Tag: young adults

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Hallo, met Sam

Een tijdje terug ontving ik de Nederlandse editie van het boek Hallo, met Sam van Dustin Thao. Toen ik het boek oppakte heb ik hem in een paar dagen uitgelezen. Wil je weten wat ik van dit boek vond? Lees dan snel verder!

Julie en Sam waren verliefd en hadden grootse plannen samen nadat ze klaar waren op de middelbare school. Alleen plots werd Sam uit Julie’s leven gerukt. Zonder hem weet ze niet wat ze met zichzelf aan moet. Ze versloft haar school, haar familie, haar vriendschappen.

Totdat ze nog één keer Sam zijn telefoonnummer draait. En tot schrik, en verbazing, neemt Sam op. 

Persoonlijke groei

Hoewel ik het thema van dit boek vrij zwaar vond, las dit boek echt heerlijk weg. Het is lekker vlot geschreven en de hoofdstukken waren vrij kort, waardoor je snel door kon lezen. 

Het begin van het boek vond ik wel lastig om in te komen. Julie, het hoofdpersonage, gaat hier door een depressieve fase heen. Ik vind dat persoonlijk wel lastig om te lezen. Gelukkig verandert het verhaal snel. Als Julie ineens Sam aan de lijn krijgt, merk je dat haar depressieve denkpatroon minder wordt.

Dit boek is een mooi voorbeeld van een verhaal waarbij het hoofdpersonage een persoonlijke reis mee maakt. De Julie aan het begin van het boek is anders als de Julie aan het einde van het boek. Ik lees dit soort boeken niet zo heel vaak, omdat het niet helemaal mijn genre is, maar dit boek vond ik wel fijn weglezen. Ook vond ik de personages mooi omschreven en familierelaties en vriendschappen stonden ook centraal in dit boek.

De waarom-vraag

Het enige waar ik dan weer slecht tegen kan, is dat aan het einde van het boek het ‘waarom’ ontbreekt. Oké, het is fictie en allemaal bedacht, maar ik ben dan toch iemand die een logisch antwoord wil hebben op de vraag waarom Sam nog kon telefoneren. Aan de andere kant is het maar goed dat dit niet wordt beschreven. Dit laat ruimte voor de lezer om zelf in te vullen waar Sam is, en hoe hij Julie nog kan bellen. Dit als auteur invullen voor de lezers kan het einde van zo’n verhaal wel verpesten.

Tot slot

Al met al vond ik Hallo, met Sam een erg mooi boek en zou hem zeker aanraden. Ook als het niet helemaal is wat je normaal leest. Doordat het boek vlug wegleest is het zeker een goed verhaal om op te pakken!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Gifgave – Rani de Vadder

De Gifgave

Ik mag van Hamley Books het vervolg deel gaan lezen op De Gifgave en dan kan een recensie van het eerste deel op onze site natuurlijk niet missen. Ik heb het eerste deel toen die uitkwam met heel veel plezier gelezen en vandaag deel ik met jullie wat ik er van vond.

Verhaal:

In Aurea mogen enkel gifgenoten via slangengif magie gebruiken. Beenderbezweerders hebben daar botten voor nodig, een vorm van magie die niet langer wordt getolereerd. Door het verbergen van haar ware identiteit, begaat beenderbezweerder Zaya een grote misdaad. Wanneer ze gewond raakt, verandert dan ook alles. Haar paarse bloed leidt de gifgenoten rechtstreeks naar haar toe. Zoals alle andere beenderbezweerders, moet Zaya de gevreesde transformatie tot gifgenoot uiteindelijk ondergaan. Ondertussen beseft Zaya niet dat zij niet de enige is met geheimen. Ook Asper heeft een opdracht, en die kan het lot van zowel de beenderbezweerders als dat van de gifgenoten voor altijd veranderen.

