Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Een deal met de Elfenkoning – Elise Kova

Waar het boek over gaat

Eens in de 100 jaar wordt een vrouw uit Capton meegenomen naar Midschap waar ze zal dienen als de Mensenkoningin. De vrouwen die dit lot zijn overkomen, zijn nooit meer hetzelfde gebleven. Het is inmiddels al 101 jaar geleden dat de laatste Mensenkoningin werd meegenomen. Maar er is nog steeds geen vrouw met magie naar voren gekomen die is aangewezen als de Mensenkoningin. De balans tussen de mensenwereld en de elfenwereld is hierdoor in gevaar, waardoor mensen opeens aan onverklaarbare ziektes leiden of zelfs sterven. De Elfenkoning vindt dat hij al lang genoeg heeft gewacht en komt samen met zijn wacht naar Capton om zelf de uitverkoren vrouw te halen. 

Tot haar schrik blijkt Luella dit te zijn! Ze wist helemaal niet dat zij de vrouw met magie was die ze zochten en was hier dan ook totaal niet op voorbereid. Luella kan helemaal niet weg, want als de genezer van het dorp is het haar taak om mensen beter te maken. Alleen haar drankjes hebben een genezende werking. Er is niemand die dit kan overnemen wanneer zij er niet meer is.

Maar als de Elfenkoning eenmaal zijn Mensenkoningin heeft gekozen is er geen weg meer terug. Het lot heeft bepaald dat Luella degene is die in Midschap op de troon moet gaan zitten. Is dit dan de manier waarop ze Capton kan redden?

Luella en de Elfenkoning

De hoofdpersonages zijn erg sympathiek en leuk om over te lezen. In veel vergelijkbare verhalen (zoals bijvoorbeeld Koninkrijk der Zonden van Kerri Maniscalco) worden de magische wezens die mensen ontvoeren neergezet als de slechterik van het verhaal. Ze zijn op zijn minst een beetje morally grey. Maar niet hier. De Elfenkoning doet wat er gedaan moet worden, maar geeft Luella ook de ruimte om te wennen aan haar nieuwe realiteit. Hij snapt haar worsteling met haar gevoelens en helpt haar in haar zoektocht naar een oplossing. Het was erg verfrissend om te lezen over een personage dat niet direct de slechterik van het verhaal is. 

Luella speelt uiteraard de hoofdrol in Een deal met de Elfenkoning. Zij wordt uit haar leven gerukt en moet alles wat ze kent en liefheeft achterlaten. Haar drang om Capton en de inwoners te helpen is enorm groot. Ze heeft een passie voor de kruidenleer en voelt zich intrinsiek gemotiveerd om haar buurtgenoten te genezen met haar middeltjes en drankjes. Ze heeft het gevoel dat enkel zij de verantwoordelijkheid draagt om te zorgen voor de mensen uit het dorp. Dit verlangen heeft ze zo sterk, dat ze zelfs vanuit Midschap nog probeert om hun te redden. Ze had er dan ook zeker niet op gerekend dat de Elfenkoning die haar heeft ontvoerd zo meelevend en begripvol is, en bovendien ook nog ontzettend knap. Hoe langer ze samen zoeken naar een uitweg, hoe meer ze realiseert dat ze misschien helemaal niet weg wil.

Conclusie

Wauw, wat een ongelooflijk leuk boek was dit! Fantasy kan bij mij een enorme hit of een mis zijn, maar Een deal met de Elfenkoning was zeker raak! Ik heb het boek in één ruk uitgelezen en aangezien het lang geleden was dat ik een heel boek in één avond uit las, zegt dat behoorlijk veel. De schrijfstijl van Elise Kova is erg fijn en de hoofdstukken zijn niet al te lang. Hierdoor leest het verhaal enorm vlot en is het makkelijk om de ene na de andere bladzijde om te slaan. Kortom; ik heb enorm genoten van deze standalone en geef het vier sterren.  

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Wachten op de lente – Brittainy Cherry

Wachten op de lente - Brittainy Cherry

Brittainy Cherry was voor mij een nog onbekende schrijfster al is op Goodreads te zien dat ze behoorlijk wat boeken op haar naam heeft staan! Benieuwd hoe mijn eerste kennismaking is bevallen en of ik Wachten op de lente aanraad? Lees dan snel verder! 

Verboden liefde

Wachten op de lente draait om Starlet en Milo. Ze ontmoeten elkaar op een studentenfeestje. Starlet is daar omdat ze afleiding zoekt nadat ze er (op haar verjaardag) achterkomt dat haar vriendje vreemdgaat. Na hun onenightstand zijn ze ervan overtuigt elkaar nooit meer te zien… Tot Scarlet op haar eerste dag als onderwijsassistent Milo als leerling in haar klas ziet zitten. Ondanks dat verliefdheid verboden terrein is, kunnen ze onmogelijk bij elkaar uit de buurt blijven. Zeker wanneer blijkt dat ze heel wat raakvlakken hebben en wel eens elkaar redding kunnen zijn. 

Vlot & Steamy

De schrijfstijl van Wachten op de lente is heel vlot. Korte hoofdstukken vanuit zowel Milo als Starlet geschreven. De schrijfster heeft veel ruimte voor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen waardoor je je al snel in kunt leven. 

Ook bevat het boek be-hoor-lijk wat smut. Dat past ook wel bij de wijze waarop de twee elkaar ontmoeten. Maar later in het boek was de balans tussen smut en verhaal soms een beetje zoek. Een tandje minder was naar mijn mening passender geweest! Dit boek is daarmee, naar mijn mening, ook niet voor de jonge lezers onder ons bedoeld! Gedurende het boek krijgt het wel steeds meer diepgang, zeker wanneer je meer van Milo te weten komt. Dat maakt dat het verhaal me uiteindelijk best raakte!

