Tag: young adults

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geest van Versailles – Emmelie Arents

Als kind was ik gebiologeerd door verhalen met een Gotisch kantje; dit heeft ook voor mijn voorliefde voor Gotische verhalen vandaag de dag gezorgd. Toen ik hoorde dat Emmelie Arents’ nieuwste boek De Geest van Versailles een hervertelling was van Victor Hugos Notre-Dame de Paris (1831), wat ikzelf het beste ken door de verfilming van De Klokkenluider van de Notre-Dame (1996) van Disney, was ik meteen vastberaden om het in handen te krijgen en te lezen. Opgepast, deze recensie bevat spoilers voor Emmelie Arents’ De Geest van Versailles.

Verhaal

Het verhaal heeft een goede pitch op de achterflap, echter komt deze inhoud van de achterflap niet volledig overeen met het verhaal. De achterflap beschrijft het boek als volgt:

PARIJS, 1687. De verminkte Noâm leeft als een geest binnen de muren van Château de Versailles als de geadopteerde zoon van Claude Chardin, lijfarts van Louis XIV. Noâm krijgt de opdracht om de koning te genezen, maar de voorwaarde is duidelijk: hij mag nooit worden gezien.

Catalina Amati, een getalenteerde staatviolist, betovert de Parijzenaren met haar prachtige muziek. Dan krijgt ze onverwacht verzoek om deel te nemen aan de muziekwedstrijd van Zijne Majesteit in Château de Versailles.

Ik vind het een sterke verwoording om te zeggen dan Noâm als geest binnen de muren van Versailles rondzwerft, terwijl dit echt maar voor een klein deel van het boek het geval is. Kort nadat Chardin zijn rol terugkrijgt aan het hof door middel van Noâm en daarna horen of zien we niet echt iets meer van zijn effectieve rol als lijfarts van de koning noch Versailles, dus Versailles zelf staat niet echt heel centraal in dit boek. Wat Catalina betreft, is deze synopsis ook maar een klein deel van wat je van het boek kan verwachten. Het is niet dat dit het boek slecht maakt, het is vooral dat dit boek verwachtingen opstelde voor mij met de synopsis en de titel, die het uiteindelijk niet echt heeft ontmoet.

Personages

Er was geen enkel personage in dit boek dat me echt kon boeien. Elke keer wanneer een personage werd geïntroduceerd was ik heel bevangen met wie ze waren en wat ze deden, totdat er meer van hen verscheen in het boek en ze me mateloos gingen irriteren. De algemene noemer die alle personages zo irritant maakte voor mij was niemand minder dan: Catalina. Om een of andere reden wordt elk mannelijk personage verliefd op Catalina alleen maar door met haar te interageren of naar haar te kijken. Alles in dit boek staat in teken van de mannen die niet denken met hun brein en alles omvergooien om achter Catalina aan te gaan. De manier waarop Catalina ook letterlijk in minder dan één week zegt dat ze haar hart is verloren aan eerst Nicolas de Villon en dan aan Pierre Monet zijn hoogst ongeloofwaardig. De reden waarom ze niet met Noâm in dit verhaal aanpapt is volgens mij ook omdat hij niet objectief aantrekkelijk is en daarom nooit met haar zou kunnen samen zijn. Wat spijtig is, want Catalina is een van de eerste die Noâm normaal behandelt ondanks hoe hij eruitziet, maar oh wee als een mooi meisje met een niet-conventioneel knappe man samen is in een boek. Ik ben helemaal voor mensen die experimenteren om te zien wat en wie ze leuk vinden, maar de manier waarop Catalina door mannen over zich heen laat lopen als een jonkvrouw in nood, just rubs me the wrong way. Ze voelde aan als zulk een krachtige vrouw in dit boek die tegen de seksistische gedachten van mannen inging, om er dan alsnog de andere richting in te draaien. Dit vond ik noodeloos en spijtig. Deze personages begonnen allemaal als zulke interessante individuen, om dan kort te vallen doordat ze niet verder binnen hun character arc werden uitgewerkt en alles draaide om iedereen die verliefd werd op een personage, wat afdeed aan de intrigerende samenvatting op de achterflap.

Schrijfstijl

Ik vind het enorm spijtig dat dit boek zo kort viel voor mij qua verhaal en personages, want Emmelie Arents kan echt een heel stuk schrijven. Vanaf pagina een was ik mee en het was echt zo’n boek waar ik meteen in mee ging en dat gebeurt niet vaak. Echter kon dit boek honderd of tweehonderd pagina’s langer zijn als Arents haar tijd meer had genomen. Alles springt zo op de hak en de tak dat er nooit echt tijd wordt genomen om wat er gebeurt in je op te nemen, de actie volgde elkaar zo snel op dat je niet de tijd hebt om geshockeerd te zijn en mee te voelen met de personages omdat je je al moet voorbereiden op alles wat nog moet komen. Dit boek had nog beter kunnen zijn als de auteur haar tijd had genomen om alles te laten inzinken en de personages meer had kunnen laten sudderen in wat hen overviel, want alles gebeurt gewoon zo snel, en ook vaak variaties van dingen die er voorheen al waren gebeurd.

