Tag: romance

Geplaatst op door — Geef een reactie

Carissa Broadbent- The serpent and the wings of night

Het verhaal:

Oraya is mens, maar woont met een vampier. Toen ze klein was, werd ze gevonden onder het puin, door de koning van de Hiaj vampieren genaamd Vincent. Heel haar leven stoomt hij haar al klaar voor het toernooi genaamd Kejari. 1x per eeuw wordt dit eerbetoon gehouden voor de Godin Nyaxia, moeder van de Nacht, Schaduw en Bloed. Moeder van alle vampiers. Het is een barbaars toernooi van vijf beproevingen gedurende een periode van vier maanden. Er kan maar 1 persoon als winnaar uit komen en die krijgt een persoonlijk geschenk van de Godin. Vincent won hem 200 jaar geleden al en hoopt nu dat Oraya hem wint. 
Voor één van de proeven is het nodig om samen te werken. Ze komt terecht bij Raihn. Hoewel hij de vijanden is, moet ze hem leren te vertrouwen. Echter ontstaat er al gauw meer dan alleen rivaliteit. En laat de Kejari daar nou niet de beste plek voor zijn…

De schrijfstijl:

De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar er gebeurt genoeg waardoor het je aandacht vast blijft houden. Carissa heeft een beeldende schrijfwijze die goed van pas komt voor de omgeving en alle vreemde wezens. Ondanks dat het een en al fantasy is, kun je je er toch een goed beeld bij vormen. 
De spanning werd lekker opgebouwd en ik vond het geen moment voorspelbaar waardoor ik door bleef lezen. Hoewel het dus een ruim 500 bladzijden durend verhaal is, heb je echt het idee dat je er doorheen vliegt. 
Alle vreemde namen kunnen misschien wat ingewikkeld zijn, gelukkig zit er achterin een woordenlijst zodat je terug kan kijken als dat nodig is.

De personages:

In het verhaal maken we kennis met verschillende soorten vampieren. Zo hebben we bijvoorbeeld de Hiaj, die te herkennen zijn aan hun dunne vleugels en de Rishan die te herkennen zijn aan hun vleugels met veren. 
Oraya leren we door het verhaal heen goed kennen. Heel haar leven heeft ze geleerd dat ze bang moet zijn voor vampieren, maar gelukkig heeft Vincent haar goed klaargestoomd zodat ze prima voor zichzelf kan zorgen. 
Ook krijgen we gedurende het verhaal een stukje genaamd ‘Intermezzo’.  Hierin lezen we over haar leven vroeger met Vincent en over haar eerste vriendje waardoor je haar nog beter leert kennen. 
Daarnaast leren we Raihn kennen. Hij is een meedogenloze moordenaar, maar ook van hem krijgen we dingen te weten over zijn verleden. Hoewel hij meedogenloos is, kan hij ook heel zachtaardig zijn. 
Mische leren we iets minder goed kennen, wel is ze heel behulpzaam en staat altijd voor iedereen klaar. Zo helpt ze Oraya met haar magie onder controle brengen.

Mijn mening:

Wat heb ik genoten van dit boek! Het bevat vampieren, strijd om leven of dood, liefde en verraad, wat voor dit heerlijke fantasyverhaal zorgde. Zoals ik al voorbij zag komen en waar ik het helemaal mee eens ben: Het is Hungergames meets Twilight vibe. Ik vond het jammer toen ik hem uit had en kan niet wachten om in het tweede deel te beginnen want ik blijf graag nog wat langer in deze vampierwereld.

Kronen van Nyaxia:

The serpent and the wings of night is het eerste deel in de reeks. Na dit deel wil je gegarandeerd verder. Gelukkig is het tweede deel, genaamd ‘The ashes and the star cursed king’, afgelopen woensdag verschenen zodat we gauw weer verder kunnen genieten van deze heerlijke fantasyboeken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Laura Wood- Drie wensen en een vloek

Het verhaal:

Clemmie haar leven ziet er momenteel niet zo rooskleurig uit. Haar vriend, of liever ex!, is ervandoor gegaan met een andere vrouw, ze is ontslagen en als klap op de vuurpijl kan ze haar appartement niet meer betalen. Tijdens een dronken bui besluit ze samen met haar zussen Serena en Lil om de liefdesverdrietspreuk uit te voeren. Alle drie doen ze een wens voor Clemmie en vervloeken ze de aanstichter. Lil wenst voor: Ware liefde. Clemmie wenst voor: Een fijne baan en Serena wenst voor: Hete sex. Serena’s wens komt echter sneller uit dan gedacht als Clemmie de knappe Teddy ontmoet. Na een hete nacht besluit ze om zo te vertrekken in de veronderstelling om hem nooit meer tegen te komen, maar de spreuk heeft toch iets anders in gedachten.