Personages

Zowel Milo als Starlet worden als fijne personages neergezet. Ze zijn jong maar hebben ook de nodige ellende al wel meegemaakt. En daar waar Starlet haar verdriet al iets meer een plek heeft kunnen geven, is dat voor Milo nog niet zo. De wijze waarop zijn depressie wordt verwoord is mooi gedaan. Sowieso dat het bespreekbaar gemaakt wordt en ook dat hulp daarbij vragen geen teken van zwakte o.i.d. is, is echt een pluspunt voor Wachten op de lente.

Wel vond ik de acties en gedragingen van Milo en Starlet niet helemaal passend bij hun leeftijden. Voor 19 en 21 jaar kwamen ze best ‘oud over’. Ook had de ‘forbidden love’, wel iets sterker neergezet mogen worden. In mijn hoofd had ik ze dus ietsje ouder gemaakt, haha!

Conclusie

Wachten op de lente heeft mij fijne leesuurtje bezorgd. Een vlot verhaal, leuke personages en de nodige spice en drama. Hier en daar had het verhaal nog wat sterker en passender bij de leeftijd van de personages gemogen. Van mij krijgt het boek 3,5 ster!

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde – Robert Louis Stevenson

Eén van mijn favoriete periodes uit de geschiedenis is de Victoriaanse periode en dan zeker de verhalen die tijdens deze tijdsperiode uit de pennen van auteurs uit die tijdsgeest geschud zijn. Een auteur die tijdens die periode actief was met verhalen neer te pennen is niemand minder dan Robert Louis Stevenson, gekend van onder andere Schatteneiland en De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Met hartelijke dank aan Standaard Uitgeverij en hun imprint Salto om mij een recensie-exemplaar te sturen van de prachtig herwerkte en geïllustreerde editie van Robert Louis Stevensons De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.

Toegankelijkheid

Ik las De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde al enkele jaren geleden en benoemde het al steevast als een van mijn favoriete Gotische verhalen toen ik nog klein was en het personage van Dr. Jekyll/Mr. Hyde in de film Van Helsing zag. Toen bleek dat De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde een hervertelling mocht genieten die meer toegankelijkheid biedt aan een jongere generatie, was ik meteen immens enthousiast om dit verhaal te herbezoeken.

De illustraties in het boek bewaren een prachtige balans tussen onheilspellend alsook uitnodigend voor jongere lezers zodat ze niet te hard worden afgeschrikt door de duistere wendingen van dit verhaal. De illustrator, Vincent Mallié heeft hiermee een prachtig kunstwerk neergezet.

Ook de vertaling is immens toegankelijk voor een jonger lezerschap. Waar het originele werk uit 1886, ondanks de voor die tijdsperiode al heel toegankelijke schrijfstijl van Stevenson, de linguïstieke kenmerken van zijn tijdperk draagt – zware omschrijvingen en gewogen taalgebruik – bewaart de vertaling van Debby Nieberg/Vitataal een goede balans tussen trouw zijn aan Stevensons originele woord en een duidelijkheid in vertellen.

Illustraties

Zoals al eerder vermeld bewaren de illustraties in dit werk een heel mooie balans tussen onheilspellend en een toegankelijkheid voor jongere lezers. Het kleurenpalet van de tekeningen past ook perfect in het huidige herfstseizoen. Met prachtige oranje, koperen, goud en rood toetsen, voelt het als een wandeling door een herfstbos bij elke pagina die je omslaat. Om zich dan ook in de geest van het Halloween seizoen te wagen met de zwarte pagina’s met onheilspellende schetsen van Mr. Hyde en zijn acties en gezichtsuitdrukkingen. Vincent Mallié heeft een pracht van een adaptatie van Stevensons verhaal neergezet in zijn illustraties waar enkel maar complimenten voor te geven zijn.

Verhaal

De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is een verhaal over dingen die niet zijn wat ze lijken wanneer een welstellende man uit de maatschappij, Dr. Jekyll, een moordlustig en krankzinnig alter ego blijkt te hebben, Mr. Hyde.

Dit was niet mijn eerste keer kennismaken met De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Het is een verhaal dat een tijdloos karakter draagt, een pracht voorbeeld van het hoogtij van de Gotische literatuur waar films en series nog steeds naar terug rijken om het te gebruiken in hun narratief. Denk maar aan de film Van Helsing (2004) of de tv serie Penny Dreadful (2014-2016). Het is een verhaal dat prachtig op zichzelf staat alsook binnen een kader van een groter overkoepelend verhaal waarin Dr. Jekyll en Mr. Hyde hun wisselend gedeelde gelaat laten zien.

Canon

Ik sprak in vorige recensies al over het gegeven van de literaire canon. De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde, is een verhaal dat behoort tot zijn Engels/Schotse literaire canon, en met goede reden. Dit is een verhaal dat na bijna 138 jaar nog steeds in het literaire voetlicht blijft verschijnen met prachtige edities zoals deze. Dit boek is voor mij een stevige vier sterren waard. Een verhaal perfect voor het huidige hersftseizoen.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Geïllustreerde Editie van De Hongerspelen door Suzanne Collins

Het wereldfenomeen dat zich nooit volledig uit het voetlicht verwijdert – dat is Suzanne Collins’ besteller De Hongerspelen. Met een filmadaptatie van zijn prequel, Een Ballade van Slangen en Zangvogels, die vorig jaar op het zilveren scherm verscheen en een onlangs aangekondigde, andere prequel, Sunrise on the Reaping, blijft Suzanne Collins en haar De Hongerspelen universum relevante literatuur.