Ervaring

Ik heb wel kunnen genieten van dit boek ondanks dat ik er zo snel doorheen was en dat de personages me mateloos hebben geïrriteerd. Ik vind het spijtig dat de titel en de synopsis een beetje verraderlijk hebben gewerkt met het inleiden van de lezer in het verhaal zelf. Je merkt tijdens het lezen van dit verhaal wel hoeveel liefde Emmelie Arents heeft voor Parijs en de materie waar ze overschrijft, en dit draagt ook echt heel goed en sterk door tot de lezer. Ook merk je dat Arents zelf muzikante is door hoe ze de muziek- en compositiescènes heeft geschreven. De manier van spelen en componeren en verwijzingen naar muziek verraden een achtergrond in muziek, maar zijn toch toegankelijk genoeg geschreven dat lezers zich hier niet in verliezen, wat een hele taak is maar Arents heeft dit goed gedaan.

Het einde van het boek was wederom veel te overhaast, alles gebeurde te snel en ik weet nog steeds niet goed wat de rode draad van dit verhaal was. Het “probleem” (dit is niet per direct het juiste woord, ik ben me hiervan bewust), is dat de auteur te veel opeenvolgende actie erin steekt zonder dat de personages kunnen nadenken over wat deze acties betekenen en hoe ze hier later anders mee moeten omgaan, er is een algemeen gebrek aan groei bij de personages. De shock-factors zijn er om dat te doen, om te shockeren, maar niets draagt echt bij aan een overkoepelend verhaal of de onderliggende character-arcs. Ik voel niet alsof de personages echt iets leren uit alles wat er is gebeurt, niet elk boek of verhaal hoeft dit te hebben, maar hier was er een frappante cyclus aan: iemand wordt verliefd op Catalina, ze doen domme dingen in teken van Catalina, Catalina is te blind om dit te zien en doet daardoor domme dingen, Noâm gaat in tegen Chardin als resultaat hiervan, Noâm wordt gestraft en gaat terug naar de meester, Catalina gaat door iets shockerend, Noâm red Catalina, en het hele circus begint opnieuw. Ik vond het uiteindelijk komisch hoe vaak Noâm terugging naar Chardin. In het begin voelde het nog aan als een trauma bond, en Noâm die teruggaat naar zijn misbruiker omdat dit alles is wat hij kent, maar uiteindelijk was dit zelfs niet meer symbolisch maar gewoon een meermaalse recycling van eenzelfde plot binnen een boek. Uiteindelijk werd alles te voorspelbaar en kon ik er niet echt meer van genieten.

Ik had hogere verwachtingen van dit boek en was helemaal bevangen door de eerste paar hoofdstukken, het schrijven was echt goed en Arents kan exact de juiste woorden en zinnen kiezen om iets te beschrijven, qua schrijven geef ik haar dan ook vier sterren. Maar door de personages en de razendsnelle opeenvolging van het verhaal viel alles een beetje vlak voor mij en geef ik dit boek dan ook maar twee-en-halve sterren in totaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Thin air – Kellie M. Parker

Thin air is het vertaalde boek van Kellie Parker, een Amerikaanse YA-schrijfster. Het boek wordt aangeraden voor fans van Karen M. McManus, Mirjam Mous en Mel Wallis de Vries.

Wat zou jij doen voor een geldprijs waarmee je je studies zou kunnen betalen?

Thin air speelt zich af op een vliegtuig. Het hoofdpersonage is de 17-jarige Emily Walters. Wanneer ze de kans krijgt om in het buitenland te strijden om een royale studiebeurs, weet ze dat het een fantastische kans is die ze met beide handen moet grijpen. Met de geldprijs kan ze haar opleiding betalen én door het geldbedrag kunnen zij en haar moeder hopelijk uit de armoede ontsnappen.

