Tag: young adult recensie

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Hallo, met Sam

Een tijdje terug ontving ik de Nederlandse editie van het boek Hallo, met Sam van Dustin Thao. Toen ik het boek oppakte heb ik hem in een paar dagen uitgelezen. Wil je weten wat ik van dit boek vond? Lees dan snel verder!

Julie en Sam waren verliefd en hadden grootse plannen samen nadat ze klaar waren op de middelbare school. Alleen plots werd Sam uit Julie’s leven gerukt. Zonder hem weet ze niet wat ze met zichzelf aan moet. Ze versloft haar school, haar familie, haar vriendschappen.

Totdat ze nog één keer Sam zijn telefoonnummer draait. En tot schrik, en verbazing, neemt Sam op. 

Persoonlijke groei

Hoewel ik het thema van dit boek vrij zwaar vond, las dit boek echt heerlijk weg. Het is lekker vlot geschreven en de hoofdstukken waren vrij kort, waardoor je snel door kon lezen. 

Het begin van het boek vond ik wel lastig om in te komen. Julie, het hoofdpersonage, gaat hier door een depressieve fase heen. Ik vind dat persoonlijk wel lastig om te lezen. Gelukkig verandert het verhaal snel. Als Julie ineens Sam aan de lijn krijgt, merk je dat haar depressieve denkpatroon minder wordt.

Dit boek is een mooi voorbeeld van een verhaal waarbij het hoofdpersonage een persoonlijke reis mee maakt. De Julie aan het begin van het boek is anders als de Julie aan het einde van het boek. Ik lees dit soort boeken niet zo heel vaak, omdat het niet helemaal mijn genre is, maar dit boek vond ik wel fijn weglezen. Ook vond ik de personages mooi omschreven en familierelaties en vriendschappen stonden ook centraal in dit boek.

De waarom-vraag

Het enige waar ik dan weer slecht tegen kan, is dat aan het einde van het boek het ‘waarom’ ontbreekt. Oké, het is fictie en allemaal bedacht, maar ik ben dan toch iemand die een logisch antwoord wil hebben op de vraag waarom Sam nog kon telefoneren. Aan de andere kant is het maar goed dat dit niet wordt beschreven. Dit laat ruimte voor de lezer om zelf in te vullen waar Sam is, en hoe hij Julie nog kan bellen. Dit als auteur invullen voor de lezers kan het einde van zo’n verhaal wel verpesten.

Tot slot

Al met al vond ik Hallo, met Sam een erg mooi boek en zou hem zeker aanraden. Ook als het niet helemaal is wat je normaal leest. Doordat het boek vlug wegleest is het zeker een goed verhaal om op te pakken!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wees Lucie – Astrid Boonstoppel

Ik associeer Blossom Books al sinds ik mijn eerste boek van hen las, en alle andere die daarop volgden, met kwaliteit. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ze hebben een zekere voeling om net die verhalen en auteurs bij hun uitgeverij te publiceren die voor mij gewoon af zijn. Zo kreeg ik de eer om een van hun Blossom Books Shorties te mogen ontvangen om te lezen en een recensie over te schrijven. Namelijk, Wees Lucie van Astrid Boonstoppel. Boonstoppel is een auteur waar ik al veel lauwerende dingen over heb gehoord, Wees Lucie is het eerste dat ik van haar lees. Laat me zeggen, ik ben immens onder de indruk. Maar dat verwacht ik dan ook niet anders van een boek van Blossom Books.

Deze recensie bevat spoilers voor Astrid Boonstoppels boek Wees Lucie.

Verhaal

Wees Lucie, volgt het verhaal van Lucie. Het boek is op zo’n manier geschreven dat het met beide de eerste en tweede persoon qua perspectief werkt. Hieruit wordt al snel duidelijk dat het boek een soort dagboek/verhaal/briefvertelling is van Lucie aan haar moeder. Lucie verhuist met haar moeder voor de zoveelste keer naar ergens nieuws, ditmaal naar een klein dorpje genaamd Cressville. Nu is het zo dat Cressville ook het laatste dorpje zal zijn waar Lucie en haar moeder naar zullen verhuizen.

