is geschreven in de derde persoon, verleden tijd. Dit werkt heel goed hier.

Young Adult versie van Game of Thrones?
Al met al een heerlijke Young Adult zoals je niet zo vaak ziet. Dat vind ik ook een enorm pluspunt. Er zijn weinig Young Adult-boeken met meerdere perspectieven en een wereld opgebouwd alsof het High Fantasy is, maar wel met de vlotte schrijfstijl en de goed te volgen plots van Young Adult-boeken. Ja, ik durf het te vergelijken met Game of Thrones van George R.R. Martin. HFYA (High Fantasy Young Adult) zou naar mijn idee vaker geschreven mogen worden.

Waardering: 4/5
– Heerlijk snel en makkelijk geschreven.
– Meerdere perspectieven.
– Pakkend verhaal.
– Goed uitgewerkte karakters.
– High Fantasy Young Adult!

Absoluut een aanrader voor de liefhebbers van Young Adults- én High Fantasy-boeken. Dit is de ultieme combinatie. Ik kan niet wachten om deel twee aan te schaffen.

P.s. De Nederlandse variant heet “De wraak van de Kroonprinses”. 😉

Geplaatst op 1 Reactie

Girl Online van Zoe Sugg én Siobhan Curham

Girl Online

Ended soon

Girl OnlineIn Girl Online maken we kennis met Penny, een doodnormaal tienermeisje dat anoniem blogt over alles wat ze meemaakt en over wat er in haar hoofd omgaat. Het probleem van Penny is dat ze alleen een tikje onhandig is en soms in de raarste situatie’s belandt. Als er een video online wordt gezet van zo’n extreem gênant moment, is de ellende compleet. Penny kan haar geluk dan ook niet op als ze hoort dat haar ouders besloten hebben om haar en haar beste vriend Elliot mee te nemen naar New York. Even weg uit alle ellende; naar een land waar niemand haar of het filmpje kent. Maar wat er in New York gebeurt, is niet iets waar ze op had gerekend…

Zoella
Een boek dat zich (deels) afspeelt in New York, klinkt voor mij meteen interessant en vanwege alle aandacht die dit boek op internet kreeg, wilde ik dit boek maar wat graag recenseren. Ik moet er wel bij zeggen dat ik Zoe Sugg, aka Zoella nog niet kende, maar inmiddels weet ik dat ze zelf ook een soort beroemdheid onder bloggers is met haar drukbezochte fasion- en beautyblog. Maar hoewel haar naam als enige op de voorkant van het boek prijkt, is inmiddels uitgelekt dat Zoe dit boek niet alleen heeft geschreven. Dit zorgde voor flink wat ophef. De online reacties waren zelfs zo heftig, dat ze voorlopig even helemaal gestopt is met internet (waarom legt ze uit op haar blog). Best ironisch, gezien het verhaal in Girl Online. 

Afgeraffeld einde
Dat gezegd hebbende, heb ik best genoten van het verhaal. Het is welliswaar simpel geschreven en flink voorspelbaar, maar het is een leuk boek om even mee te ontspannen na een lange dag. Wel zijn er een paar puntjes waar ik me aan ergerde tijdens het lezen. Ten eerste dat Penny nog vriendinnen is met zo’n heks als Megan en ten tweede de manier hoe Elliot omgaat met Penny als hij even boos is (ze zijn toch super hecht?). Waar ik me vooral aan ergerde was het einde. Het boek kon naar mijn mening best een extra hoofdstuk gebruiken. Een boek mag best een happy end krijgen, maar ik wil wel graag weten hoe de personages zo’n happy end gaan realiseren. Het klinkt misschien wat vaag, maar ik wil natuurlijk geen spoilers geven.

Kortom, het boek is oké als je je verstand even op nul wilt zetten, maar als je wat diepgang en verrassingen wilt, zou ik Girl Online aan je voorbij laten gaan. Hij krijgt van mij 3 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Strijden met de elementen in De IJzerproef