Wanneer de twaalf deelnemers op het privévliegtuig naar Parijs stappen, blijkt al snel dat één iemand tot alles bereid is om te winnen. Ook het flirterige vriendje van haar beste vriendin is mee en die moet zij ook in de gaten houden. Ze moet ook haar eigen duistere geheimen zien te beschermen. Ze heeft geen idee hoe ze de wedstrijd – of zelfs deze vlucht – moet door komen. En dan valt de eerste dode …

Naarmate er steeds meer geheimen worden onthuld, beseft Emily dat ze razendsnel zal moeten ontdekken wie ze kan vertrouwen en wie hen allemaal probeert te vermoorden. En dat moet ze natuurlijk doen voor ze zelf het volgende slachtoffer wordt …

Het verhaal is geschreven vanuit de ik-persoon: Emily Walters. Haar leren we dus ook het beste kennen. We krijgen het verhaal dan ook te lezen vanuit haar gedachtes, en die gaan alle kanten op. Ik ergerde me soms als lezer aan Emily en hoe ze dacht… Bovendien leer je Emily beter kennen en komt ze over als iemand die heel erg bezig is met wat andere mensen van haar denken en een meisje dat veel bezig is met de jongens rondom haar. Dat laatste is vrij logisch voor een meisje van 17 jaar. Maar wanneer ze de hoofdverdachte is, blijven de twee jongens iets waar ze heel erg mee bezig blijft…

Thin air begint met een proloog waar de lezer onmiddellijk in het verhaal wordt getrokken door de spanning die erin zit. Vervolgens start het verhaal bij het begin en lezen we het verhaal chronologisch.

Beetje bij beetje leer je de andere kandidaten beter kennen en leer je ook hun motieven kennen om mee te doen aan de wedstrijd. Je leert niet alle kandidaten even goed kennen, want er waren wel veel personages. Sommige waren duidelijker dan anderen en sommige voelden vrij cliché aan. Het was soms ook een beetje verwarrend om te onthouden wie nu wie was.

Is het een aanrader?

Deze whodunnit bleef voor mij op een vrij laag pitje en ik ergerde me soms aan de personages… Je wordt als lezer wel een aantal keer op een verkeerd spoor gezet en er waren enkele plottwists aanwezig. Het boek krijgt van mij 3 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Als in een droom – Liz Braswell – recensie

als in een droom recensie

Wat als de schone slaapster nooit wakker was gekust?

Het verhaal

Het had zo eenvoudig moeten zijn: versla de draak en kus de prinses wakker. Maar in plaats van dat de prinses wakker word, valt de prins in slaap zodra zijn lippen die van de prinses raken.

Onder invloed van een vloek komt iedereen in Malafide’s droomwereld terecht. Hier moet Aurora zien te ontsnappen uit een kasteel, overwoekerd met doornstrruiken en omringd met een magisch landschap. Gelukkig staat Aurora er niet alleen voor. Tijdens haar zoektocht moet Aurora niet alleen erachter komen hoe ze Malafide verslaat, maar ook wie ze zelf is. De tijd tikt en Doornroosje heeft niet lang, lukt het haar wakker te worden voordat het te laat is?

Personages

Het belangrijkste personage in dit boek is Aurora, oftewel Doornroosje. In het verhaal maakt zij een ontwikkeling door en die kan je goed volgen. Het is interessant om te lezen hoe ze groeit en ik vind dat je dat goed kan lezen in dit verhaal. De andere personages vond ik iets minder diepgang hebben, het was duidelijk dat ze er voor een reden waren en nodig waren voor het verhaal, maar ze hadden niet per se een hele persoonlijkheid. Ik vond dat voor dit verhaal niet storend.

Thema’s

Thema’s waar je in dit boek mee te maken krijgt zijn verraad en de dood. Er wordt niet heel diep en emotioneel op de thema’s ingegaan, soms zit Aurora wel ergens mee, maar het lijkt verder niet heel veel invloed te hebben op haar keuzes. Ik vond dat voor dit verhaal er precies genoeg emotie inzat, maar als je op zoek bent naar diepgang kan je beter een ander boek kiezen.

Schrijfstijl

Het boek las makkelijk en snel. Ik merkte dat ik niet heel vaak veel zin had om het boek op te pakken om te lezen, maar als ik er mee bezig was, las ik wel snel een stuk. Het duurde dus niet heel lang om door dit boek heen te komen.

Conclusie

Als in een droom is een leuk boek, een interessante twist op het originele Doornroosje verhaal. Ik was best benieuwd hoe deze twist aangepakt zou worden en dat ze dus in een droomwereld uitkomen vond ik erg origineel. Ik geef het boek drie en een halve ster. Dit omdat ik me vermaakt heb met het boek en het leuk vond om te lezen, maar er niet extreem veel diepgang in zat.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: No escape – Cis Meijer

No escape

Cis Meijer staat bekend om haar jeugdthrillers. Deze boeken maken deel uit van de serie “politie niet betreden” en hebben dus altijd de ondertussen bekende rode band om zich heen.

Verhaal

Het boek vertelt het verhaal van Ivy. Op een dag stuurt de lievelingsdocent van Ivy een ludieke afscheidsmail naar school en verdwijnt. Iedereen vindt het een geslaagde grap, behalve Ivy… Zij vindt het raar, omdat hij haar nog zou helpen voor de aankomende toets. Als haar vriendin Bella na een hypnose-act op het schoolfeest ook spoorloos verdwijnt, gaat Ivy op onderzoek uit. Ze ontdekt een foto waarop Bella zoent met Ivy’s crush. Hoe kan ze! Wil Bella hun vriendschap kapotmaken? Heeft haar verdwijning iets te maken met die van hun docent?