De schrijfstijl:

Het verhaal wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Clemmie. De fijne en vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat het heerlijk wegleest. Hoewel het wat voorspelbaar is, zoals de meeste romantische verhalen, bleef het erg leuk. Het bevat genoeg humor om je regelmatig te laten lezen met een lach op je gezicht, maar heeft ook diepgang waardoor je de personages echt leert kennen.

De personages:

Dat Clemmie het niet makkelijk heeft gehad is wel duidelijk. Haar vader heeft zich nooit om haar bekommerd en haar laatste twee exen waren vreselijk. Laura weet alle bijkomende emoties mooi over te brengen waardoor je echt met haar meevoelt. Het liefst zou je Clemmie knuffelen en haar al het geluk in de wereld wensen. Gelukkig heeft ze twee ontzettend lieve zussen die deze taak goed volbrengen en precies weten hoe hun vader is. Alle drie staan ze voor elkaar klaar en helpen zo goed ze kunnen.  Clemmie vermijdt het liefst alles waarbij ze zich ongemakkelijk voelt en door het verhaal heen merk je dat ze een ontwikkeling doorgaat. Ze komt steeds meer voor zichzelf op en laat niet meer over zich heen lopen. Go Clemmie!

Mijn mening:

Ik geef dit boek 4 sterren. Het is een heerlijk zomers romantisch verhaal met diepgang. Perfect om even wat makkelijks te lezen in het zonnetje.   Hoewel het dus wat voorspelbaar is, is het geen moment saai en de heerlijke romantische spanning is door het verhaal voelbaar. Ik kan niet wachten om meer te lezen van Laura Wood.

Een mooie quote uit het verhaal:

‘Soms moet je risico’s nemen, een afslag van een tweesprong volgen die je niet zag aankomen om op de plek te belanden waar je thuishoort.’

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Things we hide from the light – Lucy Score

Things we hide from the light is het tweede boek in de Konckemout-serie van Lucy Score. Onze recensie van Things we never got over – het eerste boek – kan je hier lezen.

In Things we hide from the light volgen we de politiecommissaris Nash. Hij staat bekend om twee dingen: een echte good guy en in uniform nog knapper dan hij al is.  De twee kogels die hij een tijdje terug in zijn lichaam kreeg, hebben een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen gebracht. Hij kampt sindsdien met paniekaanvallen en nachtmerries. Dat houdt hij natuurlijk verborgen voor iedereen, alleen zijn buurvrouw en oude bekende, Lina, ziet de echte Nash.

Lina wil zo snel mogelijk weer uit Knockemout vertrekken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als Nash en Lina plotseling op elkaar aangewezen zijn…

De hoofdpersonages Nash en Lina hebben beide een stoere kant, maar ze zijn niet bang om hun kwetsbaarheid aan elkaar te tonen. Hun relatie is een spel van aantrekken en afstoten, gedurende het hele boek. Nash droomt er al lang van om een ring om iemands vinger te doen, terwijl Nina zichzelf alles behalve als relatiemateriaal beschouwt. De twee hebben beiden een achtergrondverhaal dat ook bij beide personages goed uitgewerkt is. De twee maken dan ook een hele evolutie mee doorheen het boek.

Helaas is het verhaal van Nash en Lina niet zo memorabel als ik had gedacht dat het zou zijn. Het begin voelde zelfs heel erg cringe aan voor mij. Misschien kwam dat door de vertaling? Ik kan mijn vinger er niet meteen op leggen, maar ik heb wel meermaals gedacht ‘wie zegt dit nu?’ en dan met mijn ogen gerold… Ik vond het ook een beetje té veel gefocust op hoe geil ze van elkaar werden als ze bij elkaar in de buurt waren. Het is een slowburn, maar een beetje te veel insta-liefde en lustgedreven. Bovendien vond ik het ook veel te lang, het verhaal had veel zaken die echt overbodig waren.

