Duik mee in het achtergrondverhaal van De Boze Koningin. Iedereen kent haar natuurlijk als de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje, maar wat is er gebeurd waardoor ze zo geworden is? Een slechterik is immers gemaakt en niet zo geboren. De stiefmoeder hield eerst heel veel van Sneeuwwitje. Haar eigen vader was een afschuwelijke man, wat voor De Boze Koningin een reden was dat ze dat leven absoluut niet voor Sneeuwwitje wilde. Ook hield ze erg veel van haar man, de koning. Wanneer de koning overlijdt bij een veldslag is de koningin ontroostbaar. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met de koningin. Dan begint ze een man in de spiegel te zien. Als ze vraagt wie het mooiste van het land is, antwoordt hij dat zij dat is. Ze is sinds het overlijden eindelijk weer blij totdat de spiegel op een dag een andere naam noemt….
Schrijfstijl:
In het verhaal staat De Boze Koningin centraal. We lezen over de ontmoeting met de koning, over haar jeugd en over haar band met Sneeuwwitje. Je merkt dat haar vader haar een minderwaardig gevoel heeft gegeven en dat ze daar erg last van heeft. Hij noemde haar namelijk altijd lelijk en dat is ze gaan geloven. De schrijfstijl neemt je mee in dat gevoel en zorgt ervoor dat je medelijden met haar krijgt. Wanneer de spiegel dan ook ineens iemand anders noemt die de mooiste van het land is, raakt ze obsessief. De goedkeuring van de spiegel is een verslaving geworden en ze raakt opgeslokt en bezeten door haar ijdelheid. Ze begint nachtmerries te krijgen en na verloop van tijd beginnen de dromen en de werkelijkheid in elkaar over te lopen. Het laat erg goed zien wat intens verdriet en een nare jeugd met je kunnen doen en hoe je hierdoor kunt doorslaan.
Sneeuwwitje:
Wie kent het sprookje niet? Het sprookje uit 1973 en daarna zijn er nog verschillende remake films van gemaakt. Het was erg leuk om nu eens de andere kant van het sprookje te bekijken. De kant van toch ook wel een belangrijk karakter, maar waar je eerlijk gezegd weinig van weet. Zo komen er richting het einde ook nog delen uit het originele sprookje naar voren en zetten bepaalde scènes in een ander daglicht. Ik heb hier erg van genoten, maar ik ben dan ook dol op alles wat met sprookjes te maken heeft. Hierdoor wist ik meteen dat ik dit boek moest lezen en ik ben niet teleurgesteld.
In een bovennatuurlijke versie van Parijs waar vampieren, heksen en weerwolven – en nog veel meer bijzondere wezens – samenleven, ontmoeten twee jongens elkaar. Sébastien heeft de mensenwereld net verlaten om naar de magische universiteit te gaan. Hij voelt zich schuldig omdat hij zijn familie heeft achtergelaten, en vindt het spannend om opnieuw te beginnen in de grote, bruisende stad. In de hoop zijn zorgen te vergeten gaat hij een avond uit, en kust hij een knappe vampier. Maar door zijn onzekerheden vlucht hij toch snel weg, om dezelfde vampier de volgende ochtend voor zijn deur tegen het lijf te lopen…
Vormgeving
Deze graphic novel bevat een comic die geprint is in kleur. De meeste graphic novels die ik tot nu toe heb gelezen zijn zwart/wit of met beperkte kleuren geprint. Een print in volle kleur geeft toch net wat extra sfeer aan het verhaal. Ook de achtergrond kleur rondom de comic kaders veranderd regelmatig in deze graphic novel. Zo worden deel verhalen makkelijk uit elkaar gehouden en krijgen sommige hoofdstukken/delen van een hoofdstuk extra nadruk. Dit vond ik erg origineel en goed gedaan. De tekenstijl van de karakters is ook echt prachtig en past goed bij het verhaal en de setting.
Personages
Dit verhaal bevat een erg diverse cast aan personages. Dan heb ik het niet alleen over mensen en fantasie wezens (vampieren, heksen, ondoden etc.), maar ook over diversiteit in seksualiteit en gender. Hier werd verder in het verhaal niet veel nadruk op gelegd en de vriendengroepen vormden daardoor ook echt realistische found families. De hoofdpersonages zijn beide volwassen en je merkt ook in het verhaal dat ze te dealen hebben met volwassen problemen. Ondanks dat deze graphic novel maar een deel van de comic bevat leer je de personages echt al goed kennen en voel je makkelijk een verbinding met hun verhaal en wat ze meemaken.