Mening

De twee hoofdpersonages (Ivy en Bella) zijn twee verschillende meisjes en kampen ook ieder met hun eigen problemen. Ivy probeert de dood van haar broer te verwerken en Bella ervaart druk en stress vanuit de verwachtingen die haar ouders bij haar leggen.

Als je het begin van het verhaal en de achterflap leest, denk je dat hypnose een zeer grote rol in het boek zal spelen. Dat valt echter tegen…

De vorige boeken van Cis Meijer vond ik wel beter, omdat het in dit boek allemaal net niet spannend genoeg is voor mij. Meijer levert normaal razend spannende boeken die een superhoog tempo hebben en dat bleef hier wat liggen. Dat neemt niet weg dat de hedendaagse gebeurtenissen en vooral de herkenbare situaties ervoor zullen zorgen dat het verhaal zeker zal aanspreken voor de beoogde doelgroep.

In No escape wisselt het verhaal af tussen het perspectief van Bella en Ivy. Ondertussen lees je ook over Ivy’s verleden en wat ze daar meemaakte. Uiteindelijk vond ik de ontknopingen net niet sterk genoeg en miste er voor mij iets in het boek…

Conclusie

No escape is een jeugdthriller die zeker zal aanspreken voor de wat jongere doelgroep, lezers tussen de 12 en 16 jaar, oftewel de beoogde doelgroep. Ik vond dit boek niet het beste boek van Cis Meijer, omdat het allemaal wat op een laag pitje bleef. Het boek krijgt daarom van mij 2 sterren; vermakelijk om te lezen, maar niet spannend genoeg.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Waar de wind ons brengt – Cathinca van Sprundel

Waar de wind ons brengt van Cathinca van Sprundel

Sinds bekend werd dat het boek, Waar de wind ons brengt, van Cathinca van Sprundel uit zou komen, was ik toch wel erg benieuwd! Toen deed de kans zich voor om het als recensie-exemplaar te lezen voor Young Adults.

Cover

De cover van Waar de wind ons brengt is mooi vormgegeven. De illustraties op de cover bevat elementen die in het verhaal voorkomen. Sommige details zeggen op het eerste zicht niet veel, waar andere wel wat meer voor zich spreken. Persoonlijk vind ik het fijn als de cover elementen bevat vanuit het verhaal, hierdoor spreekt het meteen tot de verbeelding en dat kan een krachtig punt zijn.

Verhaal

Waar de wind ons brengt gaat over Canta. Sinds er witte vlekken op haar huid verschenen is zij opgevoed door meester Antem in de Noordelijke bossen. Wanneer het noodlot toeslaat en deze pelsjager onverwachts sterft, onthult hij zijn geheim: de naam van de Noordenwind. Canta krijgt de opdracht om op zoek te gaan naar de Westenwind. Als deze niet op tijd gevonden wordt, zal de wereld uit balans raken. Canta komt terecht in het bedelaarsgilde en gaat de strijd aan!

Schrijfstijl

De schrijfstijl in Waar de wind ons brengt heeft iets sprookjesachtig en magisch. Met de proloog wordt de lezer meteen nieuwsgierig gemaakt. Het is ‘makkelijk’ geschreven op een positieve manier waardoor het vlot en heel fijn leest. Daarnaast voelt het geheel best wel beeldend, als lezer kun je een mooi beeld vormen van hoe de wereld, waarin Canta leeft, eruitziet. Er zit ook wat humor verwerven in het boek. Dit komt met name terug in de hoofdstukken van Puck(alily). Daarnaast speelt er een klein beetje romantiek in het boek, maar dit blijft wat meer aan de zijlijn, waardoor het niet overheersend wordt. Ik denk dat de schrijfster daarin een goede keuze heeft gemaakt. De focus blijft goed liggen bij het doel van Canta: de wind (natuur) en het herstel daarvan. Binnen de tijd die de schrijfster heeft, zijn de personages en karakters redelijk uitgewerkt. Ze hebben een achtergrond verhaal, alleen voor mij had er meer diepgang mogen zijn! Juist omdat er mooie thema’s centraal staan.

De hoofdstukken in Waar de wind ons brengt zijn vrij kort waardoor het makkelijk is om er nog eentje te lezen (en nog één). Hierdoor ben je, voordat je het weet, door alle veertien hoofdstukken heen. De schrijfster maakt wel nieuwsgierig. Er zijn antwoorden nodig en als lezer wil je weten hoe het in elkaar steekt.