De personages:

In het begin lees je voor een groot deel vanuit Zaya, maar na een tijdje wordt Asper in het verhaal voorgesteld evenals zijn vader. Vanaf dat moment lees je ook vanuit Asper en zijn vader het verhaal. De personages zijn goed beschreven, je leert ze echt kennen. Je weet waar de pijn vandaan komt en waarom de personages bepaalde keuzes maken. Zaya en Asper kennen elkaar niet, maar zo tegen het einde leren beide personages elkaar kennen. Dit komt vooral door de situatie waarin beide personages terecht komen.

De wereld:

Het verhaal speelt zich af in de wereld van Aurea, een fantasy wereld. Aurea wordt goed beschreven en vooraan in het boek vind je ook een kaart van Aurea. Hierdoor kun je altijd even kijken waar alle plaatsen van het verhaal in Aurea zich bevinden.

Verhaallijn en schrijfstijl:

Het verhaal is erg vernieuwend en spannend van begin tot einde. Je wil constant weten wat er gaat gebeuren zowel met Zaya als met Asper. Rani weet hoe ze een spannend verhaal neerzet en je vast kan houden van begin tot eind. Het boek heeft zelfs een open-eind en Rani weet heel goed hoe zij dit moet doen, je wil namelijk weten wat er nu gaat gebeuren in het tweede deel. Daarnaast leest het verhaal lekker vlot en makkelijk weg.

Conclusie:

Ik heb heel erg genoten van het verhaal en kan ook zeker niet wachten om in deel twee te gaan beginnen. Ik moet namelijk gewoon echt weten hoe het verhaal verder gaat aflopen met Zaya en Asper. Van begin tot eind heb ik genoten van het verhaal en in spanning gezeten hoe het gaat aflopen. Het open-eind heeft mij dan ook heel nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg. Ik geef het boek daarom 5 sterren en raad hem je zeker aan om te gaan lezen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Vleugels van de Dood – Beau Charlotte

Vleugels van de dood

Ik heb het boek ‘Vleugels van de Dood’ van Beau Charlotte mogen lezen en deel vandaag graag mijn mening met jullie. Vleugels van de Dood is het eerste deel van de serie en in januari 2023 komt het vervolg op dit eerste deel uit.

Verhaal:

De burgeroorlog in Nerefel weegt zwaar en de armoede neemt toe. De hoofdpersoon Brynn wordt daarom uitgehuwelijkt aan Gilroy. Ze kent hem helemaal niet, maar stelt zichzelf dan uiteindelijk voor haar verloofde open. Dan wordt ze ontvoerd door de sluwe en wraaklustige Szarka. Szarka is een dienaar van de rebellenleider en de laatste magiër van Nerefel. Brynn raakt verwikkeld in een complot en komt in een duister en onbekend gebied terecht. Zelfs haar liefdesleven loopt anders dan ze had verwacht.

Verhaallijn:

Het boek begint met een proloog, hierin lees je een gebeurtenis dat 20 jaar geleden gebeurt is. Door het proloog in het begin van het boek, snap je ook meer van wat er in het heden aan de hand is.

Je leest het boek voornamelijk uit het punt van Brynn, maar daarna ook uit een aantal andere personages waar je kennis mee maakt in het verhaal.
Het verhaal is boeiend en spannend, maar sommige stukken waren wel wat saai en langdradig. Buiten dat vind ik het een origineel verhaal.

Personages en schrijfstijl:

Je leert de personages goed kennen en ze zijn goed uit geschreven. Je leert ze in het verloop van het verhaal steeds beter kennen.

De schrijfstijl van Beau is erg fijn, ze beschrijft de personages goed. Je kan hierdoor echt een beeld krijgen bij de personages. In het boek kun je een kaart vinden van de wereld die aan het begin en het einde van het boek zit. Hierdoor kun je altijd de plaatsen vinden waar ze het over hebben in het boek. De wereld had van mij nog wel iets beter beschreven mogen worden.

