Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De verdwenen steden – Shannon Messenger

De verdwenen steden van Shannon Messenger

Binnen de community op Instagram, heb ik al veel gelezen en gehoord over Keeper of the Lost Cities van Shannon Messenger. Eigenlijk wilde ik meteen meer weten over deze boekenserie! Toch bleef iets mij ervan weerhouden en dat had te maken met taal en de dikte van de boeken. Ik vind het prima om eens Engels te lezen, maar meteen een hele boekenserie… dat ging iets te ver. Gelukkig kwam daar ineens de Nederlandse vertaling om de hoek kijken: De verdwenen steden. In eerste instantie richt het boek zich op de wat jongere lezers onder ons, maar als beginnende young adult-lezer een mooie tussenstap of voor een young adult-lezer als je even wat ‘luchtigers’ wil.

Cover

De hardcover van De verdwenen steden is mooi vormgegeven. De illustratie op de cover toont hoe enkele personages eruitzien en geeft ook iets weg van de magische wereld waarin dit verhaal zich afspeelt. Zoals net al is aangegeven, richt het boek zich in eerste instantie op jongere lezers en dat is wel te zien aan de uitstraling. Het oogt wat jeugdiger en simpeler, maar wel op een manier waardoor ik getriggerd ben om dit boek te lezen.

Verhaal

In De verdwenen steden wordt kennisgemaakt met Sophie, een meisje met weinig vrienden die zich nergens echt thuis voelt. Een buitenbeentje. Een Telepaat, iemand die gedachten kan lezen. Sophie denkt dat niemand haar geheim kent totdat zij Fitz ontmoet, hij is ook een Telepaat en opent deuren naar een (voor Sophie) onbekende wereld. In deze nieuwe wereld zal Sophie zichzelf moeten vinden en antwoorden moeten zoeken. Want wat houden de diep weggestopte geheimen in en waarom leefde zij eigenlijk tussen de mensen?

Schrijfstijl

De verdwenen steden begint met een proloog, wat er meteen voor zorgt dat je wil weten wat eraan vooraf is gegaan. Door de proloog zit je meteen in wat actie waardoor die nieuwsgierigheid omhoogschiet! Een goede manier om de lezer meteen mee te kunnen nemen in het verhaal.

De schrijfstijl is ontzettend vlot en zorgt ervoor dat je meegezogen wordt in die honderden bladzijden. Het boek heeft ruim 500 pagina’s, maar op geen enkel moment is die hoeveelheid aanwezig tijdens het lezen. Daarnaast is het fantasierijke zeker voelbaar en komt de wereld helemaal tot leven. De omschrijving van de omgevingen, scholen, personages en beesten dragen daar zeker aan bij. Ook humor komt met regelmaat terug en heeft mij meerdere malen hardop laten lachen. Er passeren een redelijk aantal personages de revue en elk draagt bij aan het verhaal zonder dat de informatie teveel wordt.

Een side-note hierbij is wel dat er soms heel veel gebeurd in korte tijd. De gebeurtenissen volgen redelijk snel op elkaar waardoor het de geloofwaardigheid van een 12-jarig meisje, wiens leven op zijn kop staat, misschien wat laat wankelen. Toch is het op geen enkele manier saai en valt er altijd nog even snel een hoofdstukje te lezen.

Ervaring

Wat is De verdwenen steden een fijn boek om weg te lezen! Ik denk dat de schrijfster een hele mooie wereld heeft neergezet voor zowel jong als oud. Voor elk valt er wel een les te leren, want het bevat een aantal mooie onderwerpen, zoals: vriendschap, verlies, avontuur, jezelf vinden en kunnen zijn. Daarnaast heb ik nog wel een klein kritiekpuntje en dat was de onderlinge ‘spanning’ tussen Sophie en een aantal van de (jongens)personages. Het kan natuurlijk echt zijn dat er op 12-jarige leeftijd die eerste kriebels van verliefdheid ontstaan. In dit boek vond ik dit best veel naar voren treden en dat was, voor mij, onnodig. Ikzelf heb daar de meerwaarde niet van gezien en ben van mening dat het boek op andere vlakken al sterk genoeg was, waardoor dit eigenlijk een beetje in het niets leek te vallen. Misschien dat hier in de vervolgdelen nog verder op ingezoomd gaat worden? Geen idee. Het deed verder niets af aan mijn leesplezier!