Ervaring

Wat een vermakelijk boek is Waar de wind ons brengt. In bovenstaande alinea’s valt onder andere te lezen waarom ik dat heb ervaren. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met een sprookjesachtige vibe maakt dit een bijzonder verhaal. Over bijzonder gesproken… het is mooi hoe de schrijfster thema’s verwerkt heeft zoals diversiteit en uitsluiting als gevolg hiervan. Als lezer zijnde word je even met je neus op de feiten gedrukt wat voor taboe er soms nog heerst. Terwijl deze (lichamelijke) verschillen zeker niets zeggen over hoe je als persoon bent! Ieder mens is mooi op zijn of haar eigen manier! Het verhaal is niet heel erg lang met de veertien hoofdstukken. Hierdoor miste ikzelf een stukje diepgang. Juist door de eerder benoemde thema’s had ik meer willen lezen, hadden deze personages een nog grotere stem mogen krijgen en had er over de bescherming van de vier windrichtingen meer geschreven mogen worden. Ik vond dat namelijk een mooie invalshoek en eentje waarover ik niet eerder heb gelezen.

Waar de wind ons brengt is een uniek boek in zijn soort en brengt thema’s aan het licht waarvan wij kunnen leren. Het verhaal lijkt afgerond te zijn, al zie ik nog ruimte voor andere openingen. Het boek krijgt van mij 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De laatste wens (The Witcher 1) – Andrzej Sapkowski

Wie kent hem niet? De bekende Witte wolf, Geralt van Rivia, ook wel The Witcher genoemd, keert terug in deze prachtige Limited Edition. De rode draad van het verhaal is Geralt die herstelt bij priesteres Nenneke door opgedane verwondingen. Terwijl hij daar verblijft blikt hij terug en verteld meer over de avonturen die hij heeft meegemaakt. Bijvoorbeeld hoe hij tovenares Yennefer heeft leren kennen, maar ook over zijn avonturen met Ranonkel.

Boek, game en serie. Hoe zit dat nou eigenlijk?

Normaal begin ik mijn recensie van fantasy boeken met een stukje worldbuilding. Dat is uiteraard één van de belangrijkste elementen bij een fantasy verhaal. Echter lijkt het mij nu van belang eerst wat meer duidelijkheid te geven over de volgorde en achtergrond van dit universum. In 1986 ontstond The Witcher als een kort verhaal dat door Andrzej werd ingediend als kort verhaal bij een wedstrijd gehouden door een tijdschrift. Tot 1999 bleef hij verhalen schrijven die bekend stonden als The Witcher Saga. Wat vooral terug keert in de boeken zijn de oude verhalen uit Polen en Oost Europa. Uiteindelijk verschijnen er negen boeken in de serie, waaronder een paar korte verhalen en een novelle.

In 2007 kwam er de eerste Witcher videogame. Inmiddels zijn er drie delen uitgebracht. Sapkowski heeft geen invloed gehad op de videogames, waardoor er hele nieuwe verhalen tot stand zijn gekomen met de personages uit de boeken. Als je de game wel eens gespeelt hebt is je opgevallen dat de makers zo veel mogelijk hebben geprobeerd de wereld en personages zo goed mogelijk over te nemen. Dat is zeker gelukt gezien de game heel veel fans heeft en meer dan 50 miljoen verkochte exemplaren! Het maakt dan ook eigenlijk niet uit of je de videogame voor of na het lezen van The Witcher speelt.

In 2002 verscheen er een tv serie. Echter kunnen we die snel vergeten, gezien Sapkowski zelf er ook niet tevreden mee was. In 2019 kwam dan de bekende serie die we kennen van Netflix. Het was direct een groot succes. Het eerste seizoen is gebaseerd op het eerste boek (dit boek dus). Ik heb eerst destijds de serie gezien en lees dit boek nu voor het eerst. Ik kan zeggen dat ik heel veel herkende, waardoor ik vind dat de serie erg dicht bij het boek is gebleven. Of je de serie eerst wilt kijken is helemaal aan jezelf, al verwacht ik dat de meeste mensen de serie inmiddels wel gezien hebben.

Worldbuilding

Laat ik alvast een geheim verklappen: ik ben echt grooot fan van alles wat met The Witcher te maken heeft. Ook dit boek doet niet onder voor de rest van de wereld van The Witcher. Ik vind het heel knap hoe de auteur eigenlijk geen wereld creëert (dat komt dus doordat het eerst korte verhalen waren waarin geen tijd is voor een uitgebreide worldbuilding) maar je ergens toch voelt hoe het is. Nu moet ik bekennen af en toe wel even op Google gespiekt te hebben hoe de geografie er ook al weer uit zag. Maar ergens past het ook bij het mysterie van The Witcher om niet duidelijk te hebben waar we zijn. Het voelt als in het donker tasten naar de lichtknop en dan maar de zaklamp van je telefoon gebruiken. Je doet het er maar mee en het is voldoende, maar ergens verlang je naar het grote licht (een kaart).