Ervaring

Dit boek heeft mijn hart er letterlijk uitgerukt. Ik voelde tijdens het lezen al welke kant het plot uitging, en Boonstoppel slaagde erin om dit op een manier te doen dat je als lezer altijd net een klein stapje verder staat dan Lucie in het proces van ontdekken wat er gaande is met haar moeder en de reden waarom ze nu specifiek naar Cressville zijn verhuisd. Tegen het einde aan, wanneer het grote nieuws eindelijk geopenbaard werd, begon ik het moeilijk te krijgen. Dit boek is zeer kort in verhaal maar toch plaatst het een gewicht op je hart dat je tegen het einde niet veel anders kan dan je tranen de vrije loop laten. Ik ben echt versteld van hoe kort dit verhaal is en hoe volledig het voelt, het had niet korter noch langer moeten zijn. Perfect is een gewichtig woord om aan iets te geven, maar dit boek komt zo dicht in de buurt dat ik het erop durf te zetten. Dit boek is hét gewoon. Het is af, het heeft suspense, intrige, mysterie, warmte, verlies, humor en zoveel meer. Het blijkt voor mij een jaar te zijn van boeken die me aan het huilen maken, maar deze really takes the cake.

Van Nederlandstalige Bodem

Ik heb ooit in een review al eens vermeld dat ik niet direct een lezer van het Nederlandstalige ben (MA in Engelse letteren en linguistiek hiero), maar ik ben meer en meer mezelf open aan het stellen voor boeken in het Nederlands die ook origineel Nederlands zijn, en met boeken zoals dit is dit gewoon mega fijn. Ik las dit boek zo snel uit en wilde gewoon continu weten wat er ging komen. Boonstoppel schrijft heel erg aangenaam en kiest telkens de juiste woorden uit om iets te omschrijven. Ik geef toe: ik lees nu heel graag in het Nederlands, en boeken zoals dit die zo vlot geschreven zijn, zijn daar de reden toe.

Perfecte Herfst-Read

Als je op zoek bent naar een herfst-read die je hart eruit gaat rukken, zoek niet verder, dit is het boek waar je naar op zoek bent. Het heeft die associatieve warmte van de herfst, alsook het gevoel dat alles gradueel aan het sterven is, maar dat daarna er altijd wel iets nieuws komt en als dat niet zo is, dat dat ook meer dan oké is. Dit boek gaat vooral over verlies , en ik denk dat dat synoniem staat met wat de herfst als seizoen belichaamt. Prachtig gewoon.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: later als ik vliegen kan – Adriaan Volk

Later als ik vliegen kan

Later als ik vliegen kan is het debuut van de Nederlandse auteur Adriaan Volk. Het boek kwam uit bij uitgeverij Kok boekencentrum. Adriaan Volk studeerde aan de Hogere Hotelschool, maar werkt tegenwoordig als tekstschrijver en redacteur. Hieronder lees je wat ik van dit boek vond.

Het verhaal

Later als ik vliegen kan gaat over Bram, die opgroeit in een zeer katholiek gezin. Zijn school is één en al bijbelgeloof en de prediken van de priester over homoseksualiteit hakken dan ook in op zijn zelfvertrouwen. Bram ontwikkelt paniekstoornissen en angst neemt langzaam maar zeker zijn leven over, waardoor hij een dramatische beslissing neemt. Een intensief groepstherapieprogramma op Ameland lijkt zijn laatste redding. Maar wat gebeurt er als je zes compleet verschillende jongeren bij elkaar zet en ze laat praten over hun problemen?

Mening

In Later als ik vliegen kan maakt het hoofdpersonage een hele reis door. Dat gaat gepaard met een heleboel emoties; liefde, boosheid, teleurstelling, angst en paniek. Het is op z’n manier geschreven dat je als lezer enorm meeleeft met Bram. De vijf andere personages worden ook goed weergegeven en het is ook duidelijk waar zij mee worstelen. Toch is Bram zijn probleem het beste uitgewerkt en kan je je dus het beste met hem identificeren.

Dit boek geeft je een inkijkje hoe het is om in de kast te zitten in een religieuze omgeving. Het laat de lezer zien hoe paniekaanvallen werken en wat het ontkennen van je seksualiteit met je doet. De invloed op religie is een mooie aanvulling daarop, omdat weinig boeken dat laten zien. Bram is op zoek naar aanvaarding en die zoektocht wordt goed in beeld gebracht. Bovendien heeft het boek een hoopvolle boodschap: praat met jongeren over LGBTQ+, om zo de veiligheid voor de LGBTQ+-jongeren te vergroten zodat ze zichzelf kunnen zijn.

