Als ik je weer zie gaat over Lily, die plotseling van haar beste vriendin Sara het verzoek krijgt om de zorg van haar 5-jarige dochtertje Louise op zich te nemen. Als goede vriendin en buurvrouw gaat ze hier uiteraard direct mee akkoord. Totdat ze hoort dat niet alleen Lily is gevraagd om op Louise te passen, maar ook Seb! Seb is de broer van Sara en de ex van Lily. Aangezien ze jaren geleden niet goed uit elkaar zijn gegaan, en hun moeder Lily haat, ziet ze het niet zitten om de opvoeding van Louise én een huis met hem te moeten delen. Wat volgt is een verhaal vol emoties, onverwachte ontmoetingen en oude gevoelens die weer tot leven komen.
De personages
Een van de meest grijpende aspecten van het verhaal zijn de personages. Lily, Seb en Sara worden op levendige wijze neergezet en hebben elk hun eigen complexiteit en diepgang. Lily, met haar innerlijke strijd en haar onuitgesproken gevoelens voor Seb, staat centraal in het verhaal en haar worstelingen voelen authentiek aan. Seb daarentegen is charmant maar gebroken, en zijn interacties met Lily zorgen voor een aangrijpende dynamiek. Hoewel Sara wat minder prominent aanwezig is, blijft haar rol belangrijk voor het verloop van het verhaal. Zij is tenslotte degene die hen in het verleden bij elkaar heeft gebracht en het in het heden (onbewust) opnieuw probeert.
Geen feelgood roman
Gillian King ken ik als een echte feelgood auteur van Nederlandse bodem. Ik ken haar van haar boeken Belofte maakt schuld en Ik vergeet je niet, die ik eerder al heb gelezen. Deze boeken herinner ik me als vrolijke feelgood met een serieuze laag erin verweeft. Als ik je weer zie is veel serieuzer en bevat minder het feelgood-gevoel dan deze voorgaande boeken. De luchtige boventoon waarmee Gillian King serieuze onderwerpen in haar romans kan bespreken ontbrak hier.
Hierdoor heeft het meer weg van het werk van Colleen Hoover, die ook erg goed is in het schrijven van romans met veel drama. Alhoewel ik Als ik je weer zie toch wat beter vind dan het werk wat ik van Colleen Hoover heb gelezen. Dit komt met name doordat dit boek een stuk realistischer overkomt, een goed uitgewerkt verhaal heeft en het drama niet over de top is.
De opzet van dit boek kan een verrassing zijn voor lezers die de luchtige feelgoods van Gillian King gewend zijn. Maar voor fans van emotioneel geladen verhalen (zoals die van Colleen Hoover) is dit boek echte een aanrader.
Een emotionele reis
Het verhaal van Lily en Seb is een emotionele achtbaan die de lezer meesleept van begin tot eind. Het heden wordt op een fijne manier afgewisseld met het verleden. Zo krijg je als lezer steeds een beetje meer te weten over wat er in het verleden tussen Lily en Seb’s familie heeft afgespeeld. Waarom heeft zijn moeder zo’n grote haat voor haar? Hoe komt het dat Sara het haar wel heeft vergeven maar de rest van de familie niet? Beetje bij beetje zullen de puzzelstukjes in elkaar vallen.
Zonder spoilers te geven wil ik graag benoemen dat ik de reactie van de moeder enorm overdreven vind. Lily heeft in mijn optiek geen enkele schuld aan het voorval. Het was een ongelukkige samenkomst van omstandigheden waarbij Lily toevallig betrokken is geraakt. Als er iemand schuld heeft aan de grote gevolgen van deze gebeurtenis, dan is het moeder zelf wel. Nadat de gebeurtenissen zichzelf hebben onthuld in het boek, kon ik tijdens het lezen echt een beetje boos worden op Seb’s moeder.
Conclusie
De schrijfstijl van Gillian King is meeslepend en zorgt ervoor dat het boek als een trein leest. Ondanks de zware thema’s die worden behandeld in het verhaal. Hoewel het misschien niet de typische feelgood is waar je op rekent, is het een mooi verhaal dat diepe emoties oproept en je laat nadenken over liefde, verlies en vergeving. Als ik je weer zie is een aanrader voor lezers die houden van een emotioneel geladen roman vol drama en onverwachte wendingen. Van mij krijgt het een mooie score van 3 sterren.
Toen ik dit boek zag dacht ik “wauw mooie cover!”. De titel vind ik heel mysterieus, is er wel een midden als je Nergens bent? Daarnaast, hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer je ziet. In eerste instantie zie je alleen dat meisje in een ruimte met graffiti op de muur. Maar er zit ook prikkeldraad om haar arm en ze draagt een amulet – dat had ik de eerste keer dus niet gezien. Daarnaast is de letter N net even in een andere tint roze. Ik twijfelde wel een beetje of ik het zou gaan lezen, want aan de ene kant sprak het me heel erg aan en aan de andere kant is het een boek dat valt onder de romans. En meestal liggen dat soort boeken me niet zo, maar ik ben blij dat ik het heb gelezen want het was uiteindelijk erg mooi!
Cath is fan van Simon Snow, maar zo zijn er wel meer. Het enige verschil is dat een Simon Snow-fan zijn voor Cath net zo veel betekent als kunnen ademen voor de rest van de mensheid. Als Cath niet over Simon Snow leest, in boeken waarin hij de hoofdpersoon is of op forums, dan schrijft ze fanfictie of verkleedt ze zich als een van de personages uit de films.Tot nu toe was haar tweelingzus Wren net zo gek op Simon Snow, maar nu ze gaan studeren is het fangirlen er voor Wren wel een beetje af. Cath zal nu dus alleen door haar veelal fictieve leven moeten gaan.