Thema’s
Er komen verschillende thema’s aan bod, zoals het vinden van ‘’jouw’’ plek in de wereld en mensen die daarbij horen, verliefdheid, vriendschappen en familie. Ondanks dat dit best vaak gebruikte thema’s zijn, worden ze in dit boek op een originele wijze weggezet door gebruik te maken van een gesplitste wereld: een mensen en een magie wereld. Veel van de thema’s kunnen nog veel verder uitgebreid en besproken worden. Ik ben benieuwd hoe dit in de volgende delen van de comic gedaan gaat worden.
Eindbeoordeling
Ik had redelijk hoge verwachtingen van deze graphic novel, aangezien mijn favoriete graphic novel auteur, Alice Oseman (van Heartstopper), deze aanraad. Mijn verwachtingen zijn echt overtroffen en ik kan niet wachten om nog meer te lezen over de avonturen die Sébastien en Elia al dan niet samen aan zullen gaan. Kom maar op met deel 2!
We beginnen met een interessante proloog waardoor je interesse direct gewekt wordt. Het is 1910 en de meisjes die kleren moesten maken voor de porseleinen poppen zijn in plaats van kleertjes een lijkwagen aan het maken. De poppen hadden namelijk verteld dat ze het fijn vinden om dood te zijn…. Vervolgens leren we Sophie en Jay kennen. Jay heeft voor de grap een Ouijabord-app op zijn telefoon gezet en ze testen het samen uit. Sophie besluit om Rebecca op te roepen, haar nicht die om vreemde omstandigheden om het leven is gekomen. Plots gaat het licht uit en klinkt er een hard gegil in de cafetaria. Wanneer het licht weer aangaat is iedereen duidelijk van slag. Sophie zweert dat ze een hand in haar hand voelde, maar Jay zegt dat hij het niet was. Ook zag ze een meisje op tafel staan, maar die is nergens meer te bekennen. De volgende ochtend is Jay overleden… Precies zoals het Ouijabord voorspeld had. Sophie is kapot van verdriet. Toch besluit ze om naar haar oom, neef en nichtjes in Skye te gaan. Ze wil erachter komen wat er met haar nicht Rebecca is gebeurd. Iedereen doet er zo geheimzinnig over, maar ze moet weten of de dood van Jay iets te maken heeft met Rebecca.
Personages:
Het verhaal draait vooral om Sophie. Na de dood van Jay en het nare gedoe met het ouijabord is ze vastbesloten om erachter te komen wat er met haar nicht Rebecca gebeurd is. Direct bij aankomst is haar nicht Piper dolenthousiast. Ze is zo blij dat er een meisje van haar leeftijd is. Sophie leeft door haar helemaal op, maar waarom begint Cameron, haar neef, haar dan ineens voor Piper te waarschuwen? En waarom waarschuwt Piper haar dan juist weer voor Cameron? Dat er iets vreemds aan de hand is in dat huis is wel duidelijk. Lilias, het jongste nichtje, heeft dezelfde leeftijd als Rebecca had toen ze overleed. Zij is de eerste die toegeeft dat er vreemde dingen in het huis gebeuren en dat het te maken heeft met de enge Frozen Charlotte- poppetjes. De kamer van Rebecca is namelijk nog helemaal intact, inclusief de enge poppen, en Lilias vertelt dat ze ze vaak hoort. Sophie gelooft dit in eerste instantie natuurlijk niet, poppen praten immers niet toch, maar dan op een nacht hoort ze het zelf….
Schrijfstijl:
De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant. Echter is het verhaal zo vlot geschreven dat je dit helemaal niet merkt. Zelf heb ik normaal echt een hekel aan lange hoofdstukken, maar door dit boek vloog ik echt heen. Alex heeft heel goed een horror vibe weten neer te zetten. Elk hoofdstuk begint met een kort versje van vier zinnen wat voor een extra creepy vibe zorgt. Ook de rij met poppen boven de hoofdstukken helpen daar zeker bij.
Spannend of niet?:
Had ik verwacht dat het spannend zou zijn door de cover en flaptekst? Absoluut! Maar in deze mate? Zeker niet! Het is duister, kwaadaardig en creepy, maar wat was het heerlijk om te lezen. Zodra je hier eenmaal aan begint ga je hem niet meer weg kunnen leggen. Je moet weten hoe het allemaal afloopt. Een tip: niet gaan lezen voordat je gaat slapen en geloof me, na dit boek wil je absoluut geen poppen meer in je kamer.