Conclusie:

Ik heb het boek met veel plezier mogen lezen, al hadden sommige stukken wat korter gemogen. De spanning is voor een groot deel goed te vinden in het verhaal. Ik heb het boek in één dag kunnen uitlezen, omdat hij fijn geschreven is. Hierdoor leest het boek makkelijk en vlot weg. Ik geef het boek 4 sterren en kijk erg uit naar het volgende deel dat verschijnt in januari 2023. Hoe gaat het namelijk nu verder met Brynn, wat gaat er nog meer gebeuren?

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Fangirl – Rainbow Rowell

Ik ben tegenwoordig in een bui waarbij ik veel van mijn favoriete boeken aan het herlezen ben en dan, na het uitlezen ervan, de nood ervaar om te verkondigen hoeveel ik wel niet van deze boeken houd. Mijn meest recente herlees-slachtoffer ontsnapt hier dan ook niet aan: Fangril van Rainbow Rowell (St. Martin’s Griffin 2013).

Rowell wist mij bij mijn eerste leesbeurt van dit boek al heel sterk te bekoren, zeker met de Carry On-serie die aansluiten in de Fangirl-verse. Nadat ik recent de Manga van het boek las, en nog niet verder kon omdat alleen volume één en twee nog maar gepubliceerd zijn, restte me niet veel anders dan mijn boekenkast te trotseren en Fangirl naar boven te halen en het opnieuw te verslinden. Laat me zeggen, sommige boeken die ooit je favoriet waren en je leest ze opnieuw zijn achteraf toch niet zo goed als je dacht of geven je niet dat gevoel dat ze de eerste keer deden. Maar bij Fangirl was dat gelukkig niet het geval.

Verhaal

Cath start aan de universiteit. Een hele nieuwe wereld waar ze zelf noch klaar voor is noch zin in heeft. Cath wil schrijven, en het liefst fanfictie; zich laten opgaan in de wereld van Simon Snow terwijl zij onder haar pseudoniem MagiCath de personages een nieuw leven geeft in haar eigen versie van de Simon Snow verhalen, Carry On. Fangirl volgt Cath haar universiteit avonturen terwijl ze langzaam opbloeit en leert dat ze meer kan dan ze zelf denkt.

Herkenbaarheid

Als er iets het favoritisme van dit boek zo onderlijnt voor mij is het wel de herkenbaarheid. Na zelf pas in september mijn diploma gehaald te hebben en net Fangirl gelezen te hebben, had ik gewild dat ik dit boek eerder tijdens mijn schoolcarrière had gelezen. De eerste keer was in mijn laatste bachelorjaar en de tweede keer vorige maand, dus ik heb nooit real-time kunnen steunen op het ware hart-onder-de-riem dat dit verhaal je schenkt. Cath toont aan hoe het voelt om bang te zijn om vrienden te maken in het hoger onderwijs, hoe het voelt om je plek niet (meteen) te vinden, het thuisfront te missen, jezelf te leren kennen, wat het is om grenzen te stellen en nog zoveel meer. Dit boek illustreert al die onzekerheden waar menig mensen mee zitten wanneer ze voor de eerste keer de universiteit of hoge school trotseren en deze herkenbaarheid maakt me gewoon warm vanbinnen. Als iemand ooit aan me zou vragen “Catherine, welk boek kan mij echt een beter gevoel geven of steun geven tijdens de universiteitsjaren” (belachelijk specifieke vraag, I know) dan is het met volle overtuiging en meteen een exemplaar in de handen duwen van Rowells boek.

Schrijfstijl

Rowell schrijft op zo’n manier dat alles om je heen vervaagt en je meteen in het boek zit. Je leest niet, maar ervaart. Het is alsof er een levendige film voor je afspeelt en alles met de juiste angles en blikken kan volgen. Rowells sterkste punt, naar mijn mening, is hoe ze dialoog neerpent. Nog nooit eerder heb ik zulke goede dialoog gelezen dan in Fangirl. Dit is iets waar menig schrijver mee worstelt, het produceren van conversaties tussen personages die niet artificieel aanvoelen. Na het lezen van dit boek zou je bijna denken dat dialogen schrijven makkelijk is – Rowell heeft zichzelf meester gemaakt in deze specifieke nok van het schrijverschap.