Conclusie

Auteur Adriaan Volk zet met Later als ik vliegen kan een sterk debuut neer. Een boek met een hoopvolle, belangrijke boodschap dat zeer snel leest. Voor mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een eeuwenoud verhaal – Liz Braswell

Het verhaal

Belle is slim en vindingrijk, maar ook onrustig. Ze wil het armoedige, kleine stadje waar ze woont heel graag verlaten en de wereld ontdekken. Maar als ze onderweg gevangen genomen wordt door een vreselijk angstaanjagend beest en ze de betoverde roos van het Beest aanraakt, komen er in ‘A Twisted Tale – Een eeuwenoud verhaal’ ineens beelden van vroeger bij Belle naar boven.

Het zijn beelden van haar moeder, die jaren geleden uit Belles leven is verdwenen. Belle ontdekt dat het haar moeder is die de vloek heeft uitgesproken over het Beest, zijn kasteel en al zijn inwoners, en ze begrijpt dat zij en het Beest moeten samenwerken om het duistere mysterie van hun families te ontrafelen.

Personages

Doordat iedereen de personages van Belle en het beest en Gaston wel kent uit de film, is het niet heel erg nodig om diep in te gaan op wie ze nou eigenlijk zijn. Hierdoor stoorde ik me er niet echt aan dat er iets minder op de personages ingegaan werd. Maar nieuwe personages, zoals Belle’s moeder bijvoorbeeld, hadden wel iets beter neergezet kunnen worden. Het boek bleef nogal oppervlakkig. Aangezien het boek best een hoog pagina-aantal heeft (495 pagina’s), had ik wel iets meer diepgang verwacht. 

Thema’s

De thema’s blijven gelijk aan de thema’s in de bekende Disney-film. Er wordt over het algemeen niet heel lang stilgestaan bij de thema’s en ze kunnen je daardoor ook niet dieper raken. Dat het beest veel moeite heeft met zijn verschijning bijvoorbeeld is wel bekend, maar er wordt in de eerste 200 pagina’s niet echt op ingegaan. Wat ik wel mooi vond, is dat daarna er van het welbekende verhaal afgeweken wordt. Daar merk je dan ook meer dat het beest moeite heeft mijn zijn uiterlijk. Er komt dan iets meer diepgang en dat maakte het verhaal een stuk interessanter.

Schrijfstijl

Het boek is geschreven op een manier die vrij makkelijk leesbaar is. In principe kan je er snel doorheen gaan, maar aangezien is het eerste deel van het boek zo voorspelbaar vond, aangezien ik meerdere filmadaptaties van Belle en het beest gezien heb en dit boek niet veel nieuws te vertellen had, vond ik het lastig er doorheen te komen. Soms vond ik het ook een beetje slecht geschreven. Emoties kwamen niet goed over en het leek alsof alles te letterlijk opgeschreven was. Ik weet niet of dat komt doordat het een vertaling is, of dat het in de originele versie ook zo was. Toen ik verder kwam in het boek, ergens na pagina 200 week het verhaal af van het originele verhaal. Hier kwam de twist aan dit verhaal in werking. Toen vond ik het wel interessant worden en zat ik meer in het verhaal. Hierdoor had ik minder last van de schrijfstijl en vond ik het prima lezen. Niks speciaals, maar ik stoorde me er in ieder geval niet meer aan.

Conclusie

Ik vond het begin van het verhaal erg sloom. Ik had eigenlijk geen idee wat ik aan het lezen was, ook omdat er in het begin veel hoofdstukken tussen zitten uit het perspectief van Belle’s moeder. De stukken vanuit Belle waren wel duidelijk te volgen, maar waren om eerlijk te zijn vrij saai, aangezien het net zoals het sprookje is. Gelukkig werd het wel iets anders op het moment dat de twist in werking kwam. Hier werd het interessanter, ook omdat ik nieuwe dingen kon leren over Belle en het beest, die in de originele versie niet zaten. Toen was het verhaal niet heel voorspelbaar meer en werd het ook veel vermakelijker. Ik had ook zin verder te lezen en was benieuwd naar wat er zou gebeuren. Wat ik nog steeds jammer vond, was dat ik me eerst door 200 bladzijdes heen moest worstelen. Ik denk dat het begin van het verhaal iets minder uitgebreid verteld had kunnen worden. Daarom geef ik het boek drie sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Sorcery of Thorns – Margaret Rogerson