de-ijzerproef

Ended soon

de-ijzerproefDe 12-jarige Callum Hunt mag van zijn vader absoluut niet toegelaten worden tot de ondergrondse toverschool het Magisterium. Magiërs zijn namelijk slecht en hebben alleen maar kwaad in de zin. Ze zijn zelfs verantwoordelijk voor de dood van Callums moeder. Wanneer Callum wordt uitgenodigd om mee te doen aan de IJzerproef, de toelatingstest voor het Magisterium, weet hij dan ook wat hem te doen staat: hij moet falen. En dat doet hij. Hij verknalt de test zo verschrikkelijk dat hij honderd procent zeker weet dat hij nooit of te nimmer een voet binnen het Magisterium zal zetten. Maar hij heeft het mis…
De docenten van het Magisterium zien namelijk iets in Call waar hij zelf nog geen weet van heeft. Tot grote woede van zijn vader wordt Call als leerling gekozen van meester Rufus en begint zijn nieuwe leven op het Magisterium. Dat blijkt echter een stuk leuker en interessanter te zijn dan hij had verwacht, en zijn idee om alsnog van school te worden getrapt begint hem steeds meer tegen te staan. Maar er dreigt ook zeker gevaar binnen het Magisterium. Wie is bijvoorbeeld die Vijand des Doods waar iedereen het over heeft? En wie is Call zelf? Om daar achter te komen zal hij toch nog wat langer op het Magisterium moeten blijven, en dan is het alleen maar mooi als je ook nog eens wat lesjes in de magie krijgt!
Twee sterschrijvers
De IJzerproef is geschreven door Cassandra Clare en Holly Black, twee sterschrijvers die we natuurlijk allemaal kennen van series als De Kronieken van de Onderwereld en De Spiderwick Chronicles. En dat is goed te merken. De wereld waarin het verhaal zich afspeelt wordt erg goed opgebouwd, waardoor het niet moeilijk is je voor te stellen hoe het Magisterium eruit ziet, en de personages zijn erg geloofwaardig neergezet. Elk personage krijgt zijn of haar eigen verhaal mee, waardoor je ze stuk voor stuk steeds beter leert kennen. 
Toch vind ik wel dat De IJzerproef net wat minder fijn wegleest dan bijvoorbeeld De Kronieken van de Onderwereld. Het verhaal is hier en daar een tikje voorspelbaar en het duurt best lang voordat het goed op gang komt. Pas tegen het einde wordt het verhaal echt spannend, maar misschien komt dat ook wel doordat dit eerste deel in de serie zich nog voornamelijk richt op de opbouw van de wereld, de personages en het verhaal zelf. Dit gaat in de volgende delen vast wel veranderen, want het einde van De IJzerproef is erg veelbelovend!
Herkenbaar, maar toch origineel
Eén ding dat opvalt aan dit boek, is dat het een paar trekjes heeft die veel van jullie vast wel bekend voor zullen komen. Zo gaat het verhaal over een jongen die vanaf zijn babytijd is gemerkt door een duistere tovenaar en wordt toegelaten tot een mysterieuze toverschool terwijl hij niet eens wist dat hij een tovenaar was, waar hij vervolgens vriendschap sluit met een superslim meisje en een erg vriendelijke jongen. Gaat er al een belletje rinkelen? 
De plot en ideeën in het verhaal zijn dus best wel herkenbaar, maar toch weten Clare en Black er steeds weer een originele draai aan te geven, waardoor de gelijkenissen niet echt storen. Zo is het Magisterium behoorlijk anders dan Zweinstein en zitten de lessen in magie ook flink anders in elkaar. Wel zitten er nog vrij veel losse eindjes in het verhaal, waar ik graag nog wat meer over zou willen weten. Hoe vindt het Magisterium nieuwe leerlingen bijvoorbeeld? Hoe zit het lessysteem eigenlijk in elkaar? En waarom leert elke leerling wat anders en krijgen ze dan vervolgens wel dezelfde test? Hopelijk wordt dit in het volgende deel wat duidelijker.
Jongere doelgroep 
Wat ook opvalt is dat Call nog behoorlijk jong is: hij is nog maar twaalf. De hoofdpersonen in het boek gedragen zich echter vrij volwassen voor hun leeftijd, waardoor De IJzerproef voor young adults en volwassenen zeker ook leuk is om te lezen. Bovendien heeft Call nog heel wat jaartjes te gaan op het Magisterium en zou hij best wel eens, net zoals in de Harry Potter-serie, mee kunnen groeien met de boeken. 
Ondanks de gelijkenissen met Harry Potter en het feit dat het even duurt voor het verhaal echt op gang komt en spannend wordt, vond ik De IJzerproef wel erg leuk om te lezen. Het is een mooi begin van een nieuwe serie die zich afspeelt in een originele fantasiewereld, en het einde van het boek doet absoluut uitkijken naar meer! Ik heb het Magisterium in elk geval alvast toegevoegd aan mijn lijstje van scholen waar ik maar al te graag op zou willen zitten. Ik geef De IJzerproef 4 sterren.