Vampiers, Versailles in de tijd van de Zonnekoning (hier: Schaduwkoning), Klassenstand met vampiers als heersend bewind, en nog zoveel meer. Ik luister, en nog beter – ik lees, met heel veel interesse. Hof van Schaduw (deel 1 in de Vampyria serie) van Victor Dixen is vanaf vandaag verkrijgbaar in alle boekhandels, maar ik had de eer het boek al eerder te mogen lezen. Hartelijk dank voor het recensie-exemplaar Luitingh & Sijthof in ruil voor een eerlijke recensie (alsook ter voorbereiding voor een ander speciaal artikel dat jullie binnenkort op de website zullen zien verschijnen – hint: auteur interview!). Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor Victor Dixens Hof van Schaduw, het eerste deel uit de Vampyria-serie.
Verhaal
Wat als Frankrijk in de tijd van de Zonnekoning er eentje was waarin vampiers aan het hof staan en over de wereld heersen, hold my purse, zei Victor Dixen want dit is exact het verhaal dat hij in het eerste deel van de Vampyria serie, Hof van Schaduw, heeft neergepend. Het concept van het verhaal was heel erg goed en ook een goede pitch, wat me ook aanspoorde om op jacht te gaan naar een recensie-exemplaar van dit verhaal. Ik wilde het koste wat het kost kunnen lezen voor een review omdat het klonk als iets dat perfect binnen mijn interesseveld paste. Het verhaal is exact zoals het omschreven is, wat voor velen natuurlijk al een sprong van geluk opbrengt, want vaak grijpen verhaal-omschrijvingen net naast de bal die ze willen vangen.
Ondanks dat het verhaal exact was zoals het omschreven werd, had ik er wat bedenkingen bij. Deze bedenkingen zijn voornamelijk gecreëerd door Dixen’s schrijfstijl. Namelijk, ik vind dat de lore en achtergrond van de verhaalwereld nogal vluchtig is beschreven en dat er veel werd ge-infodumpt aan het begin en dat veel dingen telkens herhaald werden. Alsof het verhaal zichzelf constant moest herinneren aan bepaalde aspecten van de achtergrond. De manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht voelde nogal vaak een beetje geforceerd in plaats van dat het organisch werd verweven in de verhaallijn. Het was voornamelijk de innerlijke monoloog van protagonist Jeanne die alles uitlegde, waardoor ik weinig voelde alsof ik veel van de wereld rondom haar zag. Dit vond ik dan wel spijtig.
Schrijfstijl
Victor Dixen heeft een heel erg levendige schrijfstijl, je kan echt heel goed voor je zien wat er omschreven wordt. Dit vond ik heel aangenaam, omdat ik alles echt goed voor me kon zien. Maar, in zijn enthousiasme om zo levendig te schrijven, is hij soms net iets te fanatiek waardoor het tempo van het verhaal veel te snel is. Alles volgt elkaar echt tak-tak-tak op. De lezer krijgt weinig pauzes om te verwerken en alles wordt heel erg verteld, in plaats van getoond qua acties, wat spijtig is. Het voelde voor mij alsof mijn hoofd de hele tijd alert moest zijn voor de acties die maar bleven volgen op elkaar aan snel-tempo. Hierdoor voelde heel veel aspecten van het verhaal erdoor gedraafd, wat spijtig was, want je kan duidelijk lezen en voelen dat het grote theorieën zijn en veel uitwerking nodig heeft om de wereld van Vampyria in stand te houden. Echter, zoals ik hiervoor al heb aangehaald, is de manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht – aan de hand van veel innerlijke monoloog van Jeanne, alsook door conversaties die net te dik alles erop legde over de lore van het verhaal.
Personages
Hof van Schaduw heeft een rijke cast aan personages, waarvan de familie van het hoofdpersonage al in de eerste vijf pagina’s wordt uitgemoord. Gezellig, niet? Dit is dan ook de drijfveer en motivatie voor protagonist, Jeanne vanaf de start van het verhaal. Om de moordenaar van haar familie te vermoorden. Jeanne als personage, na bijna 200 pagina’s was niet mijn favoriet. Ik vind haar interne monoloog nagenoeg heel irritant, een beetje te koppig en bovenal een heethoofd. Hierdoor kwam Jeanne nogal sterk over als een “Mary Sue” personage, ik voelde niet dat ze echt heel diepgaand was uitgewerkt en dat er iets schuilging achter haar persona, wat spijtig was, want dit had zeker wel de spunk van een badass heroine maar de executie heeft aan wensen overgelaten.
Op de kostschool waar Jeanne naartoe gaat heb je ook een waaier aan personages. Veeleer de karikaturen die je in zulk een setting tegenkomt. De beste vriendin die niemand mag, de rijke pestkoppen, dat ene personage dat wel een band wilt smeden maar een beetje vaag doet naar de protagonist toe, een resem aan mannelijke kandidaten voor een potentiële romance, en leerkrachten die enerzijds de protagonist de hemel in prijzen, of net dat soort leerkracht zijn dat niemand mag en dus al hun leerlingen als minderwaardig behandelen en alleen maar snauwen.