Brittainy Cherry was voor mij een nog onbekende schrijfster al is op Goodreads te zien dat ze behoorlijk wat boeken op haar naam heeft staan! Benieuwd hoe mijn eerste kennismaking is bevallen en of ik Wachten op de lente aanraad? Lees dan snel verder!
Verboden liefde
Wachten op de lente draait om Starlet en Milo. Ze ontmoeten elkaar op een studentenfeestje. Starlet is daar omdat ze afleiding zoekt nadat ze er (op haar verjaardag) achterkomt dat haar vriendje vreemdgaat. Na hun onenightstand zijn ze ervan overtuigt elkaar nooit meer te zien… Tot Scarlet op haar eerste dag als onderwijsassistent Milo als leerling in haar klas ziet zitten. Ondanks dat verliefdheid verboden terrein is, kunnen ze onmogelijk bij elkaar uit de buurt blijven. Zeker wanneer blijkt dat ze heel wat raakvlakken hebben en wel eens elkaar redding kunnen zijn.
Vlot & Steamy
De schrijfstijl van Wachten op de lente is heel vlot. Korte hoofdstukken vanuit zowel Milo als Starlet geschreven. De schrijfster heeft veel ruimte voor de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen waardoor je je al snel in kunt leven.
Ook bevat het boek be-hoor-lijk wat smut. Dat past ook wel bij de wijze waarop de twee elkaar ontmoeten. Maar later in het boek was de balans tussen smut en verhaal soms een beetje zoek. Een tandje minder was naar mijn mening passender geweest! Dit boek is daarmee, naar mijn mening, ook niet voor de jonge lezers onder ons bedoeld! Gedurende het boek krijgt het wel steeds meer diepgang, zeker wanneer je meer van Milo te weten komt. Dat maakt dat het verhaal me uiteindelijk best raakte!
Personages
Zowel Milo als Starlet worden als fijne personages neergezet. Ze zijn jong maar hebben ook de nodige ellende al wel meegemaakt. En daar waar Starlet haar verdriet al iets meer een plek heeft kunnen geven, is dat voor Milo nog niet zo. De wijze waarop zijn depressie wordt verwoord is mooi gedaan. Sowieso dat het bespreekbaar gemaakt wordt en ook dat hulp daarbij vragen geen teken van zwakte o.i.d. is, is echt een pluspunt voor Wachten op de lente.
Wel vond ik de acties en gedragingen van Milo en Starlet niet helemaal passend bij hun leeftijden. Voor 19 en 21 jaar kwamen ze best ‘oud over’. Ook had de ‘forbidden love’, wel iets sterker neergezet mogen worden. In mijn hoofd had ik ze dus ietsje ouder gemaakt, haha!
Conclusie
Wachten op de lente heeft mij fijne leesuurtje bezorgd. Een vlot verhaal, leuke personages en de nodige spice en drama. Hier en daar had het verhaal nog wat sterker en passender bij de leeftijd van de personages gemogen. Van mij krijgt het boek 3,5 ster!
Eén van mijn favoriete periodes uit de geschiedenis is de Victoriaanse periode en dan zeker de verhalen die tijdens deze tijdsperiode uit de pennen van auteurs uit die tijdsgeest geschud zijn. Een auteur die tijdens die periode actief was met verhalen neer te pennen is niemand minder dan Robert Louis Stevenson, gekend van onder andere Schatteneiland en De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
Met hartelijke dank aan Standaard Uitgeverij en hun imprint Salto om mij een recensie-exemplaar te sturen van de prachtig herwerkte en geïllustreerde editie van Robert Louis Stevensons De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
Toegankelijkheid
Ik las De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde al enkele jaren geleden en benoemde het al steevast als een van mijn favoriete Gotische verhalen toen ik nog klein was en het personage van Dr. Jekyll/Mr. Hyde in de film Van Helsing zag. Toen bleek dat De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde een hervertelling mocht genieten die meer toegankelijkheid biedt aan een jongere generatie, was ik meteen immens enthousiast om dit verhaal te herbezoeken.
De illustraties in het boek bewaren een prachtige balans tussen onheilspellend alsook uitnodigend voor jongere lezers zodat ze niet te hard worden afgeschrikt door de duistere wendingen van dit verhaal. De illustrator, Vincent Mallié heeft hiermee een prachtig kunstwerk neergezet.
