Tag: young adults

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De pijn die wij verbergen – Monica Haak

De pijn die wij verbergen van Monica Haak

Vanaf het eerste moment dat ik las over De pijn die wij verbergen, wist ik dat ik dit boek moest lezen! Zelf had ik hiervoor nog geen kennisgemaakt met de schrijfkunsten van Monica Haak (al heb ik haar debuut wel in de kast liggen!), maar berichten die de ronde deden op Bookstagram klonken positief. Thema’s die momenteel een grote rol spelen in ons dagelijks leven en welke impact dat kan hebben op een persoon… dat leek mij een mooie combinatie om dit boek te lezen.

Cover

De hardcover van De pijn die wij verbergen is echt prachtig vormgegeven. Soms heeft een cover niet veel details nodig om een beeld te scheppen, een boodschap over te brengen. Daar is dit boek wel het bewijs van. Op de cover zijn twee donkere silhouetten te zien van een jongen en een meisje, rug aan rug. Dit lijkt uit te stralen dat deze twee personen met elkaar verbonden zijn, maar er toch ook enige afstand is. Elk met een verborgen pijn. In combinatie met de verschillende roze- en paarstinten en de sierlijke letterstijl, maakt dit een kwetsbare cover.

Verhaal

In De pijn die wij verbergen maak je kennis met Fleur en Matt. Fleur wil graag deelnemen aan het nieuwe theaterstuk op school en doet auditie. De nieuwe vriendin, van haar beste vriend Matt, doet ook auditie en de twee gaan niet bepaald door één deur. Wanneer zij op een Instagram-story een vervelende reactie krijgt van een anoniem account, besluit zij dat te negeren. Totdat er steeds meer berichtjes binnenkomen en er zelfs briefjes in haar kluisje terecht komen. Het moet iemand zijn die Fleur kent. Wie kan zij nog vertrouwen

Ondertussen is Matt ontzettend aan het worstelen met zijn studiekeuze. Als hij zijn hart zou volgen, dan wist hij het wel. Alleen zijn ouders hebben een hele andere toekomst voor hem uitgestippeld. Daarnaast staat hij steeds meer tussen Fleur en zijn vriendin in en weet hij niet welke kant hij moet kiezen.

Schrijfstijl

De pijn die wij verbergen leest ontzettend vlot! Terwijl de thema’s in dit boek allesbehalve vlot zijn. Er komen verschillende onderwerpen aan bod zoals verlies, (online) pesten, verliefdheid, mentale gezondheid en (hoge) verwachtingen. Dit weet de schrijfster in een herkenbaar en realistisch jasje te stoppen, zonder dat het echt heftig wordt. Met haar schrijfstijl vindt zij een mooie balans tussen emotioneel en toegankelijk. Op sommige momenten valt er met de humor zelfs nog te lachen in deze rollercoaster aan emoties. Een ander element is spanning. De jacht op de online stalker/pester… daarmee wist de schrijfster mij echt te verrassen.

Met deze hele bovenstaande lijst, weet de schrijfster de lezer helemaal mee te nemen in het verhaal van Fleur en Matt. De hoofdstukken zijn vrij kort waardoor je er nog eentje wil lezen. En nog een. Uiteindelijk heb je als lezer een doel voor ogen: antwoorden zo snel mogelijk. Wie zit er achter het pesten? En valt alles uiteindelijk voor beiden op de juiste plek? 

Ervaring

Wauw… De pijn die wij verbergen. Ik ben er nog steeds stil van. Op zoek naar woorden om een goede recensie voor jullie neer te zetten. Er moet niet te veel gezegd worden, want dat is aan jullie om te ontdekken. Maar, ook niet te weinig, want ik wil jullie overtuigen om dit boek te lezen!

In bovenstaande alinea’s valt te lezen waarom ik positief ben over dit boek. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met het realistische en hedendaagse is een mooie basis voor een prachtig emotioneel boek. Let’s talk about emoties. Ik heb veel emoties ervaren tijdens het lezen en eentje daarvan is blijven hangen. Het kwam namelijk zo dichtbij… Ergens in het begin van het boek is Fleur in gesprek met haar oma. Daarin vertelde Fleur dat zij bang is om haar oma kwijt te raken. Tranen rolden over mijn wangen. Dat is namelijk mijn grootste angst omdat die dag een keer gaat komen. Onvermijdelijk. Het mooiste van dit stukje? De emoties die de 16-jarige Fleur op dat moment had, ervaarde ik als 30-jarige ook. Dat vond ik echt de kracht van het hele boek. De (harde) realiteit. De pijn die wij verbergen.

Voor mij is er toch een klein puntje: het voelde soms een beetje als echt tienerdrama. Dat ligt overigens aan mijn leeftijd. Voor de 16-jarigen onder ons, staat hier echt een heel sterk boek wat zich richt op taboes doorbreken. Wat laat zien welke impact het kan hebben om online gepest te worden. De stress die zij kunnen ervaren m.b.t. studiekeuzes. Eigenlijk vind ik dat dit een boek moet zijn wat verplicht gelezen moet worden op de middelbare school. Dat die taboes inderdaad doorbroken kunnen worden en iedereen weet dat er hulp is, wanneer iemand dit nodig acht.