We hebben het allemaal, dat ene boek dat we tot duizendmaal toe opnieuw kunnen lezen. Een verhaal dat je elke keer weer weet te vangen en in de ban houdt tot de laatste pagina is omgeslagen. Dit boek is voor iedereen verschillend, is niet genre-gebonden maar iets heel persoonlijk. Voor mij is dit boek Sorcery of Thorns (McElderry Books 2019) van Margaret Rogerson.

Lees: dit boek heeft helaas nog geen vertaling in het Nederlands mogen kennen, maar het is nu eenmaal zo’n geniaal goed boek dat ik het toch belangrijk vond dat er een recensie van kwam. Zeker omdat het een van mijn persoonlijke favorieten is. Dus ga het zeker lezen in de hoop dat een vertaling misschien tijdig in alle glorie kan stralen in de Vlaamse/Nederlandse boekhandels.

Verhaal

Ik ga de toelichting van het verhaal kort houden, want ik wil niet te veel verklappen en gewoon zeggen dat je Sorcery of Thorns het beste leest met zo min mogelijk informatie zodat je je kan laten overdonderen door de magische wereld van Austermeer.

Rogersons boek is verteld vanuit een derdepersoonsperspectief en volgt het verhaal van Elisabeth Scrivener, zij is een inwoner van een van de grote bibliotheken van Austermeer, wachtend tot de dag wanneer ze mag worden opgeleid tot een “warden” (iemand die de grote bibliotheken en de magische boeken die inwoner zijn van deze bibliotheken behoedt van gevaar). Maar wanneer een mysterieus gevaar plots de bibliotheken van Austermeer in het vizier krijgt, en Elisabeth als verdachte wordt aangeduid, moet ze de krachten bundelen met iemand waar ze van nature altijd voor gewaarschuwd is: een magiër.

Plot

Vaak zijn fantasy-boeken deel van een grotere serie boeken, omdat de auteur tracht een zo groot mogelijke wereld aan de lezer voor te leggen waarin het verhaal/verschillende verhalen zich ontrafelen omdat fantasiewerelden vaak een heel complexe opzet vereisen en dus voor even complexe verhalen zorgen die over meerdere boeken spannen als resultaat. Rogerson heeft zich echter al bewezen als dé standalone auteur bij uitstek met haar oeuvre dat dusver bestaat uit drie fantasy-based standalones met lovende recensies: An Enchantment of Ravens (2017), Sorcery of Thorns (2019) en Vespertine (2021).

Ondanks dat Sorcery of Thorns een standalone is, voelt het boek geen moment aan alsof Rogerson te veel informatie dumpt in één keer. Het plot wordt rustig aan de lezer voorgelegd, alsook het magie-systeem van de wereld en de algemene politiek en maatschappelijke werking van Austermeer. Er is geen enkel moment waarop er “te veel” informatie wordt neergelegd waardoor het plot verdronken wordt in tal van regels en weetjes waar de lezer rekening mee moet houden om het plot te kunnen begrijpen en volgen. Rogerson weet een goede balans te behouden tussen het plot telkens terug aan te kaarten op een nieuwe manier die zowel oudere als nieuwere informatie bundelt zodat de lezer telkens mee is en ook mee blijft met wat er gaande is, wat niet simpel is in een geheel nieuwe wereld vol met andere regels dan een contemporary boek zou hebben.

Het plot van het boek zelf is eentje die, wanneer je alle lagen van het boek opzij plooit, niet echt heel erg ingewikkeld in elkaar zit, kort samengevat: Elisabeth bundelt de krachten met een magiër (mensen waarvan ze sinds kinds af aan voor is gewaarschuwd hoe gevaarlijk ze zijn) om erachter te komen wie de bibliotheken in Austermeer aanvallen en waarom, alsook ze dan te stoppen. Het is de manier waarop Rogerson het plot brengt en hoe ze alle puzzelstukjes aan de lezer voorlegt tot de grote ontdekking wie de slechterik van het boek is en waarom ze doen wat ze doen, dat ervoor zorgt dat het verhaal werkt.

