Woorden zeggen niets is het tweede boek van de auteur Seren J. Smedts. Het boek kwam in oktober uit bij uitgeverij Hamley Books. Ik had het eerste boek niet gelezen, maar dit boek sprak me aan. Lees hieronder wat ik ervan vond.
Het verhaal
Seren J. Smedts vertelt het verhaal van de achttienjarige Lente, die halsreikend heeft uitgekeken naar het studentenleven. Ondanks de tegenslagen thuis en de vele ruzies met haar vriend, vertrekt ze vastberaden naar de universiteit. Maar haar vastberadenheid om zich op haar studies te concentreren verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze als een blok valt voor een knappe medestudent.
Tristan worstelt met zijn moeilijke kindertijd. Nadat zijn beste vriend naar het buitenland vertrekt, laat Tristan het pleeggezin waarin hij opgroeide achter. Op zoek naar licht in de duisternis ontmoet hij een bijzonder meisje. Maar wat als zij hem ook verlaat?
Schrijfstijl
Het verhaal wordt afwisselend verteld door Tristans perspectief en Lentes perspectief. Wanneer we lezen vanuit Tristans perspectief, speelt het verhaal zich af in het verleden. Lentes perspectief bevindt zich in het heden. Hierdoor merk je al snel dat het verhaal net anders in elkaar steekt dan de flaptekst doet vermoeden.
Na enkele hoofdstukken wordt duidelijk dat beide personages heel wat hebben meegemaakt in hun leven. Lentes perspectief is vrij levendig en herkenbaar geschreven: het speelt zich af in de studententijd. Tristans perspectief is donkerder en moeilijker te voorspellen. Ook wordt het steeds duidelijker wat de twee personages met elkaar te maken hebben en hoe dat tot stand is gekomen, maar om dat te weten te komen, moet je als lezer wel wat doorzetten.
Doordat het boek begint met Tristans perspectief, kwam ik zelf moeilijk in het verhaal. Het was pas na een paar hoofdstukken dat ik doorhad hoe dit verhaal in elkaar zat en dat ik het toch wel met plezier begon te lezen. Ik vond ook dat de schrijfstijl van Smedts anders was bij beiden perspectieven.
Er werd soms wat veel achtergrondinformatie gegeven, waardoor ik de rode draad door het verhaal af en toe verloor. Hierdoor kon het boek me op een gegeven moment niet meer echt boeien, maar ik heb toch doorgelezen. Er waren genoeg momenten dat ik wel echt in het verhaal zat en wou doorlezen. Ik ben uiteindelijk blij dat ik het heb uitgelezen.
Thema’s
In dit verhaal worden heftige onderwerpen zoals rouwverwerking, misbruik en vreemdgaan aangekaard. Dit heeft de auteur op een mooie manier gedaan.
Conclusie
Ik geef dit boek 3 sterren. De thema’s zijn goed uitgewerkt, maar door te werken met twee perspectieven heeft de schrijfster mij niet echt kunnen bekoren. Tristans perspectief vond ik minder fijn om te lezen dan Lentes perspectief. Ik zou zeggen, lees het zelf een keer en oordeel zelf.