De pijn die wij verbergen is een pareltje. Het is een boek wat niet loslaat. Een boek om een les uit te leren. Het boek krijgt van mij 4,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De verdwenen steden – Shannon Messenger

De verdwenen steden van Shannon Messenger

Binnen de community op Instagram, heb ik al veel gelezen en gehoord over Keeper of the Lost Cities van Shannon Messenger. Eigenlijk wilde ik meteen meer weten over deze boekenserie! Toch bleef iets mij ervan weerhouden en dat had te maken met taal en de dikte van de boeken. Ik vind het prima om eens Engels te lezen, maar meteen een hele boekenserie… dat ging iets te ver. Gelukkig kwam daar ineens de Nederlandse vertaling om de hoek kijken: De verdwenen steden. In eerste instantie richt het boek zich op de wat jongere lezers onder ons, maar als beginnende young adult-lezer een mooie tussenstap of voor een young adult-lezer als je even wat ‘luchtigers’ wil.

Cover

De hardcover van De verdwenen steden is mooi vormgegeven. De illustratie op de cover toont hoe enkele personages eruitzien en geeft ook iets weg van de magische wereld waarin dit verhaal zich afspeelt. Zoals net al is aangegeven, richt het boek zich in eerste instantie op jongere lezers en dat is wel te zien aan de uitstraling. Het oogt wat jeugdiger en simpeler, maar wel op een manier waardoor ik getriggerd ben om dit boek te lezen.

Verhaal

In De verdwenen steden wordt kennisgemaakt met Sophie, een meisje met weinig vrienden die zich nergens echt thuis voelt. Een buitenbeentje. Een Telepaat, iemand die gedachten kan lezen. Sophie denkt dat niemand haar geheim kent totdat zij Fitz ontmoet, hij is ook een Telepaat en opent deuren naar een (voor Sophie) onbekende wereld. In deze nieuwe wereld zal Sophie zichzelf moeten vinden en antwoorden moeten zoeken. Want wat houden de diep weggestopte geheimen in en waarom leefde zij eigenlijk tussen de mensen?

Schrijfstijl

De verdwenen steden begint met een proloog, wat er meteen voor zorgt dat je wil weten wat eraan vooraf is gegaan. Door de proloog zit je meteen in wat actie waardoor die nieuwsgierigheid omhoogschiet! Een goede manier om de lezer meteen mee te kunnen nemen in het verhaal.

De schrijfstijl is ontzettend vlot en zorgt ervoor dat je meegezogen wordt in die honderden bladzijden. Het boek heeft ruim 500 pagina’s, maar op geen enkel moment is die hoeveelheid aanwezig tijdens het lezen. Daarnaast is het fantasierijke zeker voelbaar en komt de wereld helemaal tot leven. De omschrijving van de omgevingen, scholen, personages en beesten dragen daar zeker aan bij. Ook humor komt met regelmaat terug en heeft mij meerdere malen hardop laten lachen. Er passeren een redelijk aantal personages de revue en elk draagt bij aan het verhaal zonder dat de informatie teveel wordt.

Een side-note hierbij is wel dat er soms heel veel gebeurd in korte tijd. De gebeurtenissen volgen redelijk snel op elkaar waardoor het de geloofwaardigheid van een 12-jarig meisje, wiens leven op zijn kop staat, misschien wat laat wankelen. Toch is het op geen enkele manier saai en valt er altijd nog even snel een hoofdstukje te lezen.

Ervaring

Wat is De verdwenen steden een fijn boek om weg te lezen! Ik denk dat de schrijfster een hele mooie wereld heeft neergezet voor zowel jong als oud. Voor elk valt er wel een les te leren, want het bevat een aantal mooie onderwerpen, zoals: vriendschap, verlies, avontuur, jezelf vinden en kunnen zijn. Daarnaast heb ik nog wel een klein kritiekpuntje en dat was de onderlinge ‘spanning’ tussen Sophie en een aantal van de (jongens)personages. Het kan natuurlijk echt zijn dat er op 12-jarige leeftijd die eerste kriebels van verliefdheid ontstaan. In dit boek vond ik dit best veel naar voren treden en dat was, voor mij, onnodig. Ikzelf heb daar de meerwaarde niet van gezien en ben van mening dat het boek op andere vlakken al sterk genoeg was, waardoor dit eigenlijk een beetje in het niets leek te vallen. Misschien dat hier in de vervolgdelen nog verder op ingezoomd gaat worden? Geen idee. Het deed verder niets af aan mijn leesplezier!

De verdwenen steden is een magisch en avontuurlijk verhaal en heeft mij zeker kunnen vermaken. Ben ik al helemaal in deze hype? Dat nog niet. Maar, ik heb wel zin om het vervolg te gaan lezen en hoop dat deze dan ook uitgegeven gaat worden. De thema’s die voorbij zijn gekomen vind ik een prachtige boodschap, waar ieder van ons een stukje herkenning in zal vinden. Het boek krijgt van mij 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Bes Ceyssens

Hieronder lees je een interview met Bes Ceyssens.

Met welk boek debuteerde je?

De laatste dans, uitgegeven door Clavis Uitgeverij in 2019.