Verder vond ik de relaties tussen de personages ook niet echt overtuigend. De dialoog tussen de vrienden van Jeanne en Jeanne voelde heel erg stuntelig en de liefdesrelatie uit het boek had totaal geen opbouw om dan opeens abrupt tot een einde te komen. Dit vond ik vrij spijtig, want ik ben er zeker van dat als de relaties verder, beter en meer diepgaand uitgebouwd waren, dat het veel duidelijker over zou gekomen zijn en met meer overtuiging ook.
Details
Het boek gebruikt heel veel details en worldbuilding. Ik denk soms een beetje té veel omdat Dixen zoveel in zijn wereld wilt steken dat er niet altijd genoeg diepgang gaat in de historische feiten en invloeden die hij in zijn boek steekt. De vier (hier vijf) humoren bijvoorbeeld, dit wordt kort uitgelegd en daarna veel herhaald, maar het blijft een beetje in het midden waar de relevantie hier vandaan komt (dit is een gegeven uit de medicijnkunst uit de tijd die toen geloofd werd om bepaalde ziektes te bestrijden). Dit vond ik spijtig, want je ziet dat er een diepe gedachtegang aan ten grondslag ligt in het boek, maar de executie ervan is niet helemaal een die juist is voor al deze informatie in combinatie met het verhaal van het boek dat getracht verteld te worden.
Vampiers
Als er een ding is waar ik sinds ik kind ben al een obsessie mee heb (hartelijk dank, ouders die nogal schouderophalend reageerden bij bepaalde films zoals Dusk Till Dawn op negenjarige leeftijd en een vampierfilm op zesjarige leeftijd, waardoor ik nu geobsedeerd ben met the gothic en vampier-narratieven), dan zijn het wel vampiers. Vampiers in elke soort of maat kunnen mij mateloos boeien. (Ik geef toe, ik ben een Twilight-girly, en proud of it.) Ik bestudeer graag hoe vampiers een mythisch wezen zijn die al eeuwenlang telkens in nieuwe narratieven worden gestoken wanneer ze worden onderworpen aan een nieuwe schrijvershand (cf. Anne Rice, Stephenie Meyer, Grady Hendrix, Jay Kristoff, Richelle Mead). Vampiers zijn entiteiten die in zoveel maten en soorten bestaan en per cultuur ook verschillen, wat het heel interessante culturele alsook maatschappelijke wezens maakt. Namelijk, vampiers, hoe je het ook wendt of keert, zijn dé mythologische wezens bij uitstek die nagenoeg een reflectie zijn van de maatschappij. Net door de manier hoe ze vandaag de dag nog relevant zijn alsook nog steeds in nieuwe narratieven blijven verschijnen, voegt steeds weer toe aan hun pop culture gehalte.
Vormgeving
De vormgeving van Hof van Schaduw is een kunstwerk om u tegen te zeggen. Het doet denken aan de tijd waarin het boek is gezet en zou dan ook zo in de bibliotheek van Versailles kunnen staan. De cover – hardcover nog wel – werkt met een prachtig, diep-dennen groen dat mijn hartje weet te bekoren.
Aan de binnenkant van het boek als je de cover openslaat, heb je prachtig gedecoreerde schutbladen, beide voorin en achterin met portretten van de personages uit het boek in een cameo-stijl. Het lijkt wel een still uit een portrettengang, adembenemend en mysterieus.
Afgewerkt met gouden details en stained edges die niet alleen een kleur hebben maar ook een volledig kunstwerk in gouden vormen en de naam Vampyria uitgespeld op de lange zijde, is het een boek dat menig lezers in hun boekenkast willen hebben staan voor hoe mooi het uiterlijk alleen al is.
Vertaling
Ik wil ook graag nog de vertaling van Hof van Schaduw in het voetlicht zetten. De vertaling voor dit boek is mogelijk gemaakt door Marga Blankestijn, en zij heeft een prachtig resultaat geleverd met immens mooi taalgebruik. Het is een vertaling om u tegen te zeggen en alles klinkt immens poëtisch en beeldend, en hier ben ik heel erg fan van.
Ervaring
Hof van Schaduw, deel 1 in de Vampyria serie, van Victor Dixen klonk als een veelbelovende start tot een nieuwe serie, maar viel voor mij net te kort met clichés waar niet per direct een vernieuwende wending aan werd gegeven om zaken in een nieuw jasje te steken. Personages deden dingen zonder veel directe motivatie en kwamen vaak tweedimensionaal over, gebeurtenissen volgden elkaar snel op en alles ging te makkelijk over van de ene tegenslag op de andere zonder dat er hier bedenkingen over waren, of een echt emotionele reactie die bij de lezer zelf zou resoneren. Mijn verwachtingen voor dit werk werden helaas niet ontmoet, hierdoor geef ik dit boek op de valreep twee-en-halve sterren op Goodreads.