Laatste Ophemeling

Ik heb het reeds al aangehaald, maar dit boek voelde voor mij als thuiskomen. Ik herken zoveel van mijn jongere zelf hierin en ik zeg dit met alle liefde en “het komt wel goed” van de wereld. Ik heb een aantal boeken die ik aan mensen wil aanraden, maar deze staat heel ver bovenaan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een zee van leugens – E. Lockhart

Jaren terug heb ik, net als voor mijn gevoel de hele Young Adult-community, Wij leugenaars gelezen. Dit boek was toen een enorme hit. Ik ging er niet vanuit dat er nog een boek in deze serie uit zou komen, maar toen zag ik de prequel totaal onverwachts langskomen. Ik wilde deze natuurlijk gelijk lezen.

Het verhaal

Een zee van leugens speelt zich af voor het verhaal van Wij leugenaars. Het gaat over de generatie jongeren die voor de personages van Wij leugenaars op het eiland kwamen. Je komt achter meer geheimen van de Sinclair familie. Je komt erachter dat ze altijd al leugenaars waren.

Personages

In dit boek zie je alles door de ogen van Carrie. Ze is met haar twee zussen en ouders op vakantie op het privé-eiland van hun familie, de Sinclairs. Je komt wel dingen te weten over haar gevoelens, maar alles wordt wel een beetje vaag gehouden en er wordt niet te veel op ingegaan. Maar ik denk dat dat met een reden gedaan werd, daarom kwam het niet storend over. Dat ik het idee had dat ze het met een reden deden, maakte het interessanter. Alsof ik er zelf achter moest komen.

Thema’s

Het boek bevat wat zwaardere thema’s zoals verlies en de dood. Het wordt alleen niet beschreven op een hele zware manier. Er is duidelijk dat mensen moeite hebben met hun gevoelens en hoe ze met de dood om moeten gaan, maar alles blijft wel een beetje wazig. Dit hoort wel bij de schrijfstijl en daarom is het ook niet heel storend. Je moet er alleen wel even aan wennen.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van dit boek is bijzonder. Het is enigszins poëtisch. Sommige stukken zijn heel poëtisch en andere stukken totaal niet. Dit maakt de schrijfstijl wel interessant. Ik vond het wel een beetje wennen, maar het was wel leuk om een boek te lezen met deze stijl. Ik zou niet willen dat elk boek dat ik lees zo geschreven is, maar voor de afwisseling vond ik het wel erg mooi.

Conclusie

Het hele boek lang heb ik me afgevraagd wat er nou ook alweer in het vorige deel, Wij leugenaars gebeurd was. Het was op zich niet nodig om te weten wat zich daarin had afgespeeld, maar ik was wel benieuwd, omdat ik het me echt niet meer kon herinneren.

Het duurde eventjes voordat ik in het boek zat, maar toen ik er echt goed voor ging zitten heb ik het in twee dagen uitgelezen. Het had me weer echt te pakken en ik wilde weten hoe het verder zou gaan. Daarom geef ik dit boek vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het lot van de Roos – K.T. Sterling

het lot van de roos

Ik mocht van Hamley Books het boek Het lot van de Roos van K.T. Sterling lezen en recenseren. Toen ik bij K.T. Sterling zag voorbij komen dat ze bezig was met dit boek schrijven, was mijn interesse in het boek al gewekt. Wie houdt er namelijk niet van een retelling van een sprookje en met name Belle en het Beest?!?