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Ik ben bezig met een nieuwe YA! Hij is bijna klaar, dus ik ga hem deze maand opsturen naar de uitgeverij. Een tipje van de sluiter… Hij draait rond social media en zelfbeeld.

Hierna ga ik me focussen op een nieuw prentenboek.

Welke zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Wat je zegt, zie je zelf van Jacodine van de Velde

Looking for Alaska van John Green

Op het einde gaan ze allebei dood van Adam Silvera.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Met stip John Green. Zijn boeken zijn zo vlot geschreven dat ze nooit lang op mijn nachtkastje blijven liggen.

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Ik werk bij Villa Basta, een jeugdorganisatie gelegen in Hasselt. Hier organiseer ik creatieve workshops, voor jongeren tussen de 6 en 30 jaar. Dit gaat van DJ’en tot breakdance, van poetry slam tot vloggen. Zolang de jongeren maar creatief bezig kunnen zijn!

Hield je vroeger van lezen?

Absoluut, ik verslond minstens vijf boeken per week. De bibliotheek in mijn thuisstad was niet al te groot dus had ik al snel alle boeken gelezen.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Als ik mag dromen ben ik over vijf jaar nog aan het schrijven en wordt mijn eerste boek verfilmd. Tegen dan zou ik ook graag mijn eerste trilogie uitgeven. Maar dat is wel heel mooie toekomstmuziek.

DILEMMA:

Liever 5 sterren voor je boek, zonder een recensie of liever 1 ster voor je boek met een goed onderbouwde recensie?

Liever 5 sterren. Ik typ ook niet altijd een uitgebreide recensie bij mijn beoordelingen. Soms is het moeilijk om onder woorden te brengen wat een boek precies voor je heeft gedaan. Er zijn boeken die me maanden later nog bijblijven en die me geëmotioneerd hebben, maar als ik daar de woorden niet voor vind, geef ik vijf sterren (zonder meer).

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wildvuur – Elmar Otten

Wildvuur van Elmar Otten

In februari kwam er een berichtje in onze YA-groep online met de vraag of iemand Wildvuur wilde lezen en recenseren. Zoals jullie ondertussen wel weten, vind ik het fijn om soms uit die comfortzone te stappen en te gaan voor boeken die mij, op het eerste gezicht, niet meteen aan zouden spreken. Ben jij benieuwd of dit boek mij heeft weten te overtuigen?

Cover

Wildvuur is alleen uitgegeven als e-book. Hierdoor valt de cover, op een e-reader, misschien een beetje weg in verband met de grijstinten. Hierboven staat de cover weergegeven in kleur, zodat jij een goed beeld krijgt. De combinatie van de diepe(re) roodtinten en het goud zijn echt prachtig. In het midden staat een boom afgebeeld met daaronder duidelijke wortels. Het zegt in eerste instantie nog niet veel. Dit krijgt, na het lezen van het boek, wel echt een betekenis en voornamelijk veel vragen wat het nog gaat betekenen. Een sterk punt is dat de cover meteen fantasy uitstraalt.

Verhaal

In Wildvuur wordt de jonge Vesper, samen met zijn moeder en broer Or, meegenomen door een vreemd volk. De leider van dit volk, Angr, houdt vol dat Vesper hem heeft gecreëerd en de God is van hun volk. Het leven van Vesper komt op zijn kop te staan als hij verantwoordelijk lijkt te zijn voor de vernietiging van de wereld om hem, terwijl hij moeite heeft om zich dit te herinneren. Zijn broer is ondertussen in de leer bij een oude vrouw en zijn moeder is ernstig ziek geworden. Is het mogelijk voor hen om te ontsnappen en valt alles op zijn plek?

Schrijfstijl

Wildvuur begint vrijwel meteen! In een schuingedrukte tekst begint een conversatie die voor jou, als lezer, nog onduidelijk is. Vervolgens begin je met het lezen van het ‘normale’ verhaal en word je daar meteen ingegooid.

De schrijfstijl wil ik even loskoppelen van het verhaal. Want de schrijfstijl op zich leest vlot, de zinnen staan er en vertellen iets. Uit alles komt naar voren dat de schrijver goed heeft nagedacht over hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Alleen in combinatie met het verhaal kwam dit niet helemaal tot zijn recht. Dit hangt allemaal samen met het feit dat je meteen in het verhaal gegooid wordt, zonder verdere inleiding. Een goede inleiding had zeker niet misstaan in het boek waardoor de lezer een goed beeld had kunnen vormen.

Het is belangrijk om de aandacht bij Wildvuur te houden. Er worden namelijk nogal wat personages geïntroduceerd. Elk met een eigen rol. Het enige minpunt hiervan is dat niet alle personages, hun beweegredenen en/of achtergronden duidelijk zijn en er een bepaalde diepgang mist.

Wildvuur is geen dik boek en bestaat uit 12 hoofdstukken en dat beviel mij wel. Deze hoofdstukken waren niet te lang en niet te kort. Omdat ikzelf echt moeite had om goed in het verhaal te komen, vond ik deze balans erg fijn!