Ook de vertaling is immens toegankelijk voor een jonger lezerschap. Waar het originele werk uit 1886, ondanks de voor die tijdsperiode al heel toegankelijke schrijfstijl van Stevenson, de linguïstieke kenmerken van zijn tijdperk draagt – zware omschrijvingen en gewogen taalgebruik – bewaart de vertaling van Debby Nieberg/Vitataal een goede balans tussen trouw zijn aan Stevensons originele woord en een duidelijkheid in vertellen.
Illustraties
Zoals al eerder vermeld bewaren de illustraties in dit werk een heel mooie balans tussen onheilspellend en een toegankelijkheid voor jongere lezers. Het kleurenpalet van de tekeningen past ook perfect in het huidige herfstseizoen. Met prachtige oranje, koperen, goud en rood toetsen, voelt het als een wandeling door een herfstbos bij elke pagina die je omslaat. Om zich dan ook in de geest van het Halloween seizoen te wagen met de zwarte pagina’s met onheilspellende schetsen van Mr. Hyde en zijn acties en gezichtsuitdrukkingen. Vincent Mallié heeft een pracht van een adaptatie van Stevensons verhaal neergezet in zijn illustraties waar enkel maar complimenten voor te geven zijn.
Verhaal
De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is een verhaal over dingen die niet zijn wat ze lijken wanneer een welstellende man uit de maatschappij, Dr. Jekyll, een moordlustig en krankzinnig alter ego blijkt te hebben, Mr. Hyde.
Dit was niet mijn eerste keer kennismaken met De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde. Het is een verhaal dat een tijdloos karakter draagt, een pracht voorbeeld van het hoogtij van de Gotische literatuur waar films en series nog steeds naar terug rijken om het te gebruiken in hun narratief. Denk maar aan de film Van Helsing (2004) of de tv serie Penny Dreadful (2014-2016). Het is een verhaal dat prachtig op zichzelf staat alsook binnen een kader van een groter overkoepelend verhaal waarin Dr. Jekyll en Mr. Hyde hun wisselend gedeelde gelaat laten zien.
Canon
Ik sprak in vorige recensies al over het gegeven van de literaire canon. De Vreemde Kwestie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde, is een verhaal dat behoort tot zijn Engels/Schotse literaire canon, en met goede reden. Dit is een verhaal dat na bijna 138 jaar nog steeds in het literaire voetlicht blijft verschijnen met prachtige edities zoals deze. Dit boek is voor mij een stevige vier sterren waard. Een verhaal perfect voor het huidige hersftseizoen.
Het wereldfenomeen dat zich nooit volledig uit het voetlicht verwijdert – dat is Suzanne Collins’ besteller De Hongerspelen. Met een filmadaptatie van zijn prequel, Een Ballade van Slangen en Zangvogels, die vorig jaar op het zilveren scherm verscheen en een onlangs aangekondigde, andere prequel, Sunrise on the Reaping, blijft Suzanne Collins en haar De Hongerspelen universum relevante literatuur.
Onlangs kwam dan ook de geïllustreerde versie van dit meesterwerk uit bij van Goor (2024). Ik had het genoegen om een recensie-exemplaar te ontvangen van dit tijdloze meesterwerk en mezelf terug in de wereld van Panem, en zijn brood en spelen, te wagen.
Verhaal
De Hongerspelen is een boek waarvan vrijwel iedereen weet waarover het gaat. De wereld is de afgelopen tien jaar sinds zijn publicatie en de succesvolle adaptaties helemaal in de ban van dit verhaal en de spiegel die het onze maatschappij voorhoudt.
De Hongerspelen is gezet in een post-apocalyptisch Noord-Amerika dat in het verhaal “Panem” heet. Panem is opgedeeld in dertien districten, waarvan elk district hun eigen goederen hebben dat ze leveren aan het Kapitool. Onze protagonist, Katniss Everdeen, woont in een van de armste districten, namelijk District 12. Het district waar kool vandaan komt en bekend is omwille van hun koolmijnen.
Panem wordt getekend door een jaarlijks fenomeen gekend als “De Hongerspelen”. Een wedstrijd gebaseerd op het Latijnse idee van “panem et circenses” – brood en spelen – een gegeven dat staat om het volk te entertainen en hun goedkeuring te krijgen door middel van eten en vermaak. De uitdrukking komt voort uit Satire X van de Romeinse dichter Juvenalis. Deze “Hongerspelen” hebben als regels dat er uit elk district twee jongeren worden gekozen tussen de leeftijd van 12 en 18, één jongen en één meisje, die dan moeten vechten tot de dood tot er maar één winnaar overblijft. Het idee achter deze spelen is om de oorlog die Noord-Amerika voor het ontstaan van Panem heeft verwoest, te herdenken. In De Hongerspelen offert Katniss zichzelf op als deelnemer voor District 12 nadat haar zusjes naam wordt getrokken; Katniss neemt hierdoor haar plaats in.