Onlangs kwam dan ook de geïllustreerde versie van dit meesterwerk uit bij van Goor (2024). Ik had het genoegen om een recensie-exemplaar te ontvangen van dit tijdloze meesterwerk en mezelf terug in de wereld van Panem, en zijn brood en spelen, te wagen.

Verhaal

De Hongerspelen is een boek waarvan vrijwel iedereen weet waarover het gaat. De wereld is de afgelopen tien jaar sinds zijn publicatie en de succesvolle adaptaties helemaal in de ban van dit verhaal en de spiegel die het onze maatschappij voorhoudt.

De Hongerspelen is gezet in een post-apocalyptisch Noord-Amerika dat in het verhaal “Panem” heet. Panem is opgedeeld in dertien districten, waarvan elk district hun eigen goederen hebben dat ze leveren aan het Kapitool.  Onze protagonist, Katniss Everdeen, woont in een van de armste districten, namelijk District 12. Het district waar kool vandaan komt en bekend is omwille van hun koolmijnen.

Panem wordt getekend door een jaarlijks fenomeen gekend als “De Hongerspelen”. Een wedstrijd gebaseerd op het Latijnse idee van “panem et circenses” – brood en spelen – een gegeven dat staat om het volk te entertainen en hun goedkeuring te krijgen door middel van eten en vermaak. De uitdrukking komt voort uit Satire X van de Romeinse dichter Juvenalis. Deze “Hongerspelen” hebben als regels dat er uit elk district twee jongeren worden gekozen tussen de leeftijd van 12 en 18, één jongen en één meisje, die dan moeten vechten tot de dood tot er maar één winnaar overblijft. Het idee achter deze spelen is om de oorlog die Noord-Amerika voor het ontstaan van Panem heeft verwoest, te herdenken. In De Hongerspelen offert Katniss zichzelf op als deelnemer voor District 12 nadat haar zusjes naam wordt getrokken; Katniss neemt hierdoor haar plaats in.

Het boek volgt Katniss haar deelname aan de spelen alsook de openbaring van de werking van Panem en hoe de mensen over alle districten onderdrukt worden onder de toorn van de hoofdstad, het Kapitool.

Canon

De van Dale omschrijft “canon” als “het geheel van de zaken, werken, personen enz. die in een vakgebied algemeen als belangrijk worden erkend, zodat iedereen ze eigenlijk zou moeten kennen: de historische canon de belangrijkste gebeurtenissen en personen uit de geschiedenis”. Echter betrekt canon zich ook tot literatuur – werken die frappant en bijdragend zijn aan de literaire wereld tout cours.

Onlangs bracht BookTuber, Jack Edwards, een YouTube video uit met de titel “moderne boeken die in de toekomst “klassiekers” zullen zijn (en waarom je ze moet lezen)” [modern books that will be “classics” in the future (and why you should read them]. Waarbij, in zijn video hij De Hongerspelen aanhaalt en introduceert als “een van de belangrijkste boeken” van deze generatie”.

Ik kan niet anders dan met dit statement en gedachtengoed akkoord gaan. De Hongerspelen is een reflectie van onze eigen maatschappij tot een extreem uiterste van mensen die elkaar voor sport moeten vermoorden terwijl dit wordt uitgezonden om de wereld te “entertainen”. Een “extreem uiterste” dat niet zo extreem is als het lijkt, aangezien dit een directe reflectie is van onze huidige maatschappij en hoe mensen machteloos toekijken terwijl onschuldige mensen worden uitgemoord omdat de leidinggevenden geen hand uitsteken. Denk hierbij maar aan de respectievelijke oorlogen in U]Oekraïne en Palestina; waar onschuldige mensen worden uitgemoord en de wereld machteloos toekijkt en smeekt voor verandering. De Hongerspelen zijnfictionele aard is altijd al een dubbelzijdig mes geweest, want zijn fictionele aard is veeleer gebouwd op de terreur en horrors van onze eigen hedendaagse maatschappij, iets wat Suzanne Collins keer op keer in al van haar boeken onderlijnt.

Het is deze continue reflectie, onderlijning en relevantie naar onze eigen problemen dat dit boek zo memorabel maakt. Wat ervoor zorgt dat het nog steeds wordt opgebracht in conversaties en mensen aansporen om dingen te zeggen zoals “wat er nu in de wereld gebeurt lijkt heel sterk op gegeven uit De Hongerspelen.” Dat is ook omdat De Hongerspelen, zoals eerder vermeld, niet meer is dan een spiegel naar de maatschappij toen en elementen gebruikt die al gebeurd zijn en blijven gebeuren. Het is de alarmbel op het dorpsplein die blijft rinkelen. Het is het boek dat nooit zijn continue relevantie van zich af zal kunnen zetten.

Geïllustreerde Editie

Deze geïllustreerde editie die 16 jaar na het originele debuut verschijnt, is een prachtige herwerking van een klassieker. Met een kraaknette vertaling door Maria Postema en pracht-illustraties door Nico Delort, is dit een must have-boek om op je kast te hebben staan. Het is de perfecte editie om jezelf terug in de wereld van De Hongerspelen te wanen, ditmaal met visuele impulsen van prachtige zwart-wit illustraties om u tegen te zeggen.

Dit boek is een pracht van een boek met een verhaal dat altijd relevant zal blijven en tot op heden een van de beste werken die ik ooit heb gelezen zal zijn. Tien jaar sinds ik het voor het eerst heb gelezen en nu weer, blijft het een steevaste vijf sterren krijgen. Dit is verplichte literatuur.  