Ervaring

Wat een fantasierijk boek is Wildvuur! Dat vond ik echt het sterkste punt van heel het boek, alles ademt fantasie en een compliment voor de schrijver hoe dat naar voren komt. Voor mij persoonlijk duurde het echter lang voordat ik de wereld van Vesper een beetje begon te begrijpen. Ik had zoveel vragen welke een lange tijd onbeantwoord bleven (en zelfs na het lezen van het boek nog niet altijd even duidelijk zijn). Hierdoor was mijn leesplezier de eerste helft ook aanzienlijk minder dan de tweede helft. In de tweede helft kwam steeds wat meer actie naar voren en nam de spanning met momenten toe. Dit zorgde ervoor dat mijn leesplezier werd vergroot!

Wildvuur is het eerste deel uit een trilogie! Daarmee is het zeker geen afgerond verhaal en eindigde het juist met een cliffhanger, die mij wel laat verheugen op het volgende deel. Want ik wil die zeker weten gaan lezen. De schrijver heeft mij daar, zeker gezien de tweede helft van het verhaal, wel van weten te overtuigen. Het boek krijgt van mij 3 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Edward van de Vendel

Edward van de Vendel

Deze week een interview met Edward van de Vendel. Lees het hieronder.

Met welk boek debuteerde je?

Mijn eerste boek was een dichtbundel voor kinderen, Betrap me (1996), maar mijn eerste YA-boek was De dagen van de bluegrassliefde, over de grote liefde tussen twee achttienjarige jongens, Tycho uit Nederland en Oliver uit Noorwegen (1999). Totaal onverwacht maakt dat boek een nieuw leven mee: het komt dit jaar in de Verenigde Staten uit!

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Ik doe nu de correcties voor een kinderboek dat voortkwam uit een YA-boek van me. In 2008 verscheen De gelukvinder, geschreven op basis van het leven van Anoush Elman, die met zijn ouders en broers en zusje uit Afghanistan naar Nederland was gevlucht. Nu komt Misjka, dat ik weer op basis van een echt gebeurd verhaal van Anoush schreef, maar dan voor 9+. Met tekeningen van Annet Schaap! Het komt begin van de zomer uit.

Welke zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Abi Daré – Het meisje met de luidende stem, vertaald door Arjaan en Thijs van Nimwegen

Peyton Thomas – Both sides now

Kacen Callender – Felix ever after

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Guus Kuijer, absoluut. 

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Ik vertaal ook kinderboeken, bijvoorbeeld De waanzinnige boomhut.

Hield je vroeger van lezen?

Niet zo heel erg, pas vanaf ongeveer mijn veertiende, toen ontdekte ik de echt interessante boeken.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Hopelijk heb ik dan nog een paar van de grote boekplannen die ik nu in mijn hoofd heb verwezenlijkt!

DILEMMA:

Schrijven volgens een planning of schrijven zonder planning?

Een combinatie – ik weet waar ik begin en ongeveer waar ik heenga, maar daartussenin is een avontuur. Ik maak geen schema met post-its aan de muur, of zo.

[fotograaf: Jota Chabel]

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Zoals u wenst – Denise Marinus

Ik las Zoals u wenst van Denise Marinus. Ik kijk enorm uit naar het vervolg Tot uw dienst, dat in februari uitkomt!

Het verhaal

Zoals u wenst gaat over Jules die een baantje zoekt. Na een dronken avondje krijgt ze een telefoontje dat ze op sollicitatiegesprek mag komen. Ze heeft namelijk gesolliciteerd als assistente van Constance, de rebelse kroonprinses van Fortura. Nog straffer: Constance heeft haar persoonlijk uitgekozen uit de vele kandidaten. Omdat Jules iemand is die niet opgeeft, laat ze haar beste vriendin, Floor, haar helemaal up-to-date brengen over de koninklijke familie. 

Tijdens de eerste ronde blijkt al snel dat ze gesaboteerd wordt door de prinses. Toch blijft June doorzetten. Uiteindelijk wordt ze de persoonlijke assistente van Constance. Constance vult haar dagen en nachten met alcohol, schandalen en het opstellen van eindeloze lijstjes met de raarste klusjes voor Jules. Toch doet June haar best om het vertrouwen van de prinses te winnen.

De spelletjes die Constance met June speelt, worden steeds persoonlijker en gevaarlijker. June twijfelt of ze loyaal zal blijven of zal ze toch vertrekken?

De schrijfstijl

Denise Marinus heeft met Zoals u wenst een sterk debuut neergeschreven. Het boek telt maar liefst 560 pagina’s, maar leest enorm vlot. Het eerste deel is spannend genoeg dat je echt snel wilt lezen. Ook het laatste deel leest als een trein. Het middenstuk was soms wat trager en daar zaten zeker stukken in die overbodig waren. Elk hoofdstuk is net lang genoeg dat je verder wilt lezen: niet te kort en niet te lang.

Marinus weet hoe ze moet schrijven. De beschrijvingen in het boek vielen me echt op. Ik kon me precies voorstellen hoe alles eruitzag: van Jules’ huis tot het koninklijke paleis.

De personages

Zowel het hoofdpersonage, June, als de prinses, Constance, maken een enorme evolutie doorheen het verhaal. Ook al lezen we bijna altijd vanuit June’s perspectief, toch zien we ook hoe Constance verandert. Het was zeker een meerwaarde om af en toe ook vanuit Constance’s perspectief te lezen.

Doordat we vooral vanuit Jule’s perspectief lazen, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Waarom deed Constance toch zo tegen Jules? En kan Jules Constance helpen?