Net zoals in het eerste boek blijft familie in dit boek centraal staan. Het blijft leuk om dezelfde personages terug te zien komen in dit boek. We maken ook kennis met de personages die een grote rol krijgen in het derde boek, waardoor ik benieuwd ben. Verder is er ook een thrilleraspect in Things we hide from the light. Dat zou het boek wat meer diepgang geven, maar ik vond het thrillergedeelte redelijk voorspelbaar en het gaf voor mij niet de verwachte meerwaarde.

Aanrader of niet?

Things we hide from the ligth is een slowburn die helaas niet enorm memorabel was voor mij … Toch kijk ik enorm uit naar het verhaal van Lucian en Sloan in Things we left behind, dat in april vertaald wordt en uitkomt in het Nederlands. Ik geef dit boek helaas 2 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A touch of ruin – Scarlett St. Clair

*Let op: Dit is deel 2. Heb je deel 1 nog niet gelezen? Scroll dan niet verder.

In het tweede deel van de Hades x Persephone serie krijgen onze lieftallige goden weer aardig wat drama te verduren. Persephone begint een oorlog tegen de machtige god Apollo voor het breken van het hart van haar vriendin, Hades blijkt nog wat dingen verborgen te hebben gehouden voor Persephone en er staan levens op het spel.

Worldbuilding

Ik blijf het enorm leuk vinden dat het verhaal zich afspeelt in meerdere werelden (de bovenwereld en de onderwereld). Voor mij is de onderwereld een plek om even te ontsnappen aan de realiteit en de waan van de dag. Bijna een soort scheidslijn tussen een contemporary, en een fantasy boek. Af en toe blenden deze werelden samen. Ook ontdekken we in dit boek een aantal nieuwe locaties, zoals Inquinity. Hier had ik graag nog wat meer van willen zien, maar als ik het goed begrijp komt dit in boek drie wat meer aan bod. Verder vind ik de Furiën ook een goede toevoeging. Zij houden de goden wat intoom en zorgen er voor dat er een stukje realiteit in het verhaal zit (ook als god zijnde zijn er grenzen).

St. Clair weet de werelden goed te beschrijven. Zeker als het op tuinen aankomt zie, ruik en voel ik de bloemen bijna. Dit geldt ook voor de bekende plekken zoals het paleis van Hades, het kantoor van New Athene News, het kleine appartement van Persephone en Lexa, Nevernight, noem het maar op. Wel had ik graag wat meer willen zien van Affodill, het dorp in de onderwereld. Hoe wonen de zielen daar? Hoe zien hun huizen en winkeltjes er precies uit?

Plot

Normaal schrijf ik eerst over de personages, maar dit zijn er inmiddels zoveel dat ik het ga combineren met het plot. Ik heb dit tweede deel vier sterren gegeven (het eerste deel kreeg er vijf). Dat komt vooral door het volgende. In het eerste deel was de seks die in het boek voor kwam nog stomend, nuttig, spannend. In dit tweede deel lijkt het bijna alsof Hades denkt alles op te kunnen lossen door Persephone eens even flink te verwennen. Heb je net een trauma opgelopen? Heb je net een dierbare begraven? Ben je net ontvoerd? Hades neemt je wel even mee naar zijn slaapkamer (al redden ze die negen van de tien keer al niet). Het voelde daardoor nu wat doelloos en niet op zijn plaats in het verhaal. We love some spice, maar niet tien uur per dag.

Wat ik daarnaast ook wat jammer vind, is dat alles om Persephone lijkt te draaien. Ja duh zij is de hoofdpersoon, maar ze lijkt weinig interesse in anderen te hebben. Zo trekt Sybill bij haar in, maar vraagt zij nooit aan haar wat zij gedaan heeft die dag of hoe het met haar gaat. Ook na het schrijven van het artikel over Apollo toont ze weinig medeleven voor haar vriendin en is eigenlijk alleen met zichzelf bezig. Waar haar vrienden soms een arm om hun schouder nodig hadden ligt Persephone weer in het bed van Hades.

Buiten bovenstaande om vind ik Persephone een hele stoere vrouw. Ze trotseert de wereld van de goden met haar schrijverspen wat laat zien dat woorden soms meer waard zijn dan een echt gevecht. Tegelijk heeft ze een groot hart dat liefde strooit aan iedereen. Ze voelt echt, waardoor haar verdriet ook echt voelt.