De verdwenen steden is een magisch en avontuurlijk verhaal en heeft mij zeker kunnen vermaken. Ben ik al helemaal in deze hype? Dat nog niet. Maar, ik heb wel zin om het vervolg te gaan lezen en hoop dat deze dan ook uitgegeven gaat worden. De thema’s die voorbij zijn gekomen vind ik een prachtige boodschap, waar ieder van ons een stukje herkenning in zal vinden. Het boek krijgt van mij 4 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Wildvuur – Elmar Otten

Wildvuur van Elmar Otten

In februari kwam er een berichtje in onze YA-groep online met de vraag of iemand Wildvuur wilde lezen en recenseren. Zoals jullie ondertussen wel weten, vind ik het fijn om soms uit die comfortzone te stappen en te gaan voor boeken die mij, op het eerste gezicht, niet meteen aan zouden spreken. Ben jij benieuwd of dit boek mij heeft weten te overtuigen?

Cover

Wildvuur is alleen uitgegeven als e-book. Hierdoor valt de cover, op een e-reader, misschien een beetje weg in verband met de grijstinten. Hierboven staat de cover weergegeven in kleur, zodat jij een goed beeld krijgt. De combinatie van de diepe(re) roodtinten en het goud zijn echt prachtig. In het midden staat een boom afgebeeld met daaronder duidelijke wortels. Het zegt in eerste instantie nog niet veel. Dit krijgt, na het lezen van het boek, wel echt een betekenis en voornamelijk veel vragen wat het nog gaat betekenen. Een sterk punt is dat de cover meteen fantasy uitstraalt.

Verhaal

In Wildvuur wordt de jonge Vesper, samen met zijn moeder en broer Or, meegenomen door een vreemd volk. De leider van dit volk, Angr, houdt vol dat Vesper hem heeft gecreëerd en de God is van hun volk. Het leven van Vesper komt op zijn kop te staan als hij verantwoordelijk lijkt te zijn voor de vernietiging van de wereld om hem, terwijl hij moeite heeft om zich dit te herinneren. Zijn broer is ondertussen in de leer bij een oude vrouw en zijn moeder is ernstig ziek geworden. Is het mogelijk voor hen om te ontsnappen en valt alles op zijn plek?

Schrijfstijl

Wildvuur begint vrijwel meteen! In een schuingedrukte tekst begint een conversatie die voor jou, als lezer, nog onduidelijk is. Vervolgens begin je met het lezen van het ‘normale’ verhaal en word je daar meteen ingegooid.

De schrijfstijl wil ik even loskoppelen van het verhaal. Want de schrijfstijl op zich leest vlot, de zinnen staan er en vertellen iets. Uit alles komt naar voren dat de schrijver goed heeft nagedacht over hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Alleen in combinatie met het verhaal kwam dit niet helemaal tot zijn recht. Dit hangt allemaal samen met het feit dat je meteen in het verhaal gegooid wordt, zonder verdere inleiding. Een goede inleiding had zeker niet misstaan in het boek waardoor de lezer een goed beeld had kunnen vormen.

Het is belangrijk om de aandacht bij Wildvuur te houden. Er worden namelijk nogal wat personages geïntroduceerd. Elk met een eigen rol. Het enige minpunt hiervan is dat niet alle personages, hun beweegredenen en/of achtergronden duidelijk zijn en er een bepaalde diepgang mist.

Wildvuur is geen dik boek en bestaat uit 12 hoofdstukken en dat beviel mij wel. Deze hoofdstukken waren niet te lang en niet te kort. Omdat ikzelf echt moeite had om goed in het verhaal te komen, vond ik deze balans erg fijn!

Ervaring

Wat een fantasierijk boek is Wildvuur! Dat vond ik echt het sterkste punt van heel het boek, alles ademt fantasie en een compliment voor de schrijver hoe dat naar voren komt. Voor mij persoonlijk duurde het echter lang voordat ik de wereld van Vesper een beetje begon te begrijpen. Ik had zoveel vragen welke een lange tijd onbeantwoord bleven (en zelfs na het lezen van het boek nog niet altijd even duidelijk zijn). Hierdoor was mijn leesplezier de eerste helft ook aanzienlijk minder dan de tweede helft. In de tweede helft kwam steeds wat meer actie naar voren en nam de spanning met momenten toe. Dit zorgde ervoor dat mijn leesplezier werd vergroot!