Conclusie

Dit boek is een aanrader voor iedereen die van een vlotlezend boek houdt. Een boek met een leuk verhaal, vriendschap, liefde, spanning en veel onverwachtse wendingen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Leger van schaduw en storm – S. Christina

Leger van schaduw en storm van S. Christina

Afgelopen december las ik met onze leesclub mee. We lazen het boek Heks van vuur en oorlog en na die cliffhanger, wist ik al dat ik ook het vervolg, Leger van schaduw en storm, moest lezen! Natuurlijk meteen onderzoek gedaan of er al een recensie op de website stond. Die was er nog niet. Tijd om daar verandering in te brengen. Voordat je verder gaat met lezen, wil ik je wel waarschuwen dat deze recensie eventuele spoilers (met betrekking tot Heks van vuur en oorlog) kan bevatten.

Cover

De cover van Leger van schaduw en storm is mooi vormgegeven. De illustraties op de cover bevatten een aantal details, welke al een deel van het verhaal lijken te vertellen. Na het lezen van dit boek, krijgen deze details ook echt een betekenis en valt het helemaal op zijn plek. Ik houd ervan hoeveel een cover kan zeggen door de illustraties en details die het heeft.

Verhaal

Leger van schaduw en storm gaat direct verder waar de schrijfster ons in het voorgaande deel heeft achtergelaten. Lara Polaris is bestempeld als heks, heeft het gouden harnas als dochter van Kalyna en wordt gezocht als de leider van de rebellen. In Leger van schaduw en storm heeft Lara het moeilijk. Ze wordt gezocht en dat betekent dat zij nergens veilig meer is. Tot zich een kans voordoet en zij kan vluchten. Op een nieuwe plek leert zij een andere dochter van Kalyna kennen. Deze leert haar om haar krachten goed onder controle te krijgen en brengt haar naar een plek waar meerdere dochters zich verschuilen. Allemaal met hoge verwachtingen van Lara, want zij moet hen leiden. Is zij in staat deze verwachtingen waar te maken? Of zijn er meerdere obstakels?

Schrijfstijl

Leger van schaduw en storm begint meteen. Er zijn geen herhalingen qua informatie en personages uit het eerste boek. Zelf heb ik tussen de leesclub en nu een aantal andere boeken gelezen waardoor ik niet alles meer helder voor ogen had. Uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes wel op zijn plek en begon ik mij steeds meer te herinneren. Misschien had hier een korte samenvatting een fijne toevoeging geweest, zodat je als lezer meteen weer op de hoogte bent van alles wat er voorafgaand is gebeurd.

De schrijfstijl leest vlot en erg fijn. Het is vrij makkelijk (in positieve zin) geschreven waardoor het heerlijk wegleest. Daar helpen de relatief korte hoofdstukken zeker aan mee! Want nog even snel een hoofdstukje worden er op magische wijze ineens veel meer. Een verdeling van het spanningsgehalte had het verhaal wel wat meer in evenwicht gebracht. Want het begin leest vrij snel en daarop volgt een gebeurtenis. Vervolgens neemt het tempo af en kabbelt het rustig voort. Er wordt ergens naartoe gewerkt en die spanning gaat dan richting het einde wel omhoog. Het hoogtepunt duurt niet lang waardoor het vrij snel aan je voorbijgaat.

De diepgang van personages had meer uitgewerkt mogen worden,zodat je als lezer een beeld krijgt van alle personages en beweegredenen. In Leger van schaduw en storm komt Lara bij de dochters van Kalyna terecht. Deze dochters zijn lang geleden ontstaan. Een stukje geschiedenis wat eigenlijk een beetje vlak bleef. Misschien komt dit in het volgende deel aan bod. Want voor mij was het een interessant gedeelte van het verhaal.

Ervaring

Al met al een fijn boek om weg te lezen. Hier en daar heb ik wel wat kritische puntjes, zoals in bovenstaande alinea’s te lezen valt. De vlotte en fijne schrijfstijl in combinatie met de korte hoofdstukken zorgde ervoor dat de schrijfster mij wel altijd vast bleef houden. In twee dagen las ik het boek namelijk. De kritiekpuntjes deden niets af aan mijn leesplezier! Al zie ik er zeker voordelen van als bijv. de personages meer diepgang hadden gekregen, zodat de binding tussen de personages en lezer meer tot stand komen en het wat meer onder je huid gaat zitten. Een stukje geschiedenis van de dochters van Kalyna had er misschien voor kunnen zorgen dat ik de beweegredenen wat meer had kunnen begrijpen.

Dan wil ik het nog even hebben over cliffhangers… want daar wil ik de schrijfster een compliment voor geven! Ook dit boek sloot af met een mega cliffhanger waardoor ik, als lezer, echt moet weten hoe dit af gaat lopen. Want wat heeft dit te betekenen?!