Ik denk dat het creëren van monsters van ieder kind een droom is. Echter zijn deze monsters en wezens zo goed gemaakt dat het natuurlijk voelt dat zij in deze wereld leven. Een beetje als de dino’s vroeger, ze waren er gewoon. Helaas kwam ik veel te laat achter het Bestiarium achter in het boek, waardoor ik op internet af en toe een afbeelding opzocht. Door het spelen van de game ken ik veel monsters al en kan je dus een beetje inschatten hoe ”eng of gevaarlijk” een monster is. Als leek lijkt het mij wel moeilijk om dit te kunnen duiden. Er komen immers zoveel plaatsnamen, personages en dus ook monsters voorbij wat het moeilijk kan maken iedereen uit elkaar te houden.

Wat ik zo gaaf vind aan deze serie is dus de folklore en boerse verhalen die terug keren. Dat maakt het verhaal tastbaar. Zo was er een ‘‘Duvel” in het verhaal waar ik mij helemaal bij kan voorstellen dat het verhaal vroeger aan kinderen werd verteld. Er kwamen ook sprookjes in het verhaal voor zoals Sneeuwwitje. Daarnaast leven er ook elfen in deze wereld. Zoals in vele verhalen kunnen de elfen niet met de andere mensen overweg en leven dus voornamelijk afgezonderd.

Personages

Geralt van Rivia, Hekser. Een hekser is iemand die als kind wordt weggehaald bij de ouders en een speciale training krijgt om later monsters en andere wezens te kunnen doden. Hij krijgt als kind speciale gaven die hem hier bij helpen. Zoals een beter gehoor en zicht of het bestand zijn tegen bepaalde elixers. Heksers worden door de samenleving vaak verafschuwd, maar komen toch vaak goed van pas als er ergens een geest loopt te klieren. Geralt is iemand die erg op zichzelf leeft en weinig emotie vrij geeft. Hij lijkt voornamelijk te leven naar zijn instincten. Toch heeft hij iemand toegelaten in zijn leven; Ranonkel. Hij is een bekende dichter en maakt diverse ballades over de reizen die hij met Geralt maakt. Vaker dan eens komt hij in de problemen waar Geralt hem dan weer uit red.

Zoals eerder benoemd is het als leek moeilijk in te schatten welke namen je wel of niet moet onthouden. Mijn tip daarvoor is echt om er lekker op los te Googelen zodat je een gezicht voor je hebt. Dit is dan ook het enige boek ever waarbij ik dat zou aanbevelen. De personages leer je alleen kennen uit dialoog. We leren verder dus niets over hun innerlijke gedachtes en gevoelens. Dit is dus echt het perfecte voorbeeld van ”show don’t tell”. We leren wat ze voelen en denken, zonder dat de auteur dit zo heeft opgeschreven. Hij laat het ons zien. Dit maakt wel dat het niet een boek is voor even lekker na een lange werkdag. Het kost wat meer inspanning om te lezen, maar is het zeker waard.

Conclusie

Uiteraard geef ik dit boek 5 sterren. Het is enorm moeilijk om uit te leggen waarom, maar in dit verhaal komt alles samen wat een goed fantasyboek zou moeten bevatten. Behalve dan die vergeten kaart of iets dergelijks, maar zoals ik al zei behoort dat echt tot het mysterie van The Witcher. Ik kan echt niet wachten tot de andere delen in Limited Edition worden uitgegeven (kijkt smekend naar Boekerij). Dan zie ik jullie graag weer bij de volgende recensie!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Hotel Magnifique – Emily J. Taylor – Recensie

hotel magnifique

Pak een tas in voor Elders & sta klaar voor middernacht!

Het verhaal

Jani is dolblij als zij een baan krijgt in het legendarische hotel. Maar algauw ontdekt ze duistere geheimen.

Pak een tas in voor Elders & sta klaar voor middernacht!

Welkom in de magische wereld van Hotel Magnifique met zijn gouden plafonds, champagnefonteinen en betoverende feesten. Elke nacht om klokslag 00.00 uur vertrekt het naar een nieuwe bestemming.
Wanneer Jani ontdekt dat Hotel Magnifique naar hun stad komt, grijpt ze haar kans. Ze regelt een baan in het hotel voor haar zusje Zosa en zichzelf. Eenmaal binnen verdwijnt Zosa echter spoorloos. Jani ontdekt algauw dat er duistere geheimen schuilgaan achter de glimmende façade. Met de knappe portier als haar enige bondgenoot probeert ze het mysterie te ontrafelen. Kan ze haar zus redden voor het te laat is?