Het boek volgt Katniss haar deelname aan de spelen alsook de openbaring van de werking van Panem en hoe de mensen over alle districten onderdrukt worden onder de toorn van de hoofdstad, het Kapitool.
Canon
De van Dale omschrijft “canon” als “het geheel van de zaken, werken, personen enz. die in een vakgebied algemeen als belangrijk worden erkend, zodat iedereen ze eigenlijk zou moeten kennen: de historische canon de belangrijkste gebeurtenissen en personen uit de geschiedenis”. Echter betrekt canon zich ook tot literatuur – werken die frappant en bijdragend zijn aan de literaire wereld tout cours.
Ik kan niet anders dan met dit statement en gedachtengoed akkoord gaan. De Hongerspelen is een reflectie van onze eigen maatschappij tot een extreem uiterste van mensen die elkaar voor sport moeten vermoorden terwijl dit wordt uitgezonden om de wereld te “entertainen”. Een “extreem uiterste” dat niet zo extreem is als het lijkt, aangezien dit een directe reflectie is van onze huidige maatschappij en hoe mensen machteloos toekijken terwijl onschuldige mensen worden uitgemoord omdat de leidinggevenden geen hand uitsteken. Denk hierbij maar aan de respectievelijke oorlogen in U]Oekraïne en Palestina; waar onschuldige mensen worden uitgemoord en de wereld machteloos toekijkt en smeekt voor verandering. De Hongerspelen zijnfictionele aard is altijd al een dubbelzijdig mes geweest, want zijn fictionele aard is veeleer gebouwd op de terreur en horrors van onze eigen hedendaagse maatschappij, iets wat Suzanne Collins keer op keer in al van haar boeken onderlijnt.
Het is deze continue reflectie, onderlijning en relevantie naar onze eigen problemen dat dit boek zo memorabel maakt. Wat ervoor zorgt dat het nog steeds wordt opgebracht in conversaties en mensen aansporen om dingen te zeggen zoals “wat er nu in de wereld gebeurt lijkt heel sterk op gegeven uit De Hongerspelen.” Dat is ook omdat De Hongerspelen, zoals eerder vermeld, niet meer is dan een spiegel naar de maatschappij toen en elementen gebruikt die al gebeurd zijn en blijven gebeuren. Het is de alarmbel op het dorpsplein die blijft rinkelen. Het is het boek dat nooit zijn continue relevantie van zich af zal kunnen zetten.
Geïllustreerde Editie
Deze geïllustreerde editie die 16 jaar na het originele debuut verschijnt, is een prachtige herwerking van een klassieker. Met een kraaknette vertaling door Maria Postema en pracht-illustraties door Nico Delort, is dit een must have-boek om op je kast te hebben staan. Het is de perfecte editie om jezelf terug in de wereld van De Hongerspelen te wanen, ditmaal met visuele impulsen van prachtige zwart-wit illustraties om u tegen te zeggen.
Dit boek is een pracht van een boek met een verhaal dat altijd relevant zal blijven en tot op heden een van de beste werken die ik ooit heb gelezen zal zijn. Tien jaar sinds ik het voor het eerst heb gelezen en nu weer, blijft het een steevaste vijf sterren krijgen. Dit is verplichte literatuur.
Oraya is mens, maar woont met een vampier. Toen ze klein was, werd ze gevonden onder het puin, door de koning van de Hiaj vampieren genaamd Vincent. Heel haar leven stoomt hij haar al klaar voor het toernooi genaamd Kejari. 1x per eeuw wordt dit eerbetoon gehouden voor de Godin Nyaxia, moeder van de Nacht, Schaduw en Bloed. Moeder van alle vampiers. Het is een barbaars toernooi van vijf beproevingen gedurende een periode van vier maanden. Er kan maar 1 persoon als winnaar uit komen en die krijgt een persoonlijk geschenk van de Godin. Vincent won hem 200 jaar geleden al en hoopt nu dat Oraya hem wint. Voor één van de proeven is het nodig om samen te werken. Ze komt terecht bij Raihn. Hoewel hij de vijanden is, moet ze hem leren te vertrouwen. Echter ontstaat er al gauw meer dan alleen rivaliteit. En laat de Kejari daar nou niet de beste plek voor zijn…
De schrijfstijl:
De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar er gebeurt genoeg waardoor het je aandacht vast blijft houden. Carissa heeft een beeldende schrijfwijze die goed van pas komt voor de omgeving en alle vreemde wezens. Ondanks dat het een en al fantasy is, kun je je er toch een goed beeld bij vormen. De spanning werd lekker opgebouwd en ik vond het geen moment voorspelbaar waardoor ik door bleef lezen. Hoewel het dus een ruim 500 bladzijden durend verhaal is, heb je echt het idee dat je er doorheen vliegt. Alle vreemde namen kunnen misschien wat ingewikkeld zijn, gelukkig zit er achterin een woordenlijst zodat je terug kan kijken als dat nodig is.