Leger van schaduw en storm is het tweede deel in de serie van Lara Polaris. Het verhaal is nog niet afgerond en ik ben erg benieuwd hoe het Lara verder zal vergaan. Welke uitdagingen komen er nog op haar pad? En vooral: komt zij ooit terug in een normale wereld? Of is het voor altijd veranderd? Ik heb veel zin in het volgende deel. Al moet ik eventjes geduld hebben (niet mijn sterkste punt). Het boek krijgt van mij 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De nacht dat de zon scheen – Valérie Docters Verswijveren

De nacht dat de zon scheen van Valérie Docters Verswijveren

Begin december kwam de vraag in onze Whatsapp-groep, of iemand het boek De nacht dat de zon scheen wilde recenseren. Zoals ik weleens heb verteld, vind ik het leuk om soms uit die comfortzone te stappen. Juist te gaan voor een boek wat ik zelf misschien niet snel zou pakken en verrast te worden met dat boek. Op die manier heb ik al wat mooie boeken mogen ontdekken! Na het lezen van het persbericht, besloot ik dat het tijd was voor -hopelijk- weer zo’n boek. Heeft De nacht dat de zon scheen dat kunnen waar maken?

Cover

De hardcover van De nacht dat de zon scheen is vrij simpel vormgegeven. Toch neemt dit strakke design iets sereens met zich mee. De illustratie op de cover is vrij klein, maar past wel goed bij de titel. Het lijkt wel met een soort waterverf gedaan te zijn en dat maakt het schilderachtig. Ondanks dat het op het eerste zicht niet veel zegt, trekt het aan om naar te blijven kijken. De titel heeft een mooi lettertype en de kleurencombinatie, met de illustratie, passen mooi bij elkaar.

Verhaal

De nacht dat de zon scheen begint met een raadselachtige tekst. Daarna wordt er kennisgemaakt met de vijftienjarige Zephyre. Zij woont in Welidorme, een ziekenhuis voor jongeren (tussen de 12 en 20 jaar) die lijden aan niet gedefinieerde ziektes. Dit bevindt zich in een verscholen bos zodat zij afgesloten leven van de andere mensen. In het ziekenhuis komt Zephyre oog in oog te staan met een knappe en jonge dokter, Auster. Hij heeft een bepaald effect op haar wat deuren doet openen naar werelden waar niet veel mensen het bestaan van weten. Om te voorkomen dat de wereld afscheurt, gaat Zephyre op avontuur omdat zij in verbinding lijkt te staan met SOPHIA.

Schrijfstijl

De nacht dat de zon scheen begint wat ‘rommelig’. Ondanks een stukje achtergrondinformatie van Zephyre en de setting van het ziekenhuis (waardoor je een goed beeld krijgt van dit leven), komen er al veel namen voorbij. Daarnaast doet Auster zijn introductie en heeft dit meteen effect op haar in het eerste hoofdstuk. Dit lijkt allemaal wat snel te ogen. Een lading aan misschien iets teveel informatie waardoor het verhaal wat langzaam op gang lijkt te komen.

De schrijfstijl is wel fijn om te lezen, is over het algemeen vlot (al vergt het soms wel de volledige aandacht om bij te blijven met alle informatie) en is redelijk gedetailleerd. De kracht hierin is dat de lezer, door de schrijfster, meegenomen wordt in de zoektocht naar welke rol Zephyre speelt in dit grote avontuur. Het kan hier en daar ook voor wat kleine frustraties zorgen omdat niet altijd alles even duidelijk is, aangezien de lezer meegaat op dit avontuur. De nacht dat de zon scheen speelt zich af in een andere soort wereld dan dat deze bekend is, soms worden er andere woorden gebruikt. Achter in het boek bevindt zich een woordenlijst. Fijne toevoeging!

De hoofdstukken waren afwisselend. Het ene hoofdstuk had een fijne lengte, terwijl het andere hoofdstuk vrij lang was. Ondanks dit verschil weet de schrijfster een hoofdstuk wel degelijk te eindigen met ‘smaak naar meer’. Misschien niet altijd met een onderliggende spanning, maar wel degelijk met het feit dat je, als lezer, wilt weten wat er gaat gebeuren.

Ervaring

Wat een bijzonder boek is De nacht dat de zon scheen! Zelf had ik nog niet eerder zo’n soort boek gelezen met deze setting. Dat maakte het voor mij iets nieuws om te ontdekken. En wat een reis was dat… dat ging met vallen en opstaan. De start ging voor mij langzaam en wat rommelig. Komt dat inderdaad door de vele namen en informatie? Alhoewel ik wel altijd voorstander ben van informatie en details, zodat het verhaal tot leven kan komen. Of komt het stiekem door de informatie die juist nog miste? De cruciale informatie die ik, als lezer, steeds verder kon vergaren om er een geheel van te maken. Een klein stukje ongeduldigheid misschien. Want hoe verder ik kwam in het avontuur, hoe meer antwoorden er kwamen. Helaas duurde het voor mij toch zeker 1/3 van het boek voordat ik in die flow van het lezen zat. Daarna begon ik steeds meer te genieten, sloegen die pagina’s steeds sneller om.

Het lezen van De nacht dat de zon scheen kostte mij wel wat aandacht en energie. Het is geen boek wat je half leest onder het kijken van een serie. De focus had ik wel echt nodig om het goed te kunnen volgen. Ik vond dat zelf geen probleem. Dit zorgde er soms wel voor dat ik het boek na twee langere hoofdstukken aan de kant legde. Of dat ik in de avond niet de aandacht had om ‘goed op te letten’. Voor het leesplezier af en toe wat minder fijn. Al wil ik hierbij wel mijn complimenten maken naar de schrijfster. Op zulke momenten vind ik het duidelijk zichtbaar hoe goed er dan over nagedacht is.