Ondanks dat Sorcery of Thorns initieel een standalone was heeft heeft Rogerson zopas echter aangekondigd dat er nog een novelle zal uitkomen om het verhaal van Elisabeth verder te zetten (zie: “The Mysteries of Thorn Manor” McElderry Books 2023).

Personages

De personages van Sorcery of Thorns zijn een van de (vele) redenen waarom het boek zo geniaal is. Een goed boek heeft voor mij persoonlijk een goede cast aan personages nodig om te werken. Soms kan een boek een plot en verhaal hebben dat totaal niet werkt, maar een cast hebben die zo’n goede dynamiek en opbouw heeft, dat het toch inslaat. Sorcery of Thorns is zo’n boek. De drie hoofdpersonages die we het meeste zien – Elisabeth, Nathaniel en Silas – zijn een interessant trio met elk hun respectievelijke alsook overlappende dynamieken die maken dat je gewoon honderden pagina’s meer aan dialoog tussen deze drie zou kunnen lezen. Wat maakt dat het boek gewoon zo vlot leest telkens wanneer deze drie samen ten tonele verschijnen.

Schrijfstijl

Als er iets is dat Margaret Rogerson tekent is het haar schrijfstijl. Het is het soort stijl dat ik zelf altijd najaag wanneer ik me neerzet om verhalen neer te pennen: heel cinematisch en levend. Boeken zorgen er bij de meesten voor dat je een film in je hoofd ziet, wat heel erg cool is – maar Rogerson neemt het met haar schrijfstijl nog een stap verder. Je ziet niet, maar ervaart. Rogerson omschrijft geuren, ruimtes, texturen, personages op zulke manieren dat het is alsof je jezelf in de wereld van het boek bevindt. Rogerson schrijft alsof ze zelf aanwezig is geweest in de scènes die ze schrijft, alsof het niet een fabricatie van haar verbeelding is maar een actuele omschrijving van iets wat ze heeft meegemaakt. Rogerson is zelf een magiër met de manier waarop ze schrijft, ze nodigt de lezer niet uit om te kijken maar pakt hun hand en gooit hen in het midden van de actie om het zelf te ervaren.

Ervaring

Wat kan ik zeggen? Ik heb Sorcery of Thorns al meerdere keren gelezen en geniet er telkens met volle teugen van, ik ben iemand die graag steeds nieuwe dingen leest maar als een boek mij zo kan vangen dat ik ernaar terug wil gaan, dan heeft de auteur wel echt zijn werk goed verricht. Margaret Rogerson heeft het dan ook exact goed gedaan, want telkens als ik dit boek vastneem of zelfs maar in de boekhandels zie staan, word ik gewoon lekker warm vanbinnen en krijg ik meteen weer zin om het opnieuw te lezen. Dus ik moedig iedereen aan om dit boek te lezen of ervoor te zorgen dat een vertaling werkelijkheid wordt – Rogerson is een naam die je echt in je boekenkast moet hebben staan als je van fantasieverhalen houdt.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het weeshuis in de azuurblauwe zee – T J Klune

The House in the Cerulean Sea dateert van 2020. In mei werd dit verhaal vertaald door uitgeverij Volt. Ik mocht het boek lezen als een recensie-exemplaar. Hieronder lees je wat ik vond van het boek.

Het verhaal

Het weeshuis in de azuurblauwe zee vertelt het verhaal van Linus Bake. Linus Baker werkt voor het Minesterie van Toezicht Magische Jongeren. Hij blijft altijd zeer objectief wanneer hij de weeshuizen moet gaan checken die vol zitten met kinderen die magische krachten hebben. Linus weet dat ze anders zijn en respecteert dat. Hij behandelt ze nooit anders en laat ze nooit minderwaardig voelen. Linus behandelt ze als een gelijke en normale kinderen, maar hij bouwt nooit een band met hen op.

Hij voert gewoon zijn job uit. Op het einde van de dag gaat hij terug naar zijn huis waar hij wat discuteert met zijn buurvrouw. Hij heeft ook een kat, die zijn enige vriend is op deze wereld.

Alles verandert wanneer het Minesterie van Toezicht Magische Jongeren hem een geheime missie geeft. Ze willen dat hij gaat onderzoeken of zes magisch begaafde, maar risicovolle jongeren, die in een weeshuis op een klein eiland wonen, mogelijk een te groot gevaar vormen voor de samenleving. Hij begint aan deze opdracht zonder veel te weten over de kinderen.