Personages

De personages waren goed uitgewerkt. Iedereen had wel een achtergrondverhaal, maar aangezien ze zelf hun verhaal niet wisten, duurde het ook wel even voor je er als lezer achter kon komen. Maar ook dat was goed gedaan. De puzzelstukjes leken in elkaar te vallen tijdens het lezen.

Thema’s

Het grootste thema in dit boek is familie. Je merkt hoe belangrijk familie voor het hoofdpersonage is, maar ook voor andere personages is het erg belangrijk. Het was erg goed verwerkt in het boek.

Schrijfstijl

Het boek is fijn geschreven en leest heerlijk weg. Het is makkelijk te volgen, maar komt niet kinderachtig over. Emily J. Taylor heeft een fijne schrijfstijl en ik had er op geen enkel moment iets op aan te merken.

Conclusie

Ik heb in tijden niet zo een goed en leuk boek gelezen. Het boek was totaal niet voorspelbaar en dat maakte het bijzonder. Ik heb meestal het idee dat ik wel ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar Emily J. Taylor zorgde er goed voor dat dingen onvoorspelbaar waren. Dit zorgde ervoor dat ik steeds zin had om verder te lezen en te zien wat voor magie we nu weer tegen zouden komen. Ik vind eigenlijk een boek nooit goed genoeg om vijf sterren te geven, maar dit verhaal was zo magisch dat het vijf sterren verdient!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Verfilmde LGBT+ boeken

Er zijn enorm veel films waarin hetero relaties op het grote scherm zichtbaar zijn. Er komen gelukkig ook steeds meer films en series waarin LGBT+ personages te zien zijn. Ik heb een aantal verfilmde boeken met een LGBT+ thema op een rijtje gezet.

Heartstopper

Ik denk dat iedereen die van YA houdt, wel van Heartstopper gehoord heeft. Deze comic serie volgt Charlie terwijl hij op de middelbare zit en verliefd wordt op zijn klasgenoot Nick. Deze comics zijn verfilmd naar een serie, waar binnenkort het tweede seizoen van uitkomt.

Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld

Dit verhaal gaat over Simon. Ook hij zit op de middelbare school. Hij zit nog in de kast, maar weet van zichzelf dat hij op jongens valt. Van dit boek is een film gemaakt en hier is ook een spin off serie van gemaakt, genaamd Love, Victor.

Call me by your name

Dit verhaal gaat over de zeventienjarige Elio in de zomerperiode. Hij verblijft met zijn familie in een villa in Italië. Hij ontmoet Oliver, een doctoraatstudent van zijn vader en ze ontwikkelen al snel een bijzondere band. Dit boek is verfilmd.

The Miseducation of Cameron Post

Het is 1993 en het tienermeisje Cameron wordt door haar conservatieve voogden naar conversietherapie gestuurd om te ‘genezen’ na het zoenen van een meisje. Wat volgt is een zoektocht naar vriendschap, identiteit en het recht om jezelf te mogen zijn. Van dit boek is ook een film gemaakt.

Blue is the Warmest Color

De vijftienjarige Adèle is zeker van twee dingen. Ze is een meisje en meisjes gaan uit met jongens. Maar wanneer ze Emma ontmoet, een jonge vrouw met blauw haar, wordt haar hele leven op z’n kop gezet. Dit is een Frans stripverhaal, wat verfilmd is.

Weet jij nog meer LGBT+ verhalen die verfilmd zijn? Laat het ons weten in de reacties!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Mermaidcore Aesthetic

Er zijn een hoop verschillende genres binnen Young Adult. Mermaidcore is een aesthetic die je misschien niet gelijk als genre zal aanduiden, maar er zijn zeker boeken die hierin vallen en je kennis kunnen laten maken met deze aesthetic.

Wat houdt deze aesthetic eigenlijk in? Mermaidcore is een aesthetic gebaseerd op zeemeerminnen en de zee. Deze fantasiewezens zijn half mens en half vis. Ze komen veel voor in de mythologie en popcultuur over de hele wereld. Meestal wordt het getoond met een mooie vrouw met een vissenstaart.

Om je onder te kunnen dompelen in deze aesthetic heb ik een lijstje opgesteld met vijf boeken die binnen Mermaidcore vallen.

The Siren – Kierra Cass

Kahlen is een sirene die de oceaan moet dienen door mensen naar hun watergraven te lokken met haar stem, die dodelijk is voor elk mens die het hoort.

Kahlen leeft al jaren volgens de regels die haar opgelegd zijn, geduldig wachtend op het leven dat ze haar eigen leven kan noemen. Maar wanneer Akinli, een mens, haar wereld binnenkomt, kan ze zichzelf er niet meer toe brengen om volgens de regels te leven. Plots lijkt het leven waarop ze heeft gewacht lang niet zo belangrijk als het leven dat ze nu leidt.