Het verhaal van Zephyre is nog niet afgelopen! De schrijfster heeft namelijk laten weten dat zij bezig is met het schrijven van deel twee in deze trilogie. Ik ben ontzettend benieuwd wat er ons allemaal nog te wachten staat en heb veel zin in het vervolg. De nacht dat de zon scheen heeft mij verrast op een bijzondere manier. Het boek krijgt van mij 3,5 ster.

Nog één dingetje: pak -alsjeblieft- vaker een boek wat niet meteen op jouw lijstje staat of wat niet meteen jouw aandacht heeft, geloof mij, het kan goed uitpakken!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Vergif – Jennifer Donnelly

Vergif van Jennifer Donnelly

Sprookjes… ik houd ervan! Vroeger heb ik meerdere videobanden (dat klinkt wel heel oud) versleten met het verhaal van verschillende Disney-prinsessen. Doornroosje, Belle en het beest en Sneeuwwitje waren wel echt favoriet. Weet deze hervertelling, Vergif, mij net zo te intrigeren?

Cover

De cover van Vergif is strak en simpel vormgegeven. Tegelijkertijd is de boodschap verre van simpel en zegt de afbeelding veel over het verhaal. Op het eerste zicht zul je een (giftige) rode appel zien, wanneer je er langer naar kijkt staat deze appel symbool voor het hart van Sophie en lijken de scherven te maken te hebben met de spiegel van de koningin.

Verhaal

Vergif begint meteen met een spannende proloog waarin het verhaal al meteen een donkere wending krijgt. Prinses Sophie rijdt samen met de jachtmeester door het bos. Deze heeft echter de opdracht gekregen om het hart van de prinses eruit te snijden. In tegenstelling tot het Disney-sprookje, waar de jachtmeester haar laat ontsnappen, laat de jachtmeester haar niet ontsnappen. Er wordt iets in Sophie losgemaakt en met behulp van de zeven mysterieuze mannen, hulp van iemand die zij onderweg tegenkomt, besluit Sophie dat het tijd is om te vechten. Voor haar plek, voor haar volk en haar rijk. Want wat als blijkt dat hetgeen iedereen bestempelde als zwakte, juist het meest sterke van allemaal lijkt te zijn?

Schrijfstijl

Vergif komt langzaam op gang (de proloog niet meegerekend) waardoor het even duurde voor ik dit verhaal echt begon te voelen. Het trage tempo zorgde ervoor dat ik mijn aandacht niet altijd goed vast kon houden. Dit werd mede mogelijk gemaakt door het wisselende vertelperspectief. Naarmate het verhaal vorderde, verdwenen deze wisselende vertelperspectieven. Ik weet nog steeds niet welk punt de schrijfster hiermee wilde maken. Jammer! Vanaf het moment dat deze vertelperspectieven verdwenen en de verhaallijn steeds duidelijker werd, begon het verhaal fijn te lopen.

Ondanks dat het verhaal wat focus vraagt in het begin, is de schrijfstijl verder namelijk wel fijn om te lezen. Het is vlot en bevat korte zinnen. De hoofdstukken zijn niet lang wat het verhaal zeker ten goede doet (voornamelijk in het begin). Als lezer ben je dan misschien toch sneller geneigd om het lezen nog iets langer vol te houden.

Ervaring

In het begin ervaarde ik wat struggles tijdens het lezen van Vergif, maar dat heeft zich helemaal recht getrokken rond het middenstuk.  Dit kwam omdat ik het verhaal en de wereld beter leerde kennen en het kon voelen. Hierdoor kon ik het boek later niet meer wegleggen.

Wat ik echt heel tof vond was dat het verhaal in grote lijnen met het Disney-sprookje overeen kwam. Dit zorgde voor herkenning en toch ook genoeg verbazing om te lezen wat de schrijfster er in deze hervertelling van had gemaakt. De zeven mysterieuze mannen waren erg leuk neergezet. Helaas kwamen ze wat minder vaak voor dan ik had verwacht toen ik kennis met ze maakte. Alleen de liefde al die zij ontwikkelden voor Sophie en hoe zij hebben gezorgd voor de basis die Sophie nodig leek te hebben, was erg mooi.

Ik vond het ontzettend fijn om de karakterontwikkeling van Sophie te mogen volgen. Van een onzekere prinses tot de sterke koningin die zij wil worden. Een prinses die altijd is verteld dat haar vriendelijkheid en zachtaardigheid een zwakte is. Dat zij daardoor nooit goed genoeg zou zijn om een koninkrijk te kunnen leiden. Tot een koningin in spé die deze zogenaamde zwakte juist omzet in de grootste kracht ooit waarmee ze haar koninkrijk terug wil pakken. Alleen was het niet het personage van Sophie wat mij helemaal heeft geraakt in dit verhaal. Dat was Will en ik ga verder nog niets vertellen over hem. Dat is aan jou om te ontdekken! Maar Will… hij heeft een stukje van mijn hart gestolen. Eigenlijk had ik nog meer van hem willen zien en horen. Hierdoor heb ik toch iets qua binding gemist in het verhaal omdat een bij-personage voor mij er meer uitsprong dan het hoofdpersonage.