Linus kan deze job niet weigeren en dus zal hij een maand spenderen op het eiland. Hij zal moeten nagaan of de kinderen daar veilig leven onder de hoede van Arthur Parnassus, de directeur van het weeshuis.

Wanneer hij langzaam zijn vooroordelen laat varen en niet alleen een band opbouwt met de jongeren, maar ook met Arthur, komt hij voor een dilemma te staan: moet hij de ambtelijke regels of zijn hart volgen?

Personages

De groep jongeren bestaat uit Talia (een meisjeskabouter), Theodore (een gevleugeld draakje), Phee (een boself), Chauncey (een groen, kwalachtig wezen), Sal (een jongen die een miraculeuze verandering ondergaat wanneer hij bang is) en Lucy (een zesjarige antichrist). De directeur van het weeshuis is Arthur Parnassus en hij wil koste wat het kost een sluiting van het weeshuis voorkomen.

De personages worden enorm goed uitgewerkt. Niet alleen het hoofdpersonage – Linus – wordt zeer grondig uitgewerkt, ook de nevenpersonages (de kinderen) hebben elk hun eigen karakter dat je leert kennen. Naarmate Linus de kinderen beter leert kennen en een band opbouwt met hen doe je dat als lezer zeker ook. Ik vond het zeer mooi om te zien hoe iemand (Linus) die altijd zo objectief is en geen band opbouwt met de kinderen dat nu hier wel doet en hoe hij zijn hart stilletjes maar zeker verliest aan de anderen. Het is zeker een meerwaarde om te zien hoe elk kind zijn eigen eigenaardige kantjes heeft, want zo bouw je als lezer ook een band op met elk kind.

Cover en leeftijd

Iets wat mij al snel opviel is dat Het weeshuis in de azuurblauwe zee een boek is voor de iets wat gevorderde lezer. Zowel het taalgebruik als de referenties naar de filosoof Kant bijvoorbeeld zorgen toch wel dat je wat kennis nodig hebt om dit boek te begrijpen. In mijn mening zouden jongere lezers de dubbelzinnigheid en de dubbele laag van het boek niet (volledig) meekrijgen en dat zou jammer zijn. Ook al doet de cover je misschien vermoeden dat het voor de jongere lezer is, dat is zeker niet zo. Het is wel een zeer mooie cover die perfect bij het verhaal past.

Thema’s

Dit boek is niet zomaar een young adult fantasy verhaal. Dit boek gaat over elkaar aanvaarden hoe we zijn, geven om elkaar, je hart en ziel openen voor elkaar en zoveel meer. Het is een verhaal waar je vanaf het begin in zit. Het is een lief, hartverwarmend verhaal dat je doet lachen.

Conclusie

Dit verhaal gaat over liefde en elkaars verschillen accepteren. Een mooie boodschap in de wereld van vandaag en daarom zou iedereen dit boek moeten lezen. Daarbovenop komen nog de vele mooie zinnen en het woordgebruik.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Rijk van Vlees en Vuur – Jennifer L. Armentrout

Rijk van Vlees en Vuur

Ik las het boek Rijk van Vlees en Vuur van Jennifer L. Armentrout. Dit is het vervolg op het boek Uit Bloed en As en wat ik ervan vond lees je hieronder.

Het verhaal

Er is een oorlog op komst en Poppy zit er middenin. Het gevallen koninkrijk Atlantië blijkt namelijk nog te bestaan en de koning wil haar gebruiken om een boodschap over te brengen. De afvalligen willen haar juist dood hebben, de wulven worden onvoorspelbaarder en Poppy haar krachten nemen toe. Poppy weet niet meer wat ze moet doen. Maar één ding weet ze wel: er is niemand zo gevaarlijk als de Duistere, de prins van Atlantië.

Prins Casteel, ook wel de De Duistere en de man van wie Poppy hield, heeft haar verraden. Hierdoor weet Poppy niet of ze hem kan vertrouwen. Maar als Poppy haar broer Ian wil vinden, zal ze toch met Casteel moeten samenwerken. Dit is helaas niet zonder risico’s. Casteel heeft een plan, maar Poppy haar veiligheid en haar hart staan hierdoor op het spel.

