Precies een jaar geleden dacht een groep tieners de avond van hun leven te hebben op een besloten feestje. Hiervoor was het Instagrammuseum in Amsterdam afgehuurd. Echter eindigde deze nacht in een bloedbad. Een jaar later gaan twee broers viral met hun YouTube serie waarin complottheorieën over museumnacht worden besproken. Ze organiseren een nieuwe museumnacht waarbij de gekozen vriendengroep €50.000 krijgt wanneer zij allemaal veilig het pand weten te verlaten. Maar je raad het al: dat blijkt een helse opdracht…
Slasher
Een slasher is een horrorfilm waarin een seriemoordenaar meestal een groep vrienden stalkt en bedreigd/vermoord. Hierin is de moordenaar onbekend, bijvoorbeeld door het dragen van een masker. Zelf ben ik meestal niet zo’n fan van slashers. Er zit een berg aan clichés in (natuurlijk doet de telefoon het niet, blijkt het die vriendelijke achterbuurman te zijn en halen de hoofdpersonen de domste acties uit). Daardoor vind ik het soms lastig dit boek te beoordelen. Ik hou namelijk wel van horror, spanning, etc. Bij een slasher draait meestal de hele film om het ontsnappen aan de moordenaar. Er komt weinig voor en na. Dat is met dit boek ook zo. De intro, waarin je kennis maakt met de personages, is heel kort. Dit past dus wel bij een slasher, maar in een boek heb ik echt liever wat meer diepgang om de personages te leren kennen.
Personages
Over die personages gesproken. In het boek wisselt ieder hoofdstuk af met een ander lid van de vriendengroep. Het boek is in de ik-vorm geschreven waardoor je op deze manier een beter beeld krijgt van ieders gedachten en belevenissen. Als kind vond ik de ik-vorm geweldig. Nu ik ouder ben vind ik dit helemaal niet fijn meer. Je mist voor mijn gevoel een stuk informatie en het voelt heel kinderlijk. Doordat er zoveel personages zijn had ik in het begin moeite iedereen uit elkaar te houden. Wat zoveel personages toevoegt aan het boek is de diversiteit. Ieder personage heeft zo zijn eigen struggles en ik denk dat er voor veel mensen wel iemand is waar je je in kunt herkennen. En net als bij de bekende slasherfilms zijn de personages lekker naïef. Zo zit je op de bank tegen je boek te schreeuwen en op je nagels te bijten. Ik vind het wel heel jammer dat de personages zo oppervlakkig beschreven zijn. Ik heb niet het idee dat ik nu echt personages heb leren kennen. Daardoor kwam het plot ook een beetje uit de lucht vallen voor mij. Ik kon mij niet inleven in het einde en vond het zelfs super ongeloofwaardig. Ook hoe de personages omgaan met rouw en verdriet snapte ik niet helemaal. De gevoelens die zij zouden ervaren voelden nep aan.
Social-media
Een Instagrammuseum is natuurlijk helemaal van deze tijd. Het lijkt mij heerlijk om als schrijver daar je creativiteit helemaal op los te laten. Hoe Thijssen de invloed van social-media doortrekt naar de vriendengroep vind ik heel tof. Zo houden de vrienden de schone schijn op dat zij elkaar goed kennen, alles over hebben voor elkaar en niet zouden weten wat zij zonder elkaar zouden moeten. Maar tijdens museumnacht blijkt wel wat een leugens dat allemaal zijn. Bijna ieder lid draagt een groot geheim bij zich en vinden het geen probleem elkaar te verraden of achter te laten. Dit lijkt natuurlijk op de nep van social-media. Een plek waar iedere relatie perfect zou zijn en iedereen een geweldig leuk leven heeft.
Conclusie
Uiteindelijk geef ik dit boek 3 sterren. Ik ging als een trein door het boek heen. Er was spanning en sensatie. Wel vond ik het boek af en toe echt te oppervlakkig. Dat hoort dan wel een beetje bij een slasher, maar in boek vorm had dit van mij toch iets meer aandacht mogen krijgen. De actualiteit en creativiteit vond ik heerlijk.