Een verfrissende blik op het verhaal vond ik het stukje over koningin Adelaide, de stiefmoeder van Sophie. Vaak is het in sprookjes al snel iemand die slecht is en iemand die goed is, die het tegen elkaar opnemen. Alleen de schrijfster heeft hier ook de focus gelegd op de achtergrond van de koningin waardoor duidelijk werd waarom zij eigenlijk is zoals zij is. Dat zij voornamelijk handelde vanuit angst.

Wat ik wel een ontzettend groot pluspunt vond: de gehele boodschap van het verhaal en met name het stukje waarop Sophie het opneemt tegen angst (ook hier kan ik niet veel zeggen i.v.m. spoilergevaar). Is het leven het waard om zichzelf te laten leiden door angst? Of is het belangrijker om deze angst te overwinnen en het leven te leiden zoals jij dat wilt?

Vergif is een mooie hervertelling. Misschien was de start wat traag, maar zodra je helemaal meegenomen wordt in het verhaal staan er allerlei avonturen op je te wachten. Het mooiste is de boodschap die het verhaal jou, als lezer, meegeeft. Laat de angsten jou (en jouw leven) niet overnemen! Hiermee krijgt Vergif van mij 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De meesterdief – Emmelie Arents

De meesterdief van Emmelie Arents

Toen ik afgelopen april het eerste deel las en wist dat er nog een vervolg, De meesterdief, zou komen, moest ik deze natuurlijk ook lezen. Het was even wachten totdat ik terug kon naar Saradan. Nu ben ik er geweest en deel ik graag mijn avontuur met jou! Voordat je verder gaat met lezen wil ik je wel waarschuwen dat deze recensie eventuele spoilers (met betrekking tot De woestijndief) kan bevatten.

Cover

De hardcover van De meesterdief is prachtig vormgegeven. Net als zijn voorganger heeft het die mooie oranje- en bruinachtige tinten. Echt dat Oosterse-1001-nachten-gevoel. Het bevat ook enkele details uit het verhaal waardoor het echt een betekenis heeft. Ook past het boek goed bij het eerste deel en vormt zo een mooi geheel. Het binnenwerk is tevens voorzien van mooie hoofdstukversieringen.

Verhaal

De meesterdief gaat verder na de gebeurtenissen uit deel één. Taran probeert zijn leven weer op te pakken. Hij en zijn moeder hebben een nieuwe woning van de Sultan gekregen. Ook neemt hij de plek in van zijn tweelingbroer Amir en volgt hij de opleiding tot magiër. Prins Rayan worstelt met schuldgevoelens en probeert Taran te bereiken door middel van brieven. Dan krijgt Taran een opdracht van de Sultan, welke hem leidt tot Turat, een eiland waar nooit iemand levend van terug is gekeerd.

Schrijfstijl

De meesterdief begint meteen met het vertellen van zijn verhaal. Hierdoor is er geen korte samenvatting of terugblik naar de gebeurtenissen in De woestijndief. Deze informatie komt gaandeweg in sommige hoofdstukken terug waardoor het geheugen van jou, als lezer, toch weer opgefrist wordt.

De schrijfstijl is ontzettend vlot, heel fijn, sterk en beeldend. Emmelie is een magiër met woorden. Zij kan de wereld goed en echt neerzetten zodat je jezelf er echt lijkt te wanen. Alsof je midden in het avontuur naast Taran staat. De verhaallijnen worden vanuit verschillende perspectieven verteld en vond ik goed uit elkaar te houden. Al had ik daar graag nog een specifiek perspectief willen zien/lezen. Omdat ik graag wat meer over dat personage had willen weten en de beweegredenen had willen zien. Geen groot gemis, maar wellicht had dit een mooie toevoeging kunnen zijn.

Dan de plot-twists… naast magiër is de schrijfster ook een koningin in het bedenken en uitwerken van plot-twists. Elke keer als je denkt dat het verhaal een bepaalde kant op gaat, draait het zich opeens om naar iets anders en ga je, als lezer, twijfelen aan alles. Wel binnen de perfecte lijntjes waardoor het niet ineens een onrealistische twist krijgt.

Ervaring

Wat een fantastisch boek is De meesterdief!  Een waardige opvolger van zijn voorganger. De vlotte schrijfstijl in combinatie met plot-twists en een beeldend verhaal, maakt dat het verhaal niet voorspelbaar oogt. Hierboven had ik het al over een klein kritiekpuntje… in dit verhaal staat vooral het perspectief vanuit Taran centraal. Met nog een ander personage. Graag had ik daar nog een perspectief aan willen toevoegen om het verhaal meer diepte te geven. Nu bleef het wat ‘oppervlakkig’ en vanuit een bepaald oogpunt. Het had een goede toevoeging geweest om daarin nog een andere kijk aan de lezer mee te geven. De meesterdief heeft het verhaal van Taran afgerond. Een mooie afsluiter zonder verdere vragen. Toch had ik nog geen afscheid willen nemen (een compliment naar de schrijfster), want ik heb echt genoten van een verhaal in deze setting. De meesterdief krijgt van mij 4 sterren.