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Lang leve het kwaad – Sarah Rees Brennan

Lang leve het kwaad van Sarah Rees Brennan

Hoewel ze al aardig wat boeken op haar naam heeft staan, was Sarah Rees Brennan voor mij een onbekende auteur. Maar met een bookcover die gelijk opvalt en een achterflap die heeft interessant klinkt; was ik erg benieuwd om met haar kennis te maken! 

Wàt een plaatje!

Dat uitgevers de laatste jaren heel veel tijd steken in de vormgeving van boeken is geen geheim; steeds meer boeken hebben prachtige covers, sprayed edges en kleine versieringen bij de hoofdstukken. Ideaal voor bovercoverlovers als ikzelf. En Lang leve het kwaad is haast next level mooi. De subtiele glimmende details op de cover en het rozenpatroon op de snede; alleen al voor het plaatje wil je hem in je boekenkast hebben! Maar is de inhoud van Lang leve het kwaad net zo mooi? 

Een origineel plot

Als je de flaptekst van Lang leve het kwaad leest, word je gelijk getriggerd door de originaliteit. Wat boekenwurm Rae heeft altijd een zwak gehad voor de slechteriken in de verhalen. Die tot het uiterste gaan om hun doel te bereiken en bovendien slim en aantrekkelijk zijn. 

Maar Rae is ook doodziek en gebonden aan het ziekenhuis. Tot ze het onwaarschijnlijke aanbod krijgt om haar favoriete boek in te stappen en daar de magie te vinden om zichzelf te genezen. Maar eenmaal in het boek beland is ze niet de held, maar de slechterik. En bovendien gaat het verhaal anders dan ze zich herinnert. 

Klinkt goed toch?

Soms wat te chaotisch…

Hoewel het plot me intrigeerde, las Lang leve het kwaad  voor mij helaas niet zo vlot. Ik denk dat het komt doordat het verhaal op momenten chaotisch aanvoelde. Daardoor kon ik moeilijk uit elkaar houden wie nu wie was en had ik het idee dat een personage meerdere benamingen hadden. Gedurende het boek kwam ik er wel in en de actiescènes grepen me dan wel weer! Omdat ik toch benieuwd was naar het einde, bleef ik doorlezen…

De schrijfstijl is beeldend en de personages goed uitgewerkt. Ook de tegenstellingen tussen goed en kwaad vond ik mooi weergegeven; hoe gaat Rae daar haar weg in vinden? Ook de wijze waarop haar ziekte wordt verwoord; eerlijk, rauw maar nergens te zwaar is benoemswaardig. Zeker als je weet dat de schrijfster het boek schreef terwijl ze zelf kanker had. 

Conclusie

Voor mij heeft dit Lang leve het kwaad niet helemaal waargemaakt wat ik gehoopt had toen ik de achterflap las. Maar na de eerste helft kwam ik er meer in en heeft het me toch wel goede leesuren gebracht en krijgt hij 3 sterren. 

Als jij toe bent aan een origineel verhaal, waarin de slechterik de hoofdrol heeft èn tegen een beetje chaos in een verhaal kan; dan moet je dit verhaal (met ook lovende woorden op Goodreads) zeker gaan lezen! Have fun! 

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Amazon Primes “Maxton Hall”

De afgelopen maanden bevindt het internet zich helemaal in de ban van Amazon Prime’s adaptatie van Mona Kastens Maxton Hall. Aangezien ik de boeken allemaal heb gelezen was ik immens benieuwd naar hoe de adaptatie zich naar het zilveren scherm had vertaald, en let me tell you, I ate that stuff UP.

Verhaal

Voor de geïnteresseerden naar het verhaal van het boek kan je zeker ook terugkoppelen naar mijn recensie (lees deze hier) van het eerste boek waar ik kort het plot schets. De adaptatie is echter zeer getrouw aan het boek en er zijn weinig verschillen ten aanzien van het boek, wat ik persoonlijk heel fijn vind. Ik ben namelijk het soort adaptatie-kijker die het liefst heeft dat er een serie gemaakt wordt zodat alle facetten van het boek in beeld gebracht worden in plaats van dat er belangrijke stukken geschrapt worden voor een film van anderhalf-tot-twee uur.

Het verhaal volgt Ruby en James die naar dezelfde school gaan; het titulaire Maxton Hall. Ruby Bell is bekend met wie de befaamde James Beaufort is: rijk, arrogant en de opvolger van Beaufort. Ruby verkiest het om van deze wereld weg te blijven, maar wanneer er iets gebeurt waardoor James haar probeert om te kopen, overlappen hun respectievelijke werelden. Cue de enemies to lovers verhaallijn waar iedereen wild voor gaat.

Acteurs en hun personages

Een gegeven dat mij in de boeken wat tegenstak was hoe voor mij de personages soms wat vlak vielen en niet echt een ruggengraat hadden op sommige momenten. Echter hebben de acteurs dit helemaal rechtgetrokken in de serie. Ik ben niet iemand die snel zegt dat ze de adaptatie boven het boek verkiest, maar in dit geval zeg ik dat dit met veel overtuiging wel zo is. De acteurs hebben prestaties neergezet om u tegen te zeggen, ik begon met aflevering één ergens in de avond en was zo gegrepen dat ik om twee uur ben gaan slapen omdat ik heel de serie in een trek door heb gekeken. Ja, zo goed is het.