De schrijfstijl/verhaallijn

De schrijfstijl van Armentrout is erg fijn om te lezen. Wat ik vooral erg fijn vind van Armentrout, is dat je precies in het boek begint met het verhaal waar je bent gebleven in het eerste deel. Dit deel gaat dus precies verder waar het vorige deel is geëindigd.

De personages

De hoofdpersonen in dit boek zijn nog steeds Poppy en prins Casteel. Daarnaast leer je een aantal oude personages nog beter kennen, maar je leert ook nieuwe personages kennen. Dit vond ik zelf erg verfrissend. Zo zie je als je het boek opent een mooie art van een man aan de voorkant en aan de achterkant een vrouw. In het begin wist ik niet wie dit waren, maar dat wordt later duidelijk in het verhaal. Hierdoor krijg je ook bij deze personages een beter beeld, omdat ook zij een wat een belangrijkere rol krijgen in dit boek.

De chemie tussen Casteel en Poppy is mooi en goed beschreven. Poppy gaat verder met de haat jegens Casteel, ook al weet ze van zichzelf dat ze hem nog steeds leuk vind. Ook de ware gevoelens van Casteel naar Poppy komen goed naar voren in het verhaal, maar ook wat zijn ware bedoelingen zijn. Ik blijf de chemie van Poppy en Casteel prachtig vinden en de pit die Poppy heeft vind ik heerlijk. Poppy is echt een badass girl, die lekker stoer is en haar mondje wel bij zich heeft.

De wereld

Wat ik heel erg fijn vindt aan dit deel, is dat Zomer & Keuning dit keer wel een kaart van de wereld in het boek hebben gedaan. Hierdoor krijg je er meer een beeld bij en kun je ook makkelijker zien hoe de personages reizen. Je weet hierdoor precies waar elk plaatsje ligt die benoemd worden in het verhaal. Door Casteel leer je zelfs weten dat het in Atlantië heel anders is dan in het koninkrijk Solis.

Conclusie

Het boek ziet er weer prachtig uit, vooral met de gouden schutbladen en de art aan de binnenkant. Het verhaal is weer spannend van begin tot eind, hierdoor wil je constant doorlezen. Het boek eindigt weer met een cliffhanger en hierdoor ben je echt benieuwd naar het volgende deel. Het einde was absoluut niet wat ik verwacht had en daarom ook erg onverwachts. Ik geef het boek vijf sterren en raad je zeker aan om deze serie te gaan lezen en mee te gaan op het spannende avontuur van Poppy.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Ivoren maan – Arienne Bolt

Het verhaal

Juno vertrekt naar Zuid-Afrika om haar zus te bezoeken die daar werkt als dierenarts. Jan vertrekt naar Zuid-Afrika om zijn oom te helpen op de game farm. Ze ontmoeten elkaar in het vliegtuig en hebben beide een geheim. Wanneer ze aankomen in Zuid-Afrika scheiden hun wegen, maar ze gaan beide een moeilijke tijd tegemoet. Hun vakantie loopt totaal anders dan ze hadden verwacht. 

Personages

Het boek wisselt af tussen Juno en Jan. Jan voelt aan als een iets volwassener personage. Juno’s denkpatroon is nogal kinderachtig. Ze hebben allebei een achtergrondverhaal en het is daarin te herleiden waarom ze zich gedragen zoals ze zich gedragen. 

Thema’s

De thema’s in het boek zijn wel interessant. Er zitten veel verschillende dingen in maar uiteindelijk komen ze wel op hetzelfde uit. Het gaat vooral over rouw en verlies en die thema’s worden op verschillende manieren erg subtiel bij verschillende personages toegepast. Dat vond ik erg knap gedaan.  

Schrijfstijl

Over het algemeen was de schrijfstijl erg simpel. De zinnen zijn kort en het komt een beetje kinderachtig over. Het is de hele tijd een beetje: dit gebeurt, dat gebeurt. Er wordt weinig van de omgeving beschreven en dat is wel jammer. Het speelt zich af in Zuid-Afrika en er zouden hele mooie beelden geschetst kunnen worden. 

Conclusie

Ivoren maan wordt neergezet als een young adult-boek, maar wat mij betreft sloeg het de plank volledig mis. De manier waarop de zinnen waren opgebouwd voelde erg simpel aan en voor een jonger publiek. De personages hadden de leeftijd van personages in een young adult-boek, maar de manier waarop ze dachten en handelden voelde ook niet helemaal kloppend. De auteur leek geen idee te hebben van hoe het was om die leeftijd te zijn.