Wildvuur is het eerste deel uit een trilogie! Daarmee is het zeker geen afgerond verhaal en eindigde het juist met een cliffhanger, die mij wel laat verheugen op het volgende deel. Want ik wil die zeker weten gaan lezen. De schrijver heeft mij daar, zeker gezien de tweede helft van het verhaal, wel van weten te overtuigen. Het boek krijgt van mij 3 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De meesterdief – Emmelie Arents

De meesterdief van Emmelie Arents

Toen ik afgelopen april het eerste deel las en wist dat er nog een vervolg, De meesterdief, zou komen, moest ik deze natuurlijk ook lezen. Het was even wachten totdat ik terug kon naar Saradan. Nu ben ik er geweest en deel ik graag mijn avontuur met jou! Voordat je verder gaat met lezen wil ik je wel waarschuwen dat deze recensie eventuele spoilers (met betrekking tot De woestijndief) kan bevatten.

Cover

De hardcover van De meesterdief is prachtig vormgegeven. Net als zijn voorganger heeft het die mooie oranje- en bruinachtige tinten. Echt dat Oosterse-1001-nachten-gevoel. Het bevat ook enkele details uit het verhaal waardoor het echt een betekenis heeft. Ook past het boek goed bij het eerste deel en vormt zo een mooi geheel. Het binnenwerk is tevens voorzien van mooie hoofdstukversieringen.

Verhaal

De meesterdief gaat verder na de gebeurtenissen uit deel één. Taran probeert zijn leven weer op te pakken. Hij en zijn moeder hebben een nieuwe woning van de Sultan gekregen. Ook neemt hij de plek in van zijn tweelingbroer Amir en volgt hij de opleiding tot magiër. Prins Rayan worstelt met schuldgevoelens en probeert Taran te bereiken door middel van brieven. Dan krijgt Taran een opdracht van de Sultan, welke hem leidt tot Turat, een eiland waar nooit iemand levend van terug is gekeerd.

Schrijfstijl

De meesterdief begint meteen met het vertellen van zijn verhaal. Hierdoor is er geen korte samenvatting of terugblik naar de gebeurtenissen in De woestijndief. Deze informatie komt gaandeweg in sommige hoofdstukken terug waardoor het geheugen van jou, als lezer, toch weer opgefrist wordt.

De schrijfstijl is ontzettend vlot, heel fijn, sterk en beeldend. Emmelie is een magiër met woorden. Zij kan de wereld goed en echt neerzetten zodat je jezelf er echt lijkt te wanen. Alsof je midden in het avontuur naast Taran staat. De verhaallijnen worden vanuit verschillende perspectieven verteld en vond ik goed uit elkaar te houden. Al had ik daar graag nog een specifiek perspectief willen zien/lezen. Omdat ik graag wat meer over dat personage had willen weten en de beweegredenen had willen zien. Geen groot gemis, maar wellicht had dit een mooie toevoeging kunnen zijn.

Dan de plot-twists… naast magiër is de schrijfster ook een koningin in het bedenken en uitwerken van plot-twists. Elke keer als je denkt dat het verhaal een bepaalde kant op gaat, draait het zich opeens om naar iets anders en ga je, als lezer, twijfelen aan alles. Wel binnen de perfecte lijntjes waardoor het niet ineens een onrealistische twist krijgt.

Ervaring

Wat een fantastisch boek is De meesterdief!  Een waardige opvolger van zijn voorganger. De vlotte schrijfstijl in combinatie met plot-twists en een beeldend verhaal, maakt dat het verhaal niet voorspelbaar oogt. Hierboven had ik het al over een klein kritiekpuntje… in dit verhaal staat vooral het perspectief vanuit Taran centraal. Met nog een ander personage. Graag had ik daar nog een perspectief aan willen toevoegen om het verhaal meer diepte te geven. Nu bleef het wat ‘oppervlakkig’ en vanuit een bepaald oogpunt. Het had een goede toevoeging geweest om daarin nog een andere kijk aan de lezer mee te geven. De meesterdief heeft het verhaal van Taran afgerond. Een mooie afsluiter zonder verdere vragen. Toch had ik nog geen afscheid willen nemen (een compliment naar de schrijfster), want ik heb echt genoten van een verhaal in deze setting. De meesterdief krijgt van mij 4 sterren.