Het verhaal:

Het verhaal gaat over Isabelle (Belle) die niet geloofd in monsters zoals vampiers, weerwolven en fae. Zij woont alleen met haar vader, haar moeder is een paar jaar terug overleden aan een ziekte. Dan heb je haar oude vriend Gabriel die juist wel hierin gelooft en er alles aan wil doen om deze monsters te stoppen. Wanneer er dan iets gebeurt met Belle in het instituut waar ze stage loopt met haar en handen en licht. Is het niet anders dan dat er iets niet klopt en vooral aan de jongen die binnenkwam met die vacht. Hoe weet hij bijvoorbeeld dat haar bijnaam Belle is?
Wanneer alles op zijn plaats valt en ze wel alles moet geloven wat Gabriel haar al die jaren heeft verteld, komt ze achter dingen die ze niet wist.

Het boek begint tevens eerst met een proloog van 13 jaar geleden. Later in het boek kom je er dan ook achter wie deze personage is en wat het precies met het verhaal te maken heeft.

De personages:

Het boek is gebaseerd op het wel bekende sprookje: Belle en het Beest. Het is dan ook een retelling van dit mooie verhaal, maar ik denk dat de naam van het boek en de illustratie dit ook al verklappen: “Het lot van de Roos”. De namen van de personages zijn iets wat anders maar je weet gelijk over welke personage het gaat vanuit het sprookje. Isabelle haar bijnaam is Belle dus dat is natuurlijk overduidelijk wie dat is. Het beest krijgt de naam Maxime, maar zijn echte naam is precies zoals de naam uit het sprookje: Adam.
Gabriëlle daar in tegen is wel een hele andere naam, maar er is maar één slechterik in het verhaal en kan het dus niet anders zijn dat dit personage gebaseerd is op Gaston. Je leert de personages goed kennen en ze zijn goed uit geschreven. Je leert ze wel pas in het verloop van het verhaal steeds beter kennen.

Verhaallijn:

De verhaallijn is goed uitgedacht maar best wel voor de hand liggend. Door de spanning die er in het verhaal zit wil je wel steeds doorlezen. Hoe loopt het nou af en komen het beest en Belle samen? Het einde is super mooi, maar op de laatste pagina staat dan ook: “Einde?” We zouden dus echt wel kunnen verwachten dat er nog een deel gaat komen, ook omdat nog niet alle problemen zijn opgelost. Ook als je op Hebban kijkt, is dit het eerste deel van de serie reeks: “Dochters van de fae.” Wat wel anders in het verhaal is, is de gedachte achter de roos. In het wel bekende verhaal is de roos een magische roos van het beest die het beest hoop geeft om weer mens te worden. Maar alleen een mens te worden wanneer iemand op hem verliefd wordt ook al is hij een beest. In dit verhaal heeft de roos een hele andere betekenis en heeft het eigenlijk niks te maken met het beest. Hiervoor raad ik je echt aan om het boek te lezen, want dat is anders een spoiler.

De wereld:

Het verhaal speelt zich vooral af in het instituut, want daar gebeuren de meeste dingen. Het instituut waar Isabelle (Belle) werkt heet ook het instituut voor Zeldzame en Exotische Ziekten. Het is dan ook een soort ziekenhuis wat niet op een ziekenhuis lijkt vanaf buiten gezien. Je hebt ook nog een andere wereld waar wel kort over verteld wordt maar het speelt zich daar nog niet af. De proloog van 13 jaar geleden gaat wel over deze wereld, waardoor je een stukje achtergrond van deze wereld leert kennen (de fae wereld). Deze wereld is wel nauw verbonden met de wereld waar de mensen wonen, maar je kan er niet zo makkelijk komen.