De personages:
In het verhaal maken we kennis met verschillende soorten vampieren. Zo hebben we bijvoorbeeld de Hiaj, die te herkennen zijn aan hun dunne vleugels en de Rishan die te herkennen zijn aan hun vleugels met veren. Oraya leren we door het verhaal heen goed kennen. Heel haar leven heeft ze geleerd dat ze bang moet zijn voor vampieren, maar gelukkig heeft Vincent haar goed klaargestoomd zodat ze prima voor zichzelf kan zorgen. Ook krijgen we gedurende het verhaal een stukje genaamd ‘Intermezzo’. Hierin lezen we over haar leven vroeger met Vincent en over haar eerste vriendje waardoor je haar nog beter leert kennen. Daarnaast leren we Raihn kennen. Hij is een meedogenloze moordenaar, maar ook van hem krijgen we dingen te weten over zijn verleden. Hoewel hij meedogenloos is, kan hij ook heel zachtaardig zijn. Mische leren we iets minder goed kennen, wel is ze heel behulpzaam en staat altijd voor iedereen klaar. Zo helpt ze Oraya met haar magie onder controle brengen.
Mijn mening:
Wat heb ik genoten van dit boek! Het bevat vampieren, strijd om leven of dood, liefde en verraad, wat voor dit heerlijke fantasyverhaal zorgde. Zoals ik al voorbij zag komen en waar ik het helemaal mee eens ben: Het is Hungergames meets Twilight vibe. Ik vond het jammer toen ik hem uit had en kan niet wachten om in het tweede deel te beginnen want ik blijf graag nog wat langer in deze vampierwereld.
Kronen van Nyaxia:
The serpent and the wings of night is het eerste deel in de reeks. Na dit deel wil je gegarandeerd verder. Gelukkig is het tweede deel, genaamd ‘The ashes and the star cursed king’, afgelopen woensdag verschenen zodat we gauw weer verder kunnen genieten van deze heerlijke fantasyboeken.
Noëlle heeft een hekel aan kerst. Haar moeder daarentegen vindt het echt fantastisch. Ze begint al vroeg met het hele huis uitbundig te versieren en de hele dag klinkt er niets anders dan kerstmuziek. Als haar moeder Noëlle tegen haar zin in heeft opgegeven om te helpen met het jaarlijkse benefiet van de kerk, komt het stoom helemaal uit haar oren. Gelukkig is haar beste vriend Raffaele er om haar te steunen. Echter komen ze niet bij hetzelfde kraampje te staan. Ze blijkt te moeten samenwerken met iemand waar ze kortgeleden nog een aanvaring mee heeft gehad. Hoe overleeft ze de rampzalige tijd die kerst genoemd wordt?
De schrijfstijl:
Een ongelooflijke kerst bestaat uit iets meer dan 160 pagina’s en samen met de vlotte schrijfstijl is het dus perfect om in een middag of avond uit te hebben. Nadine weet de omgeving beeldend neer te zetten waardoor je direct lekker in het verhaal zit en hem niet meer weg kunt leggen. Dat Noëlle worstelt met wie ze is, is aangrijpend neergezet. Ondanks dat je er zelf misschien niets mee te maken hebt, kun je je er goed een beeld bij vormen. De angst die ze heeft dat iemand er per ongeluk achter komt en hoe haar ouders er misschien op gaan reageren zorgen ervoor dat ze zich letterlijk ziek voelt. Zodra ze voor haar eigen geluk kiest, merk je dat de stress direct weg is.
