Opgepast, deze recensie bevat spoilers van Toen De Maskers Kwamen.
Sloan en Cherry zijn de enige twee overlevenden van een aanval op het zomerkamp waar ze werkten. Ze kenden elkaar pas net, maar door hun gedeelde trauma zijn ze nu onafscheidelijk. Totdat Sloan meer te weten komt over de motieven van de groep achter de aanval. Is Cherry wel echt een slachtoffer, net als Sloan, of hoort ze bij de aanvallers? Hoe meer de gaten in Sloans geheugen worden gevuld en hoe meer ze ontdekt, hoe minder logisch het allemaal lijkt. Wie spreekt de waarheid? En wie overleeft de ontknoping?
Een psychologische thriller over trauma, PTSS, een verziekte codependente relatie en de kracht van je eigen verbeelding. Dit boek houdt je tot de laatste bladzijde op het puntje van je stoel.
Rating
Wat een boek. Maar écht. Dit deed me beseffen hoe graag ik als kind horrorfilms keek, en hoe hard ik kon opgaan in de narratief van slasherfilms met de dubbele bodems en meergelaagdheid van dit soort verhalen, mits de uitwerking ervan goed is. Wat hier vast en zeker het geval is.
Op Goodreads heeft Toen De Maskers Kwamen onder zijn Nederlandse titel nog niet veel reviews, dus heb ik me even toegelegd op zijn originele, Engelse variant, om daar de ratings en reviews van te ontaarden: Last Girls Standing. Dit boek had een gemiddelde rating van 3.24 sterren over 1771 ratings. Op Amazon waren dit er gemiddeld 3.5 over 102 ratings. Op hebban waren er nog geen ratings te zien. Wat dit boek tot een algemeen gemiddelde van 3.3 kan herlijden. Ik vind dit persoonlijk net te laag, ik heb het 4 sterren gegeven.
Verhaal
Zoals hierboven te lezen was gaat Toen De Maskers Kwamen over Sloan en Cherry die een massamoord op een zomerkamp hebben overleefd. Sloan kampt met zware PTSS. Hierdoor herinnert ze zich niet goed wat er die nacht is gebeurd tussen het horen van de eerste schreeuw en het terug bij zinnen komen in het bloed van de kampbewaarder. Doorheen het verhaal twijfelt Sloan aan de validiteit van Cherry die haar missende herinneringen probeert in te vullen. Sloan is er hoe langer, hoe meer van overtuigd dat Cherry betrokken was bij het uitmoorden van het zomerkamp, samen met de “Morte Hominus”; de sekte die dit voor elkaar kreeg.
Naarmate het verhaal vordert, krijg je als lezer hoop op het ontrafelen en ontdekken van de missende herinneringen van Sloan. In het begin wordt er informatie aangegeven die je laat denken dat je de fijne details van de zomerkampmoord weet, maar al snel begint de panische aard van Sloan sinds de gebeurtenis, de validiteit van haar eigen herinneringen te bevuilen. Niets is wat het lijkt.
Pacing
Ik las enkele reviews op Goodreads nadat ik had gezien dat mensen drie sterren aan het boek hadden gegeven, ik vond het echt nog een extra ster verdienen. Al snel zag ik een gemene deler naar voor komen in de reviews: het tempo, ofwel de pacing van het verhaal. Mensen vonden dat het verhaal maar schoorvoetend vooruit bewoog, en dat de relatie tussen de personages ook niet diepgaand aanvoelde. Ik ga hier echter niet mee akkoord.
Ik vond de pacing perfect passen bij het genre van het verhaal; een verhaal dat een homage is aan slasher- en horrorfilms, specifiek uit de ‘80s. Je zit pagina na pagina op het puntje van je stoel. Je daalt mee af in het overdenken van Sloan en het samen proberen rapen van details om haar herinneringen terug te winnen. Dit allemaal, in combinatie met de nachtmerrie-achtige scenarios van een sekte die de wereld probeert te resetten met een massamoord.
Voor mij als lezer, was dit tempo perfect, omdat ik iemand ben die, als ze True Crime series kijkt bijvoorbeeld, altijd op Wikipedia gaat zoeken wat de details zijn van de case en zo ontdekt wat er is gebeurd, nog maar 10 minuten na de start van de documentaire of aflevering. Dit boek was voor mij dus een geweldige oefening in geduld, ik wilde zo vaak doorbladeren om te zien wat er ging gebeuren, maar neen. Ik heb mezelf in bedwang gehouden en alles ontdekt zoals de auteur het bedoeld heeft. Het tempo was voor mij perfect, alles landde exact waar het moest landen.
Personages
Alle personages in dit boek waren goed geschreven. Het waren “round characters” zoals men wel eens durft zeggen, die allemaal meerdere lagen hadden. Cherry was een rebel met een soft-side, die alles voor Sloan zou doen. Maar door de narratie vanuit Sloans perspectief, ga je als lezer twijfelen aan de goedheid van Cherry. Je begint te denken dat Cherry zelf in heel het moordcomplot zit en een co-depending relatie met Sloan heeft uitgewerkt om uiteindelijk ook haar van kant te maken.
Naar mate het verhaal vordert, ga je echter steeds meer en meer twijfelen of Cherry niet het two-faced karakter is, maar Sloan. In Sloans afdalen in haar PTSS, trauma, verleden, zoeken naar antwoorden, merk je als lezer dat ze steeds maar meer in het nauw wordt gedreven door compulsief overdenken. Ze rijgt allemaal theorieën aan elkaar om antwoorden te vinden op de gaten in haar geheugen. Elk detail vormt ze om in de gekste theorieën om maar iets van verklaring te vinden voor waarom haar brein heeft besloten dat haar herinneringen te zwaar zijn voor haar om mee om te gaan. Sloan is een unreliable narrator, maar je bent al zo diep mee naar antwoorden aan het zoeken met haar, dat het lang duurt voor je dat zelf goed en wel doorhebt.
Einde
Het einde van dit boek was zo out of pocket, maar ergens had ik wel het gevoel dat dit was waar het boek de hele tijd naartoe ging. Het laatste deel van het boek las ik met mijn mond open van verbazing en ontzag, er volgde zelfs een “what the f-bomb?!”. Wat een einde!
Ervaring
Dit boek is zo goed geschreven. Natuurlijk zijn er op het einde nog immens veel vragen en opengelaten verhaallijnen, maar niet op zo’n manier waarop het voelt alsof de auteur zich hier niet van bewust is. Het voelt écht aan als een oude slasherfilm waarin het einde zo out of the left field is, dat je nog duizenden andere theorieën kan vastknopen aan wat het hele verhaal kan betekenen. Dugan heeft dit van start tot finish meesterlijk uitgewerkt.