Conclusie:

Als je net als mij houdt van retellings van sprookjes en met name het sprookje van Belle en het Beest, raad ik je zeker aan dit boek te gaan lezen. Het boek is niet alleen prachtig, maar ook het verhaal zelf. Het verhaal zit goed in elkaar en leest ook makkelijk weg. Ik heb het boek zelf in één dag uitgelezen! Een boek en sprookje om van te houden, van begin tot eind. Zeker wel vijf sterren waard om te geven en ik kijk zeker uit naar het volgende deel!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wings – Aprilynne Pike

Wings

Het verhaal gaat over de vijftienjarige Laurel, die altijd op het platteland heeft gewoond met haar hippie-ouders. Wanneer zij met zijn allen naar de grote stad verhuizen, zodat Laurel naar de middelbare school kan, moet ze heel erg wennen. Ze mist haar oude huis enorm, al gaat het goed op school. Op school ontmoet zij David, een knappe jongen uit haar klas, waar zij bevriend mee raakt. Dan voelt ze opeens 2 bobbels op haar rug en deze worden met de dag groter, tot dat deze bobbels transformeren in vleugels. Ze durft haar ouders niet in vertrouwen te nemen, maar David wel. Wanneer ze dan te horen krijgt dat ze ooit te vondel is gelegd, is het raadsel compleet en gaat ze met David op onderzoek uit. Wie is ze, en nog veel belangrijker: wát is ze precies?

Verhaallijn:

In het verhaal volg je vooral Laurel en leer je haar goed kennen. Het verhaal zit goed in elkaar en je wil constant doorlezen om er achter te komen hoe het nou precies zit. Zo is er een man die het oude huis gekocht heeft en Laurel vind hem maar een vreemde man en vertrouwd hem niet zo goed. Er zit ook spanning in het boek waardoor je constant wil doorlezen en zelf kon ik hem moeilijk aan de kant leggen.

Wereld:

Het verhaal speelt zich zowel af in onze eigen wereld als in de wereld van Avalon. Deze wereld leer je kennen wanneer Laurel terug reist naar haar oude huis. Daar blijkt namelijk in de tuin een poort staat dat leidt naar Avalon, de elfenwereld. Daar ontmoet ze Tamani, een elf, die haar meer kan vertellen over haarzelf en de wereld waar ze dus echt vandaan komt. Zo leert Laurel weten dat Avalon in gevaar is en dat Laurel moet helpen voorkomen dat er iets ergs gebeurt in Avalon.

Personages:

Laurel is een vijftienjarig meisje en is liever op haar zelf dan met anderen. Wanneer zij dan David ontmoet, leert ze ook zijn vrienden kennen. Laurel is een meisje die graag buiten is en echt van de natuur houdt. Ze vindt het dan ook lastig om steeds binnen te moeten zitten op school en gaat dan ook altijd naar buiten in haar pauzes.
Laurel haar personage is goed neergezet en je leert haar echt kennen. David leer je ook kennen, maar had nog wel wat beter uitgeschreven mogen worden.

Conclusie:

Ik vond het een heel goed boek, dat lekker vlot wegleest. De spanning in het boek zit er goed in en de fantasy in het boek is wel wat anders dan wat ik gewend ben van andere fantasy boeken. Het is weer een geheel andere magische wereld waar je in meegesleept wordt. Je wil constant echt verder lezen omdat je wil weten hoe het gaat aflopen, maar helaas is dit het eerste deel van de serie. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar het tweede deel dat in december gaat verschijnen. Ik geef het boek daarom 5 sterren en raad hem je zeker aan als je net als mij van fantasy verhalen houdt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Maren Stoffels – Escape Room 2.0

Maren stoffels is auteur van young adults en kinderboeken en heeft al diverse prijzen in ontvangst mogen nemen. Op haar zeventiende debuteerde ze met haar boek Dreadlocks & Lippenstift en dit is het begin van een succesvolle schrijfcarrière. Vijf jaar geleden kwam Escape Room uit en dit werd lovend ontvangen onder de jeugd. Nu is daar eindelijk Escape Room 2.0, een nog origineler en enger boek dan het eerste. 

Het verhaal 

Lexie en Nordin kennen elkaar niet maar krijgen op dezelfde dag van een wildvreemde vrouw een visitekaartje aangereikt met daarop een telefoonnummer. Deze nodigt hen uit voor een Escape Room 2.0 en ze mogen hun beste vriend(in) meenemen. Als ze aankomen op de plaats van bestemming wacht hen een sobere, afgelegen bedrijfspand wat hen niet veel goeds belooft. Het is de bedoeling dat ze als teams tegen elkaar gaan strijden maar eenmaal binnen wacht hen al meteen een onaangename verrassing.  