De personages:
Noëlle leren we gedurende het verhaal goed kennen. Ze worstelt met haar geaardheid en weet niet hoe haar ouders daarop gaan reageren, wat voor veel stress zorgt. Daarom verstopt ze wie ze werkelijk is. ‘Ze verstopt het deel dat afgewezen kan worden’. Gelukkig staat haar vriend Raffaele voor haar klaar en geeft haar goed advies. Hierdoor begint ze na te denken en kiest ze voor zichzelf.
Kortom:
Een ongelooflijke kerst is een diepgaand verhaal dat zich afspeelt in de kerstperiode met een onderwerp dat hedendaags nog erg van toepassing is. En hoe belangrijk het is om voor je eigen geluk te kiezen. ‘Als blijkt dat je thuis niet jezelf kunt zijn, weet dan dat er een groep mensen is zoals jij, mensen die je volledig omarmen.’
JIJ DOET ERTOE- serie:
Een ongelooflijke kerst is een verhaal uit de ‘JIJ DOET ERTOE’ serie. In deze serie verschijnen boeken met belangrijke maatschappelijke en sociale thema’s. Het zijn boeken waarin kinderen en jongeren zichzelf kunnen herkennen en op een toegankelijke manier te weten komen wat er om je heen gebeurt, plus meer begrip krijgen voor de wereld om je heen. De boeken in deze serie zijn te herkennen aan het logo en bij elk boek is een lesbrief gemaakt zodat we met elkaar in gesprek blijven mij.
Eerdere boeken van Nadine:
Wat we niet zeggen. Aan de andere kant van geluk. Maar ik ben jou niet. De helft van mij.
Het is al weer flink wat jaartjes geleden sinds ik de eerste twee boeken (Ik geef je de zon & De hemel begint bij je voeten) van Jandy Nelson heb gelezen. Ik weet nog goed dat ik dit allebei erg bijzondere boeken vond en dat de schrijfstijl mij echt raakte. Het is daarom ook goed te begrijpen waarom ik ontzettend graag haar nieuwste boek wilde lezen.
Waarover gaat het boek?
Jaren geleden verdween de vader van de Fall-kinderen op mysterieuze wijze, waardoor het gezin in vier stukken brak. Nu bakt de twaalfjarige Dizzy Fall taarten, ziet ze geesten en wenst ze dat ze een heldin uit een roman was. Miles Fall, zeventien, whizzkid, atleet en hondenfluisteraar, is een onweerstaanbare schoonheid, maar ook verdwaald, en wanhopig op zoek naar het soort man van wie hij droomt. En Wynton Fall, negentien, verhoogt de temperatuur van elke kamer door er alleen maar binnen te komen. Hij is een virtuoze violist die op een sneltrein naar roem zit… of naar zelfvernietiging.
Op een dag verschijnt er een raadselachtig meisje met regenbooghaar dat de wereld van de Falls op zijn kop zet. Ze zou een engel kunnen zijn. Of een heilige. Of een gewoon meisje. Hoe dan ook: op de een of andere manier is ze van vitaal belang voor elk van hen. Maar voordat iemand erachter kan komen wie ze is, slaat een catastrofe toe, waardoor het kapotte gezin nog verder breekt en nog wanhopiger is om weer heel te zijn.
Personages
Helaas maakte mijn hoge verwachtingen het ook alleen maar moelijker om te zeggen dat ik slecht in het verhaal kon komen en mezelf op veel stukken heb moeten pushen om toch door te lezen. Het is absoluut geen slecht geschreven boek, maar het lukte mij gewoon echt niet om een connectie te voelen met de personages. Dit verhaal bevat vier erg uiteenlopende hoofdpersonages die via een ingewikkelde familiegeschiedenis met elkaar verbonden zijn. Elk personage is goed uitgeschreven, hebben ieder duidelijk hun eigen gevoelens, passies en problemen en hebben ieder ook een bijzondere gave. Toch voelde ik niet de band die ik wel graag ervaar wanneer ik boeken lees. Ik denk dat dit komt doordat een groot deel van het verhaal zich direct of indirect focuste op wat er in het verleden was gebeurd en op dingen en mensen die er nu niet (meer) zijn. Daardoor voelde het voor mij alsof ik de karakters alleen via die lens leerde kennen.
Verhaal in verschillende vormen
Dit boek verteld het verhaal van de personages (en hun familieleden) door gebruik te maken van verschillende tekstvormen. Veel stukken zijn in de ik-vorm verteld vanuit het personage die in dat hoofdstuk aan het woord is. Daarnaast wordt het verleden verteld doormiddel van verhalen die haast sprookjesachtig beschreven worden. Ook wordt er gebruik gemaakt van briefvormen, emails en krantenberichten. Dit maakt het een afwisselend verhaal en helpt de lezer om de verschillende soorten informatie elk op een aparte manier tot zich te nemen.