Taal

Nadat ik de serie had gezien toen hij net uit was begon een week later de stroom aan content hierover op Instagram op te duiken. Een gegeven dat mij immens opviel was hoe snel het een globale hit was, ondanks dat de serie origineel in het Duits was. Ik was aangenaam verrast om te zien dat heel veel mensen zelfs aanhaalden om de serie in het originele Duits te kijken in plaats van de Engelse dub. Over de Engelse dub wil ik wel zeggen, want ik had deze even aangezet om te zien of hij oké was, en ik geef graag mee dat de dub zeker wel goed gedaan is. Dus voor degene die totaal geen affiniteit hebben met Duits is er zeker de mogelijkheid om ook een emotioneel bevangende ervaring te krijgen met de Engelse dub. Echter, als ik eerlijk ben, raad ik al mijn vrienden en kennissen wel aan om de serie in het Duits te kijken met ondertitels naar wens. Er is iets aan de Duitse taal binnen de kader van de serie en hoe de emoties over worden gebracht dat het Engels niet had kunnen voorbrengen. Natuurlijk, het script is in het Duits geschreven, maar er is iets anders. Een zekere bevangenheid in de melodische rauwheid van de Duitse taal die nog meer inslaat dan het standaard Engels. Machtig, is het woord waar we hiernaar zoeken.

Ervaring

Ik heb immens genoten van het kijken van deze serie. De boeken lagen me helaas minder, maar ik kan na deze adaptatie zeggen dat deze tv-serie een van de beste is die ik dit jaar heb gekeken. Scenografisch, verhaal-gewijs, cinematisch en spanninsopbouw zaten allemaal heel netjes op hun plek waardoor je niet anders kan dan op “volgende aflevering” klikken zodra een aflevering op zijn einde is. Ik raad deze serie dus echt aan en geef hem dan ook vijf sterren. Dus ja, nu wacht ik hier dan maar op seizoen twee hé!

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Duister Licht – Natasja Storm

Duister Licht door Natasja Storm

Natasja Storm ken je misschien wel van haar ‘My awesome reading journal”, maar pasgeleden kwam ook haar schrijversdebuut uit; Duister Licht! Of dit fantasy-verhaal wat voor je is? Dat lees je hieronder!

Het verhaal

Ariel Dawn is de enige overlevende van een ernstig auto-ongeluk. Een ongeluk waarbij zowel haar moeder als haar beste vriend overlijdt. Wanneer ze in ene in contact komt met haar vader, die in Rome woont, besluit ze om tijdelijk bij hem te gaan wonen. Ze doet haar best haar leven weer op te pakken, maar het ongeluk blijft haar achtervolgen. Ook in haar nachtmerries, waarbij dan ook telkens een mysterieuze jongen opduikt. 

Wanneer ze overdag de aantrekkelijke Luc D’Arcy ontmoet, die sprekend op de jongen uit haar dromen lijkt, is ze vastbesloten erachter te komen wie hij is. Niet wetende dat ze daarmee haar eigen leven en dat van de mensen om haar heen in gevaar brengt. 

Vormgeving

Duister Licht is echt een plaatje om te zien. De sierlijke letters, de kleurcontrasten en de sprayed edges; alleen daarom al wil je het boek een plekje geven in je boekenkast. En ook aan de binnenkant is echt aandacht besteed, qua afwerking, sierletters en lettertype! Maar is de inhoud net zo mooi? 

Slow Burn

Het verhaal van Duister Licht begint op full speed; als lezer beleef je het auto-ongeluk van Ariel en alle vraagtekens die er daarna overblijven heel intens. Want hoe heeft zij dit ongeluk kunnen overleven, zonder enig krasje en blauwe plek? Dat maakt dat je gelijk verder wil lezen en de geheimen wilt ontrafelen. 

Dat duurt alleen wel even; het is met recht een slow burn. Beetje bij beetje geeft de schrijfster iets van het verhaal weer, deelt ze kleine puzzelstukjes van het geheim en ontrafelt de relatie tussen Ariel en Luc zich. Zeker in het middenstuk van het boek wordt de tijd genomen door de schrijfster. Is dat erg? Niet per se, maar haalde er soms voor mij wel een beetje tempo uit. Dat wordt overigens het laatste deel van het boek anders, wanneer de gebeurtenissen zich sneller opvolgen en het serieus nog spannend wordt ook! 

Leuke sidenote; Duister Licht staat boordevol weetjes over Rome; voor zowel de kenner als niet-kenner leuk! 

Emoties

Wat Ariel allemaal heeft mee moeten maken is niet niks en ze probeert zich daar dapper door heen te slaan. De emoties die zij daarbij voelde, voelde ik als lezer helaas niet altijd. Misschien te verklaren omdat Duister Licht vanuit de ‘ik-vorm’ is geschreven. Maar op sommige momenten, zeker de stukken over rouw en verdriet, voelde ik die emotie wat minder en vond ik Ariel misschien juist wat te nuchter/stoicijns. 

Wat wel weer mooi weergegeven was is haar daadkracht en doorzettingsvermogen om de geheimen tot op de bodem uit te zoeken; best wel badass!

Conclusie

Een heel mooi debuut; van mij krijgt Duister Licht 4 sterren! Ben jij een romantasy lezer? Dan is dit er zeker een die je aan zal spreken! 

Geplaatst op Geef een reactie

De terugkeer van Rachel Price – Holly Jackson

Bel Price was nog geen 2 jaar oud, toen haar moeder Rachel Price spoorloos verdween. Sindsdien is ze samen met haar vader Charlie. Maar haar moeder blijft het onderwerp van gesprek in het kleine dorpje waar ze wonen. Hun huis is niet het huis van Bel en Charlie Price, maar het huis waar Rachel Price woonde voordat ze verdween. De school waar Bel op zit is niet de middelbare school van het dorpje, maar de school waar Rachel Price docent Engelse literatuur was. En het winkelcentrum zijn niet zomaar leuke winkels, maar de plek waar Rachel Price voor het laatst is gezien.