Personages 

Lexie is één van de hoofdpersonen en er wordt veel geschreven vanuit haar perspectief. Ze is een slim en vurig meisje dat haar hart op de tong heeft. Ze heeft haar nichtje Tessa meegenomen want ze vindt dat zij wel wat afleiding kan gebruiken.  

Tess heeft het moeilijk sinds haar buurmeisje en vriendin Kelly zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft last van depressies en waanbeelden en moet op tijd haar medicatie innemen. Ze wordt er soms een beetje moe van dat Lexie haar als een klein kind behandelt en heeft dan ook zin in de Escape Room. Ze is fanatiek en ze zal eens laten zien wat ze kan. 

Nordin is hard op weg een beroemde popster te worden en Amerika lonkt. Hij heeft zijn beste vriendin Zora meegenomen, zijn vaste rots in de branding. Ze houdt hem met beide voeten op de grond en beschermt hem tegen hordes fans. Hij heeft een traumatische ervaring meegemaakt en kan dit niet verwerken. 

Zora is een nuchter meisje en staat haar mannetje. Nordin is haar beste vriend en ze zou alles voor hem doen. 

Schrijfstijl 

Vanaf de eerste bladzijde zit je al meteen in het verhaal. Het is pakkend en spannend geschreven en het maakt je nieuwsgierig naar meer. Met name Lexie en Nordin wisselen regelmatig van perspectief en ze hebben elk hun eigen lettertype wat het lezen dynamisch maakt. Maren Stoffels weet de boog goed gespannen te houden en je vliegt door het boek heen.  

Conclusie 

Escape Room 2.0 doet zijn naam eer aan. Het is vernieuwend, het is nagelbijtend spannend en er is goed nagedacht over de opdrachten. Wat ik ook zeer waardeer is dat er dieper ingegaan wordt op diverse psychische problemen en dat zelfdoding nog steeds veel voorkomt, met name bij jongeren. Trek aan de bel als je donkere gedachtes hebt. Er zijn mensen die je willen en kunnen helpen. Ik geef daarom dit boek een dikverdiende vijf sterren. Op naar een Escape Room 3.0! 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid

Een auteur die langzaamaan de literare wereld aan het overnemen is, is niemand minder dan Taylor Jenkins Reid – auteur van De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo, Het Feest van de Eeuw, One True Loves (ENG), Maybe in Another Life (ENG), en nog veel meer. Ze heeft een pen die geen rust lijkt te kennen en is gevuld met inkt van een verfijnd vakmanschap. Reid is een auteur waarvan je minstens een boek in je leven gelezen moet hebben om te begrijpen waar de hype omtrent deze auteur over gaat. Wat volgt, is mijn ervaring met een van Reid’s twee bekendste boeken Daisy Jones & The Six. Dus, buckle up folks, it’s gonna be quite the ride.

Verhaal

De intrige die ik ervaarde door dit boek begon al vóór ik zelfs ook maar de kans had om het vast te pakken, open te slaan en het te beginnen lezen. Ik weet niet meer wat voor dag het was, waar ik was, maar as one does was ik op mijn telefoon wat aan het scrollen en wat informatie over boeken die ik eventueel wilde lezen aan het bekijken. Taylor Jenkins Reids boek Daisy Jones & The Six passeerde op mijn scherm en ik dacht “Oh, deze ken ik! Hier heb ik al veel over gehoord, dat is die biografie over die ene band –” Wel, ik was fout. Blijkbaar is “biografie” hier op te vatten in een fictief kader, een fout die niet alleen ik maakte. Ooit had ik ergens gehoord dat dit boek een biografie is over de band Daisy Jones & The Six, om er dan later achter te komen dat deze band nooit heeft bestaan. Reid heeft hem en hun hele rise to fame gewoon zelf verzonnen en er een verhaal over geschreven, en ik zeg dit met alle respect van de wereld – en een greintje jaloezie; dit is namelijk zo’n boek waarvan je wilde dat je het zelf had geschreven puur omdat het zo geniaal is.

Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de band The Six en hoe ze later de zangeres Daisy Jones in hun band hebben opgenomen, en hoe dit allemaal is gebeurd. Het boek is geschreven als een interview met de leden, managers, en vrienden/kennissen van de band waar het boek naar vernoemd is. Namelijk, Daisy Jones & The Six. Het boek is opgedeeld in verschillende delen en hoofdstukken om een chronologische weergave te geven van hoe alles in het leven van Daisy Jones alsook alle leden van The Six is gebeurd zoals het is gebeurd tijdens hun snel van de grond gekomen carrière. 

Het is een ware rollercoaster om te lezen, eentje waarmee je moeite ondervindt om het boek neer te leggen omdat je koste wat het kost wilt weten wat er met de band gebeurt. De manier hoe de personages hun eigen stem en persoonlijkheid hebben en hoe Reid dit weet over te brengen, is omvat door zulke schrijfvaardigheid dat je niet anders kan doen dan je gewonnen geven aan de manier waarop het boek je keer op keer naar binnen zuigt. Het is niet verassend dat menig mens dacht dat Daisy Jones & The Six een waargebeurd verhaal was, alsook de teleurstelling die volgt om erachter te komen dat het allemaal fictie is – want een band met zo’n dynamiek en vibe; je zou niet anders willen dan, na het lezen van dit boek, uren op Wikipedia alle extra informatie op te zoeken die je maar kan vinden over de band terwijl hun muziek op de achtergrond speelt; maar helaas. Reid is een meester in wat ze doet, en al het voorgaande zet dit alleen maar meer in de verf.

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Naast het feit dat Daisy Jones & The Six gewoon een mega goed boek is, gaat het ook om met een aantal belangrijke onderwerpen, zoals: verslaving, onafhankelijkheid, creatieve vrijheid, vrijheid van meningsuiting, abortus, opkomen voor waar je in gelooft, misbruik, (on)gelijkheid. Ik zou hier graag zoveel meer over zeggen, maar het boek spreekt voor zich wanneer je het leest en al deze onderwerpen tegenkomt. Ik die mijn mening hierover zou geven door voorbeelden te geven, zou alleen maar ervaring voor de lezer afnemen, en het is zoveel beter als je het allemaal zelf voor de eerste keer leest en je met een krop in je keel tranen wegpinkt door hoe goed Reid met al deze onderwerpen omgaat. Dus ik laat het hierbij: lees het boek, ik beloof je, het is het waard.

Schrijfstijl

Taylor Jenkins Reid heeft een gave. Als je een boek van zulk kaliber kan schrijven waarbij elk personage je kan overtuigen en zelfs doen geloven dat ze echt zijn – dan kan je al een stuk schrijven. Reid neemt de lezer mee niet in een verhaal, maar op een tocht. Je ervaart het boek niet, maar je maakt het mee. Begin met lezen en je bent meteen in een andere wereld, niets maakt meer uit buiten het verhaal dat je ter hande hebt – dat is de kracht van een Taylor Jenkins Reid boek.

Ervaring

Dit boek deed dingen met me; het liet me voelen, ervaren, meeleven, en nog zoveel meer. Na de laatste pagina was het meteen voor mij duidelijk dat dit een boek was dat vijf sterren verdiende. Het boek haalde met bepaalde citaten zekere emoties bij mij naar boven waardoor ik uiteindelijk in tranen zat te lezen, en dat zeg ik met een heel liefdevolle en dankbare toon. Daisy Jones & The Six is een boek dat ik aan iedereen zou aanraden om te lezen, het is gewoon that good. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.