Conclusie

Ja, do I need to say more? Fanatasy, spice en romance gaan altijd wel goed samen en zijn ondertussen bijna een garantie tot succes. Ik kijk al uit naar boek drie en kan niet wachten om dan weer een recensie voor jullie te kunnen schrijven!!!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Love on the brain – Ali Hazelwood

Love on the brain is een heerlijk New Adult boek dat gaat over enemy’s to lovers. Bee Königswasser krijgt een aanbod om leiding te geven aan een groot project binnen de neurowetenschap. Zij zet zich in voor bètavrouwen die altijd overschaduwd worden door de dominante mannelijke dokters. Zo heeft ze een beroemd Twitter account waar ze anoniem vecht voor meer gelijkheid. Vol goede moed zegt ze haar leven op en verhuisd naar Houston om daar het project te gaan leiden. Echter doet ze dat niet alleen, maar samen met haar aartsrivaal, Levi. Of blijkt hij toch zo slecht nog niet?

Personages

Het was even wennen om Bee te leren begrijpen. Ik kan haar humor erg waarderen. Bee heeft veel trauma’s opgelopen in haar jeugd en latere tienerjaren, waardoor haar beweegredenen meer dan logisch zijn. Wat ik minder logisch vind zijn de vele keren dat Bee flauwvalt. Bij het zien van een pluchen spin, een karretje dat bijna omvalt, je kan het zo gek niet verzinnen. En toevallig is Levi iedere keer in de buurt om haar op te vangen. Er komt vervolgens geen uitleg waarom zij dit heeft (bijvoorbeeld een onderliggende aandoening) wat ik echt een gemiste kans vind. Ook heeft Bee een tweelingzus, Reike. Zij is heel reislustig en deelt dezelfde humor als haar zus. Mocht er ooit een deel bij komen, zou ik graag een boek vanuit Reike lezen!

Naast Bee is Levi het belangrijkste karakter. Ook hij heeft trauma’s te verwerken gehad en heeft daardoor een wat aparte manier van communiceren opgebouwd. Verder is hij eigenlijk de ultieme dokter met een goddelijk lijf, een zorgzaam karakter en een gekmakende verliefdheid. Iets te rozengeur en maneschijn misschien, maar laten we niet vergeten dat het een zwijmel boek is 😉

Het verhaal

Het boek is naar mijn mening precies lang genoeg. Ik heb helemaal geen verstand van neurowetenschap, maar het is heel begrijpelijk omschreven. Daardoor is het makkelijker om met het verhaal mee te gaan. Je wordt als lezer ook niet overspoelt met personages wat erg fijn is. Nogmaals moet je natuurlijk niet te veel diepgang verwachten, maar het echt zien als een lekker makkelijk boek waar je niet te veel bij hoeft na te denken. Er zijn een heleboel misverstanden tussen Bee en Levi waardoor het verhaal soms wendingen neemt waarbij je het boek door de kamer wilt smijten. Op een goede manier haha.

Ook was het heel tof hoe vrouwen emancipatie terug komt in dit boek. Bee heeft een groot voorbeeld: Marie Curie. Een beroemde vrouwelijke wetenschapper. Door het boek heen zijn er allemaal feitjes over Marie’s leven die echt passen bij het karakter en de drijfveren van Bee.

Plot

Zonder spoilers te geven, vond ik het einde echt te ver gezocht. Het gaf een beetje Fifty shades of grey vibes. Het meisje verkeert in gevaar en de stoere jongen komt haar redde, einde. Ik kreeg er vooral veel vraagtekens van. Het paste gewoon weg niet bij het verhaal. Hoe uiteindelijk Bee’s digitale leven samen komt met haar echte leven vond ik wel heel leuk om te lezen. Het geeft een extra dimensie aan het verhaal. Zeker als alles in de soep begint te lopen…

Al met al vond ik het een vermakelijk boek. Heerlijk voor even tussen door. Als ik het boek vergelijk met ”De Liefdeshypothese” vind ik dat boek toch ietsje beter. Dat heeft echt te maken met de plot die ik niet passend vond. Wel kan ik dit boek echt aanraden als je De Liefdeshypothese ook leuk vond! Alles bij elkaar genomen geef ik het boek 3,5 ster.