Haar verdwijningsverhaal is nog steeds het gespreksonderwerp van de dag, ondanks dat het al 16 jaar geleden is. Bel’s vader zit om geld verlegen en gaat er daarom mee akkoord om een documentaire te maken over het leven en de verdwijning van Rachel, en hoe dit voor de nabestaanden is. Tot Rachel Price uit het niets opduikt en Bel op 18-jarige leeftijd opeens een moeder krijgt die ze nooit heeft gekend. Bel gelooft het verhaal van Rachel niet en gaat samen met Ash (de assistent cameraman van de documentaire) op zoek naar de waarheid. Waar is haar moeder 16 jaar lang gebleven en waarom heeft ze een peuter in de steek gelaten?

Spoilers in de synopsis

Ik wil mijn recensie graag beginnen met een puntje van kritiek, dan kan ik daarna overgaan in de lofzang over dit geweldige boek. 😉 Ik vind het namelijk erg jammer dat de titel en de flaptekst al verklapt dat Rachel Price levend en wel zal terugkeren in het verhaal. Dit gebeurt pas na ongeveer 100 bladzijdes en ik denk dat het shockeffect een stuk groter zal zijn, als dit niet van tevoren bekend was geweest. Zonder dit te benoemen is het boek nog steeds interessant genoeg om op te pakken. De terugkeer van Rachel zou een enorm goede plottwist zijn geweest. Voor mij was dit dus een gemiste kans.

Een echte Holly Jackson

Ik heb alle boeken van Holly Jackson gelezen. Na de ‘A Good Girl’s Guide To Murder’ serie vond ik Five Survive wat tegenvallen. Ik was bang dat Holly Jackson geen briljante verhalen meer kon vertellen zonder Pip in de hoofdrol. Gelukkig bewijst ze met De terugkeer van Rachel Price het tegendeel. Dit boek is weer ontzettend vermakelijk en wordt naarmate het plot vordert steeds interessanter en spannender. Het zit steengoed in elkaar en is weer lekker vlot geschreven. De briefjes en aantekeningen die in haar debuut serie verwerkt zitten ontbreken in dit boek. Dat is jammer, maar doet verder geen afbreuk aan het verhaal.

Bel Price en andere personages

Bel is een intelligente tiener en zit in haar laatste jaar van de middelbare school. Bel is erg close met haar vader Charlie. Sinds haar moeder haar in de steek heeft gelaten toen ze nog maar een peuter was, zijn ze met zijn tweeën over en moeten ze het met elkaar doen. Bel zou dan ook nooit ‘nee’ tegen haar vader zeggen. Want één ding weet ze heel zeker, en dat is dat Charlie haar nooit in de steek zou laten zoals haar moeder heeft gedaan. Dat schept een vertrouwensband.

Veel vrienden heeft Bel niet, maar op haar beste vriendin en nichtje Carter kan ze altijd rekenen. Carter is 2 jaar jonger dan Bel en samen zijn ze de enige kinderen in hun familie. Ze hebben maar één blik nodig om te weten wat de ander bedoelt. Dit maakt hun vriendschap zo hecht en bijzonder.

Hiernaast is er ook een opkomende vriendschap met Ash, de assistent cameraman van de documentaire. Ash is jong, onervaren, heeft een bijzondere kledingstijl en is een beetje klungelig. Dit maakt hem een erg likablepersonage. In het begin maakt Bel regelmatig sarcastische opmerkingen naar Ash toe. Hierdoor moet het lijken alsof Bel hem niet mag. Voor mijn gevoel komt dit een beetje uit de lucht vallen, omdat Ash niets heeft gedaan om zulke reacties te ontlokken. Zijn enige fout is zijn betrokkenheid bij de documentaire waar Bel niets van moet weten. Het is leuk om te volgen hoe hun vriendschap zich gaandeweg ontwikkeld.

Conclusie

Wat nog goed is om te benoemen, is dat het verhaal in het begin erg veel over de documentaire gaat zoals het filmen van interviews, reconstructies, etcetera. Na ongeveer 100 bladzijdes (wanneer Rachel terug is gekeerd) verdwijnt dit wat meer naar de achtergrond. Vanaf dat moment gaat het meer over waar Rachel al die tijd is geweest en of ze de waarheid spreekt. Bel gaat dan samen met Ash op onderzoek uit. Hij kan namelijk met zijn camera alles vastleggen wat ze vinden. Het verhaal gaat uiteindelijk meer over het vermissingsmysterie, dan over de documentaire die enkel de rode draad van het verhaal speelt.  

De terugkeer van Racher Price is een zeer interessant boek met (nieuwe) vriendschappen en veel wantrouwen. Zeker richting het einde is het spannend en zitten er een aantal goede plottwists in. Ondanks dat ik de ‘whodunnit’ goed had geraden (schouderklopje voor mij), was ik nog steeds enorm verrast door de ontknoping. Het boek las ontzettend prettig en ondanks dat het meer dan 500 bladzijdes lang is, vloog ik er zo doorheen. Wat mij betreft was dit weer een dikke aanrader. Zeker als je van (moord) mysteries houdt, maar niet te enge boeken wilt lezen. Van mij krijgt De terugkeer van Rachel Price vijf dikke sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Jongloed – Sasha Laurens