Het verhaal was prima en toen ik het aan het lezen was, was het wel enigzins boeiend, maar ik zou het aan niemand aanraden. Het voelde aan als een boek dat thuishoorde in een andere categorie. Het was meer een kinderboek. Met dan een paar iets te volwassen thema’s voor een kinderboek. Het koste me steeds moeite om verder te lezen, ik had steeds weinig zin om het boek op te pakken. Alleen aan het einde vond ik dat wat beter worden, maar dat kwam misschien omdat ik toen wel echt ver in het verhaal zat en toch wel wilde weten hoe het zou eindigen. Daarom geef ik het boek twee en een halve ster. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De rest van ons leven – Els Beerten

Het nieuwste boek van Els Beerten kwam na zes jaar wachten in maart uit. Els Beerten is bekend van het veel bekroonde boek Allemaal willen we de hemel en Een mens is genoeg. Net zoals de twee vorige boeken is de rest van ons leven ook een historische roman.

Het verhaal

De rest van ons leven vertelt het verhaal van Fredo Santoro die nog maar een paar maanden oud is als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt en zijn moeder sterft aan de Spaanse griep. Als de Eerste Wereldoorlog voorbij is, verhuist hij met zijn vader naar Engeland. Daar leven ze samen een goed leven in een omgeving waar veel Italianen wonen. Ze integreren zich zo goed mogelijk en leven er een kappersbestaan.

Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt en Mussolini de kant van Duitsland kiest, verandert de stemming in Engeland. De Italianen die er wonen worden verdacht en de regering kiest ervoor om de Italiaanse mannen te deporteren. Zo wordt Fredo’s vader opgepakt, Fredo weet te ontkomen.

Na de oorlog verhuist Fredo terug naar Italië met een vriend. Daar leeft hij in het gezin van zijn vriend, zijn vrouw, zoon Vito en schoonzus Carlotta. Hij heeft moeite met zich helemaal thuis te voelen in Italië ondanks dat hij wel een Italiaan is. Hij krijgt te maken met moeilijkheden zoals armoede, familiegeheimen en oordelen van anderen.

Mening

Als je de achterflap leest dan denk je meteen dat het verhaal zich tijdens de Tweede Wereldoorlog zal afspelen. Dat is echter niet zo. Het is maar een klein stukje van het boek dat zich in die tijd afspeelt. Het grootste deel speelt zich na Wereldoorlog Twee af en laat zien hoe de mensen hun leven terug moeten opbouwen en hoe moeilijk het is om met de gevolgen van oorlog te leven.

Vertelperspectief

In het begin lees je vanuit het perspectief van Fredo, die op dat moment nog een kleine jongen is. Dat zorgt ervoor dat het korte hoofdstukken zijn met niet al te moeilijke woorden en geen erg lange zinnen. Naarmate Fredo ouder wordt, worden de hoofdstukken af en toe wat langer. Toch blijven ze zeer vlot lezen en zijn ze nog steeds relatief kort.

Ik zat zelf niet helemaal in het verhaal doordat er ook in het midden van het verhaal van vertelperspectief veranderd wordt. Dan lezen we opeens vanuit Vittorio. Op deze manier gaat Beerten terug naar een kinderlijk perspectief. Deze verandering kwam voor mij een beetje onverwacht en was onnodig. Het laat wel zien hoe ook Vittorio op dezelfde moeilijkheden stoot als Fredo. Zo moet Vittorio zijn ouders ook missen, omdat die naar België zijn verhuisd. De switch maakte het voor mij niet gemakkelijker om in het verhaal te komen.

Personages

Het hoofdpersonage is Fredo, maar er zijn nog andere personages die ook heel belangrijk zijn, zoals Vittorio. Aangezien het een coming-of-age-verhaal is, maakt Fredo een aanzienlijke evolutie door. We zien eigenlijk hoe hij met de gevolgen van de oorlog moet leven.

Conclusie

De rest van ons leven is een historische roman die zich vooral na de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Voor mij wat minder weggelegd, maar wel een belangrijke roman waarin de Italianen centraal staan. Het leest zeer vlot door de korte hoofdstukken en de schrijfstijl.