Eindoordeel
Zoals in haar vorige twee boeken weet Jandy weer een prachtige schrijfstijl met bijzondere zinnen weg te zetten. Ik kreeg alleen het gevoel dat het een boek was wat te veel wilde laten zien, te veel karakters, geschiedenis en gebeurtenissen waardoor ik zelf helaas niet tot de essentie van dit verhaal kon komen of het kon begrijpen. Ik weet zeker dat er veel lezers zijn die dit verhaal echt kunnen waarderen, maar voor mij was het helaas geen succes.
Terwijl er een oorlog tussen de goden aan de gang is probeert Iris alle ballen hoog te houden. Haar broer, Forest, is vermist aan het front, haar moeder kampt met een alcoholverslaving en dan is er nog die vervelende collega, Roman, die net als haar uit is op de functie van columnist. Ondertussen probeert Iris toch haar broer te bereiken door brieven te schrijven. Echter komen deze door een magische connectie bij Roman terecht. Hij weet direct dat het Iris is, zij heeft niet door wie er reageert op de brieven. Dat het Forest niet is weet ze wel. Door de brieven bloeit er een mooie connectie op. Ondertussen wordt de oorlog steeds heftiger en besluit Iris om naar het front te vertrekken. Ze wil schrijven wat daar gebeurt en ondertussen Forest zien te vinden, maar de oorlog komt sneller dichterbij dan verwacht. Is ze op tijd om Forest te vinden? En hoe zit het met Roman?
De schrijfstijl:
Het verhaal is verdeeld in drie delen. We beginnen bij de post door de kleerkast. Hier begint de connectie van de brieven. In het tweede deel zit ze in Hoog Avalon, een plaats dat nog veilig is maar dichtbij het front. In het derde en laatste deel vertrekt ze naar het front.
De hoofdstukken zijn wat aan de lange kant, maar door de fijne, vlotte en levendige schrijfstijl ben je er zo doorheen. De brieven in het verhaal geven het net een extra toevoeging waardoor je goed in het verhaal komt en Roman en Iris beter leert kennen. Rebecca weet de omgeving beeldend neer te zetten, wat ervoor zorgt dat dit een boek is waar je echt in duikt. Het bevat zowel romance, als spanning en fantasy elementen, dus saai is het absoluut niet. Als je er eenmaal aan begint, gaat het lastig worden om dit verhaal weer neer te leggen.
De personages:
We maken voornamelijk kennis met Iris en Roman. In het begin kunnen ze elkaar niet luchten en zijn ze echte rivalen omdat ze voor dezelfde functie gaan. Gedurende het verhaal groeien ze steeds meer naar elkaar toe. Hoewel Iris niet weet dan Roman achter de brieven zit, merk je dat ze ook in het dagelijkse leven ook wat meer naar elkaar toe trekken. Een echte enemies to lovers dus! Beiden hebben ze genoeg meegemaakt en dat vertellen ze elkaar in de brieven. Hierdoor krijg je echt het idee dat je ze goed leert kennen en mee kunt leven.
Forest leren we in dit deel niet zo goed kennen. Hij zit immers aan het front. Wel leren we Attie kennen, een collega van Iris die ook op weg is naar Hoog Avalon om te schrijven over de oorlog. En ook Marisol leren we kennen. Zij bied onderdak aan beide meisjes en haar vrouw is ook naar het front. Het was hartverwarmend om te lezen hoe iedereen om elkaar denkt en hoe ze voor elkaar klaarstaan.
Letters of Enchantment:
Hemelse Rivalen is het eerste deel in deze reeks en ik kan dan ook niet wachten tot het tweede deel verschijnt. Zoals ik hierboven al zei bevat het een beetje van alles, wat ervoor zorgt dat het geen moment saai is. Wel moet ik je waarschuwen dat dit deel met een open einde eindigt en ik nog niet gelezen heb wanneer het tweede deel, in het Nederlands, verschijnt. Zelf hoop ik dat we niet al te lang meer hoeven te wachten zodat we weer terug kunnen naar Iris en Roman. Hij verdiend dan ook absoluut 4,5 ster.
Quote:
‘Ik wil later als ik oud ben niet tot de conclusie komen dat ik niet alles uit het leven heb gehaald wat erin zit.’