Kat Finn en haar moeder kunnen nauwelijks rondkomen van leven onder de mensen. Net als alle vampieren moeten ze Haema drinken, een dure synthetische bloedvervanger, om te overleven. Dit omdat bijna de hele mensheid is besmet met een virus dat dodelijk is voor vampieren. Kat kijkt niet uit naar een onsterfelijk leven waarin ze amper geld heeft, maar als ze hoort dat ze is toegelaten tot Harcote, een prestigieuze school die in het geheim alleen voor vampieren is, weet ze dat haar leven op het punt staat te veranderen… Taylor Sanger is opgegroeid in de rijke vampierwereld, maar ze heeft genoeg van hun conservatieve waarden. Vooral als het gaat om seksualiteit, want ze is openlijk lesbisch. Ze hoeft nog maar twee jaar Harcote te doorstaan voordat ze vrij is. Maar als ze ontdekt dat haar nieuwe kamergenoot Kat Finn is, schrikt ze enorm. Want lang geleden waren zij en Kat beste vriendinnen, en dat is niet goed afgelopen. Wanneer Taylor vervolgens op het dode lichaam van een vampier stuit en Kat een schokkende ontdekking doet in de archieven van de school, realiseren de twee zich dat er duistere geheimen zijn op Harcote – geheimen die hen verbinden met de machtigste figuren in het vampierrijk én met het synthetische bloed waar ze allemaal van afhankelijk zijn.

Rating

Jongbloed heeft bij het algemene lezerspubliek een heel neutrale rating van drie tot drie-en-halve sterren. Op Goodreads krijgt het een algemene rating van 3.25 sterren verdeeld over 3,293 ratings, op Amazon is dit 4.4 sterren verdeeld over 261 ratings, en op Hebban is er een gemiddelde rating van 3 sterren, echter staat er op Hebban nog maar een rating van één persoon, dus dit maakt dat het gemiddelde opgemaakt kan worden uit de Goodreads en Amazon reviews. Dit zou komen op zo een 3.5 sterren.

Ik als respectievelijke lezer en mijn subjectieve mening kan mij wel vinden in het Goodreads gemiddelde en geef dit boek dan ook 3 sterren. Doorheen mijn recensie zal ik verschillende punters aankaarten waarom.

Verhaal

Jongbloed gaat over Kat Finn en Taylor Sanger de allebei naar Harcote gaan, een elite school voor vampiers van de hoogste klassen. Taylor behoort tot de elite vampiers in termen van afkomst, maar haar mentaliteit zit niet in deze hokjes vast, ze duwt zich continu af tegen het elitaire denken en de klassenjustitie van haar metgezel rijke vampiers. Kat daarentegen komt van een iets meer armoedecijfer achtergrond waarin zij en haar moeder alles moeten doen om te overleven weg van de vampiergemeenschap.

Door een kans uit duizenden kan Kat toch naar Harcote en doet ze er alles aan om bij de rijke vampiers te horen. Echter is ze door haar natuur een vreemde eend in de bijt, want Harcote is een racistische en homofobe school gedreven door klassenjustitie: alles waar Kat tegen is. Maar wanneer er een complot ten tonele verschijnt dat de klassenjustitie een verklaring en mogelijks ook en koekje van eigen deeg aanbiedt, nemen Kat en Taylor alle risico’s om de geheimen achter Kats toegang tot Harcote te ontrafelen, alsook wat Kats geschiedenis te maken heeft met de rangorde binnen de vamierwereld.

Personages

In dit boek hebben we een aantal sleutelpersonages: protagonisten Kat en Taylor. Alsook enkele side characters die zorgen voor het verder stuwen van het plot en ten grondslag liggen aan problemen binnen het narratief die moeten worden opgelost: Mevrouw Radtke, Victor Castel, Meneer Kontos, Lucy (aka LucyK), Evangeline Lazareanu, Schoolhoofd Atherton, Galen Black, Kats moeder, Galen’s ouders en nog enkele anderen.

Kat als protagonist is iemand die niet goed lijkt te weten wat ze wilt; telkens als ze lijkt te weten wat ze wilt, verandert ze zich weer van gedachten, hierdoor speelt ze met heel veel mensen hun voeten vond ik. Taylor daarentegen weet wat ze wilt, en doet zich nooit anders voor. Het is altijd duidelijk wat haar duwt, en alles wat iedereen tegen haar doet heeft ze niet verdiend. Ze is een precious cinnamon roll that must be protected at all costs.

Kat haar moeder is een groot enigma in dit verhaal, in combinatie met Victor Castel. Deze twee hun relatie van lang geleden licht ten grondslag aan de problematiek met Hema en BBS (Bloedstollingsstoornis). Echter wordt er over deze relatie en origine van alle grote keerpunten in het boek, vrij snel heen gegaan. Ik ga hier in “plot” iets verder over uitwijden.

Plot, Stand-Alone en Seriebehandeling

Zoals ik hiervoor al kort aanhaalde waren de grote keerpunten in dit boek de plots rond Hema en BSS en hoe de vroegere relatie van Kats moeder en Victor Castel hier de oorzaak van was, hier komt dan natuurlijk bij kijken hoe Kat hierin verwikkelt zit.

Naar mijn gevoel wilde Laurens heel veel dingen doen in deze standalone, waardoor een heel interessante premise heel vlak viel omdat ze de elementen niet de ruimte gaf om te kunnen vliegen; ze konden als het ware hun vleugels niet strekken tot hun ware potentieel. Wat heel zonde was, vond ik. Je merkt dat al deze plotelementen, personages, en onderliggende dynamieken veel sterker zouden kunnen zijn als ze eventueel een serie-behandeling hadden mogen genieten. Het stand-alone formaat voelde simpelweg veel te beperkend voor de diepgang die dit boek had kunnen bereiken.

Begrijp me niet verkeerd, het was een boek waar ik echt van heb kunnen genieten en ik keek elke keer uit naar de hoofdstukken vanuit Taylors perspectief. Maar veel hoofdstukken voelden overhaast en missend in diepgang omdat alles tot een geheel van één boek werd gehouden. Wat spijtig was, want je kan echt voelen dat dit grotere hoogtes had kunnen bereiken als serie.