Aquamarine – Alice Hoffman

Hailey en Claire brengen hun laatste zomer samen door als ze iets ontdekken op de bodem van het troebele zwembad van de Capri Beach Club. Daar in de diepte is een mysterieus en mooi wezen met een scherpe tong en een gebroken hart: een zeemeermin genaamd Aquamarine die haar zes zussen heeft verlaten om op het land naar liefde te zoeken. Nu dit mythologische maar zeer reële wezen begint te vervagen in de brandende augustuszon, beginnen ze een reddingsactie.

Skin of the Sea – Natasha Bowen

Simi bad een keer tot de goden. Nu dient ze hen als Mami Wata – een zeemeermin – die de zielen verzamelt van degenen die op zee sterven en hun reis naar huis zegent.

Wanneer een levende jongen overboord wordt gegooid, gaat Simi in tegen een oud decreet en doet ze het ondenkbare: ze redt zijn leven. En straf wacht degenen die de goden durven trotseren.

Om de andere Mami Wata te beschermen, moet Simi naar de Allerhoogste Schepper reizen om het weer goed te maken. Maar niet alles is wat het lijkt. Daar is de jongen die ze heeft gered, die meer weet dan hij zou moeten. En iets schaduwt Simi, iets dat haar liever ziet falen.

Bij elke bocht loert gevaar en terwijl Simi dichterbij komt, moet ze wraakzuchtige goden, verraderlijke landen en legendarische wezens trotseren. Want als ze faalt, riskeert ze niet alleen het lot van alle Mami Wata, maar ook de wereld zoals ze die kent.

Deep Blue – Jennifer Donnelly

Diep in de oceaan leven de zeemeerminnen. Op de ochtend van haar verloving ontwaakt Serafina, een zeemeermin van de Middellandse Zee, met vreemde dromen in haar hoofd. Die voorspellen de terugkeer van een eeuwenoud kwaad.

Wanneer de pijl van een moordenaar Sera’s moeder vergiftigt, moet Sera op zoek naar het brein achter de moord om een oorlog te voorkomen. Geleid door haar schimmige dromen, zoekt Sera vijf andere zeemeerminheldinnen van de zes zeeën. Samen vormen zij een onverbrekelijke zusterband en ontdekken ze een samenzwering die het bestaan van hun wereld bedreigt.

The Deep – Rivers Solomon

Yetu bewaart de herinneringen voor haar mensen – in het water levende afstammelingen van zwangere Afrikaanse slavinnen die door slaveneigenaren overboord zijn gegooid – die een idyllisch leven leiden in de diepte. Hun verleden, te traumatisch om regelmatig herinnerd te worden, wordt door iedereen vergeten, behalve door de historicus. Deze veeleisende rol is aan Yetu toebedeeld.

Yetu onthoudt het voor iedereen, maar de herinneringen, pijnlijk en prachtig, traumatisch en verschrikkelijk en wonderbaarlijk, maken haar kapot. En dus vlucht ze naar de oppervlakte, ontsnappend aan de herinneringen, de verwachtingen en de verantwoordelijkheden – en ontdekt ze een wereld die haar mensen lang geleden hebben achtergelaten.

Yetu zal meer leren dan ze ooit had verwacht over haar eigen verleden – en over de toekomst van haar volk. Als ze allemaal willen overleven, zullen ze de herinneringen moeten terugwinnen, hun identiteit moeten terugwinnen – en moeten bezitten wie ze werkelijk zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

The Summer I Turned Pretty nu te zien

summer i turned pretty

Vorig jaar kwam The Summer I Turned Pretty seizoen één uit op Amazon Prime. Dit seizoen is toen massaal bekeken en nu is seizoen twee te zien! Op dit moment staan alleen de eerste drie afleveringen online, maar elke week zal er een aflevering toegevoegd worden.

Waar ging seizoen één over?

In seizoen één van The Summer I Turned Pretty zien we hoe Belly naar het vakantiehuisje gaat waar ze elke zomer verblijft. Ze ziet de broers Conrad en Jeremiah weer en dit jaar zien ze elkaar met nieuwe ogen. Opeens is Belly interessant geworden voor ze. Maar wie vindt Belly eigenlijk leuk? Is het Conrad, de jongen die ze al heel lang leuk vindt, of is het toch Jeremiah, de jongen die ze als beste vriend ziet?

Trailer seizoen twee

Hoeveel afleveringen komen er?

Dit seizoen zal uit acht afleveringen bestaan. Seizoen één bestond uit zeven aflveringen, dus dit seizoen zullen we van net wat meer materiaal kunnen genieten.

Ik kan niet wachten om het te kijken! Gaan jullie het in één keer bekijken wanneer het erop staat, of elke week een aflevering?