Pleidooi

Los van dat het verhaal soms oppervlakkig aanvoelde door de nood aan diepgang te schrappen omwille van het gekozen lengte-formaat, straalde een ding wel heel erg hard door met een diepgang die van begin tot einde doorscheen: dit boek is een pleidooi. Het boek pleit namelijk tegen racisme, homofobie, klassenjustitie en ongelijkheid in het algemeen. Dit boek is aan zijn kern een verhaal dat een pop-culture element zoals vampiers tot zich heeft genomen, en hierop maatschappelijke problemen heeft geprojecteerd.

Vampiers, naar mijn mening, is hiervoor een perfect schoolvoorbeeld om zoiets te doen. Het is een bovennatuurlijk wezen dat door iedereen gekend is in alle vormen en maten, en ook een gegeven dat meegroeit met de maatschappij. De vampier wordt in dit boek een veeleer (meta)kritisch gegeven dat de fouten van onze hedendaagse maatschappijen onderlijnt en er ook commentaar op geeft.

Sterke punten worden hierdoor aangehaald in het boek, waarom is alleen de elitaire vampier ervan voorzien om te overleven, om goede kansen te hebben, om predominant wit en cis-het te zijn? Waar zijn de LGBTQIA+ vampiers, stelt Kat in vraag wanneer ze Harcote rondkijkt. Waar zijn de zwarte vampiers, vampiers van elke andere achtergrond dan wit? En waarom hebben zij niet het recht om tot een elitaire institutie toe te treden. Een verouderd gedachtengoed dat nood heeft aan inclusie en vernieuwing, is waar Kat en de revolutionairen voor pleiten in dit verhaal. Meer representatie in de vampierwereld van het boek an sich.

Dit kan natuurlijk doorgetrokken worden tot onze eigen wereld, en Sasha Laurens heeft met dit boek een goed voorbeeld geschreven dat ervoor pleit om je overheden en machthebbers aansprakelijk te houden voor zulke discriminatie en hier ook actief tegenin te gaan.

Doelpubliek

Door het voorgaande gedachtengoed ga ik zeggen dat dit boek een goed boek voor iedereen is die op een simpele manier de ongelijkheid van onze wereld in kaart gebracht wilt zien worden.

Op vlak van verhaal, dynamiek, expositie en dergelijke meer, zou ik dit boek eerder aanraden aan lezers van 13 tot 16 jaar.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De Terugkeer naar Maxton Hall (Maxton Hall #3) – Mona Kasten

Het voelt een beetje melancholisch om zoveel series die ik ben begonnen tegenwoordig tot een eind te zien komen. Dit komt vooral omdat ik een punt aan het maken ben van het uitlezen van series die ik ben begonnen vooraleer ik aan nieuwe series begin. Eén serie is de Maxton Hall-serie van Mona Kasten, waarvan ik deel drie zopas uit heb en hiervoor nu dus een finale recensie mag schrijven, voor ook ik Maxton Hall verlaat. So buckle up, because I have some thoughts.

Verhaal

Deel drie zet de verhaallijn van het vorige boek naadloos verder. Ruby en James zijn aan het begin van het boek nog steeds op een lastig stuk in hun relatie na wat er is gebeurd aan het einde van deel twee. Het verhaal zelf kon mij niet per direct bekoren omdat grotendeels vrij voorspelbaar aanvoelde, wat spijtig was, want ik mistte de intrige die in deel 1 nog wel aanwezig was wel.

Dit boek wijdt wel sterk uit over familiale en huiselijke problemen en toont aan dat goede steun frappant is, en dat als er iets mis is met jou of iemand die je kent; vraag even hoe het gaat of geef even aan dat het met jou wat minder gaat. Er zijn altijd wel mensen die er voor je zijn en om je geven, en dat staat centraal in dit derde deel.

Personages

De personages namen in dit finale deel wendingen waardoor ik niet echt met hun kon binden doorheen het verhaal en waardoor ik veeleer wilde verder lezen om te zien of hier ergens nog verandering in komen, helaas was dit niet het geval.

Ruby en James hun relatie kon me weining boeien, maar Ember en Wren daarentegen had ik graag veel meer van gezien omdat daar zeker wel iets in zat dat lief en teder was. Maar de protagonisten zijn Ruby en James, dus zij kregen de meeste spotlight. Ik had persoonlijk het meeste moeite met de relatie tussen Lydia en Sutton en vond dat alles voor hen een beetje te sterk van een leie dakje ging ondanks hun omstandigheden.

Schrijfstijl

De vlotte schrijfstijl van Mona Kasten is wat ervoor mij heeft gezorgd dat ik dit boek heb kunnen uitlezen. Dit is ook wat ik in vorige recensies over haar zei, dat ze vlot kan schrijven en goede zinnen op papier kan zetten. Dit is dan ook wat het verhaal voor mij staande hield, want qua plot en personages kon het me niet zo heel erg sterk boeien.

Ervaring

Dit deel was mijn minst favoriete deel in de serie, en ik vind ook nog steeds dat deel 1 het beste deel in deze serie was. Ik had gehoopt op iets meer intrige, maar dit bleef uit. Doordat er zoveel miste aan de boog van het plot op vlak van wendingen en ontknopingen, voelde dit boek voor mij vaak onafgewerkt. Qua sterren-recensie zet ik het op dezelfde hoogte als deel 2, namelijk met twee-en-halve tot drie sterren. Ik kon wel genieten van Kastens schrijfstijl, en ben dus ook benieuwd naar wat ze nog op de kaart zet, maar dit finale deel deed een beetje onder aan zijn voorgangers.